xromata.com

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

[Γ]

Χρωστικές (βιοχρωστικές)

Τα φυτά και τα ζώα συνήθως διαθέτουν χαρακτηριστικές χρωστικές ουσίες.

Αυτές κυμαίνονται στα φυτά από εκείνες που προσδίδουν τις λαμπρές αποχρώσεις πολλών μυκήτων, έως εκείνες που δημιουργούν τα διάφορα καφέ, κόκκινα και πράσινα είδη που μπορούν να συνθέσουν την τροφή τους από ανόργανες ουσίες (αυτότροφα), έως και τις πολύχρωμες χρωστικές που βρίσκονται στα σπερματοφόρα λουλούδια.

Οι χρωστικές των ζώων βρίσκονται σε μη ζωντανά παράγωγα του δέρματος, όπως τρίχες στα θηλαστικά, φτερά στα πουλιά, λέπια σε χελώνες, καβούκια σε κοχύλια και άλλα ασπόνδυλα.

Οι χρωστικές εμφανίζονται επίσης στα ζωντανά κύτταρα του δέρματος.

Τα εξωτερικά κύτταρα του δέρματος μπορεί να είναι χρωματισμένα, όπως στον άνθρωπο, ή ειδικά κύτταρα που περιέχουν χρωστική ουσία, τα χρωματοφόρα, μπορεί να εμφανιστούν στα βαθύτερα στρώματα του δέρματος.

Χημικά και βιοχημικά χαρακτηριστικά:

Το χρώμα μιας χημικής ένωσης εξαρτάται από την επιλεκτική απορρόφηση του φωτός από μόρια των οποίων το μέγεθος ή τα μήκη κύματος δόνησης ή και τα δύο βρίσκονται μεταξύ 3000 και 7000 άνγκστρομ (ένα άνγκστρομ ισούται με 10-7 χιλιοστά). 

Η επιλεκτική απορρόφηση του ορατού φωτός προκύπτει από την επιβράδυνση της σχετικής ταχύτητας ή της συχνότητας δόνησης των πολλών ταχέως δονούμενων ζευγών ηλεκτρονίων που βρίσκονται σε μια ένωση.

Η επαρκής τροποποίηση της συχνότητας των κραδασμών προσδίδει σε ολόκληρο το μόριο μια ειδική κίνηση, ή χημικό συντονισμό, που απορροφά εισερχόμενες ακτίνες φωτός αντίστοιχης συχνότητας με την έκλυση θερμότητας.

Το υπολειπόμενο, μη απορροφημένο φως μεταδίδεται στο μάτι.

Εάν ο μοριακός συντονισμός περιλαμβάνει μικρά, γρήγορα κύματα, τα μικρότερα κύματα ορατού φωτός απορροφώνται (δηλαδή, βιολετί και μπλε) και η ένωση εμφανίζεται κίτρινη ή πορτοκαλί.

Ουσίες που εμφανίζουν κόκκινο χρώμα, με ελαφρώς μεγαλύτερες τιμές συντονισμού, απορροφούν το φως από τις μπλε και πράσινες περιοχές. και οι μπλε και πράσινες ενώσεις προκύπτουν από την ακύρωση του φωτός στο κόκκινο ή το πορτοκαλί τμήμα.

Οι μαύρες ουσίες απορροφούν όλο το φως εξίσου και πλήρως.

Οι λευκές ενώσεις δεν απορροφούν φως στο ορατό φάσμα.

Το χρώμα που ανακλάται από μια χρωστική ουσία περιλαμβάνει συνήθως όλα τα μήκη κύματος του ορατού φωτός εκτός από το απορροφούμενο κύμα.

Το παρατηρούμενο χρώμα μιας ένωσης επομένως εξαρτάται από το κυρίαρχο μήκος κύματος που ανακλάται ή μεταδίδεται.

Οι πιο σημαντικές φυσικές χρωστικές μπορούν να ομαδοποιηθούν σε

(1) κατηγορίες των οποίων τα μόρια στερούνται αζώτου και

(2) εκείνες που περιέχουν άζωτο.

Από τις μη αζωτούχες χρωστικές, οι πιο σημαντικές, εμφανείς και ευρέως κατανεμημένες τόσο στα φυτά όσο και στα ζώα είναι τα καροτενοειδή.

Οι ναφθοκινόνες, οι ανθρακινόνες και τα φλαβονοειδή είναι άλλες χρωστικές ουσίες χωρίς άζωτο που απαντώνται στα ζώα, και όλες συντίθενται αρχικά στα φυτά, όπως και τα καροτενοειδή. Αλλά σε αντίθεση με τα καροτενοειδή, τα άλλα έχουν περιορισμένη κατανομή στα ζώα και λίγα είναι γνωστά για τις φυσιολογικές τους ιδιότητες σε κάθε βασίλειο.

Εξέχουσα θέση μεταξύ των αζωτούχων βιοχρωμάτων είναι οι τετραπυρρόλες, συμπεριλαμβανομένων τόσο των πορφυρινών (δηλαδή των ενώσεων της κόκκινης ή πράσινης αίμης που υπάρχουν στο αίμα πολλών ζώων και των πράσινων χλωροφύλλων πολλών φυτών) όσο και των χρωστικών της χολής, που εμφανίζονται σε πολλές εκκρίσεις και προϊόντα απέκκρισης των ζώων και στα φυτικά κύτταρα.

Εξίσου εμφανείς είναι οι μελανίνες, οι οποίες είναι σκούρες βιοχρωστικές που βρίσκονται στο δέρμα, τα μαλλιά, τα φτερά, τα λέπια και ορισμένες εσωτερικές μεμβράνες. Αντιπροσωπεύουν τελικά προϊόντα από τη διάσπαση της τυροσίνης και των σχετικών αμινοξέων.

Στη συνέχεια, στα επόμενα άρθρα, περιγράφονται τα βασικά χρώματα, οι πηγές και τα μεταβολικά χαρακτηριστικά ορισμένων αντιπροσωπευτικών βιολογικών χρωστικών.

Ανάλογα με το χρώμα της χρωστικής τους, τα χρωματοφόρα ονομάζονται μελανοφόρα (μαύρο), ερυθροφόρα  (κόκκινο), ξανθοφόρα (κίτρινο) ή λευκοφόρα (λευκό).

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρι΄]

Πράσινο

[α΄]

-Γειά σου Άνθρωπε. Είμαι το πράσινο χρώμα και ήλθε η σειρά μου να σου μιλήσω και να σου αυτοπαρουσιασθώ, όπως έκαναν πριν από εμένα το μαύρο, το άσπρο και το κόκκινο. Το γιατί παίρνω εγώ την σκυτάλη, μόλις προ ολίγου στο εξήγησε ο οργανωτής της συνέντευξης.

Σου αυτοπαρουσιάζομαι λοιπόν και σου λέω πως είμαι ένα από τα τρία παράγωγα χρώματα του οικείου σου χρωματικού συστήματος RYB, (αφαιρετικής μείξης ή άλλως μείξης βαφών) που σου είναι γνωστό εδώ και πολλούς αιώνες έως σήμερα.

Τα άλλα δυο παράγωγα χρώματα είναι το μωβ και το πορτοκαλί και μαζί αποτελούμε την τριάδα των δευτερογενών παραγώγων ή συμπληρωματικών χρωμάτων.

Εγώ, το πράσινο, παράγομαι από την ανάμειξη των δυο βασικών μπλε και κίτρινο και είμαι το συμπληρωματικό του τρίτου βασικού, του κόκκινου, γιατί κόκκινο + πράσινο (ήτοι μπλε + κίτρινο) συμπληρώνουμε την τριάδα των κυρίων / βασικών χρωμάτων.

Με το συμπληρωματικό μου χρώμα, το κόκκινο, πολλές φορές εξισορροπούμε, ενώ εάν αναμειχθούμε (σαν βαφές) παράγουμε ένα μη – χρώμα, κάτι μεταξύ καφέ και μαύρου. Ανάλογα με τις ποσότητες πρόσμειξης.

Το ίδιο μη – χρώμα παράγω επίσης εάν αναμειχθώ με κάποιο από τα άλλα δυο δευτερογενή χρώματα, το μωβ ή το πορτοκαλί.

Όμως η προσθήκη ελάχιστου κόκκινου σε πράσινα χρώματα τα κάνει πιο σκούρα, πλούσια και μυστηριώδη.

Η προσθήκη κίτρινου κάνει τα πράσινα πιο φωτεινά, έως κιτρινοπράσινα που σχετίζονται με την άνοιξη, την γονιμότητα και την νεότητα.

Με προσθήκη μπλε χρώματος, τα πράσινα γίνονται βαθύτερα και ψυχρότερα.

Ναι! Είμαι ένα από τα ψυχρά χρώματα, όπως φαίνεται και από τον χρωματικό κύκλο όπου βρίσκομαι στην περιοχή των ψυχρών χρωμάτων, ανάμεσα στο μπλε και το κίτρινο.

Ανάμεσα σε αυτά τα δυο χρώματα βρίσκομαι και στο φάσμα, όπου τα μήκη κύματος των πράσινων ακτινοβολιών κυμαίνονται στα 5500 Α [μονάδες Αγκστρομ]. Εστιάζομαι πολύ καλά από το μάτι σου Άνθρωπε, παρ’ αυτά όμως μαζί με το συμπληρωματικό μου το κόκκινο είμαστε τα χρώματα που κατά κύριο λόγο συγχέουν τα άτομα που πάσχουν από δυσχρωματοψία καθώς και όλα τα διχρωματικά ζώα.

