Συνεντευξη με τα χρωματα [πϚ΄]: Το κοκκινο συνοπτικα
Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.
Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.
Συνέντευξη με τα χρώματα
[πϚ΄]
Το Κόκκινο χρώμα συνοπτικά.
[γ΄]
-Μόλις σου είπα Άνθρωπε πώς με παρουσιάζει στην εισαγωγή της για εμένα, το Κόκκινο χρώμα, η διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia.
Τώρα θα σου αναφέρω πως παρουσιάζομαι συνοπτικά σε διάφορα άρθρα του ιστότοπου xromata.com, σχετικών με εμένα το Κόκκινο.
Ίσως σου φαίνεται πλεονασμός. Πιστεύω όμως πως έτσι θα αποκτήσεις μια καλύτερη συνοπτική εικόνα για εμένα.
Ξεκινώ λοιπόν.
Δεν υπάρχει καλύτερος προσδιορισμός από το να με χαρακτηρίζεις σαν το χρώμα του αίματος.
Πολλές φορές με χαρακτηρίζεις και σαν το χρώμα της φωτιάς κι’ αυτό γιατί ο χαρακτηρισμός αυτός σου έχει μείνει από τότε που ήσουν πρωτόγονος (και δεν είχες εξελίξει ακόμα την εννοιολογική χρωματική σου αντίληψη) οπότε και τα δυο αυτά ‘κόκκινα’ στοιχεία, το αίμα και η φωτιά, ήταν σημαντικά στην ζωή σου και στην καθημερινότητά σου.
Ναι! ναι! Μην με διακόπτεις. Θα τα πούμε κάποια στιγμή αργότερα για το πόσο κόκκινη είναι η φωτιά και το χρώμα της…
Τελευταίως, τους τελευταίους αιώνες, μετά την ανακάλυψη της Αμερικής και την διάδοση ανά τον κόσμο καρπών της αμερικανικής ηπείρου, ένας αγαπημένος σου προσδιορισμός για μένα είναι πως είμαι το χρώμα της ‘ώριμης ντομάτας’.
Αφού με παρατηρήσεις κάπως περισσότερο, με κατηγοριοποιείς σε δυο γενικότερες κατηγορίες.
Στην μία, την κάπως θερμότερη, θέτεις τις χροιές μου που κάπως πορτοκαλίζουν και τότε με αποκαλείς ‘βερμιγιόν’, ενώ στην άλλη τοποθετείς τις –ας πούμε- κάπως ψυχρότερες (που δεν ενέχουν σχεδόν καθόλου κίτρινο μέσα τους) και με αποκαλείς ‘καρμίνιο’.
Μια τρίτη κατηγορία είναι οι χροιές μου που ενέχουν μπλε χρώμα και γενικότερα τις κατατάσσεις στα πορφυρά χρώματα.
Τέλος υπάρχει και μια άλλη ομάδα μου, τα ροζ χρώματα, που είναι αποχρώσεις και των τριών προαναφερθέντων κόκκινων ομάδων, αναμεμειγμένες με λευκό.
Αυτά, τα ροζ, αποτελούν μια υποομάδα μου που προσφάτως τείνει να αποκτήσει εννοιολογική αυτονομία και να διαχωριστεί από την μητρική ομάδα του κόκκινου.
Όπως εξάγεται από τα προαναφερθέντα, καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να με διακρίνεις σε μια ‘απόλυτη’ κόκκινη μορφή –όπως εξάλλου συμβαίνει και με τα υπόλοιπα χρώματα- επειδή το επίπεδο στο οποίο ζεις, η δημιουργία, είναι σχετικό προς το προ-δημιουργίας απόλυτο και τίποτε στην δημιουργία δεν μπορεί να προσδιορισθεί σε απόλυτη μορφή.
Μπορεί λοιπόν, λόγω της φύσης της δημιουργίας, να απέχω από το ‘απόλυτο’, όμως σε μένα το κόκκινο ανήκουν αρκετές ‘πρωτιές’ των χρωμάτων, ενώ τα χαρακτηριστικά μου είναι όλα στον υπερθετικό βαθμό.
Εκτός του ότι έχω το μεγαλύτερο μήκος κύματος των χρωματικών ακτινοβολιών και αντιθέτως την χαμηλότερη ενέργεια, είμαι το θερμότερο των χρωμάτων και το πρώτο που γίνομαι αντιληπτό και αφυπνώ τις αισθήσεις.
Ναι, είμαι το πρώτο χρώμα που αντιλαμβάνεται το μάτι μετά την διάκριση φωτός – σκότους και το πρώτο που υποχωρεί με την επέλαση του λυκόφωτος το δειλινό.
Είμαι επίσης η πρώτη χρωματική έννοια που σχηματίζεται γλωσσολογικά κατά την εξέλιξη όλων των γλωσσών του κόσμου, μετά την εννοιολογική απόδοση του ζεύγους άσπρο – μαύρο = φως –σκοτάδι.
Με άλλα λόγια είμαι η πρώτη (και σε κάποιες η μοναδική) πραγματική χρωματική έννοια που σχηματίζεται σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Η αρχαία ελληνική ονομασία μου ‘ερυθρόν’ προέρχεται από το αρχαίο σανσκριτικό ‘rudhira’, από το οποίο προέρχεται η ονομασία μου και σε άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες όπως π.χ. ruber στα λατινικά, rot στα γερμανικά, red στα αγγλικά, rouge στα γαλλικά, rudru στα αρχαία σλαβικά, rjodr στα αρχαία ισλανδικά.
