xromata.com

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[πζ΄]

Η ψυχολογία του Κόκκινου.

[δ΄]

-Άνθρωπε, προηγουμένως σου ανέφερα κάποια χαρακτηριστικά μου, χαρακτηριστικά του κόκκινου χρώματος και σου είπα πως είμαι το χρώμα που σου ασκώ την μεγαλύτερη συναισθηματική επίδραση, πως είναι αποδεδειγμένο ότι διεγείρω το νευρικό σου σύστημα, θέτοντας σε ετοιμότητα τις αισθήσεις σου ανάλογα με την έκθεση σου σε αυτό.

Σου προκαλώ ερεθισμό, συναίσθημα θερμότητας, αλλά και προεξοχής.

Λόγω της εντύπωσης προεξοχής που προκαλώ, κυριαρχώ / επιβάλλομαι στα χρώματα που με περιτριγυρίζουν, οπότε μοιραία έλκω την προσοχή σου πρώτο και καλύτερο από τα αδέλφια μου, τα υπόλοιπα χρώματα.

Οπότε, ως το χρώμα που πρώτο απ’ όλα γίνομαι αντιληπτό, ισχυροποιούμαι και αφυπνώ πιο έντονα από τα άλλα τις αισθήσεις σου. Είμαι το πιο δραστήριο και ενεργό στην επιβολή ψυχολογικών καταστάσεων και συναισθημάτων που σου προκαλούν τα χρώματα, οπότε θεωρούμαι στον τομέα αυτόν το κύριο ενεργειακό χρώμα.

Εδώ συμβαίνει το εξής παράδοξο.

Όσο μεγαλύτερο μήκος κύματος έχει μια ακτινοβολία του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, τόσο ασθενέστερη είναι η ισχύς της και η ενέργειά της.

Αντιθέτως, όσο μικρότερο μήκος κύματος έχει μια ακτινοβολία του φάσματος, τόσο μεγαλύτερη και δυνατότερη είναι η ισχύς της.

Δηλαδή οι ακτίνες γάμμα που βρίσκονται στην μια άκρη του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος έχουν τα μικρότερα μήκη κύματος και αντιστρόφως την μεγαλύτερη ισχύ, ενώ αντιθέτως τα ραδιοφωνικά κύματα που βρίσκονται στην άλλη/απέναντι άκρη του φάσματος και είναι τα μεγαλύτερα, έχουν την χαμηλότερη ισχύ.

Όμως… όμως… μέσα στο μικροσκοπικό τμήμα του φάσματος που αποκαλείς ορατό φως, όπου βρισκόμαστε εμείς τα χρώματα και όπου ισχύει ο ίδιος κανόνας φυσικά, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο ως προς τα συναισθήματα και τις ψυχολογικές καταστάσεις που δημιουργούμε και επιβάλλουμε.

Επομένως εγώ το κόκκινο που έχω το μεγαλύτερο μήκος κύματος από τα άλλα χρώματα, έχω και την μεγαλύτερη ισχύ στις συναισθηματικές επιδράσεις που προκαλώ.

Λόγω δε της γειτνίασης μου με τις υπέρυθρες ακτινοβολίες, είμαι το θερμότερο των χρωμάτων, κι όπως γνωρίζεις Άνθρωπε, η θερμοκρασία και ιδιαίτερα η θερμότητα σε επηρεάζει άμεσα τόσο φυσικά, όσο και ψυχολογικά.

Αυτό επιβεβαιώνεται από σύγχρονες έρευνες στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες που αποδεικνύουν πως το κόκκινο είναι το χρώμα που συνηθέστερα σχετίζεται με τη ζέστη.

Επίσης, πως σχετίζεται με την δραστηριότητα, το πάθος, την σεξουαλικότητα, τον θυμό, την αγάπη και τη χαρά.

Στην δε Κίνα, την Ινδία και πολλές άλλες ασιατικές χώρες το κόκκινο θεωρείται ως το χρώμα της ευτυχίας και της τύχης.

Δεδομένου επίσης ότι το κόκκινο είναι το χρώμα του αίματος, συνδέεται ιστορικά με τη θυσία, τον κίνδυνο και το θάρρος.

Δηλαδή σαν χρώμα σημαίνω για σένα Άνθρωπε, κίνδυνο, διέγερση, παραφορά, δυναμικότητα, επιθετικότητα, επιτυχία, ενέργεια, χαρά, πάθος, σεξουαλικότητα, πρόκληση.

Εξ αιτίας των ισχυρών εντυπώσεων που σου επιβάλλει η θέαση μου, η θέαση του κόκκινου χρώματος, στο αυτόνομο νευρικό σου σύστημα, μπορώ να σε κάνω νευρικό και ανήσυχο, αλλά και ριψοκίνδυνο, έτοιμο να ρισκάρεις.

Γι’ αυτό στα καζίνο με τα τυχερά παιχνίδια, όπου ως γνωστόν οι άνθρωποι ρισκάρουν μεγαλύτερα ποσά και πιο επικίνδυνα στοιχήματα κυριαρχούν τα κόκκινα χρώματα και οι κόκκινοι φωτισμοί.

Να το έχεις υπ’ όψιν σου αυτό, όταν τύχει και βρεθείς σε τέτοιους χώρους.

Παρομοίως είμαι επίσης το πιο κατάλληλο για διακόσμηση και φωτισμό ερωτικών χώρων και έχουν βαφτίσει με το όνομά μου περιοχές του αγοραίου έρωτα όπως «κόκκινα φώτα» ή «κόκκινα φανάρια».

Οι περιοχές αυτές πήραν την γενική αυτή ονομασία από τα κόκκινα φώτα –σήμα κατατεθέν- που φώτιζαν και φωτίζουν ακόμα τις εισόδους των οίκων ανοχής.

Είναι αποδεδειγμένο πως το κόκκινο χρώμα, ιδίως το κόκκινο φως, σου προκαλεί μια ‘στάση’, ένα αυτόματα στιγμιαίο σταμάτημα, οπότε σου επιβάλλει και μια ‘προσοχή’. Εξ ου και η χρήση των κόκκινων φαναριών της τροχαίας που σημαίνουν ‘stop’ και σε ακινητοποιούν αυτομάτως.

Αυτός είναι ο λόγος –η ακινητοποίηση και η έλξη προσοχής- που επέβαλλε την χρήση των κόκκινων φώτων στους οίκους ανοχής και στις περιοχές των ‘σεξουαλικών παραδείσων’.

Τέτοιες περιοχές, όπου συγκεντρώνονται οίκοι ανοχής, καταστήματα πορνό και κέντρα διασκέδασης με θεάματα ερωτισμού, υπάρχουν σε αρκετές πόλεις της Β. Ευρώπης, όπως στο Αμβούργο, τις Βρυξέλλες και αλλού, με γνωστότερη την περιοχή De Wallen στο κέντρο του Άμστερνταμ, γνωστότερη ως District of red Lights ή ως «ο δρόμος με τις βιτρίνες» γιατί εκεί το ‘ζωντανό’ εμπόρευμα εκτίθεται σε παράθυρα / προθήκες προς άγραν.

Και εφόσον θίξαμε την σχέση μου με το ερωτικό στοιχείο, σημείωσε πως γυναίκες ντυμένες στα κόκκινα δίνουν την εντύπωση πως είναι ερωτύλες, εξωστρεφείς και παιχνιδιάρες.

Μόλις μια γυναίκα ντυθεί στα κόκκινα γίνεται πιο επιθυμητή στον σύντροφό της και κάνει την καρδιά του να χτυπά γρηγορότερα.

Κυρίες μου, να το θυμάστε αυτό και να το συμπεριλάβετε στον ερωτικό σας εξοπλισμό.

Γι’ αυτό και τα κόκκινα εσώρουχα θεωρούνται πιο σέξυ.

Τονίζουν την σεξουαλικότητα και κάνουν τις γυναίκες πιο προκλητικές και πολλά υποσχόμενες.

Στους άνδρες όμως που τολμούν να φορούν κόκκινα εσώρουχα υπαινίσσονται και ιδιαίτερες δυναμικότητες, που αν δεν τις έχει όντως αυτός που τα φορά… καλύτερα να αλλάξει το χρώμα τους γιατί θα πάθει μεγάλο φιάσκο.

