xromata.com

Τα χρώματα της μούχλας

(συνέχεια δ΄ και τέλος)

Geomyces pannorum

Ο Geomyces pannorum είναι ένας πιο μοναδικός μύκητας από τους άλλους σε αυτήν τη λίστα γιατί αναπτύσσεται μόνο σε ψυχρότερες συνθήκες.

Αυτό σημαίνει ότι περιορίζεται σε μεγάλο βαθμό σε υγρούς τοίχους, δάπεδα, ξύλο και χαρτί στα κλίματα του βόρειου ημισφαιρίου.

Κίτρινη λασπώδης μούχλα.

Αν συναντήσετε μια γλοιώδη, λαμπερή κίτρινη μούχλα στο σπίτι σας, μείνετε πολύ μακριά από αυτήν.

Μην την αγγίζετε και μην την εισπνέετε όσο καλύτερα μπορείτε.

Η έντονα κίτρινη μούχλα συνήθως δεν είναι πραγματική μούχλα, αλλά μάλλον είναι ένας άσχετος οργανισμός που ονομάζεται "λασπώδης μούχλα".

Η λασπώδης μούχλα μπορεί να είναι πολύ τοξική και η έκθεση σε αυτήν πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψην.

Καμία από τις άλλες κίτρινες μούχλες σε αυτήν την λίστα δεν είναι έντονα κίτρινη – είναι περισσότερο υπόλευκες ή καστανοκίτρινες – επομένως μια κίτρινη γλοιώδης μούχλα θα πρέπει να είναι εύκολο να διακριθεί.

Κόκκινη μούχλα

Μπορεί να εντοπίσετε κόκκινη μούχλα σε οικοδομικά υλικά όπως μοριοσανίδες ή γυψοσανίδες που έχουν υποστεί ζημιά από το νερό.

Το κόκκινο συνήθως δεν είναι ένα σταθερό χρώμα για την μούχλα και συνήθως αλλάζει χρώματα με την πάροδο του χρόνου.

Πολλά είδη μούχλας μπορεί να γίνουν κόκκινα κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής τους.

Αν βρείτε κόκκινη μούχλα στα τρόφιμα, ωστόσο, αυτή είναι πιθανότατα Neurospora.

Πορτοκαλιά μούχλα.

Η πορτοκαλιά μούχλα είναι παρόμοια με την Serpula lacrymans καθώς είναι μία ταχέως αναπτυσσόμενη μούχλα που μπορεί να προκαλέσει σοβαρές ζημιές σε ξύλινες κατασκευές με την πάροδο του χρόνου.

Βρίσκεται συχνά σε ξύλινες επιφάνειες μέσα ή έξω από το σπίτι όπως τραπέζια, καρέκλες, δοκάρια και δάπεδα.

Η έκθεση σε πορτοκαλιά μούχλα μπορεί να επιδεινώσει το άσθμα και άλλες αναπνευστικές παθήσεις, αλλά συνήθως ενέχει ελάχιστο έως καθόλου κίνδυνο για την υγεία.

Καφετιά μούχλα.

Το καφέ είναι ένα άλλο χρώμα που μπορεί να υπάρχει σε πολλές διαφορετικές αποικίες μούχλας.

Πολλές καφέ μούχλες μπορούν να εξαπλωθούν γρήγορα σε σκληρότερες επιφάνειες και, ενώ μπορεί να προκαλέσουν αλλεργίες σε κάποιους, είναι σε μεγάλο βαθμό οι πιο ασφαλείς.

Πολλές από αυτές τις μούχλες έχουν έντονη μυρωδιά.

Οι καφετιές μούχλες μπορεί να είναι οποιεσδήποτε από τους παρακάτω τύπους: Pithomyces chartarum

Aureobasidium pullulans

Στεμονίτιδα

Taeoniella

Cladosporium

Mucor***

Mucor

Η Mucor είναι η εξαίρεση στον κανόνα όταν πρόκειται για καφέ μούχλες που είναι γενικά ασφαλείς όταν υπάρχουν.

Η Mucor είναι ένας τύπος μούχλας που είναι πολύ επικίνδυνο να υπάρχει και μερικές φορές μπορεί να προκαλέσει μια απειλητική για τη ζωή λοίμωξη του αίματος που ονομάζεται mucormycosis.

Αυτή είναι μια ποικιλία μούχλας που είναι δύσκολο να διακριθεί γιατί σε οποιοδήποτε σημείο του κύκλου ζωής της μπορεί να είναι καφέ, κίτρινη, μαύρη, λευκή ή γκρι.