Είμαι χρώμα ευπροσάρμοστο, πολυποίκιλο, με πολλούς συσχετισμούς και αντιθέσεις.

Είμαι το χρώμα της αναγέννησης (άνοιξη, βλαστοί). Συμπτωματικά ήμουν αγαπητό χρώμα κατά την ιστορικοί περίοδο της Αναγέννησης, όπου τα νυφικά φορέματα είχαν συνήθως πράσινο χρώμα.

Από την άλλη είμαι επίσης και το χρώμα της αποσύνθεσης (μούχλα, νεκρική απόχρωση, οργανικές εκκρίσεις όπως βλέννες, χολή, μύξες κλπ.)

Σαν τέτοιο είμαι το χρώμα με το οποίο χρωματίζεις Άνθρωπε συνήθως φανταστικά τέρατα, όπως δράκους, μάγισσες και εξωγήινους. Ίσως επειδή επίσης είμαι το χρώμα πολλών αμφιβίων και ερπετών που σου είναι απεχθή.

Επί τη ευκαιρία, αφού αναφέρθηκα σε πράσινα βατράχια, φίδια, σαύρες κ.α., σου λέω πως παρ’ ότι πολλά ζώα είναι πράσινα, το χρώμα τους δεν οφείλεται σε χρωστικές ουσίες γιατί πράσινες χρωστικές δεν υπάρχουν στο ζωικό βασίλειο.

Το πράσινο χρώμα των ζώων είναι δομικής προέλευσης, δηλαδή οφείλεται σε διάθλαση ακτινοβολιών φωτός από φολίδες, λέπια, φτερά ή τρίχωμα.

Πολλές φορές η εμφάνισή μου στο ζωικό βασίλειο οφείλεται στην σκέδαση μπλε ακτινοβολιών πάνω από μια επίστρωση κίτρινων χρωστικών.

Σαν χρωστική ουσία λοιπόν δεν υπάρχω στην πανίδα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως η τουρακοβερδίνη που δίνει το πράσινο χρώμα των πουλιών τουράκο.

Αντιθέτως είμαι το κατ’ εξοχήν χρώμα του φυτικού βασιλείου αφού είμαι το χρώμα της χλωροφύλλης, του βασικού χυλού της χλωρίδας, δηλαδή του φυτικού κόσμου, αντίστοιχης προς τον βασικό χυλό του ζωικού βασιλείου, του κόκκινου αίματος, αλλά σε αυτό το θέμα θα επανέλθω αργότερα.

Σαν χρώμα, ακριβώς λόγω της άρρηκτης σχέσης μου με την βλάστηση με εκλαμβάνεις σαν το χρώμα της ελπίδας, της ασφάλειας, της σταθερότητας και της προσδοκίας, ακόμα και του πλούτου, παράλληλα όμως επισημαίνω κίνδυνο και ανασφάλεια γιατί μέσα στην πράσινη φύση της βλάστησης και των δασών μπορείς να βρεις αφθονία τροφών και νερού, προστασία και κάλυψη, παράλληλα όμως μέσα στη ίδια των πράσινη βλάστηση μπορεί να ενεδρεύουν εχθροί, σαρκοφάγα ζώα, αλλά και δηλητηριώδεις καρποί και έντομα. Επίσης μπορεί και να χαθείς μέσα εκεί.

Γι’ αυτό και το πράσινο χρώμα χρησιμοποιείται στον έγχρωμο κινηματογράφο σε ταινίες ή σκηνές σχετικές με την φύση, την ανωριμότητα, τον κίνδυνο, δυσοίωνες καταστάσεις, το σκοτάδι, την επιστημονική φαντασία, μεταφυσικές και μυστηριώδεις καταστάσεις, όπως η Σμαραγδένια πολιτεία του Μάγου του Οζ.

Με αφορμή την αναφορά στον κινηματογράφο θέλω να σου θυμίσω πως εδώ και έναν αιώνα περίπου, λίγο περισσότερο – λίγο λιγότερο, έχει εισβάλλει στην καθημερινή ζωή σου το χρωματικό σύστημα RGB, το σύστημα της προσθετικής ανάμειξης που αφορά στις φωτεινές χρωματικές ακτινοβολίες.

Όχι πως δεν υπήρχε ανέκαθεν, αφού χωρίς χρωματικές ακτινοβολίες δεν μπορείς να δεις τα χρώματα, όμως δεν το γνώριζες. Το αγνοούσες μέχρι πριν δυο αιώνες που κάποιοι το ανακάλυψαν και άρχισαν να ασχολούνται με αυτό, ώσπου στα μέσα του 20^ου αιώνα, με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την εφεύρεση του έγχρωμου κινηματογράφου, της έγχρωμης τηλεόρασης, των Η/Υ και της κινητής τηλεφωνίας μπήκε με σθένος στην καθημερινότητά σου.

Στο σύστημα αυτό τα δυο βασικά χρώματα παραμένουν τα ίδια, μπλε και κόκκινο, ενώ το τρίτο βασικό αλλάζει και από κίτρινο γίνεται πράσινο.

Το πράσινο φως προσθέτοντας τις ακτινοβολίες του σ’ αυτές του κόκκινου φωτός παράγουν κίτρινο φως, ενώ με το μπλε παράγουν το κυανό.

Σε αυτό το σύστημα λοιπόν, των προσθετικών μείξεων, είμαι εγώ το πράσινο ένα από τα τρία βασικά χρώματα, μαζί με το μπλε και το κόκκινο, ενώ τα τρία παράγωγά μας χρώματα είναι το κίτρινο, το κυανό και η ματζέντα η οποία είναι και το συμπληρωματικό μου χρώμα στο σύστημα RGB.

Ναι είμαι ένα από τα τρία βασικά χρώματα των ακτινοβολιών του φωτός, ενώ είμαι παράγωγο χρώμα στο σύστημα χρωστικών προσμείξεων όπου παράγομαι από την ανάμειξη του μπλε με το κίτρινο.

Παράγωγο χρώμα είμαι και στο σύστημα CMYK, αλλά εδώ προκύπτω από την μείξη κυανών και κίτρινων μελανιών.

Ω! Γνωρίζω πως για κάποιους η αρχή της παρουσίασης ενός χρώματος ίσως είναι κάπως κουραστική ή ανιαρή, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά.

Δεν γίνεται να κάνεις την αυτοπαρουσίασή σου εάν δεν ξεκινήσεις από την δήλωση της θέσης σου στον κόσμο των χρωμάτων.

Οπότε σταματώ για λίγο εδώ ώστε σε λίγο να αναφερθούμε σε πιο ενδιαφέροντα θέματα γύρω από τον εαυτό μου, το πράσινο χρώμα.

Για να παρακολουθήσετε την σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο ‘ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ’ καλό θα είναι να διαβάσετε τo εισαγωγικό 1^ο άρθρο που θα βρείτε στον σύνδεσμο https://xromata.com/?p=11228 …..

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[26]

Charles Hayter

Με βάση τη θεωρία του φυσικού Thomas Young ότι όλα τα χρώματα μπορούν να παραχθούν από τα τρία βασικά χρώματα κόκκινο, μπλε και κίτρινο, ο Charles Hayter  συνέθεσε μια επιτομή σε σχήμα δίσκου με το μαύρο στο κέντρο του.

Αλλά ο Hayter δεν κάνει εδώ διάκριση μεταξύ προσθετικών μείξεων φωτεινών ακτινοβολιών και αφαιρετικών μείξεων χρωστικών ουσιών.

Από την άποψη της επιστημονικής ιστορίας, το σύστημα του Hayter ανήκει σε μια εποχή στην οποία η διαφωνία – που συνεχιζόταν από την εποχή του Νεύτωνα – σχετικά με τη φύση του φωτός και το αν αποτελείται από κύματα ή σωματίδια φαινόταν να έχει επιλυθεί τελικά.

Είναι λοιπόν μια καλή στιγμή για να σχολιάσουμε σχετικές έρευνες από το πρώτο μισό του 19ου αιώνα.

Το 1826, ο Άγγλος αρχιτέκτονας και ζωγράφος Charles Hayter (1761-1835) δημοσίευσε ένα βιβλίο στο οποίο συνιστούσε την τριχρωματική θεωρία του Young ως πρακτική βάση για την αναπαραγωγή χρωμάτων.

Σύμφωνα με τον υπότιτλο του βιβλίου του, η «επιτομή» των χρωμάτων» είχε σκοπό να δείξει ως παραδείγματα τις φυσικές και αναπόφευκτες συνέπειες του ταυτόχρονου συνδυασμού που προκύπτουν μέσω της σταδιακής και συστηματικής συγκέντρωσης των τριών βασικών χρωμάτων σύμφωνα με τις συστάσεις του Leonardo da Vinci.

Ο Hayter ισχυρίζεται στον πρόλογό του ότι είχε ήδη μια διανοητική εικόνα των διαγραμμάτων και των επεξηγήσεων ως οδηγό για τους ζωγράφους το 1813, και πως προηγουμένως δεν είχε ακούσει ή δει ποτέ τίποτα για τον Moses Harris, ο οποίος είχε αναφέρει πολλά από αυτά που ο Hayter τώρα επεξηγούσε.