Πέρα όμως από την σχέση μου με τον σεξουαλικό ερωτισμό, θεωρούμαι γενικά το χρώμα του έρωτα και των ερωτευμένων γι’ αυτό και οι σχεδιασμένες καρδούλες σαν σύμβολα του έρωτα και της αγάπης βάφονται ως επί το πλείστον κόκκινες.

Έχω δε καθιερωθεί σαν το επίσημο χρώμα του εορτασμού του Αγίου Βαλεντίνου, στις 14 Φεβρουαρίου, της παγκόσμιας εορτής των ερωτευμένων.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[15]

Για να παρακολουθήσετε την σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο ‘ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ’ καλό θα είναι να διαβάσετε τo εισαγωγικό 1^ο άρθρο που θα βρείτε στον σύνδεσμο https://xromata.com/?p=11228 …..

Λίγο πριν τον Νεύτωνα

Robert Hooke 

Ο Robert Hooke (Ιούλιος 1635 – Μάρτιος 1703) ήταν Άγγλος επιστήμονας, αρχιτέκτονας και πολυμαθηματικός, ο οποίος, χρησιμοποιώντας ένα μικροσκόπιο, ήταν ο πρώτος που παρατήρησε έναν μικροοργανισμό.

Ο Hooke ήταν επίσης μέλος της Βασιλικής Εταιρείας και από το 1662 ήταν επιμελητής των πειραμάτων. Ήταν επίσης Καθηγητής Γεωμετρίας στο Gresham College.

Ως βοηθός του φυσικού επιστήμονα Robert Boyle, ο Hooke δημιούργησε τις αντλίες κενού που χρησιμοποιήθηκαν στα πειράματα του Boyle.

Ερευνώντας την οπτική, συγκεκριμένα την περίθλαση του φωτός, συνήγαγε μια θεωρία κύματος του φωτός.

Δική του επίσης είναι η πρώτη καταγεγραμμένη θεωρία της διογκούμενης από την θερμότητα ύλης, η σύνθεση του αέρα από μικρά σωματίδια απλωμένα σε μεγαλύτερες αποστάσεις, καθώς και η θεώρηση της θερμότητας ως ενέργεια.

Η φυσική του χρώματος – πριν από τον Νεύτωνα – στη συνέχεια κέρδισε πραγματική δυναμική με τον Ρόμπερτ Χουκ, ο οποίος άρχισε να ερευνά τα χρώματα που συμβαίνουν εάν το φως διαθλάται σε λεπτά θραύσματα μαρμαρυγίας ή ανάμεσα σε γυάλινες πλάκες.

Στη Μικρογραφία του, ο Hooke έκανε επίσης τολμηρές υποθέσεις για τη φύση του φωτός. Για αυτόν, συμμετείχε μια κίνηση κυμάτων και πίστευε ότι μια κυματοειδής επιφάνεια κάθετη προς την ακτίνα παρήγαγε λευκό φως και ότι η κλίση αυτής της επιφάνειας προκαλούσε χρώμα, που ετίθετο σε ισχύ στην άκρη μιας ακτίνας φωτός. Χρώματα σαν κλίση μιας επιφάνειας κύματος – μόνο ένας φυσικός θα μπορούσε να το σκεφτεί αυτό!

Γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες δεν έβλεπαν το μπλε χρώμα;

[Β΄ μερος]

«Γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες δεν έβλεπαν το μπλε χρώμα;»

«Why the ancient Greeks couldn’t see blue?»

Είναι ο τίτλος ενός βίντεο που αναφέρεται στην εννοιολογική εξέλιξη αντίληψης των χρωμάτων.

Φυσικά και οι Αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν το μπλε χρώμα!

Στο θέμα αυτό, όπως και στο επακόλουθο, της εννοιολογικής εξέλιξης αντιληπτικότητας των χρωμάτων, έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως στο παρελθόν.

Αυτά τα δυο θέματα αναφέρονται και σε αυτό το βίντεο της Asap SCIENCE, που παρατίθεται η ελληνική μετάφρασή του, επιβεβαιώνοντας τα όσα έχουμε πει έως τώρα.

https://xromata.com/?p=1896

https://xromata.com/?p=3531

https://xromata.com/?p=3099

https://xromata.com/?p=3216

https://xromata.com/?p=1617 

[Β΄μέρος]

Η δεύτερη εξήγηση δείχνει ότι αυτές οι λέξεις (που σημαίνουν χρώματα) δεν εισέρχονται στις γλώσσες έως ότου οι άνθρωποι μπορούν να τις ξεκαθαρίσουν προσδιορίζοντάς τες εννοιολογικά.

Το κόκκινο είναι το πιο εύκολο και πιο προσιτό χρώμα, γιατί παίρνεις ένα κομμάτι ξηρού πηλού και το χρησιμοποιείς ως κραγιόνι.

Αν σκεφτούμε τις σπηλαιογραφίες για παράδειγμα, υπάρχει πολύ μαύρο και κόκκινο σε αυτές, αλλά μπλε;

Είναι ένα από τα πιο δύσκολα χρώματα που μπορεί να δημιουργηθεί.

Για χιλιάδες χρόνια, κανείς δεν είχε μπλε βαφή/χρώμα, εκτός από τους Αιγύπτιους, που είχαν και μια λέξη για αυτό.

Αυτό σημαίνει ότι οι αρχαίοι άνθρωποι δεν μπορούσαν να δουν/εννοήσουν τα χρώματα πριν δημιουργήσουν μια λέξη/έννοια για αυτά;

Όχι ακριβώς.

Οι πρώτοι άνθρωποι θεωρούσαν τα χρώματα ως απλές αποχρώσεις του μαύρου, του λευκού ή του κόκκινου, που ακούγεται τρελό, αλλά υπάρχουν πραγματικά σύγχρονα στοιχεία για αυτό.

Αν κοιτάξετε αυτά τα 12 χρώματα (11πράσινα τετραγωνάκια και ένα γαλάζιο), μπορείτε να εντοπίσετε αυτό που είναι διαφορετικό;

Μπορούμε να σκεφτούμε ξεκάθαρα αμέσως πως το γαλάζιο είναι το διαφορετικό.

Όμως αν παρουσιάζαμε ένα παρόμοιο γράφημα στον λαό Χίμπα της Ναμίμπια, που δεν έχουν ξεχωριστή λέξη για το μπλε, αυτοί θα αφιερώνανε περισσότερο χρόνο για να επισημάνουν αυτήν την διαφορά.

Αντιθέτως, όταν κοιτάζουν τα πράσινα χρώματα, είναι πιο γρήγορα σε θέση να παρατηρήσουν τη διαφορά χροιάς που δεν θα πιάναμε εμείς τόσο γρήγορα. Και αυτό επειδή έχουν περισσότερες λέξεις για πράσινες χροιές και έννοιες από ότι έχουμε εμείς.

Στην πραγματικότητα, σε μια από τις έννοιες που έχουν περί χρωμάτων συσσωρεύονται μερικοί τύποι μπλε και πράσινου μαζί, ενώ έχουν άλλες κατηγορίες χρωμάτων για τα διαφορετικά πράσινα.

Στην δεκαετία του 1890, οι ανθρωπολόγοι ανακάλυψαν ότι οι αυτόχθονες νησιώτες στη Νέα Γουινέα περιέγραφαν τον ουρανό ως μαύρο ή βρώμικο σαν το νερό.

Αν το σκεφτείτε, δεν είναι εκπληκτικό;

Ακόμα κι αν κοιτάξετε έναν επιλογέα χρωμάτων στο Photoshop, είναι σαφές ότι ένα σκούρο μπλε (navy blue) στην πραγματικότητα δεν απέχει τόσο πολύ από το να θεωρηθεί σαν μαύρο, και διαφέρει πολύ από άλλες αποχρώσεις που αποκαλούμε μπλε.

Υπό αυτήν την έννοια, το μαύρο θα ήταν ένας πολύ ευρύτερος χρωματικός όρος για πρώιμους και αρχαίους ανθρώπους.

Κάπως έτσι συμβαίνει και με όλες αυτές τις αποχρώσεις του κόκκινου.

Δεν θα τις αποκαλούσαμε απαραίτητα διαφορετικά χρώματα.