Οι μύκητες διαδραματίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στα οικοσυστήματα – τον ρόλο του αποσυνθέτη – και η μούχλα δεν διαφέρει.

Δυστυχώς, αυτό που είναι χρήσιμο στη φύση, δεν είναι πάντα επιθυμητό στο σπίτι μας.

Η μούχλα στο σπίτι κάνει την ίδια δουλειά που κάνει έξω, γι' αυτό αν βρείτε μούχλα οποιουδήποτε είδους θα πρέπει να την αντιμετωπίσετε αμέσως.

Ορισμένα μούχλες θα αποσυνθέσουν δομικά στοιχεία που μπορεί να θέσουν εσάς και την οικογένειά σας σε κίνδυνο, ενώ άλλες είναι τοξικές, αλλά όλες χρησιμεύουν ως σημάδι μεγαλύτερων προβλημάτων.

Η σωστή αναγνώριση της μούχλας θα αποτρέψει σοβαρούς κινδύνους για την υγεία και ζημιές στο σπίτι σας, αλλά δυστυχώς το χρώμα δεν είναι ένα αξιόπιστο διακριτικό χαρακτηριστικό.

 Ο μόνος αληθινός τρόπος για να προσδιορίσετε ποια μούχλα μπορεί να αναπτύσσεται στο σπίτι σας είναι να την ελέγξετε.

Για να παρακολουθήσετε την σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο ‘ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ’ καλό θα είναι να διαβάσετε τo εισαγωγικό 1^ο άρθρο που θα βρείτε στον σύνδεσμο https://xromata.com/?p=11228 …..

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[29]

George Field

Ο Άγγλος χημικός George Field κατασκεύασε έναν κύκλο χρώματος από τα βασικά χρώματα κόκκινο, κίτρινο και μπλε, θέλοντας έτσι να αντιτεθεί προς τον Νεύτωνα. Τα δευτερογενή και τριτογενή χρώματα προκύπτουν μέσω της προοδευτικής υπέρθεσης (επικάλυψης του ενός από το άλλο).

Οι έννοιες καταμερίζονται στα χρώματα: ζεστό (κόκκινο) και κρύο (μπλε) αντιτιθέμενα το ένα απέναντι από το άλλο, το ένα προβαλλόμενο και το άλλο υποχωρώντας.  

Ο George Field είδε επίσης μια σύνδεση μεταξύ χρώματος και ήχου, και έτσι εφιστά την προσοχή μας σε έναν ανασταλτικό παράγοντα της εποχής του, δηλαδή, στην κατανόηση του φορέα του φωτός

Σε όλη του τη ζωή, ο χημικός George Field (1777-1854) ασχολήθηκε όχι μόνο με τις πρακτικές απόψεις των χρωστικών και των βαφών, αλλά και με τη θεωρία της αρμονικής τους σχέσης.

Στο Chromatics, το πρώτο του έργο, ένα δοκίμιο που γράφτηκε το 1817 για την «Αναλογία και την αρμονία των χρωμάτων» χρησιμοποίησε τα τρία αφαιρετικά βασικά χρώματα κόκκινο, κίτρινο και μπλε, και ασχολήθηκε με τη διάταξη μιας χρωματικής αρμονίας ως «αισθητικής αναλογίας» προς το σύστημα μουσικής αρμονίας.

Στο δοκίμιό του, ο Field περιγράφει ένα «μετροχρώμο», ένα ισοδύναμο του μουσικού μετρονόμου που περιλαμβάνει τρία βαθμονομημένα σφηνοειδή γυάλινα δοχεία γεμάτα με κόκκινα, κίτρινα και μπλε υγρά.

Ακολούθησε η συλλογή του «A grammar of Colouring», η οποία προοριζόταν κυρίως για καλλιτέχνες, παρέχοντάς τους πληροφορίες για την προέλευση, τη σύνθεση και τις ιδιότητες των χρωστικών, βαφών και χρωμάτων.

Στις εργασίες του ο Field συνδέεται με τις εργασίες του Jakob Christof Le Blon, ο οποίος το 1730 είχε παρουσιάσει έναν έγχρωμο κύκλο από τα τρία «πρωτογενή χρώματα κόκκινο, κίτρινο και μπλε, και τα τρία μεικτά χρώματα πορτοκαλί, πράσινο και μωβ (παίρνοντας έτσι μια θέση αντίθετη προς τον Νεύτωνα).

Ο Field δήλωσε τα έξι χρώματα του κύκλου του ως κύρια χρώματα, από τα οποία προκύπτουν τα δευτερεύοντα και τριτογενή χρώματα μέσω σταδιακής αλλαγής.