Πρέπει εδώ να επισημάνουμε μια αντίφαση: Παρόλο που ο Χάιτερ, ως ζωγράφος, ήθελε να παράσχει ένα σύστημα για αφαιρετικές μείξεις, δεν αναφέρει τους κατάλληλους προδρόμους αυτής της γραμμής σκέψης, αλλά αναφέρεται στον Λεονάρντο, τον Νεύτωνα και τον Γιανγκ, που όλοι έτειναν τις σκέψεις τους προς ένα σύστημα προσθετικών μείξεων.

Ωστόσο, βλέπει με ασυνήθιστη σαφήνεια ότι πρέπει να γίνει μια διαφορά μεταξύ των ιδιοτήτων των υλικών που δίνουν τα χρώματά τους σε ουσίες κατάλληλες για τους σκοπούς της τέχνης, και των παροδικών επιδράσεων του ΦΩΤΟΣ, που δεν πρέπει να θεωρηθεί ότι ανήκουν σε ένα σύστημα ανάμειξης χρωμάτων με σκοπό τη ζωγραφική. Αν και ο Hayter δεν ανέλυσε – είτε γενικά είτε λεπτομερώς – αυτή τη διαφορά για τους σκοπούς της ζωγραφικής, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «όλα τα παροδικά ή πρισματικά εφέ μπορούν να αντιγραφούν από τα Τρία Βασικά Χρώματα…

Το βασικό τρίγωνο του Hayter, που περιλαμβάνει τα τρία αφαιρετικά βασικά χρώματα κίτρινο, κόκκινο και μπλε, δεν ήταν πλέον άγνωστο και ήταν γνωστό το μαύρο κέντρο του από τον Moses Harris.

https://xromata.com/?p=12588

Είναι λοιπόν δύσκολο να κρίνουμε την πρωτοτυπία του Hayter, γνωρίζοντας ήδη τον Γάλλο J. C. Le Blon.

Σε μια σύντομη εργασία του που ολοκληρώθηκε πριν από το 1731, ο Le Blon ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την ομάδα των τριών —που έγινε διάσημη από τον Goethe— του κίτρινου – κόκκινου – μπλε ως μια αφαιρετική τριάδα των βασικών χρωμάτων.

Η άποψή του για τον θεμελιώδη χαρακτήρα των βασικών του χρωμάτων είναι διαθέσιμη σε έντυπη μορφή από το 1756 με τον τίτλο   όπου παρέχει οδηγίες σχετικά με τη χρήση των βασικών του χρωμάτων για εκτύπωση, ύφανση και ζωγραφική.

Ο Le Blon ήταν  περήφανος για την κατασκευή του και αναφέρει συγκεκριμένα ότι πολλοί από τους συναδέλφους του δεν πίστευαν ότι υπήρχαν πράγματι τόσο απλοί κανόνες για την τέχνη.

Ο Hayter εξετάζει αυτές τις έννοιες με μεγαλύτερη λεπτομέρεια  και ταυτόχρονα εξηγεί τις μίξεις τν χρωμάτων του.

Μπορούμε να τον ακολουθήσουμε σε τρεις ξεχωριστές κατευθύνσεις, ξεκινώντας από κάθε βασικό χρώμα. Αρχικά, από μπλε προς τα πάνω σε πορτοκαλί, μετά από κόκκινο σε πράσινο κάτω αριστερά και τέλος από κίτρινο προς τα κάτω σε μωβ κάτω δεξιά.

Η λέξη «σχιστόλιθος» (slate) εμφανίζεται τρεις φορές μεταξύ βασικών και μαύρου στο κέντρο (που εκείνη την εποχή πιθανότατα φαινόταν γκρι).

Αυτό το γκρίζο χρώμα του σχιστόλιθου εμφανίζεται σε τρία επίπεδα χροιών από τρεις διαφορετικές προσμείξεις.

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

[Β]

Δομικές και βιοχημικές βάσεις χρωμάτων του έμβιου κόσμου

Οι οργανισμοί παράγουν χρώμα φυσικά, με υπομικροσκοπικές δομές που διαχωρίζουν το προσπίπτον φως στα συστατικά του χρώματα (σχημοχρωμίες). ή χημικά, με φυσικές χρωστικές (βιοχρωμίες) που αντανακλούν ή μεταδίδουν (ή και τα δύο) τμήματα του ηλιακού φάσματος.

Τα χρώματα των χρωστικών που είναι μοριακής προέλευσης, μπορούν να εκφράζονται ανεξάρτητα από το δομικό χρώμα και δεν αλλοιώνονται με σύνθλιψη, λείανση ή συμπίεση.

Τα δομικά χρώματα συχνά ενισχύονται από την παρουσία βιοχρωμάτων και αλλοιώνονται ή καταστρέφονται με σύνθλιψη, λείανση ή συμπίεση.

Δομικά χρώματα (σχημοχρωματισμοί): 

Οι φυσικές αρχές της ολικής ανάκλασης, της φασματικής παρεμβολής, της σκέδασης και, σε κάποιο βαθμό, της πολυχρωματικής περίθλασης, όλες γνωστές σε σχέση με άψυχα αντικείμενα, απαντώνται επίσης στους ιστούς των ζωντανών μορφών, πιο συχνά στα ζώα.

Στα φυτά, αυτές οι φυσικές αρχές επεξηγούνται μόνο από την πλήρη ανάκλαση του λευκού φωτός από ορισμένους μύκητες και βακτήρια και από τα πέταλα ορισμένων λουλουδιών και φλοιών, και από κάποια φασματική παρεμβολή σε ορισμένα θαλάσσια φυτά.

Αντανάκλαση: 

Η ολική αντανάκλαση του φωτός— η οποία προσδίδει λευκότητα στα λουλούδια, στα φτερά των πτηνών, στις τρίχες θηλαστικών και στα φτερά ορισμένων πεταλούδων— συχνά προκύπτει από το διαχωρισμό των λεπτών διαχωρισμένων υλικών από ελάχιστους χώρους αέρα.

Εκκρίσεις ή εναποθέσεις στους ιστούς μπορεί επίσης να συμβάλλουν στη λευκότητα. Για παράδειγμα, το λίπος και η πρωτεΐνη στο γάλα θηλαστικών και το ανθρακικό ασβέστιο στα κελύφη των μαλακίων, των καρκινοειδών, ορισμένων εχινόδερμων, κοραλλιών και πρωτόζωων.

Παρέμβαση:

Ο διαχωρισμός του λευκού φωτός στα συστατικά του συμβαίνει σε οργανισμούς (κυρίως ζώα) μέσω παρεμβολής: Το προσπίπτον φως διεισδύει στη δομή του ζώου και ανακλάται πίσω μέσω διαδοχικών μεμβρανών με εξαιρετικά λεπτά στρώματα, δίνοντας εντυπωσιακό ιριδισμό, ακόμη και σε διάχυτο φως, ως αποτέλεσμα του ασυγχρονισμού μεταξύ των μηκών κύματος του ορατού φωτός που εισέρχονται και αυτών που επιστρέφουν.

Τα λαμπερά χρώματα παρεμβολής μπορεί να παρουσιάζουν ποικιλία ή να είναι κυρίως ενός είδους, ανάλογα με το σχετικό πάχος των στρωμάτων και των ενδιάμεσων χώρων που προκαλούν τα χρώματα.

Τέτοια χρώματα είναι επίσης μεταβλητά ανάλογα με τη γωνία όρασης του θεατή.

Η καθαρά πρισματική διάθλαση του φωτός (μερικές φορές συγχέεται με τον ιριδισμό παρεμβολής) είναι πιθανώς σπάνια στα ζώα και περιορίζεται σε περιπτώσεις στις οποίες άμεσες δέσμες φωτός προσκρούουν σε ορισμένες μικροκρυσταλλικές αποθέσεις.

Η πολυχρωμική περίθλαση – π.χ. με φυσικές, λεπτές σχάρες ή κανονικές λεπτές ραβδώσεις – μπορεί να παρατηρηθεί σε ορισμένα έντομα, αλλά, όπως η πρισματική διάθλαση, είναι εμφανής μόνο όταν μια άμεση δέσμη φωτός προσπίπτει σε τέτοιες δομές και παρατηρούνται υπό γωνία.

Διασκορπισμός: 

Μια ειδική περίπτωση περίθλασης, που συχνά αναφέρεται ως το φαινόμενο Tyndall (από την ανακάλυψη του, τον Βρετανού φυσικού του 19ου αιώνα John Tyndall), έχει ως αποτέλεσμα την παρουσία μπλε χρωμάτων σε πολλά ζώα.

Το φαινόμενο Tyndall προκύπτει από την ανάκλαση των βραχύτερων (μπλε) κυμάτων του προσπίπτοντος φωτός από λεπτά διασκορπισμένα σωματίδια που βρίσκονται πάνω από τα σκοτεινά στρώματα της χρωστικής, συνήθως εναποθέσεις μελανίνης.

Σε αυτά τα συστήματα σκέδασης μπλε, οι ανακλαστικές οντότητες -είτε πολύ μικρά σφαιρίδια πρωτεΐνης ή λιπιδίου, ημιστερεές ουσίες σε υδατικά μέσα ή πολύ μικρά κυστίδια αέρα- είναι τόσο μικρού μεγέθους ώστε να προσεγγίζουν τα μικρότερα μήκη κύματος του φωτός (περίπου 0,4 micron ). Τα μακρύτερα κύματα, όπως το κόκκινο, το πορτοκαλί και το κίτρινο, περνούν από τέτοια μέσα και απορροφώνται από την σκοτεινή μελανίνη που βρίσκεται από κάτω.