Αλλά αυτό που ονομάζουμε ροζ, ακόμα κι αν είναι τεχνικά απλώς μια άλλη απόχρωση του κόκκινου, αποφασίσαμε να το κατηγοριοποιήσουμε ως ξεχωριστό χρώμα και ως αποτέλεσμα σαν έννοια συλλαμβάνεται σαν κάτι διαφορετικό στο μυαλό μας.

Φυσικά, ακόμα κι αν δεν το ονομάζαμε ροζ, θα μπορούσαμε ακόμα να δούμε ότι είναι ένα διαφορετικό χρώμα, μια ελαφρύτερη κόκκινη απόχρωση, αλλά τελικά, θα το θεωρούσαμε σαν κόκκινο χρώμα.

Τώρα, ίσως σκέφτεστε ότι φαίνεται απλώς σημασιολογικό.

Λοιπόν, έχουν διαφορετικά ονόματα.

Δεν υπάρχει λειτουργική διαφορά στο πραγματικό χρώμα που βλέπουμε.

Όμως η νευροεπιστήμη το βρήκε αναληθές.

Αποδεικνύεται, και αυτό είναι στο μυαλό μας, ότι η γλώσσα εκπαιδεύει τον εγκέφαλό μας για να βλέπει τα χρώματα διαφορετικά.

Αυτό σημαίνει ότι όταν έχουμε μια νέα λέξη για ένα χρώμα, υπάρχει ένα κύκλωμα ανατροφοδότησης στον εγκέφαλο και αυτό υπερβάλλει τις διαφορές μεταξύ αυτών των χρωμάτων, ειδικά στις παραμεθόριες περιοχές μεταξύ τους.

Συνήθως ονομάζουμε αυτά τα χρώματα ως ξεχωριστές αποχρώσεις και ως αποτέλεσμα, ο εγκέφαλος τα βλέπει καλύτερα ως ξεχωριστές αποχρώσεις.

Χωρίς την ανάλογη λέξη, θα βλέπετε ακόμα το χρώμα, αλλά δεν θα το προσέξετε ούτε θα το συγκρατήσετε με τον ίδιο τρόπο.

Αν αυτό εξακολουθεί να σας φαίνεται παράξενο, σκεφτείτε τι γίνεται όταν μαθαίνετε μια νέα γλώσσα.

Στην αρχή, όλα μοιάζουν ή ακούγονται σαν ασυναρτησίες.

Δεν μπορείτε να ξεχωρίσετε τα ρήματα από τα ουσιαστικά, πόσο μάλλον την μια λέξη από την επόμενη.

Αλλά αργά με την πάροδο του χρόνου, ο εγκέφαλός σας αρχίζει να αναγνωρίζει αυτές τις κατηγορίες και μέρη του λόγου και μπορεί να αναγνωρίζει τις διαφορές πολύ πιο γρήγορα.

Δεν είναι ότι οι λέξεις ήταν διαφορετικές στο παρελθόν και αναμειγνυόμενες μεταξύ τους, απλώς μόλις εξοικειωθείτε με αυτές, αρχίζετε να τις ξεχωρίζετε και να ακούτε αυτές τις λέξεις πολύ πιο καθαρά.

Ειλικρινά, είναι όπως όταν μαθαίνεις μια νέα λέξη και μετά ξαφνικά την ακούς παντού, την βλέπεις παντού.

Στην αλήθεια είναι ότι πιθανότατα συνάντησες την λέξη αυτήν και πριν όμως απλά δεν την πρόσεξες επειδή δεν την ήξερες.

Τώρα που έχεις μάθει σίγουρα την λέξη, το κύκλωμα ανατροφοδότησης του εγκεφάλου σου σε βοηθά και την προσέχεις πραγματικά.

Αυτό είναι ένα παράδειγμα του πώς οι καταπληκτικοί μας εγκέφαλοι μας επιτρέπουν να μαθαίνουμε μια γλώσσα, η οποία στην συνέχεια έχει αντίκτυπο στην λειτουργία του εγκεφάλου.

Δεν είναι μόνο η αντίληψή μας για τον κόσμο μια ψευδαίσθηση, οι εγκέφαλοί μας αποτελούν ενεργό μέρος της δημιουργίας της.

Ο σύνδεσμος για το βίντεο:

https://www.youtube.com/watch?v=D1-WuBbVe2E&ab_channel=AsapSCIENCE

Γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες δεν έβλεπαν το μπλε χρώμα;

[Α΄ μερος]

«Γιατί οι Αρχαίοι Έλληνες δεν έβλεπαν το μπλε χρώμα;»

«Why the ancient Greeks couldn’t see blue?»

Είναι ο τίτλος ενός βίντεο που αναφέρεται στην εννοιολογική εξέλιξη αντίληψης των χρωμάτων.

Φυσικά και οι Αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν το μπλε χρώμα!

Στο θέμα αυτό, όπως και στο επακόλουθο, της εννοιολογικής εξέλιξης αντιληπτικότητας των χρωμάτων, έχουμε αναφερθεί επανειλημμένως στο παρελθόν.

Αυτά τα δυο θέματα αναφέρονται και σε αυτό το βίντεο της Asap SCIENCE, που παρατίθεται η ελληνική μετάφρασή του, επιβεβαιώνοντας τα όσα έχουμε πει έως τώρα.

https://xromata.com/?p=1896

https://xromata.com/?p=3531

https://xromata.com/?p=3099

https://xromata.com/?p=3216

https://xromata.com/?p=1617  

[Α΄μέρος]

Γιατί είναι γαλάζιος ο ουρανός;

Είναι μια από τις πιο κοινές ερωτήσεις που ρωτούν παιδιά και ενήλικες, εκτός κι αν ήσασταν από την αρχαία Ελλάδα.

Ξέρω, ξέρω, θα νομίζετε ότι η χώρα που είναι πανταχού γνωστή για τους όμορφους μπλε τρούλους των εκκλησιών, τα γαλάζια κρυστάλλινα νερά και την γαλανή σημαία θα είχε μεγαλύτερη σχέση με αυτό το χρώμα.

Αλλά αν διαβάσατε τον Όμηρο, δεν είναι έτσι,

Θα προσέχατε πως ο διάσημος αρχαίος Έλληνας συγγραφέας του 8ο αιώνα π.Χ., δεν αναφέρει ούτε μία φορά την λέξη μπλε μέσα στις χιλιάδες σελίδες της "Ιλιάδας" και της "Οδύσσειας" όπου το μαύρο αναφέρεται 170 φορές, το λευκό 100, το κόκκινο 13 φορές, το κίτρινο και το πράσινο* το καθένα περίπου 10 φορές, αλλά το μπλε δεν εμφανίζεται ποτέ.

*(Σημ. συν.: Όχι ακριβώς κίτρινο και πράσινο, αλλά ξανθό και χλωρό γιατί οι έννοιες των δυο αυτών χρωμάτων δεν είχαν σχηματισθεί ακόμα).

Αυτό που είναι πιο περίεργο είναι ότι ο Όμηρος περιγράφει τα πράγματα που συνήθως αποκαλούμε μπλε, όπως ο ωκεανός, ως σκοτεινό κρασί.

Ονομάζει ακόμη και το μέλι πράσινο και τα πρόβατα βιολετιά (πορφυρά).

Για κάποιο διάστημα, κάποιοι θεώρησαν ότι ίσως οι αρχαίοι Έλληνες έβλεπαν απλώς τα χρώματα διαφορετικά από ότι τώρα εμείς, ή ίσως πως ήταν όλοι δυσχρωματικοί.

Όμως τώρα γνωρίζουμε ότι η χρωματική όραση του ανθρώπου αναπτύχθηκε περίπου πριν 30 εκατομμύρια χρόνια.

Ακόμη πιο παράξενο φάνηκε το ότι καθώς οι ιστορικοί και οι ερευνητές άρχισαν να εξετάζουν άλλους αρχαίους πολιτισμούς, συνειδητοποίησαν το ίδιο πράγμα.

Σχεδόν κανένας από αυτούς δεν χρησιμοποίησε τη λέξη μπλε.