Η ονομασία μου ‘Κόκκινο’ με την οποία με αποκαλείς συνήθως και έχεις αντικαταστήσει με αυτήν το αρχαιότερο ‘ερυθρό’, δεν είναι νεοελληνική, όπως νομίζουν αρκετοί. Είναι κι’ αυτή αρχαία και οφείλεται στους κόκκους του πρίνου από τους οποίους έφτιαχναν στην αρχαιότητα οι αρχαίοι Έλληνες το κόκκινο χρώμα, το χρώμα των κόκκων.
Τα κόκκινα χρώματα, εκτός από τους κόκκους του πρίνου, παραγόντουσαν επίσης τόσο από ορυκτές ύλες, όπως η κιννάβαρι και η οξείδωση του σιδήρου, όσο και από διάφορες φυτικές (όπως το ριζάρι) και ζωικές πηγές, όπως τα όστρακα της πορφύρας και τα έντομα κοξινέλ της κεντρικής Αμερικής ή τα κέρμις της Β. Ευρώπης.
Αρκετές ήταν οι πηγές για την παραγωγή κόκκινων βαφών, αλλά αυτές που παρήγαγαν έντονα και σταθερότερα κόκκινα χρώματα ήταν σπάνιες και απαιτούσαν δύσκολη διεργασία παραγωγής βαφής ώστε στοίχιζαν πανάκριβα οπότε τα κόκκινα ήταν χρώματα προορισμένα λόγω κόστους μόνο για πολύ πλούσιους, άρχοντες και βασιλιάδες.
Αυτά βέβαια πριν την βιομηχανική επανάσταση και την χημική τεχνητή παραγωγή των βαφών.
Αλλά για τις κόκκινες βαφές και πρώτες ύλες τους θα τα πούμε σε λίγο.
Τώρα όμως επανέρχομαι στις πρωτιές μου.
Είμαι το χρώμα που έχει την μεγαλύτερη συναισθηματική επίδραση.
Προκαλώ ερεθισμό, συναίσθημα θερμότητας, αλλά και προεξοχής.
Έλκω την προσοχή και κυριαρχώ / επιβάλλομαι στα χρώματα που με περιτριγυρίζουν.
Είναι πειραματικά αποδεδειγμένο πως σε άτομα που εισέρχονται σε κόκκινο περιβάλλον αυξάνονται οι σφυγμοί και οι παλμοί της καρδιάς, καθώς επίσης και η αίσθηση της θερμότητας.
Το κόκκινο επίσης, είναι γνωστό και αποδεδειγμένο ότι διεγείρει το νευρικό σύστημα, θέτοντας σε ετοιμότητα τις αισθήσεις ανάλογα με την έκθεση σε αυτό.
Είναι επίσης γνωστό ότι οι άνθρωποι αισθάνονται ταραχή όταν αναγκάζονται να παραμείνουν για κάποιο χρονικό διάστημα σε χώρους όπου κυριαρχεί το κόκκινο.
Ναι! Ναι! Σ’ αυτήν την ταραχή και διέγερση που σου προκαλώ Άνθρωπε, εγώ το κόκκινο χρώμα, κατά τις σύγχρονες επιστημονικές αντιλήψεις, οφείλεται η πνευματική σου εξέλιξη που σε διαφοροποίησε από τα άλλα ζώα.
Για την ακρίβεια, το ένα από τα δύο αίτια που έκαναν το μυαλό σου να παίρνει διαφορετικές ‘στροφές’.
Το ένα ήταν η ανόρθωση σου στα δυο σου πόδια, που σε έκανε να «άνω θρώσκεις», δηλαδή να βλέπεις πλέον και να θεωρείς τα πράγματα διαφορετικά, από ψηλά και το άλλο ήταν το αντίκρισμα της κόκκινης φωτιάς.
Μαζεμένος γύρω από το κοκκινωπό χρώμα της φωτιάς ζεσταινόσουν, προφυλαγόσουν από τα αγρίμια που την φοβόντουσαν, έβλεπες καλύτερα στο σκοτάδι, χαλάρωνες και άρχισες να σκέφτεσαι.
Ναι, η φωτιά ώθησε περισσότερο την λειτουργία της σκέψης σου γιατί ήθελες να διατηρήσεις το τόσο ωφέλιμο για σένα κόκκινο στοιχείο και μηχανεύτηκες τρόπους για να το κάνεις.
Σκέφτηκες πως μπορεί να την ανάβεις και πώς να την οικειοποιηθείς περαιτέρω, ψήνοντας το φαγητό σου και να κάνεις ένα σωρό άλλα πράγματα με την βοήθειά της. Μέχρι και πηλό άρχισες να ψήνεις και να φτιάχνεις αγγεία και άλλα χρήσιμα σκεύη.
Ναι, η κόκκινη φωτιά ήταν το σπουδαίο δώρο με το οποίο σε προμήθευσε ο Προμηθέας «κλέβοντάς» το από τους θεούς.
Αντικρίζοντας δε της φλόγες της που αλλού πορτοκαλίζουν, αλλού κιτρινίζουν και σε κάποια σημεία ασπρίζουν κι’ όλας, θεώρησες πως άσπρο – κίτρινο- πορτοκαλί – κόκκινο είναι ένα και το αυτό χρώμα.
Ένα χρώμα και οι διαβαθμίσεις του. Κάτι διαφορετικό από το φως και το σκοτάδι.
admin is | Topic: ιστορία και χρώματα, κόκκινο, Μύθοι και χρώματα, Συνέντευξη με τα χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Συνεντευξη με τα χρωματα [πϚ΄]: Το κοκκινο συνοπτικα”