Ενώ ο Field χαρακτήρισε τα δευτερεύοντα χρώματά του χρησιμοποιώντας απλά διπλά ονόματα και είδε τα τρία τριτογενή χρώματα ως σκούρες παραλλαγές των μεικτών χρωμάτων που αναφέρθηκαν ήδη, τρία ειδικά ονόματα εμφανίζονται στον χρωματικό του κύκλο:

το μείγμα μωβ, μπλε και πράσινου ονομάζεται « ελιά», το μείγμα πράσινου, κίτρινου και πορτοκαλί ονομάζεται «citron» και το μείγμα πορτοκαλί, κόκκινου και μωβ ονομάζεται «russet».

Ίσως σε αυτό το σημείο μπορούμε να δικαιολογήσουμε μια σύντομη εξήγηση της σχέσης μεταξύ των χρωμάτων και των ήχων που ήθελε να δημιουργήσει ο George Field.

Οι προσπάθειες συσχέτισης φωτός και μουσικής είναι αρχαίες.

Ο Athanasius Kircher ήταν ο πιο πρόσφατος που επανέλαβε ότι ό,τι είναι ορατό στο μάτι μπορεί επίσης να γίνει ακουστό για το αυτί.

Μόλις το 1760, ωστόσο, παρουσιάστηκε ένα ανεπτυγμένο σύστημα έγχρωμης μουσικής από τον Γάλλο Louis-Bertrand Castel.

Ανέλαβε την ακόλουθη, αρκετά τυχαία κατανομή:

Το C εκφράστηκε με μπλε και το C-sharp με το μπλε-πράσινο, το D με το πράσινο, το D-sharp με το κιτρινοπράσινο, το E με το κίτρινο, το F με το κίτρινο πορτοκαλί, το F-sharp με το πορτοκαλί , G με κόκκινο και ούτω καθεξής στο B, το οποίο αντιπροσωπεύεται από indigo.

Από την τριάδα μπλε (βασική νότα Γ) — κίτρινο (τρίτο Ε) — κόκκινο (πέμπτο G), έφτασε σε μια χρωματική χρωματική μουσική-κλίμακα δώδεκα βημάτων μέσω διαφορετικών ενδιάμεσων επιπέδων.

Το 1844, ο Field πρότεινε μια εναλλακτική κατανομή, αφήνοντας το C με μπλε, αλλά φέρνοντας το D σε μωβ, E σε κόκκινο, F σε πορτοκαλί, G σε κίτρινο, A σε κίτρινο πράσινο και B σε πράσινο. Η Ανάλογη Κλίμακα Ήχων και Χρωμάτων του βασίστηκε στην τριάδα μπλε-κόκκινο-κίτρινο.

Κατά βάθος, η μουσική και τα χρώματα πιθανότατα σχετίζονται, αλλά η σύνδεσή τους δεν εδραιώνεται εύκολα – ένα έγχρωμο πιάνο σίγουρα κατακλύζει τη φαντασία μας – ακόμα κι αν, όσον αφορά την κυματική κίνηση, καταφέρουμε να συλλάβουμε επιφανειακά μια κοινή φυσική βάση.

Τα ηχητικά κύματα και τα κύματα φωτός δεν είναι συγκρίσιμα, πράγματι είναι τόσο διαφορετικά όσο θα μπορούσαν ποτέ να είναι δύο πράγματα.

Η κύρια διαφορά έγκειται στα αντίστοιχα μέσα διάδοσής τους.

Τα κύματα μπορούν να υπάρχουν μόνο όταν ένας φορέας — ένα μέσο — είναι διαθέσιμος.

Τα κύματα του ωκεανού μεταφέρονται από το νερό.

Τα κύματα μουσικής και ήχων μεταφέρονται από τον αέρα.

Αυτό αποδεικνύεται από το πείραμα στο οποίο ένα ξυπνητήρι τοποθετείται σε ένα γυάλινο κουδούνι και ο αέρας αντλείται έξω. Το ξυπνητήρι εξακολουθεί να φαίνεται να κροταλίζει, αλλά επικρατεί σιωπή, γιατί τα κύματα του ήχου δεν έχουν πλέον μέσο διάδοσης. Αλλά παρόλο που τα ηχητικά κύματα συνθηκολογούν με το σχετικό κενό του κουδουνιού, τα φωτεινά κύματα καταφέρνουν να το περάσουν με ευκολία – τελικά, μπορούμε ακόμα να δούμε το ξυπνητήρι. Ο αέρας δεν είναι το μέσο τους. Πράγματι, αν τα κύματα φωτός δεν μπορούσαν να διασχίσουν το απέραντο κενό του σύμπαντος, δεν θα βλέπαμε αστέρια.