Από ισλανδικά κείμενα έως τα αρχαία ινδικά έπη που χρονολογούνται πριν από περίπου τέσσερις χιλιετίες, καθώς και σε αρχαία κινεζικά γραπτά, ακόμη και στην αρχική εβραϊκή Βίβλο, πουθενά δεν αναφέρεται το μπλε ούτε μια φορά, ενώ όλοι αναφέρουν μαύρο, λευκό και κόκκινο,

Η Βίβλος περιελάμβανε, επίσης, αναφορές σε πράσινο και κίτρινο.

Επιπλέον πάλι, δεν είναι ότι δεν μιλούν για πράγματα που τα αποκαλούσαμε μπλε, (αλλά δεν τα αναφέρουν με το χρώμα τους).

Περιγράφουν τον ωκεανό ως πλατύ, θυελλώδη, σιωπηλό, αλλά ποτέ μπλε.

Δεν ήταν μέχρι τα μέσα του 1800 όταν οι γλωσσολόγοι άρχισαν να αναλύουν την ιστορία των γλωσσών όπου σημείωσαν κάτι περίεργο.

Σε κάθε κουλτούρα, το ασπρόμαυρο αναφέρεται πρώτο.

Στη συνέχεια, το πρώτο χρώμα που μπαίνει σε κάθε γλώσσα είναι πάντα το κόκκινο.

Στη συνέχεια ακολουθεί το κίτρινο, μετά το πράσινο και έπειτα το μπλε που είναι το τελικό χρώμα που εισάγεται στην γλώσσα κάθε κουλτούρας.  

Με τα χρόνια, οι ερευνητές έχουν βρει μερικές μικρές εξαιρέσεις στην μεσαία χρωματική διάταξη, μεταξύ πράσινου και κίτρινου που εναλλάσσονται στην σειρά διάταξης, 

αλλά το κόκκινο είναι πάντα πρώτο και το μπλε είναι πάντα το τελευταίο σε κάθε γλώσσα.

Λοιπόν, γιατί αυτή η τακτή σειρά;

Υπάρχουν δύο κύριες θεωρίες.

Πρώτον, η εξελικτική εξήγηση της χρωματικής όρασης (και χρωματικών εννοιών) είναι απλή.

Η αντίληψη άσπρου – μαύρου βοηθάει για την διάκριση μεταξύ νύχτας και ημέρας, του φωτός από το σκοτάδι, και είναι ξεκάθαρα χρήσιμη, έτσι κάθε πολιτισμός εμφανίζει πρώτη αυτήν την εξελικτική αντίληψη ως προς τις χρωματικές έννοιες.

Στη συνέχεια γίνεται αντιληπτό το κόκκινο χρώμα, που συχνά σχετίζεται με το αίμα ή τον κίνδυνο.

Ακόμα και τα ανθρώπινα πρόσωπα για επικοινωνία χρησιμοποιούν το κόκκινο μέσω της ερυθρίασης του δέρματος, όπως πχ. κοκκινίζετε αν έχετε άγχος.

Το πράσινο και το κίτρινο έχουν εισαχθεί στις διάφορες γλώσσες ως ανάγκη διάκρισης μεταξύ ώριμων και άγουρων τροφίμων.

Και το μπλε;

Υπάρχουν πολύ λίγα μπλε πράγματα με τα οποία αλληλεπιδρούμε.

Τα μπλε φρούτα είναι αρκετά σπάνια.

Τα μπλε ζώα είναι επίσης σπάνια.

Και όταν είναι μπλε, συχνά δεν οφείλεται το χρώμα τους σε χρωστική ουσία, αλλά είναι ένα είδος ψευδαίσθησης, όπως πχ, στα φτερά των πεταλούδων.

Ακόμη και οι λέξεις των σύγχρονων ευρωπαϊκών γλωσσών για το μπλε προέρχονται από αρχαίες λέξεις για το μαύρο ή το πράσινο.

Ο σύνδεσμος για το βίντεο:

https://www.youtube.com/watch?v=D1-WuBbVe2E&ab_channel=AsapSCIENCE

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[πϚ΄]

Το Κόκκινο χρώμα συνοπτικά.

[γ΄]

-Μόλις σου είπα Άνθρωπε πώς με παρουσιάζει στην εισαγωγή της για εμένα, το Κόκκινο χρώμα, η διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια Wikipedia.

Τώρα θα σου αναφέρω πως παρουσιάζομαι συνοπτικά σε διάφορα άρθρα του ιστότοπου xromata.com, σχετικών με εμένα το Κόκκινο.

Ίσως σου φαίνεται πλεονασμός. Πιστεύω όμως πως έτσι θα αποκτήσεις μια καλύτερη συνοπτική εικόνα για εμένα.

Ξεκινώ λοιπόν.

Δεν υπάρχει καλύτερος προσδιορισμός από το να με χαρακτηρίζεις σαν το χρώμα του αίματος.

Πολλές φορές με χαρακτηρίζεις και σαν το χρώμα της φωτιάς κι’ αυτό γιατί ο χαρακτηρισμός αυτός σου έχει μείνει από τότε που ήσουν πρωτόγονος (και δεν είχες εξελίξει ακόμα την εννοιολογική χρωματική σου αντίληψη) οπότε και τα δυο αυτά ‘κόκκινα’ στοιχεία, το αίμα και η φωτιά, ήταν σημαντικά στην ζωή σου και στην καθημερινότητά σου.

Ναι! ναι! Μην με διακόπτεις. Θα τα πούμε κάποια στιγμή αργότερα για το πόσο κόκκινη είναι η φωτιά και το χρώμα της…

Τελευταίως, τους τελευταίους αιώνες, μετά την ανακάλυψη της Αμερικής και την διάδοση ανά τον κόσμο καρπών της αμερικανικής ηπείρου, ένας αγαπημένος σου προσδιορισμός για μένα είναι πως είμαι το χρώμα της ‘ώριμης ντομάτας’.

Αφού με παρατηρήσεις κάπως περισσότερο, με κατηγοριοποιείς σε δυο γενικότερες κατηγορίες.

Στην μία, την κάπως θερμότερη, θέτεις τις χροιές μου που κάπως πορτοκαλίζουν και τότε με αποκαλείς ‘βερμιγιόν’, ενώ στην άλλη τοποθετείς τις –ας πούμε- κάπως ψυχρότερες (που δεν ενέχουν σχεδόν καθόλου κίτρινο μέσα τους) και με αποκαλείς ‘καρμίνιο’.

Μια τρίτη κατηγορία είναι οι χροιές μου που ενέχουν μπλε χρώμα και γενικότερα τις κατατάσσεις στα πορφυρά χρώματα.

Τέλος υπάρχει και μια άλλη ομάδα μου, τα ροζ χρώματα, που είναι αποχρώσεις και των τριών προαναφερθέντων κόκκινων ομάδων, αναμεμειγμένες με λευκό.

Αυτά, τα ροζ, αποτελούν μια υποομάδα μου που προσφάτως τείνει να αποκτήσει εννοιολογική αυτονομία και να διαχωριστεί από την μητρική ομάδα του κόκκινου.

Όπως εξάγεται από τα προαναφερθέντα, καταλαβαίνεις πως δεν μπορείς να με διακρίνεις σε μια ‘απόλυτη’ κόκκινη μορφή –όπως εξάλλου συμβαίνει και με τα υπόλοιπα χρώματα- επειδή το επίπεδο στο οποίο ζεις, η δημιουργία, είναι σχετικό προς το προ-δημιουργίας απόλυτο και τίποτε στην δημιουργία δεν μπορεί να προσδιορισθεί σε απόλυτη μορφή.

Μπορεί λοιπόν, λόγω της φύσης της δημιουργίας, να απέχω από το ‘απόλυτο’, όμως σε μένα το κόκκινο ανήκουν αρκετές ‘πρωτιές’ των χρωμάτων, ενώ τα χαρακτηριστικά μου είναι όλα στον υπερθετικό βαθμό.

Εκτός του ότι έχω το μεγαλύτερο μήκος κύματος των χρωματικών ακτινοβολιών και αντιθέτως την χαμηλότερη ενέργεια, είμαι το θερμότερο των χρωμάτων και το πρώτο που γίνομαι αντιληπτό και αφυπνώ τις αισθήσεις.