Τα μικρά κύματα, βιολετί και μπλε, συναντούν σώματα περίπου των δικών τους διαστάσεων και κατά συνέπεια αντανακλώνται πίσω.

Δύο τύποι χρωματισμού μπορούν να δρουν σε συνδυασμό.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, για παράδειγμα, δομικοί χρωματισμοί και χρωματισμοί χρωστικών ουσιών μπορεί να υπερτίθενται.

Τα περισσότερα από τα πράσινα που βρίσκονται στο δέρμα των ψαριών, των αμφιβίων, των ερπετών και των πτηνών δεν προέρχονται από την παρουσία πράσινων χρωστικών (αν και υπάρχουν εξαιρέσεις). Αντίθετα, προκύπτουν από την ανάδυση διάσπαρτου μπλε φωτός μέσω ενός υποκείμενου στρώματος κίτρινης χρωστικής.

Η εξαγωγή της κίτρινης χρωστικής από την υποκείμενη επιδερμίδα ενός πράσινου φτερού ή ενός δέρματος ερπετού αφήνει το αντικείμενο μπλε.

H απόδοση του χρωματικού πλούτου που απλώνεται τριγύρω μας, εξαρτάται κατά κύριο λόγο από βιολογικές χρωστικές ουσίες.  

Για βιοχρωστικές έχουμε μιλήσει επανειλημμένως, όμως ξαναβλέπουμε το θέμα πιο συγκεντρωτικά και με κάποια τάξη, ακολουθώντας την τακτοποιημένη σειρά σχετικών άρθρων, όπως αυτή αναγράφεται στον ιστότοπο “Causes of color”.

Τα λευκά ζώα

Συχνά στη φύση βρίσκονται λευκά ζώα που αρκετές φορές η αιτία της λευκότητάς τους είναι ο αλφισμός (αλμπινισμός).

Η μελανίνη είναι η κύρια χρωστική ουσία που καθορίζει το χρώμα του δέρματος, του τριχώματος και των ματιών ενός θηλαστικού.

Ο αλμπινισμός εμφανίζεται σε θηλαστικά (συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων), στα ψάρια, στα πουλιά, στα ερπετά και στα αμφίβια.

Πρόκειται για κληρονομική κατάσταση.

Το κύριο γονίδιο που έχει ως αποτέλεσμα τον αλμπινισμό εμποδίζει το σώμα να  παράγει τις συνήθεις ποσότητες της χρωστικής μελανίνης.

Ένα ζώο κληρονομεί είτε ένα μόνο χαρακτηριστικό είτε σύνολο χαρακτηριστικών που διακόπτουν την παραγωγή μελανίνης.

Τα ζώα με αλμπινισμό είναι συνήθως λευκά ή με πολύ απαλό (άτονο) χρωματισμό.

Ωστόσο, δεν είναι όλα τα ζώα με αλμπινισμό τελείως λευκά.

Ορισμένα χαρακτηριστικά που ελέγχουν την μελανίνη επιτρέπουν την εμφάνιση μορφών της χρωστικής αυτής στην γούνα του ζώου.

Οι διάφοροι τύποι μελανίνης είναι υπεύθυνοι για καφέ, μαύρους, γκρι και μερικούς κίτρινους χρωματισμούς.

Σε ορισμένα ζώα, ιδιαίτερα σε αλφικά πτηνά και ερπετά, κατακόκκινες και κίτρινες αποχρώσεις ή άλλα χρώματα μπορεί να υπάρχουν σε ολόκληρο το σώμα ή σε τμήματα (όπως είναι σύνηθες στα περιστέρια), λόγω της παρουσίας άλλων χρωστικών που δεν επηρεάζονται από τον αλμπινισμό, όπως πορφυρίνες, πτεριδίνες , και ψιττακίνη, καθώς και χρωστικές καροτενοειδών που προέρχονται από την διατροφή.

Τα λευκά παγώνια και τα λευκά λιοντάρια είναι παραδείγματα ζώων που εμφανίζονται λευκά, αλλά δεν έχουν αλμπινισμό.

Το χρώμα των λευκών λιονταριών έχει αποδοθεί στον λευκισμό.

Ο λευκισμός μερικές φορές συγχέεται με τον αλμπινισμό, αλλά ο λευκισμός είναι μια κατάσταση που χαρακτηρίζεται από μειωμένη χρώση στα ζώα.

Επηρεάζει όλες τις χρωστικές, όχι μόνο την μελανίνη, και τα ζώα με λευκισμό έχουν φυσιολογικό χρώμα ματιών, ενώ τα ζώα με αλμπινισμό τείνουν να έχουν κόκκινα μάτια.

Τα αιλουροειδή μπορεί να είναι λευκά λόγω αλμπινισμού ή λευκισμού, αλλά σε μια σχετική παραλλαγή μπορεί να είναι μαύρα επειδή έχουν μελανισμό, ένα ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό μελανίνης.

Όλες αυτές οι καταστάσεις σχετίζονται με τη γενετική τους σύνθεση (γονίδια).

Σε μαύρες λεοπαρδάλεις και τζάγκουαρ με μελανισμό, η προσεκτική εξέταση θα δείξει ότι τα χαρακτηριστικά σημάδια της γούνας τους είναι ακόμα εκεί, καλυμμένα από τον μαύρο χρωματισμό.

Ο μελανισμός είναι γνωστό ότι εμφανίζεται και σε άλλα είδη, αλλά είναι συνηθισμένος στα αιλουροειδή.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρθ΄]

Κίτρινο ή πράσινο; Πράσινο ή κίτρινο;

-Εδώ ο οργανωτής της συνέντευξης με τα χρώματα.

Ευχαριστούμε το κόκκινο χρώμα για όσα μας είπε παρουσιάζοντας τον εαυτό του, γνωρίζοντας πως είχε και άλλα πολλά να μας πει, αλλά ο χρόνος μας πιέζει γιατί έχουν σειρά και τα υπόλοιπα χρώματα να μας μιλήσουν και να μας παρουσιάσουν τους εαυτούς τους.

Παρεμβαίνω εδώ, ακριβώς μετά την παρουσίαση του κόκκινου, γιατί εδώ ακριβώς παρουσιάζεται ένα πρόβλημα:

Ποιο χρώμα πρέπει να παραλάβει την σκυτάλη της συνέντευξης;

Κι’ όταν λέω ποιό χρώμα, εννοώ ποιο από τα δύο; Το κίτρινο ή το πράσινο;

Σ.σ: Θα βοηθηθεί ο ακροατής της συνέντευξης ανατρέχοντας στους πιο κάτω συνδέσμους:

https://xromata.com/?p=1558

https://xromata.com/?p=1564

https://xromata.com/?p=1617

https://xromata.com/ ?p=1630

https://xromata.com/?p=1642

Όπως ήδη γνωρίζουμε από την εννοιολογική χρωματική γλωσσική εξέλιξη, στις γλώσσες όπου εμφανίζεται τέταρτος χρωματικός όρος (μετά τα άσπρο – μαύρο – κόκκινο), αυτός απαραιτήτως είναι ή το κίτρινο, ή το πράσινο.

Ένα από τα δύο!

Εάν σχηματισθεί ή έννοια του πράσινου θα ακολουθήσει στην συνέχεια αργότερα η έννοια του κίτρινου.

Εάν αντιθέτως προηγηθεί ο σχηματισμός της έννοιας του κίτρινου στο αμέσως επόμενο εννοιολογικό στάδιο θα σχηματισθεί η έννοια του πράσινου χρώματος.

Το πιο από τα δύο χρώματα θα πρωτοεννοηθεί εξαρτάται από διάφορους παράγοντες.

Ο πιο σημαντικός από αυτούς τους παράγοντες είναι το περιβάλλον στο οποίο αναπτύσσεται και καλλιεργείται πολιτισμικά η κάθε γλώσσα.

Πολιτισμοί που αναπτύσσονται σε δασώδεις ή αγροτικές περιοχές, εξοικειώνονται ευκολότερα με την έννοια του πράσινου χρώματος και διαχωρίζουν στην συνέχεια τα διάφορα πράσινα μεταξύ τους.

Από την άλλη, πολιτισμοί που ζουν σε ερημικά ή αμμώδη περιβάλλοντα εννοούν πρωτίστως την έννοια του κίτρινου χρώματος.

Αρχικά υφίσταται μια σύγχυση των δυο χρωμάτων (πράσινου με κίτρινο) έως ότου διαχωριστούν μεταξύ τους οι δυο αυτές χρωματικές έννοιες.

Αυτή η αρχική σύγχυση των δυο αυτών εννοιών συμβαίνει ιδιαίτερα στις γλώσσες των λαών που έχουν μεγάλη εξάρτηση από την βλάστηση, όπου η εναλλαγή του πράσινου και του κίτρινου στα φύλλα των δέντρων και των φυτών είναι συχνή και δυσκολεύει την διάκριση των δυο χρωμάτων που θεωρούνται και τα δυο σαν ένα, το πράσινο, το χρώμα της χλωρίδας και της βλάστησης.

Πέρα όμως από αυτήν την φυσική σύγχυση του κίτρινου με το πράσινο, υπήρξε και μια άλλη μακροχρόνια σύγχυση του κίτρινου με το κόκκινο χρώμα γιατί εθεωρείτο σαν μια ανοιχτότερη χροιά του κόκκινου χρώματος. Με άλλα λόγια πως κίτρινο και κόκκινο ήταν το αυτό χρώμα, δυο αποχρώσεις/διαβαθμίσεις του ίδιου χρώματος.