Την στιγμή του θανάτου του Φιλντ, ο επιστημονικός κόσμος βρέθηκε αντιμέτωπος με ένα μεγάλο μυστήριο, δηλαδή την ακριβή φύση του μέσου με το οποίο μεταφέρονται τα κύματα φωτός.

Οι φυσικοί είχαν ήδη ονομάσει αυτή τη μυστηριώδη ουσία «αιθέρα».

Μια αρχική λύση σε αυτή τη μεγάλη δυσκολία έγινε εμφανής μετά το 1860, μέσα από το έργο του Σκωτσέζου φυσικού Τζέιμς Κλερκ Μάξγουελ. Δεν επηρέασε μόνο βαθιά την ιστορία του φωτός, αλλά και την ιστορία των χρωμάτων.

Είναι βεβαίως πλέον φανερό ότι ο Field, παρά την κλίση του προς τη μουσική, θεωρούσε την προέλευση του χρώματος με άλλο τρόπο από τον Νεύτωνα, θεωρώντας τα περισσότερο μέσα από την παράδοση του Αριστοτέλη.

Στον Field, τα χρώματα προκύπτουν εάν η συνύπαρξη φωτός και σκότους προϋποθέτει μια διαφορετική έμφαση.

Εάν κυριαρχεί το σκοτάδι, θα εμφανιστεί μπλε.

Εάν η φωτεινότητα είναι κυρίαρχη, τότε θα εμφανιστεί κίτρινο.

Αν υπάρχει ισορροπία, θα εμφανιστεί κόκκινο.

Τα χρώματα των ερπετών

[A]

Στα ερπετά, φίδια και σαύρες, τέσσερις βασικοί τύποι χρωστικών κυττάρων έχουν  εντοπιστεί στο δέρμα τους: ξανθοφόρα, ερυθροφόρα, ιριδοφόρα και μελανοφόρα.

Η χωρική διάταξη και η αρχιτεκτονική δομή των χρωστικών κυττάρων παράγουν μια ποικιλία χρωμάτων του δέρματος των ερπετών.

Αυτή η πολυεπίπεδη οργάνωση των χρωστικών κυττάρων (ξανθοφόρα στην κορυφή, ιριδοφόρα στη μέση και μελανοφόρα στο κάτω μέρος) υφίσταται και στα ψάρια  αλλά όχι στα θηλαστικά και τα πτηνά.

Για τις σαύρες και τα φίδια, το χρώμα μιας δεδομένης κηλίδας / σχήματος δέρματος καθορίζεται όχι μόνο από τον στατικό δομικό συνδυασμό των χρωστικών κυττάρων, αλλά και από τις δυναμικές αλληλεπιδράσεις μεταξύ χημικών και φυσικών παραμέτρων

Τα ξανθοφόρα και τα ερυθροφόρα παράγουν κίτρινο έως κόκκινο χρωματισμό μέσω της επιλεκτικής απορρόφησης μικρού μήκους κύματος φωτός από πτερινοσώματα που περιέχουν πτεριδίνη και καροτενοειδή κυστίδια στα κύτταρα.

Το2013 αποκαλύφθηκε ότι το pH ή οι οξειδοαναγωγικές καταστάσεις αλλάζουν αναστρέψιμα τα κίτρινα ξανθοφόρα σε κόκκινα ερυθροφόρα και αντίστροφα.

Τα μελανοφόρα είναι χρωστικά κύτταρα που απορροφούν το φως και παράγουν μαύρα ή καφέ χρώματα.

Η πυκνότητα των μελανοφόρων ελέγχει την φωτεινότητα ή την σκοτεινότητα του δέρματος.

Τα ιριδοφόρα είναι σημαντικά κύτταρα που αντανακλούν το φως και περιέχουν αιμοπετάλια που αντανακλούν το φως από κρυσταλλικές πουρίνες και πτεριδίνες, τα οποία παράγουν δομικά χρώματα λόγω παρεμβολής λεπτής στιβάδας και της διασποράς ή διάθλασης του φωτός από στοίβες ανακλαστικών αιμοπεταλίων.

Το μήκος κύματος του φωτός που ανακλάται από τα ιριδοφόρα καθορίζεται από το μέγεθος, το σχήμα, τον προσανατολισμό, τον αριθμό και τη διαμόρφωση των ανακλώμενων αιμοπεταλίων και την κυτταροπλασματική τους απόσταση.