Ναι, είμαι το πρώτο χρώμα που αντιλαμβάνεται το μάτι μετά την διάκριση φωτός – σκότους και το πρώτο που υποχωρεί με την επέλαση του λυκόφωτος το δειλινό.

Είμαι επίσης η πρώτη χρωματική έννοια που σχηματίζεται γλωσσολογικά κατά την εξέλιξη όλων των γλωσσών του κόσμου, μετά την εννοιολογική απόδοση του ζεύγους άσπρο – μαύρο = φως –σκοτάδι.

Με άλλα λόγια είμαι η πρώτη (και σε κάποιες η μοναδική) πραγματική χρωματική έννοια που σχηματίζεται σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Η αρχαία ελληνική ονομασία μου ‘ερυθρόν’ προέρχεται από το αρχαίο σανσκριτικό ‘rudhira’, από το οποίο προέρχεται η ονομασία μου και σε άλλες ινδοευρωπαϊκές γλώσσες όπως π.χ. ruber στα λατινικά, rot στα γερμανικά, red στα αγγλικά, rouge στα γαλλικά, rudru στα αρχαία σλαβικά, rjodr στα αρχαία ισλανδικά.

Η ονομασία μου ‘Κόκκινο’ με την οποία με αποκαλείς συνήθως και έχεις αντικαταστήσει με αυτήν το αρχαιότερο ‘ερυθρό’, δεν είναι νεοελληνική, όπως νομίζουν αρκετοί. Είναι κι’ αυτή αρχαία και οφείλεται στους κόκκους του πρίνου από τους οποίους έφτιαχναν στην αρχαιότητα οι αρχαίοι Έλληνες το κόκκινο χρώμα, το χρώμα των κόκκων.

Τα κόκκινα χρώματα, εκτός από τους κόκκους του πρίνου, παραγόντουσαν επίσης τόσο από ορυκτές ύλες, όπως η κιννάβαρι και η οξείδωση του σιδήρου, όσο και από διάφορες φυτικές (όπως το ριζάρι) και ζωικές πηγές, όπως τα όστρακα της πορφύρας και τα έντομα κοξινέλ της κεντρικής Αμερικής ή τα κέρμις της Β. Ευρώπης.

Αρκετές ήταν οι πηγές για την παραγωγή κόκκινων βαφών, αλλά αυτές που παρήγαγαν έντονα και σταθερότερα κόκκινα χρώματα ήταν σπάνιες και απαιτούσαν δύσκολη διεργασία παραγωγής βαφής ώστε στοίχιζαν πανάκριβα οπότε τα κόκκινα ήταν χρώματα προορισμένα λόγω κόστους μόνο για πολύ πλούσιους, άρχοντες και βασιλιάδες.

Αυτά βέβαια πριν την βιομηχανική επανάσταση και την χημική τεχνητή παραγωγή των βαφών.

Αλλά για τις κόκκινες βαφές και πρώτες ύλες τους θα τα πούμε σε λίγο.

Τώρα όμως επανέρχομαι στις πρωτιές μου.

Είμαι το χρώμα που έχει την μεγαλύτερη συναισθηματική επίδραση.

Προκαλώ ερεθισμό, συναίσθημα θερμότητας, αλλά και προεξοχής.

Έλκω την προσοχή και κυριαρχώ / επιβάλλομαι στα χρώματα που με περιτριγυρίζουν.

Είναι πειραματικά αποδεδειγμένο πως σε άτομα που εισέρχονται σε κόκκινο περιβάλλον αυξάνονται οι σφυγμοί και οι παλμοί της καρδιάς, καθώς επίσης και η αίσθηση της θερμότητας.

Το κόκκινο επίσης, είναι γνωστό και αποδεδειγμένο ότι διεγείρει το νευρικό σύστημα, θέτοντας σε ετοιμότητα τις αισθήσεις ανάλογα με την έκθεση σε αυτό.

Είναι επίσης γνωστό ότι οι άνθρωποι αισθάνονται ταραχή όταν αναγκάζονται να παραμείνουν για κάποιο χρονικό διάστημα σε χώρους όπου κυριαρχεί το κόκκινο.

Ναι! Ναι! Σ’ αυτήν την ταραχή και διέγερση που σου προκαλώ Άνθρωπε, εγώ το κόκκινο χρώμα, κατά τις σύγχρονες επιστημονικές αντιλήψεις, οφείλεται η πνευματική σου εξέλιξη που σε διαφοροποίησε από τα άλλα ζώα.

Για την ακρίβεια, το ένα από τα δύο αίτια που έκαναν το μυαλό σου να παίρνει διαφορετικές ‘στροφές’.

Το ένα ήταν η ανόρθωση σου στα δυο σου πόδια, που σε έκανε να «άνω θρώσκεις», δηλαδή να βλέπεις πλέον και να θεωρείς τα πράγματα διαφορετικά, από ψηλά και το άλλο ήταν το αντίκρισμα της κόκκινης φωτιάς.

Μαζεμένος γύρω από το κοκκινωπό χρώμα της φωτιάς ζεσταινόσουν, προφυλαγόσουν από τα αγρίμια που την φοβόντουσαν, έβλεπες καλύτερα στο σκοτάδι, χαλάρωνες και άρχισες να σκέφτεσαι.

Ναι, η φωτιά ώθησε περισσότερο την λειτουργία της σκέψης σου γιατί ήθελες να διατηρήσεις το τόσο ωφέλιμο για σένα κόκκινο στοιχείο και μηχανεύτηκες τρόπους για να το κάνεις.

Σκέφτηκες πως μπορεί να την ανάβεις και πώς να την οικειοποιηθείς περαιτέρω, ψήνοντας το φαγητό σου και να κάνεις ένα σωρό άλλα πράγματα με την βοήθειά της. Μέχρι και πηλό άρχισες να ψήνεις και να φτιάχνεις αγγεία και άλλα χρήσιμα σκεύη.

Ναι, η κόκκινη φωτιά ήταν το σπουδαίο δώρο με το οποίο σε προμήθευσε ο Προμηθέας «κλέβοντάς» το από τους θεούς.

Αντικρίζοντας δε της φλόγες της που αλλού πορτοκαλίζουν, αλλού κιτρινίζουν και σε κάποια σημεία ασπρίζουν κι’ όλας, θεώρησες πως άσπρο – κίτρινο- πορτοκαλί – κόκκινο είναι ένα και το αυτό χρώμα.

Ένα χρώμα και οι διαβαθμίσεις του. Κάτι διαφορετικό από το φως και το σκοτάδι.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[14]

Για να παρακολουθήσετε την σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο ‘ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ’ καλό θα είναι να διαβάσετε τo εισαγωγικό 1^ο άρθρο που θα βρείτε στον σύνδεσμο https://xromata.com/?p=11228 …..

Λίγο πριν τον Νεύτωνα

Johannes Marcus Marci de Cronland

Γνωστός στα γαλλικά ως Jan Marek Marci και στα γερμανικά ως Johannes Marcus Marci de Cronland (13 Ιουνίου 1595 – 10 Απριλίου, 1667) ήταν γιατρός της Βοημίας, επιστήμονας, πρύτανης του Πανεπιστημίου της Πράγας και επίσημος γιατρός των Αυτοκρατόρων της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. .

Ο Marci γεννήθηκε στο Lanškroun, κοντά στα σύνορα μεταξύ Βοημίας και Μοραβίας (σημερινά τμήματα της Τσέχικης Δημοκρατίας).

Σπούδασε υπό τον Athanasius Kircher, και πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ως καθηγητής του Πανεπιστημίου του Καρόλου στην Πράγα, όπου υπηρέτησε οκτώ φορές ως κοσμήτορας της Ιατρικής Σχολής και μία φορά ως Πρύτανης το 1662. Ήταν επίσης ο προσωπικός γιατρός των Αυτοκρατόρων Ferdinand III και ο Leopold I, και διακρίθηκε για την υπεράσπιση της Πράγας ενάντια στον σουηδικό στρατό το 1648.

Τον Οκτώβριο του 1654 του δόθηκε ο τίτλος ευγενών "de Kronland" (αναγραμματισμός του "Landskron", του γερμανικού ονόματος της πόλης Lanškroun).

Οι μελέτες του Marci κάλυψαν τη μηχανική των συγκρουόμενων σωμάτων, την επιληψία και τη διάθλαση του φωτός, καθώς και άλλα θέματα.