Υπήρξε θεώρηση κατά τον Αριστοτέλη πως κίτρινο και κόκκινο ήταν ένα και το αυτό χρώμα.

Αυτό αναγράφεται στο «Περί χρωμάτων» του Αριστοτέλη, το οποίο όμως στην πραγματικότητα έγραψαν οι μαθητές του Στράτων και Θεόφραστος.

Μπορεί η άποψη του Αριστοτέλη για τα χρώματα να θεωρείται σήμερα ξεπερασμένη ή λανθασμένη, όμως υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί υποστηρικτές αυτής της θεωρίας που βασίστηκαν στις απόψεις του μεγάλου φιλοσόφου, όπως παλαιότερα ο Γκαίτε, και ακόμα και σήμερα κάποιοι σαν τον Rene Lucien Roussseau, που πριν μερικές δεκαετίες έγραψε το βιβλίο «Η γλώσσα των χρωμάτων» και δέχεται την Αριστοτέλεια άποψη για την διαβάθμιση « φως – λευκό – κίτρινο – κόκκινο – μαύρο – σκότος», δηλαδή δέχεται πως το κίτρινο είναι μια ανοιχτότερη απόχρωση του κόκκινου, το οποίο κόκκινο όταν σκουραίνει γίνεται μαύρο.

Για τον Αριστοτέλη τα απλά χρώματα είναι όσα αντιστοιχούν στα στοιχεία.

Αυτά βασικά είναι δυο.

Πρώτο είναι το λευκό που αντιστοιχεί στον αέρα, στο νερό και στην γη.

Το άλλο, το δεύτερο απλό χρώμα είναι το ξανθό. Το χρώμα της φωτιάς και του ήλιου. Άλλη χροιά έχει το χρώμα της φωτιάς και άλλη του ήλιου, γενικά όμως το φως έχει το χρώμα του πυρρός.

Το ξανθό χρώμα (κίτρινο) αν και αναφέρεται σε αρχαιοελληνικά κείμενα πολύ παλαιότερα απ’ ότι το χλωρόν, το πράσινο, δεν είχε ακόμα διαχωρίσει την θέση του από την ομάδα των κόκκινων χρωμάτων και το κόκκινο στην «κατακίτρινη» όψη του αναφερόταν σαν κροκοειδές.

Το μέχρι πρότινος ‘χλωρόν’ στην εποχή του Αριστοτέλη (περίπου 300 π.Χ.) έχει πλέον ξεκαθαρίσει εννοιολογικά την ύπαρξή του ως ‘πράσινο’ (το χρώμα της πρασιάς) όπου χλωρόν, ποώδες, πρασοειδές και πράσινο είναι οι εμφανιζόμενες στο κείμενο ονομασίες γι’ αυτό το ‘νέο’ (εννοιολογικά) χρώμα.

Όμως το κίτρινο, αν και ως ‘ξανθόν’ αναφέρεται από τα Ομηρικά έπη, αποκτά εννοιολογική υπόσταση στην ελληνική γλώσσα ως τέτοιο (το χρώμα του κίτρου) αρκετούς αιώνες μετά, αναφερόμενο από τους Γαληνό και Αθήναιο (και μετέπειτα), που έζησαν τους πρώτους αιώνες μ.Χ.

Όπως ήδη μόλις σου είπα Άνθρωπε, στην ελληνική, ήδη από τα ομηρικά χρόνια, υπάρχει μια προσπάθεια εννοιολογικού διαχωρισμού της ομάδας των κίτρινων χρωμάτων, των ξανθών όπως αναφέρονται στα ομηρικά έπη, η οποία όμως δεν επιτυγχάνεται, διότι τα ξανθά θεωρούνται σαν πολύ φωτεινά κόκκινα, ή κόκκινα αναμεμιγμένα με λευκό, επίσης λόγω σύγχυσης των ξανθών με τα ανοιχτόχρωμα γήινα (καφετιά / μπεζ) χρώματα.

Τώρα, ερχόμαστε σε μια άλλη πολύ πιο σύγχρονη διαμάχη για την πρωτιά μεταξύ πράσινου και κίτρινου.

Ποιο από τα δυο θεωρείται βασικό (πρωτογενές) χρώμα και ποιο παράγωγο (δευτερογενές);

Εδώ και αιώνες έως και σήμερα, από τότε που άρχισες να ασχολείσαι με τα χρώματα Άνθρωπε, τα οποία τα έβλεπες κυρίως σαν μπογιές, θεωρούσες και θεωρείς το κίτρινο σαν ένα από τα τρία βασικά (κύρια) χρώματα μαζί με το μπλε και το κόκκινο. Ορθώς!

Μοιραία το πράσινο, που προκύπτει από την ανάμειξη του κίτρινου με το μπλε, καταλαμβάνει την θέση παράγωγου (δευτερογενούς) χρώματος, μαζί με το μωβ και το πορτοκαλί.

Α! Μην ζητάς διευκρινήσεις Άνθρωπε για τα βασικά και παράγωγα χρώματα! Στα έχουμε πει αρκετά αναλυτικά στην αρχή της συνέντευξης.

Αυτά μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνα οπότε κάποιοι ασχολήθηκαν με τις χρωματικές ακτινοβολίες. Κυρίως όμως, από τα μέσα / τέλη του 20^ου και μετέπειτα, τότε που εισέβαλαν στην ζωή σου η έγχρωμη τηλεόραση, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστήρες και η κινητή τηλεφωνία, ανακάλυψες και έχεις βάλει στην καθημερινότητά σου τις έγχρωμες ακτινοβολίες, το σύστημα της προσθετικής χρωματικής μείξεις, το περίφημο RGB, όπου το μεσαίο κύριο βασικό χρώμα στο σύστημα αυτό είναι το πράσινο αντί για το κίτρινο.

Το κίτρινο στο σύστημα αυτό είναι δευτερογενές / παράγωγο χρώμα και παράγεται από την ανάμειξη πράσινων και κόκκινων ακτινοβολιών.

Μπορεί λοιπόν το κίτρινο να είναι βασικό χρώμα στα συστήματα RYB και CMYK, όμως στο βασικό σύστημα χρωματικών ακτινοβολιών, το RGB, την θέση του κίτρινου σαν βασικό χρώμα καταλαμβάνει η πράσινη ακτινοβολία.

Το σύστημα χρωματικών ακτινοβολιών είναι το ισχυρότερο από τα τρία χρωματικά συστήματα γιατί τα άλλα δυο προκύπτουν από αυτό. Επομένως το πράσινο χρώμα σαν βασικό, υπερτερεί του κίτρινου.

Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που το πράσινο χρώμα θεωρήθηκε σαν ένα από τα βασικά χρώματα.

Ο Άγγλος φυσιοδίφης Richard Waller, αντιπρόεδρος της Βασιλικής Εταιρείας κατά την διάρκεια της προεδρίας του Ισαάκ Νεύτωνα, θεώρησε πως τα βασικά χρώματα είναι τέσσερα, μπλε, κόκκινο, κίτρινο και πράσινο και τα αποτύπωσε στο περίφημο χρωματικό τετράγωνό του, όπου κάθε ένα από τα τέσσερα βασικά χρώματα τοποθετείται στην μέση των πλευρών του τετραγώνου.

Πάμε τώρα πιο πίσω, πολλούς αιώνες πριν, στην αρχαία Ελλάδα, κάπου γύρω στο 450 π.Χ., όπου κατά τον φιλόσοφο Εμπεδοκλή, τα 4 γνωστά και παραδεκτά τότε χρώματα ήταν τα άσπρο – μαύρο – κόκκινο και κιτρινοκόκκινη ώχρα.

Καμιά πενηνταριά χρόνια μετά, ο φιλόσοφος Δημόκριτος, δέχεται κι’ αυτός το τετραδικό αυτό χρωματικό σύστημα, μόνο που αντικαθιστά το κιτρινοκόκκινο της ώχρας με κιτρινοπράσινο.

Αυτά όλα σχετικά με το ποιο χρώμα πρέπει να πάρει την σκυτάλη στην ‘συνέντευξη με τα χρώματα’ από το κόκκινο χρώμα. Το πράσινο ή το κίτρινο;

Βάση της ελληνικής γλώσσας, όπου ο σχηματισμός της έννοιας του πράσινου προηγήθηκε αυτής του κίτρινου, θεωρώ πώς το πράσινο χρώμα πρέπει να διαδεχθεί στην συνέντευξη το κόκκινο χρώμα. Εξ άλλου το πράσινο είναι το συμπληρωματικό χρώμα του κόκκινου. Αποτελούν συμπληρωματικό ζεύγος.

Επιπλέον, πολύ σημαντικό, χωρίς τη ύπαρξη της πράσινης ακτινοβολίας δεν μπορεί να δημιουργηθεί η κίτρινη ακτινοβολία και ό,τι κίτρινο.

Επομένως, ο Λόγος στο πράσινο.   

H απόδοση του χρωματικού πλούτου που απλώνεται τριγύρω μας, εξαρτάται κατά κύριο λόγο από βιολογικές χρωστικές ουσίες.

Για βιοχρωστικές έχουμε μιλήσει επανειλημμένως, όμως ξαναβλέπουμε το θέμα πιο συγκεντρωτικά και με κάποια τάξη, ακολουθώντας την τακτοποιημένη σειρά σχετικών άρθρων, όπως αυτή αναγράφεται στον ιστότοπο “Causes of color”.