Πριν από τον Marci, η επικρατούσα θεωρία των χρωμάτων υπέθετε ότι το φως τροποποιείται από την δράση ενός μέσου για την παραγωγή χρώματος.

Οι περισσότερες θεωρίες βασίζονταν στην υπόθεση ότι το χρώμα ήταν απλώς μια τροποποίηση του φωτός που κυμαινόταν μεταξύ λευκού και μαύρου.

Ο Μάρτσι προηγήθηκε του Ισαάκ Νεύτωνα στην πεποίθησή του ότι «το φως δεν μεταβάλλεται σε χρώματα, εκτός από μια συγκεκριμένη διάθλαση μέσα σε ένα πυκνό μέσο και τα διαφορετικά είδη χρωμάτων είναι τα προϊόντα της διάθλασης αυτής» ένεκα των ποικίλων γωνιών επίπτωσης.

Δήλωσε δε, ότι κάθε χρώμα συμπυκνώνεται ή αποσυνδέεται από τα άλλα μετά τη διάθλαση, σε ομοιογενή ή στοιχειώδη χρώματα κόκκινου, πράσινου, μπλε και μοβ και ότι δεν υπάρχει περαιτέρω αλλαγή.

Στον ιστότοπο UCSB ScienceLine (University of California, Santa Barbara) τίθενται επιστημονικά ερωτήματα στα οποία δίδονται απαντήσεις από μια ομάδα καθηγητών/σπουδαστών.

Ένα από τα ερωτήματα είναι το εάν «τα μόρια έχουν χρώμα».

Σας παραθέτουμε την απάντηση του UCSB στην οποία, ταυτοχρόνως, δίδεται και μια επεξήγηση για τους κυματισμούς του ορατού φωτός, αλλά και όλου του φάσματος.

Έχουν χρώμα τα μόρια;

Δεδομένου ότι τα περισσότερα μόρια είναι μικρότερα από τα μήκη κύματος των χρωματικών ακτινοβολιών του ορατού φωτός, τα μεμονωμένα αυτά μόρια δεν έχουν χρώμα. Δεν απορροφούν, δεν αντανακλούν ή μεταδίδουν το φως με τον ίδιο τρόπο που κάνουν οι χύδην ουσίες.

Πρώτα απ 'όλα, πρέπει να πούμε γιατί τα πράγματα έχουν χρώμα, πρέπει να μιλήσουμε για το χρώμα.

Το χρώμα είναι ιδιότητα του φωτός. Το φως μπορεί να είναι κόκκινο, πράσινο, μπλε ή οποιοδήποτε χρώμα μεταξύ τους.

Το φως μπορεί να είναι ακόμη και χρώματα που οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν. Στην πραγματικότητα, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση σας αναβοσβήνουν ένα φως ενός συγκεκριμένου χρώματος και το μηχάνημα στον οδοντίατρο φωτίζει το μέσα σας. Τα ραδιοκύματα και οι ακτίνες Χ είναι χρώματα φωτός που δεν μπορείτε να δείτε, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν.

Το φως είναι ένα κύμα. Όταν λέω κύμα, δεν εννοώ κύμα στην παραλία που συντρίβεται στην ακτή. Αντ’ αυτού, σκεφτείτε να ρίξετε ένα βότσαλο σε μια λίμνη. Όταν το κάνετε αυτό, δείτε τις κυματιστές κινήσεις που απομακρύνονται από το σημείο που το βότσαλο χτύπησε το νερό. Αυτές είναι οι κυματισμοί ενός κύματος.

Τώρα, οι κυματισμοί έχουν ένα ορισμένο ύψος και είναι σε κάποια απόσταση μακριά ο ένας από τον άλλο (και από την πηγή δημιουργίας του κύματος).

Το φως λειτουργεί ακριβώς όπως ένα κύμα στο νερό. Λειτουργεί όπως τους κυματισμούς του κύματος.

Οι μεγάλοι κυματισμοί σημαίνουν ότι το φως είναι φωτεινό και οι βραχείς κυματισμοί σημαίνουν ότι το φως είναι πολύ αδύναμο (λιγότερο φωτεινό, σκουρότερο).

Το χρώμα είναι η απόσταση μεταξύ των κυματισμών.

Όσο πιο μακρινοί είναι οι κυματισμοί του φωτός από το σημείο της πετριάς, του ξεκινήματος του κύματος, τόσο πιο κόκκινο είναι το φως που εμφανίζεται (εκεί).

Όσο πιο κοντά (στο σημείο) βρίσκονται οι κυματισμοί, τόσο πιο μπλε είναι το εμφανιζόμενο φως.

Αν οι κυματισμοί είναι πολύ, μα πολύ απομακρυσμένοι (από την άκρη του φάσματος, της πηγής των κυματισμών), δεν τους βλέπετε πια. Ωστόσο, το ραδιόφωνο σας μπορεί να τους συλλάβει.

Εάν οι κυματισμοί είναι πολύ, μα πολύ κοντά στην πηγή του κύματος, δεν μπορείτε να τους δείτε. Αυτό είναι το είδος του φωτός που βγάζει μια μηχανή ακτίνων Χ.

Τώρα, το φως από τον ήλιο έρχεται με όλα τα διαφορετικά χρώματα μαζί. Αυτό το είδος φωτός φαίνεται λευκό.

Ξέρω ότι όταν κοιτάζεις κάτι λευκό, αυτό το αντικείμενο αντανακλά όλα τα διαφορετικά χρώματα του φωτός από τον ήλιο (ή έναν λαμπτήρα).

Ένα κόκκινο μήλο αντανακλά περισσότερο κόκκινο φως από οποιοδήποτε άλλο είδος φωτός.

Ένα πράσινο φυτό αντανακλά περισσότερο πράσινο φως από οποιοδήποτε άλλο είδος φωτός.

Πράγματα που δεν αντανακλούν το φως μπορούν είτε να απορροφήσουν το φως, που τα καθιστά μαύρα, είτε να μεταβιβάσουν το φως που τα καθιστά διαυγή όπως το γυαλί.

Τώρα, μερικά μόρια (λόγω του μεγέθους τους) μπορούν να έχουν χρώμα.  

Ένα παράδειγμα είναι η χλωροφύλλη, η οποία είναι το μόριο που δίνει στα φυτά το πράσινο χρώμα τους.

Πολλά μόρια μπορούν επίσης να εκπέμπουν φως ορισμένων χρωμάτων, ανάλογα με το είδος του μορίου που είναι.

Τα περισσότερα μόρια δεν φαίνεται να αντανακλούν φως που μπορούμε να δούμε και θα έλεγα ότι είναι άχρωμα.

Τα περισσότερα πράγματα δεν μας φαίνονται με τα πραγματικά τους χρώματα επειδή είναι κατασκευασμένα από μόρια που αντανακλούν ή εκπέμπουν φως ορισμένων χρωμάτων που δεν μπορούμε να δούμε.

Η δομή του εξεταζόμενου αντικειμένου είναι ένας άλλος παράγοντας που μπορεί να επηρεάσει το χρώμα.

Τα πράγματα που μπορούν να επηρεάσουν την απόδοση του χρώματος του συνόλου των μορίων ενός αντικειμένου είναι η απόσταση μεταξύ των μορίων καθώς και η διάταξή τους.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το χιόνι είναι λευκό ενώ ο πάγος είναι κυρίως διαυγής αν και τα δύο είναι κατασκευασμένα από τα ίδια μόρια: το νερό.

Υπάρχουν, στην πραγματικότητα, πολλοί τρόποι για να πάρουν τα πράγματα τα χρώματα τους.

Χρώματα βαφές

Οι βαφές κατά την Αναγέννηση και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης

(Όπως αναγράφονται στον ιστότοπο ‘WebExibits, Pigments through the ages’).

Σε προηγούμενα άρθρα, αναφερθήκαμε στα χρώματα βαφές που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος κατά την προϊστορική περίοδο, την πρώιμη και ύστερη αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση έως και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης.

Τώρα θα ασχοληθούμε με τα χρώματα που ανακαλύφθηκαν ή δημιουργήθηκαν κατά την εποχή της εκβιομηχάνισης. Αυτά είναι, κατά τις αγγλικές ονομασίες τους που χρησιμοποιούνται διεθνώς, τα εξής:

Cobalt green

Cobalt blue

Chrome orange

Emerald green

Chrome yellow

Cadmium yellow

Lemon yellow

Zinc white

Viridian

Cobalt yellow

Cobalt violet

Cerulean blue

Cadmium red

Titanium white

Ξεκινήσαμε με το Cobalt Green (Πράσινο του Κοβαλτίου) και συνεχίζουμε με το επόμενο χρώμα, το Cobalt Blue (Μπλε του Κοβαλτίου)

Cobalt Blue (Μπλε του Κοβαλτίου)

Σύντομη περιγραφή του Cobalt Blue:

Το μπλε του κοβαλτίου είναι ένα μείγμα οξειδίου κοβαλτίου – οξείδιο αργιλίου.

Πρόκειται για μια πολύ δαπανηρή, αλλά εξαιρετικά σταθερή χρωστική ουσία καθαρού μπλε χρώματος που ανακαλύφθηκε από τον Thénard το 1802.

Είναι η πιο σημαντική από τις χρωστικές κοβαλτίου.

Αν και το μπλε σμάλτο, μια χρωστική ουσία από μπλε γυαλί κοβαλτίου, ήταν γνωστή τουλάχιστον από τον Μεσαίωνα, το μπλε κοβαλτίου που δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα είναι πολύ βελτιωμένο.

Η ονομασία του κοβαλτίου, όπως αναφέραμε και στο προηγούμενο άρθρο της σειράς, σχετικά με το Πράσινο του κοβαλτίου, προέρχεται από την λέξη kobolt της μέσης γερμανική γλώσσας, όπου kobolt = goblin, δηλαδή ένα υπόγειο δαιμόνιο, καλικάντζαρο, γιατί το ορυκτό κοβάλτιο θεωρήθηκε επιζήμιο για τα γειτονικά του ασημένια μεταλλεύματα.

Ιστορία του Μπλε του Κοβαλτίου:

Αν και ένα τεχνητό μπλε χρώμα από οξείδια κοβαλτίου, το μπλε σμάλτο, μια χρωστική ουσία από μπλε γυαλί κοβαλτίου ήταν γνωστό τουλάχιστον από τον Μεσαίωνα, το μπλε κοβαλτίου που δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα ήταν πολύ πιο βελτιωμένο.

Η απομόνωση του μπλε χρώματος του μπλε σμάλτου ανακαλύφθηκε το πρώτο μισό του δέκατου όγδοου αιώνα από τον Σουηδό χημικό Brandt.

Το 1777, οι Gahn και Wenzel βρήκαν αργιλικό κοβάλτιο κατά τη διάρκεια έρευνας σχετικά με τις ενώσεις κοβαλτίου.

Η ανακάλυψή τους έγινε κατά τη διάρκεια πειραματισμού με κολλητήρι. Όμως το χρώμα δεν κατασκευάστηκε εμπορικά μέχρι τα τέλη του 1803 ή του 1804, όταν ο υπουργός της γαλλικής κυβέρνησης Chaptal, διόρισε τους Louis Jaques Thénard και Mérimée για να εξετάσουν τη βελτίωση των χρωμάτων των καλλιτεχνών.

Ο Thénard ανέπτυξε αυτό το νέο μπλε κοβαλτίου από τις παρατηρήσεις του στο εργοστάσιο πορσελάνης Sevres.

Πειραματίστηκε με ψήσιμο αρσενικού κοβαλτίου και φωσφορικό κοβάλτιο με αλουμίνα σε φούρνο.

Δημοσίευσε τα αποτελέσματά των εργασιών του στα τέλη του 1803-4 στο περιοδικό Journal des mines, όπου έγραψε: "Sur les couleurs, suives d'un procédé pour préparer une couleur bleue aussi belle que l'outremer."

Ο Thénard δοκίμασε το μπλε του διαλυμένο σε λάδι και κόμμι και μέχρι τη δημοσίευση της έκθεσής του το χρώμα δεν είχε αλλάξει μετά από μια δοκιμαστική έκθεση δύο μηνών.

Η παραγωγή ξεκίνησε στη Γαλλία το 1807.

Οι περισσότερες πηγές ανέφεραν ότι ο Thénard ήταν ο εφευρέτης του μπλε του κοβαλτίου.

Ωστόσο, ο Λέιθνερ της Βιέννης αναφέρεται επίσης ως το άτομο που ανέπτυξε το αρσενικό κοβάλτιο ήδη από το 1775.

Το μπλε κοβαλτίου θεωρήθηκε γενικά ως ανθεκτικό τον 19ο αιώνα.

Είναι απόλυτα σταθερό σε τεχνικές ακουαρέλας και τοιχογραφίας.

Ο Field το ονόμασε «μοντέρνο, βελτιωμένο μπλε».

Ο ακουαρελίστας ζωγράφος John J. Varley, συγγραφέας του List of Colors, το συνιστούσε ως μια καλή υποκατάσταση του μπλε γαλαζοπράσινου για τη ζωγραφική των ουρανών.

Ο Vincent van Gogh δήλωσε στον αδερφό του Teo:

«Το μπλε κοβάλτιο  είναι ένα θεϊκό χρώμα και δεν υπάρχει τίποτα τόσο όμορφο για να βάλει ατμόσφαιρα γύρω από τα πράγματα…»

Ο χημικός τύπος του είναι Al₂CoO₄

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[πε΄]

Κόκκινο χρώμα,

εισαγωγή στην παρουσίαση

[β΄]

-Μάλιστα Άνθρωπε, ήλθε η σειρά μου να μιλήσω στην ‘συνέντευξη με τα χρώματα’ και να σου αυτοπαρουσιασθώ, εγώ το κόκκινο χρώμα.

Ήδη ξεκίνησα εξηγώντας σου πως είμαι ένα από τα τρία βασικά χρώματα και σου δήλωσα την θέση μου και στα τρία συστήματα χρωματικών μείξεων, ήτοι στο RYB στο RGB και στο CMYK.

Όπως υποψιάζεσαι, έχω πολλά να σου πω κατά την παρουσίασή μου, όμως για να μην πελαγοδρομήσεις μέσα σε όλα αυτά τα θέματα που με αφορούν, θα ήθελα να ξεκινήσω πιο ήπια, με κάποια τάξη την αυτοπαρουσίαση μου, οπότε επέλεξα ξεκινώντας να σου συστηθώ λίγο συνοπτικά, όπως περίπου με παρουσιάζει η Wikipedia στην εισαγωγή της αναφορικά με εμένα, το κόκκινο χρώμα.

Εγώ λοιπόν, το κόκκινο, είμαι το χρώμα στο τέλος (ή αν θέλεις ορθότερα, στην αρχή) του ορατού φάσματος του φωτός, δίπλα στο πορτοκαλί και άκρως αντίθετα με το βιολετί.

Έχω κυρίαρχο μήκος κύματος περίπου στα 625-740 νανόμετρα.

Τα κόκκινα χρώματα κυμαίνονται από το λαμπρό κίτρινο – κόκκινο και βερμιγιόν έως το κόκκινο – μπλε πορφυρό και ποικίλλουν από το ανοιχτό κόκκινο ροζ έως το σκούρο κόκκινο μπορντώ.

Οι ποικιλίες των κόκκινων χρωμάτων μπορεί να διαφέρουν ως προς την χροιά, τον κορεσμό, την φωτεινότητα, ή σε δύο ή σε τρεις από αυτές τις ιδιότητες.

Η κόκκινη χρωστική ουσία που εξάγεται από την κόκκινη ώχρα ήταν ένα από τα πρώτα χρώματα που χρησιμοποιήθηκαν στην προϊστορική τέχνη. Οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι και οι Μάγια χρωμάτιζαν τα πρόσωπά τους κόκκινα σε τελετές.

Οι Ρωμαίοι στρατηγοί είχαν το σώμα τους χρωματισμένο κόκκινο για να γιορτάσουν τις νίκες τους.

Ήταν επίσης ένα σημαντικό χρώμα στην Κίνα, όπου χρησιμοποιήθηκε για να χρωματίζει την πρώιμη κεραμική και αργότερα τις πύλες και τους τοίχους των ανακτόρων.