Τα χρώματα στην φύση

Α2

Βιολογικές χρωστικές

Αν και τα ζώα κατασκευάζουν τη δική τους μελανίνη, δεν μπορούν να φτιάξουν πολλές άλλες χρωστικές ουσίες.

Τα φυτά, ωστόσο, μπορούν να παράγουν μια σειρά χρωστικών ουσιών, έτσι πολλά ζώα χρωματίζονται από χρωστικές ουσίες που προσλαμβάνουν με την διατροφή τους.

Τα φλαμίνγκο τρώνε πλαγκτόν, κριλ και μικρές γαρίδες απ’ όπου προσλαμβάνουν τα καροτένια που τους προσδίδουν το χαρακτηριστικό χρώμα τους.

Τόσο το φλαμίνγκο όσο και οι γαρίδες που τρώει δεν μπορούν να φτιάξουν τα δικά τους καροτενοειδή κάτι που  κάνουν τα μικροσκοπικά φύκια που παράγουν κόκκινες και κίτρινες χρωστικές και αποτελούν την κύρια διατροφή των μικροσκοπικών γαρίδων.

Όταν το φλαμίνγκο δειπνήσει με γαρίδες, τα καροτενοειδή που προσλαμβάνει μαζί τους παράγουν τα έντονο ροζ, πορτοκάλια και κόκκινα που φαίνονται στα φτερά του πουλιού.

Οι περισσότεροι ζωολογικοί κήποι συμπληρώνουν τη διατροφή των φλαμίνγκο τους με εκχυλίσματα χρωστικών φυτών, διαφορετικά τα γκρίζα (στην πραγματικότητα)  φλαμίνγκο  δεν θα είχαν την οπτική γοητεία των ζωηρών χρωμάτων που περιμένουμε από αυτά τα πουλιά.

https://xromata.com/?p=12106

Ομοίως, ο σολομός εκτροφής τροφοδοτείται με ένα συμπλήρωμα για να γίνει πιο κοκκινωπός.

Τα ασπόνδυλα, όπως έντομα ή μαλάκια, εμφανίζουν συχνά πράσινα χρώματα λόγω των χρωστικών πορφυρίνης που απορροφώνται μερικές φορές μέσω της διατροφής τους.

Σε αντίθεση με τα φυτά, τα περισσότερα ζώα δεν μπορούν να φτιάξουν πράσινες και μπλε χρωστικές.

Τα περισσότερα από τα πράσινα και μπλε χρώματα τους δημιουργούνται μέσω της δομικής κατασκευής και αντανακλαστικότητας των φτερών, τριχών, λεπιών, φολίδων. 

Ένα γαλάζιο πουλί παράγει μελανίνη και θα φαινόταν σχεδόν μαύρο, αλλά μικροσκοπικοί αερόσακοι στα φτερά του σκορπίζουν το φως και το κάνουν να φαίνεται μπλε, με παρόμοιο τρόπο με τον ουρανό, ο οποίος φαίνεται μπλε καθώς τα μόρια αερίων στην ατμόσφαιρα διασκορπίζουν το φως.

Τα παγώνια χρωματίζονται μέσω ενός συνδυασμού χρωστικών και ο τρόπος που παρεμβαίνει το φως όταν αντανακλάται από τα φτερά δημιουργεί ιριδισμό. Παραδείγματα χρωμάτων που προκύπτουν από ιριδίζουσες και διαθλαστικές δομές μπορούν να βρεθούν σε φτερά παγωνιού, σε μαργαριτάρια, στο φίλντισι.

Ένα άλλο λαμπρό παράδειγμα δομικού χρώματος στο ζωικό βασίλειο είναι το λαμπρό μπλε της πεταλούδας Morpho.

Το χρώμα των φτερών της είναι το αποτέλεσμα της μικροδομής τους, αν και πολλές πεταλούδες έχουν κύτταρα που περιέχουν επίσης χρωστική ουσία.

Ορισμένα σκαθάρια με μεταλλική πράσινη γυαλάδα δείχνουν με τον ίδιο τρόπο τα λαμπερά χρώματα τους.

Ο δομικός χρωματισμός είναι το αποτέλεσμα επιλεκτικής αντανάκλασης ή ιριδισμού, συνήθως λόγω πολυστρωματικών δομών.

Το χρώμα των χρωστικών διαφέρει από το δομικό χρώμα στο ότι παραμένει το ίδιο από όλες τις γωνίες θέαση, ενώ το δομικό αλλάζει ή ιριδίζει αναλόγως της γωνίας από την οποία θεάται.

Ορισμένα χρώματα προκύπτουν από έναν συνδυασμό χρωστικής, δομικού χρώματος και δίαιτας.

Τα περισσότερα πράσινα χρώματα στα ψάρια, τα ερπετά, τα αμφίβια και τα πουλιά δημιουργούνται από μια αντανάκλαση του μπλε φωτός που έρχεται μέσα από ένα υπερ-στρώμα κίτρινης χρωστικής.

Χρώματα βαφές

Οι βαφές κατά την Αναγέννηση και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης

(Όπως αναγράφονται στον ιστότοπο ‘WebExibits, Pigments through the ages’).

Σε προηγούμενα άρθρα, αναφερθήκαμε στα χρώματα βαφές που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος κατά την προϊστορική περίοδο, την πρώιμη και ύστερη αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση έως και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης.

Τώρα θα ασχοληθούμε με τα χρώματα που ανακαλύφθηκαν ή δημιουργήθηκαν κατά την εποχή της εκβιομηχάνισης.

Αυτά είναι, κατά τις αγγλικές ονομασίες τους που χρησιμοποιούνται διεθνώς, τα εξής:

Cobalt green

Cobalt blue

Chrome orange

Emerald green

Chrome yellow

Cadmium yellow 

Lemon yellow

Zinc white

Viridian

Cobalt yellow

Cobalt violet

Cerulean blue

Cadmium red

Titanium white

Ξεκινήσαμε με το Cobalt Green (Πράσινο του Κοβαλτίου) και συνεχίσαμε, το Cobalt Blue (Μπλε του Κοβαλτίου) το Chrome orange (πορτοκαλί του χρωμίου) Emerald green (σμαραγδί), το Chrome yellow (κίτρινο του χρωμίου), τα Cadmium yellow/red, το Lemon yellow (κίτρινο του λεμονιού) και το Zinc White.

Τώρα θα αναφερθούμε στο Viridian.

Viridian

Σύντομη περιγραφή του Viridian:

Πολύ σταθερό και ισχυρό ψυχρό πράσινο.

Είναι ένα διένυδρο οξείδιο του χρωμίου.

Ο Guignet από το Παρίσι κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας την διαδικασία παραγωγής του βιρίντιαν ή διαφανούς οξειδίου του χρωμίου το 1859.

Λόγω της εξαιρετικής του σταθερότητας και της έλλειψης τοξικότητας θα μπορούσε να αντικαταστήσει όλα τα άλλα πράσινα, τόσο τα αρχαία όσο και τα σύγχρονα.

Η ονομασία του "Viridian" προέρχεται από το λατινικό viridis = πράσινο.

Το βιρίντιαν ανακαλύφθηκε το 1838 και χρησιμοποιείται έως σήμερα.

Ο Pannetier, ένας κατασκευαστής χρωμάτων στο Παρίσι άρχισε να παράγει το πράσινο του χρωμίου το 1838.

Αυτός και ο διάδοχός του ο Binet το παρήγαγαν για πολλά χρόνια κρατώντας τη συνταγή του μυστική.

Ο Guignet ήταν υπεύθυνος για τη δημιουργία διπλώματος ευρεσιτεχνίας για μια μέθοδο κατασκευής του το 1859.

Το Viridian αντικατέστησε σύντομα το Emerald Green ιδιαίτερα στις βιομηχανικές διαδικασίες εκτύπωσης και γρήγορα έγινε δημοφιλής χρωστική ουσία στις ακουαρέλες λόγω της δηλητηριώδους φύσης που είχε το πράσινο του σμαραγδιού.

Η εργαστηριακή συνταγή του είναι η ανάμειξη 3 μερών βορικού οξέος και 1 μέρους διχρωμικού άλατος ποτάσας.

Θερμαίνετε μέχρι περίπου να κοκκινίσει. Εκπέμπεται αέριο οξυγόνο και νερό.

Το άλας που προκύπτει όταν ρίχνεται στο νερό αποσυντίθεται. Το ίζημα συλλέγεται και πλένεται. Αυτό είναι ένα εξαιρετικά λεπτό χρώμα, συμπαγές και λαμπερό ακόμη και κάτω από τεχνητό φως.

Υλικά που χρειάζονται: Διχρωμικό κάλιο (K2Cr2O7), βορικό οξύ (H3BO3)

5 g βορικού οξέος και 2,5 g διχρωμικού καλίου αναμειγνύονται μαζί και θερμαίνονται στους 500°C για 6 ώρες.

Το κρύο μείγμα στη συνέχεια κονιορτοποιείται, προστίθεται σε κρύο νερό και αναδεύεται μέχρι να φανεί ανοιχτό πράσινο χρώμα. Η χρωστική στη συνέχεια διηθείται και ξηραίνεται.

Έχει εξαιρετική αντοχή και σταθερότητα χρωματισμού σε όλα τα μέσα. Δεν επηρεάζεται από αραιά αλκάλια και οξέα. Ανεπηρέαστο από το φως.