Στην Αναγέννηση, τα λαμπερά κόκκινα κοστούμια για τους ευγενείς και τους πλούσιους ήταν βαμμένα από κόκκινες χρωστικές ουσίες που παραγόντουσαν τα έντομα κέρμις και κοξινέλ.

Ο 19ος αιώνας έφερε την εισαγωγή των πρώτων συνθετικών κόκκινων χρωμάτων, τα οποία αντικατέστησαν τις παραδοσιακές φυσικές βαφές. Το κόκκινο έγινε ένα συμβολικό χρώμα του κομμουνισμού.

Η Σοβιετική Ρωσία υιοθέτησε μια κόκκινη σημαία μετά την Μπολσεβίκικη Επανάσταση το 1917, ακολουθούμενη αργότερα από την Κίνα, το Βιετνάμ και άλλες κομμουνιστικές χώρες.

Δεδομένου ότι το κόκκινο είναι το χρώμα του αίματος, συνδέεται ιστορικά με τη θυσία, τον κίνδυνο και το θάρρος.

Σύγχρονες έρευνες στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν ότι το κόκκινο είναι επίσης το χρώμα που συνηθέστερα σχετίζεται με τη ζέστη, τη δραστηριότητα, το πάθος, τη σεξουαλικότητα, τον θυμό, την αγάπη και τη χαρά.

Στην Κίνα, την Ινδία και πολλές άλλες ασιατικές χώρες είναι το χρώμα της ευτυχίας και της τύχης.

Αυτή είναι μια σύντομη και περιεκτική παρουσίασή μου, που πολλά σημεία της θα σου τα αναλύσω κατά την διάρκεια της αυτοπαρουσίασης μου.

Προς το παρόν όμως, θέλω να σου πω πώς και γιατί με βλέπεις.

Το φυσιολογικό ανθρώπινο μάτι με αντιλαμβάνεται, εμένα το κόκκινο χρώμα, όταν βλέπει φως σε μήκη κύματος μεταξύ περίπου 625 και 740 νανομέτρων.

Είμαι ένα, όπως σου είπα, από τα πρωτογενή, βασικά χρώματα των φωτεινών ακτινοβολιών, (δηλ. του συστήματος RGB) και το φως που μόλις ξεπερνά αυτό το εύρος ονομάζεται υπέρυθρη ακτινοβολία, ήτοι η κάτω / υπό το κόκκινο ακτινοβολία, και δεν μπορεί να την δει κανένα από τα ανθρώπινα μάτια, αν και μπορεί να ανιχνευθεί ως θερμότητα.

Στη γλώσσα της οπτικής, το κόκκινο είναι το χρώμα που προκαλείται από το φως που δεν διεγείρει τα κωνία S ή M (μικρού και μεσαίου μήκους κύματος) του αμφιβληστροειδούς, αλλά προκαλεί διέγερση των κωνίων L (μεγάλου μήκους κύματος).

Τα πρωτεύοντα ζώα (πιθηκοειδή) και κάποια άλλα μπορούν να διακρίνουν το πλήρες φάσμα των χρωμάτων του φάσματος που είναι ορατά στους ανθρώπους, αλλά πολλά είδη θηλαστικών, όπως οι σκύλοι, οι γάτες και τα βοοειδή, έχουν διχρωμία, δηλαδή βλέπουν μόνο δύο από τα τρία βασικά χρώματα των φωτεινών ακτινοβολιών, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να δουν μπλε και κίτρινα χρώματα, αλλά δεν μπορούν να διακρίνουν το κόκκινο που το μπερδεύουν με το πράσινο (και τα δύο τους φαίνονται σαν γκρίζα).

Οι ταύροι, για παράδειγμα, δεν μπορούν να δουν το κόκκινο χρώμα της κάπας ενός ταυρομάχου, αλλά αναστατώνονται από την κίνησή της.

Μια θεωρία για το γιατί τα πρωτεύοντα ζώα ανέπτυξαν την ευαισθησία στην αντίληψη της κόκκινης ακτινοβολίας είναι το ότι το κόκκινο επιτρέπει να διακρίνονται ευκολότερα τα ώριμα φρούτα από τα άγουρα φρούτα και η βρώσιμη βλάστηση.

Το κόκκινο φως χρησιμοποιείται επίσης για να βοηθήσει στην προσαρμογή της νυχτερινής όρασης σε χαμηλό φωτισμό ή τη νύχτα, καθώς τα ραβδία στο ανθρώπινο μάτι δεν είναι ευαίσθητα στο κόκκινο.

Ο κόκκινος φωτισμός χρησιμοποιήθηκε (και μερικές φορές εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ακόμα) ως ασφαλές φως σε όσους εργαζόταν σε σκοτεινούς θαλάμους εμφάνισης φιλμ, καθώς δεν επιδρά στα περισσότερα φωτογραφικά χαρτιά και ταινίες.

Σήμερα, οι σύγχρονοι σκοτεινοί θάλαμοι χρησιμοποιούν συνήθως κεχριμπαρένιο φωτισμό.

Οι βιοχρωστικές της χλωρίδας, όπως αναγράφονται στον ιστότοπο “causes of color”.

Ας δούμε ό,τι αναφέρεται συνοπτικά για κάθε μία από τις κάποτε τρεις βασικές χρωστικές ομάδες του φυτικού κόσμο, που πλέον τείνουν να γίνουν τέσσερεις, μετά τον πρόσφατο διαχωρισμό των βεταλαΐνων από τις υπόλοιπες φλαβόνες.

https://xromata.com/?p=11877

ΧΛΩΡΟΦΥΛΛΕΣ:

[Β]

Χλωροφύλλη και Χολερυθρίνη (μπιλιρουμπίνη)

Η χλωροφύλλη είναι πράσινη και είναι υπεύθυνη για το πράσινο χρώμα των φυτών και του φυλλώματος τους.

Το πιο σημαντικό, επιτρέποντας στις μονάδες να παράγουν οξυγόνο κατά τη διάρκεια της φωτοσύνθεσης, είναι κρίσιμη για τη διατήρηση της ζωής μας στη γη.

Η χλωροφύλλη έχει δομικά χαρακτηριστικά παρόμοια με την αιμοσφαιρίνη.

Η χολερυθρίνη (ή μπιλιρουμπίνη), η οποία παράγει κίτρινο χρώμα, βρέθηκε πρόσφατα και σε φυτά.

Οι βιοχρωστικές ουσίες είναι υπεύθυνες για τα πολλά όμορφα χρώματα που βλέπουμε στον κόσμο των φυτών.

Οι βαφές παράγονται συχνά τόσο από ζωικές χρωστικές όσο και από φυτικά εκχυλίσματα.

Ορισμένες από τις βιοχρωστικές που βρέθηκαν σε ζώα βρέθηκαν επίσης πρόσφατα σε φυτά.

Η χολερυθρίνη είναι υπεύθυνη για το κίτρινο χρώμα που εμφανίζεται στους πάσχοντες από ίκτερο και στους μώλωπες και δημιουργείται όταν διασπάται η αιμοσφαιρίνη (η χρωστική ουσία που κάνει το κόκκινο αίμα).

Πρόσφατα, αυτή η χρωστική ουσία βρέθηκε επίσης σε φυτά, συγκεκριμένα στις πορτοκαλί λωρίδες και στους σπόρους του φυτού Bird of Paradise.

Η χολερυθρίνη στα φυτά δεν προέρχεται από διάσπαση της αιμοσφαιρίνης. (Στα ζώα η αιμοσφαιρίνη διασπάται σε αίμη και στη συνέχεια μετατρέπεται σε χολερυθρίνη.)

Τα μόρια χλωροφύλλης έχουν παρόμοιες δομές δακτυλίων με εκείνα της αίμης και φαίνεται ότι η διάσπαση της χλωροφύλλης μπορεί επίσης να αποδώσει χολερυθρίνη – ή κάτι ανάλογο.

Τα προϊόντα διάσπασης απαιτούν μόνο ένα ακόμη βήμα για την παραγωγή χολερυθρίνης. Είναι συναρπαστικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η διαδικασία διάσπασης ξεκινάει με τον ίδιο τρόπο στα φυτά όπως και στα ίδια μας τα σώματα.