Τοξικότητα:

μέτρια τοξική. Αν και το πράσινο οξείδιο του χρωμίου δεν αποτελεί σοβαρό κίνδυνο για την υγεία, μπορεί να προκαλέσει ερεθισμό του δέρματος και των ματιών και μπορεί να προκαλέσει ναυτία και άλλα προβλήματα εάν καταποθεί.

Μπορεί επίσης να προκαλέσει αναπνευστικά προβλήματα όταν εισπνέεται σαν σκόνη. Δεν αποτελεί κίνδυνο πυρκαγιάς και δεν αντιδρά εύκολα με άλλα υλικά.

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

Α2

Εισαγωγή

Το εκπεμπόμενο φως, το προϊόν της βιοφωταύγειας, σχηματίζει ένα μέρος του χρωματισμού ορισμένων οργανισμών.

Η βιοφωταύγεια μπορεί να αποκαλύψει έναν οργανισμό σε κοντινά ζώα, αλλά μπορεί επίσης να χρησιμεύσει ως πηγή φωτός σε νυκτόβια είδη ή σε θαλάσσια ζώα βαθέων υδάτων όπως τα ψάρια κουκουνάρι (Monocentris).

Αυτά τα ψάρια τρέφονται τη νύχτα και έχουν φωτεινά φωτοφόρα, όργανα βιοφωταύγειας, στις άκρες των κάτω γνάθων τους. Φαίνονται να χρησιμοποιούν αυτά τα όργανα σαν μικροσκοπικούς προβολείς καθώς τρέφονται με πλαγκτονικούς (λεπτά επιπλέοντες) οργανισμούς.

Επειδή πολλές βιο – χρωστικές ουσίες σχηματίζονται ως τα φυσικά ή ελαφρώς τροποποιημένα παραπροϊόντα των μεταβολικών διεργασιών, κάποιος χρωματισμός μπορεί να είναι χωρίς προσαρμοστική λειτουργία.

Ο μη λειτουργικός χρωματισμός μπορεί, για παράδειγμα, να είναι μια τυχαία επίδραση ενός πλειοτροπικού γονιδίου (ένα γονίδιο που έχει πολλαπλές επιδράσεις) ή μπορεί να προκύψει από φαρμακολογική αντίδραση (όπως όταν το δέρμα ενός Καυκάσιου -λευκού ανθρώπου- γίνεται μπλε σε κρύο νερό) ή από καθαρή σύμπτωση.

Φαίνεται απίθανο, ωστόσο, ότι οποιοσδήποτε φαινομενικά τυχαίος χρωματισμός θα μπορούσε για πολύ καιρό να ξεφύγει από τη διαδικασία της φυσικής επιλογής και έτσι να παραμείνει χωρίς λειτουργικότητα.

Ανεξάρτητα από τα προσαρμοστικά πλεονεκτήματά του, ένας συγκεκριμένος χρωματισμός ή μοτίβο χρωματισμού δεν μπορεί να εξελιχθεί εκτός εάν βρίσκεται εντός του φυσικού χώρου

Έτσι, ένα είδος μπορεί να μην έχει έναν φαινομενικά προσαρμοστικό χρωματισμό επειδή η γενετική μεταβλητότητα δεν έχει συμπεριλάβει αυτόν τον χρωματισμό ή το σχέδιο στο κληρονομικό του ρεπερτόριο.

Επειδή οι άνθρωποι είμαστε πολύ οπτικά ζώα, φυσικά μας ενδιαφέρει και μας έλκει ο βιολογικός χρωματισμός.

Η προσοχή του ανθρώπου στον χρωματισμό κυμαίνεται από τον καθαρά αισθητικό έως τον αυστηρά πραγματιστικό λόγο.

Οι απαλοί, παστέλ χρωματισμοί βοηθούν στην αύξηση της αποδοτικότητας της εργασίας και συμβάλλουν σε ήρεμες διαθέσεις.

Τα φωτεινά χρώματα με έντονη αντίθεση φαίνεται να συμβάλλουν στον ενθουσιασμό και την διέγερση.

Αυτά τα φαινόμενα μπορεί να είναι προεκτάσεις της βασικής ανθρώπινης απόκρισης στο απαλό μπλε, πράσινο και καφέ υπόβαθρο του περιβάλλοντος σε αντίθεση με έντονα αντίθετους προειδοποιητικούς χρωματισμούς που βρίσκονται σε πολλούς επικίνδυνους οργανισμούς.

Είναι πιθανό ότι μεγάλο μέρος της αισθητικής αξίας που αποδίδουν οι άνθρωποι στον χρωματισμό σχετίζεται στενά με τις ευρείες βιολογικές τους λειτουργίες.

Το ενδιαφέρον του ανθρώπου για τον χρωματισμό έχει οδηγήσει σε βιολογικές μελέτες.

Το κλασικό έργο του Μοραβιανού ηγούμενου Γκρέγκορ Μέντελ σχετικά με τα κληρονομικά χαρακτηριστικά, βασισμένα σε μεγάλο βαθμό στον χρωματισμό των φυτών, αποτέλεσε τη βάση για τη σύγχρονη γενετική.

Ο χρωματισμός βοηθά επίσης στην αναγνώριση των οργανισμών. Είναι ένα χαρακτηριστικό που γίνεται εύκολα αντιληπτό, περιγράφεται και συγκρίνεται. Ωστόσο, τα συγγενικά είδη που ζουν σε διαφορετικούς οικοτόπους έχουν συχνά εντυπωσιακά διαφορετικούς χρωματισμούς.

Δεδομένου ότι ο χρωματισμός είναι επιρρεπής σε αλλοίωση σε διάφορα λειτουργικά πλαίσια, συνήθως στερείται αξίας ως συντηρητικού χαρακτηριστικού για τον καθορισμό συστηματικών σχέσεων μεταξύ όλων εκτός από τα πιο στενά συγγενικά είδη.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρη΄]

Κόκκινα παραλειπόμενα

[κε´]

Φθάνοντας στο τέλος της αυτοπαρουσίασης μου και της ομιλίας μου στην ‘συνέντευξη με τα χρώματα’, εγώ το Κόκκινο χρώμα αντιλαμβάνομαι πως έχω παραλείψει να σου αναφέρω αρκετά πράγματα για μένα Άνθρωπε.

Θα προσπαθήσω λοιπόν να κλείσω την αναφορά μου με όσα ‘παραλειπόμενα’ μπορέσω να σου πω.

Μιλώντας σου προηγουμένως για τα κόκκινα σαρίκια των Ινδών στρατιωτών, υποσχέθηκα να σου μιλήσω στην συνέχεια για τα κόκκινα μπίντι, την κόκκινη βούλα που βάζουν οι Ινδοί στο μέτωπό τους, καθώς και για τα κόκκινα φέσια.

Θα ξεκινήσω με τα φέσια που είναι πιο ‘κοντά’ στα σαρίκια, αφού πολλάκις το φέσι (ή ταρμπούς) είναι ο πυλώνας γύρω από τον οποίο τυλίγεται το σαρίκι (ή τουρμπάν).

Τα φέσια είναι ως επί το πλείστον κόκκινα και καθιερώθηκαν σαν τέτοια (σχήμα και χρώμα) γιατί φτιάχτηκαν και βάφτηκαν κόκκινα στην πόλη Φεζ του Μαρόκκο, απ’ όπου πήραν και το όνομά τους.

Η καταγωγή τους όμως είναι η αρχαία Ελλάδα και ο αποκαλούμενος φρυγικός σκούφος, του οποίου το πάνω μέρος δεν ήταν επίπεδο όπως του μαροκινού φεσιού.

Είχε κι’ αυτός συνήθως κόκκινο χρώμα και τον πρωτοφόρεσε ο Βασιλιάς της Φρυγίας Μίδας για να κρύβει τα αυτιά του που θυμωμένος ο θεός Απόλλωνας μαζί του τα μετέτρεψε σε γαϊδουρινά.

Φρυγικό σκούφο φορούσε επίσης και ο θεός Ερμής.

Κόκκινο φρυγικό σκούφο φορούσαν στην αρχαία Ρώμη οι απελεύθεροι, δηλαδή οι σκλάβοι στους οποίους είχε δοθεί η ελευθερία τους.

Ο κόκκινος φρυγικός σκούφος ήταν επίσης σύμβολο της γαλλικής επανάστασης γι’ αυτό και η Μαριάννα, η προσωποποίηση της Γαλλίας απεικονίζεται φορώντας φρυγικό σκούφο.

Η ιστορία του φεσιού έχει ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι του παρόντος.

Απλά, σου λέω πως φοριόταν σε όλη την ανατολική Μεσόγειο, όπου απλωνόταν η Οθωμανική αυτοκρατορία, από όλους τους υπηκόους της ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Μάλιστα μια μικρή περίοδο με διάταγμα οι Οθωμανοί φορούσαν μπλε φέσια ή σκουφιά, οι χριστιανοί κόκκινα και οι εβραίοι κίτρινα.

Οι χριστιανοί των Βαλκανίων, που υπάγονταν τότε στην Οθωμανική αυτοκρατορία φορούσαν κόκκινα σκουφιά ή φέσια που έγιναν εξαρτήματα των διαφόρων εθνικών στολών τους, γι’ αυτό και καθιερώθηκε οι τσολιάδες να φορούν κόκκινο σκουφί.

Πολύ αργότερα δια νόμου, κόκκινο μαροκινό φέσι φορούσαν μόνο οι Οθωμανοί αξιωματούχοι στην Τουρκία, την Αίγυπτο και άλλες αραβικές χώρες, ώσπου στις αρχές – μέση του 20^ου αιώνα απαγορεύτηκε δια νόμου.

Έκτοτε το φέσι έγινε τουριστικό είδος και μόνο στο Μαρόκκο φοριέται ακόμα μέχρι σήμερα από αξιωματούχους και τον βασιλιά της χώρας.

Κόκκινα φέσια, σκουφιά και σαρίκια φοριούνται πάνω στο κεφάλι, ενώ στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού, στο πρόσωπο, πάνω στο μέτωπο, εκεί περίπου που ενώνονται τα φρύδια, οι Ινδοί, κυρίως οι γυναίκες, σχεδιάζουν μια κόκκινη βούλα, το μπίντι, που γενικά συνδέεται με το μυστικιστικό τρίτο μάτι του ατόμου.

Το να φοράς μπίντι είναι παράδοση στην ινδουιστική θρησκεία, όμως στις μέρες μας, πέρα από την ινδουιστική παράδοση, έχει γίνει μόδα και σημαντικό μέρος των καλλωπιστικών αξεσουάρ, όπου στην θέση του μπίντι αντί για την κόκκινη βούλα τοποθετείται κάποιο κόσμημα.

Στον Ινδουισμό, υπάρχουν διάφορες έννοιες που συνδέονται με τα μπίντι. Παλαιότερα, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες φορούσαν Bindi, ειδικά στους γάμους τους και σε διάφορες θρησκευτικές τελετές.

Παραδοσιακά, αυτήν την κόκκινη κουκκίδα ανάμεσα στα φρύδια την φορούν οι παντρεμένες γυναίκες, δηλώνοντας έτσι την οικογενειακή τους κατάσταση.

Οι χήρες δεν βάζουν κόκκινο μπίντι, αλλά μαύρο ή καθόλου.

Στις μέρες μας, οι γυναίκες φορούν διαφορετικά χρώματα Bindis και ιδιαιτέρως τα νεαρά κορίτσια μπορούν να φορούν μπίντι οποιουδήποτε χρώματος και σχήματος, όμως το κόκκινο στρογγυλό μπίντι έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς η θέση του στην περιοχή ανάμεσα στα φρύδια είναι η θέση του Ajna Chakra ή του έκτου Chakra που όταν ενεργοποιηθεί ανοίγει το ‘τρίτο μάτι’.

Το ενεργειακό κόκκινο χρώμα του μπίντι έχει ρόλο προστατευτικό του ευαίσθητου αυτού σημείου και βοηθά στην ενίσχυση της ενέργειας του.

Αφού αναφέρθηκα στα τσάκρας θα σου μιλήσω τώρα για το Muladhara, το πρώτο και βασικό ενεργειακό κέντρο που βρίσκεται στην βάση της σπονδυλικής στήλης και είναι το κόκκινο τσάκρας.

Οι ιδιότητες του κόκκινου χρώματος ταιριάζουν με την ενεργειακή δράση αυτού του τσάκρας όπου βρίσκεται κοιμισμένη η κουνταλίνη που όταν αφυπνισθεί ξεκινά το ανελικτικό της ξετύλιγμα για την ενεργοποίηση και των υπόλοιπων τσάκρας.

Στη σιντοϊστική θρησκεία της Ιαπωνίας, οι πύλες των ναών, που ονομάζονται torii, είναι παραδοσιακά βαμμένες με κόκκινο και μαύρο χρώμα.

Το torii συμβολίζει το πέρασμα από τον βέβηλο κόσμο σε έναν ιερό τόπο.

Οι γέφυρες στους κήπους των ιαπωνικών ναών είναι επίσης βαμμένες κόκκινες αφού είναι περάσματα σε ιερούς χώρους.

Το ίδιο και στις κινέζικες παγόδες, είσοδοι, πυλώνες και τοίχοι βάφονται κόκκινοι.

Το κόκκινο θεωρείται επίσης ένα χρώμα που μπορεί να διώξει το κακό και τις ασθένειες.

Στον Βουδισμό, το κόκκινο είναι ένα από τα πέντε χρώματα που λέγεται ότι προήλθαν από τον Βούδα όταν έφτασε στη φώτιση, ή νιρβάνα.

Συνδέεται ιδιαίτερα με τα οφέλη της πρακτικής του Βουδισμού και είναι το χρώμα που έχουν τα ράσα των μοναχών του βουδισμού, όπως και το μαρόν (= καφεκόκκινο).

Στον ινδουισμό κόκκινο είναι το φόρεμα της Λάκσμι, της συζύγου του Βισνού (του θεού διατηρητή / συντηρητή) που μαζί με την Σαρασβάτι και την Παρβάτι αποτελούν την ύψιστη θεϊκή τριαδική ενέργεια, την Τριντέβι.

Το κόκκινο φόρεμά της και τα κόκκινα ρουμπίνια που φοράει συμβολίζουν την συνεχή δραστηριότητα, τον υλικό πλούτο, αλλά και κάθε είδους ευημερία, όπως δόξα, μεγαλοπρέπεια, χαρά, εξύψωση.

Πέρα από τις ανατολικές θρησκείες, σου θυμίζω πως κόκκινα είναι και τα ράσα των χριστιανών καρδιναλίων του καθολικισμού.

Αφού αναφερθήκαμε στην ανατολή και την Άπω Ανατολή, θυμήθηκα τα αθλήματα των πολεμικών τεχνών που προέρχονται από εκεί, όπως καράτε, Jiu-Jitsu, Taekwondo κ.α. όπου η κόκκινη ζώνη σημαίνει την πρόοδο του μαθητευόμενου αθλητή και συνήθως δίνεται πριν την μαύρη ζώνη του ανώτερου βαθμού (εξαρτάται βέβαια από το άθλημα, την σχολή κλπ. κλπ.).

Αρκετά πιο πριν, κατά την διάρκεια της συνέντευξης σου είπα πως έχω και άλλη σύνδεση με τα αθλητικά, μια σχέση που μέχρι πρότινος δεν ήταν παρά εξωλογισμός στα μυαλά κάποιων, μέχρι τις αρχές του 21^ου αιώνα που αποδείχθηκε επιστημονικά με πειράματα, οπότε έπαψε να είναι εξωλογισμός και έγινε πραγματικότητα.

Ποιος ήταν αυτός ο εξωλογισμός;

Το ότι αθλητές ντυμένοι στα κόκκινα είχαν περισσότερες πιθανότητες νίκης από τους αντιπάλους τους.

Ένας Άγγλος επιστήμονας, ο Dr. Russell, μελετώντας, τα αποτελέσματα της Ολυμπιάδας της Αθήνας, το 2004, διαπίστωσε ότι υπήρχαν πολλοί περισσότεροι νικητές (περίπου τα 2/3), που φορούσαν κόκκινα, από αυτούς που φορούσαν μπλε.

Φαινόταν λοιπόν σαν να βοηθούσε το κόκκινο χρώμα τους αθλητές να κερδίζουν στους αγώνες. Αποφάσισε λοιπόν να ερευνήσει το θέμα βαθύτερα και να πειραματισθεί μαζί με άλλους συναδέλφους του επί του θέματος και ω! Ναι!

Αποδείχθηκε πειραματικά πως οι αθλητές που φορούσαν κόκκινα είχαν αυξημένη έκκριση τεστοστερόνης και χαμηλότερα επίπεδα κορτιζόλης (που είναι δείκτης άγχους) κάτι που τους έκανε πιο επιθετικούς.

Παράλληλα το κόκκινο χρώμα επηρέαζε και τους κριτές κάνοντας την κρίση τους ευνοϊκότερη προς τους κοκκινοφορεμένους αθλητές.

Ωω! Έχω τόσα άλλα παραλειπόμενα να σου πω, αλλά θα σταματήσω εδώ για να δώσω το βήμα και σε άλλα χρώματα.

Θα μπορούσα να σου πω πώς και γιατί ο Άγιος Βασίλης ντύθηκε στα κόκκινα, ή πως και γιατί εγώ το κόκκινο καθιερώθηκα σαν το βασικό χριστουγεννιάτικο χρώμα, όπως και για την αντίθεσή μου στο μαύρο στα τραπουλόχαρτα, ή την αντικατάστασή του μαύρου από εμένα στους πεσσούς του σκακιού και ένα σωρό άλλα.

Θα κλείσω όμως, λέγοντάς σου πως εκτός από την δράση μου στον κόσμο της πραγματικότητας, δραστηριοποιούμαι και στον φανταστικό κόσμο και δη στον κόσμο των παραμυθιών, όπως π.χ. «τα κόκκινα παπούτσια» ή την «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» όπου συναντά την κόκκινη βασίλισσα κ.α.

Στην συλλογή των παραμυθιών των αδελφών Γκριμ έχω εμφανή ρόλο σε τρία από τα παραμύθια τους, την «Χιονάτη», την «Χιονούλα και την Ροδούλα» και την «Κοκκινοσκουφίτσα» όπου σ’ αυτό το τελευταίο είμαι βασικό στοιχείο, πράγμα που φαίνεται στον αποσυμβολισμό του παραμυθιού.

Σταματώ όμως εδώ και σε αποχαιρετώ Άνθρωπε. Πίσω μου περιμένουν το πράσινο και το κίτρινο για να πάρουν τον λόγο. Χαίρε!