Πρόσφατα (2015) αποδείχθηκε ότι οι χαμαιλέοντες μπορούν να αλλάξουν γρήγορα το χρώμα τους μέσω ενεργού συντονισμού ενός πλέγματος νανοκρυστάλλων γουανίνης μέσα σε ένα επιφανειακό παχύ στρώμα δερματικών ιριδοφόρων κυττάρων.  Επιπρόσθετα, μια ομάδα ιριδοφόρων με μεγαλύτερους κρυστάλλους σε επιστρώσεις στο βαθύτερο επιδερμικό στρώμα αντανακλά το εγγύς υπέρυθρο φάσμα φωτός για να παράγει κόκκινο χρώμα. Επομένως, τα ιριδοφόρα που οργανώνονται σε δύο υπερτιθέμενα στρώματα είναι ένας εξελικτικά νέος μηχανισμός που λειτουργεί τόσο για αποτελεσματικό καμουφλάζ όσο και για την αποφυγή της παθητικής θερμικής καταπόνησης.

Συλλογικά, αυτές οι πολύπλοκες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των χρωστικών κυττάρων μπορούν όχι μόνο να παράγουν διάφορα χρώματα στο ορατό φάσμα αλλά και να παρέχουν διάφορες φυσιολογικές λειτουργίες.

Πρόσφατες μελέτες για το σχηματισμό μοτίβων χρώματος σε σώματα σαύρας αποκάλυψαν ότι, ένα σχεδόν εξαγωνικό πλέγμα φολίδων δέρματος, αντί για μεμονωμένα χρωματοφόρα κύτταρα, παράγει ένα πράσινο και μαύρο δαιδαλώδες χρωματικό κυψελώδες μοτίβο δέρματος σε σαύρες.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρκα΄]

Το Κίτρινο χρώμα  

[α΄]

-Είμαι το κίτρινο χρώμα Άνθρωπε και παρέλαβα την σκυτάλη της ‘Συνέντευξης με τα Χρώματα’ από το πράσινο χρώμα για να σου μιλήσω για εμένα και να αυτοπαρουσιαστώ.

Για την περίεργη ή μάλλον μπερδεμένη σχέση μου με το πράσινο χρώμα που προηγήθηκε και για το πότε και ποιο προηγείται από τα δύο μας σου έχει μιλήσει ήδη το προλαλήσαν από εμένα χρώμα, το πράσινο, οπότε δεν χρειάζεται να επανέλθω πάλι σε αυτό το θέμα.

Άκου κατ’ αρχάς πως παρουσιάζομαι διαδικτυακά από την Βικιπέδια και στην συνέχεια θα συμπληρώσω την παρουσίασή μου με αναφορές από τον ιστότοπο ‘xromata. Com’ και από αλλού.

Το κίτρινο είναι το χρώμα μεταξύ πράσινου και πορτοκαλί στο ορατό τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος, με κυρίαρχο μήκος κύματος περίπου 575–585 nm. Είναι βασικό χρώμα στο σύστημα των αφαιρετικών χρωμάτων (RYB), που χρησιμοποιείται στη ζωγραφική, καθώς και στο σύστημα CMYK που χρησιμοποιείται στην έγχρωμη εκτύπωση.

Στο χρωματικό μοντέλο (RGB) χρωματιστών ακτινοβολιών, που χρησιμοποιείται για τη δημιουργία χρωμάτων σε οθόνες τηλεόρασης, υπολογιστήρων και κινητής τηλεφωνίας το κίτρινο είναι ένα δευτερογενές χρώμα που δημιουργείται από τον συνδυασμό κόκκινων και πράσινων ακτινοβολιών σε ίση ένταση.

Αυτά μας λέει η Βικιπέδια γενικά για το κίτρινο χρώμα και συνεχίζει αναλυτικότερα:

Οι καροτενοειδείς βιο-χρωστικές ουσίες δίνουν το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα στα φύλλα του φθινοπώρου, το καλαμπόκι, τα καναρίνια, τους νάρκισσους και τα λεμόνια, καθώς και στους κρόκους αυγών, τις νεραγκούλες και τις μπανάνες.

Το ηλιακό φως έχει μια ελαφρά κιτρινωπή απόχρωση όταν ο Ήλιος βρίσκεται κοντά στον ορίζοντα, λόγω της ατμοσφαιρικής σκέδασης μικρότερων μηκών κύματος (πράσινο, μπλε και ιώδες).

Επειδή ήταν ευρέως διαθέσιμη, η χρωστική ουσία κίτρινη ώχρα ήταν ένα από τα πρώτα χρώματα που χρησιμοποιήθηκαν στις τέχνες.

Στο σπήλαιο Lascaux στη Γαλλία υπάρχει μια ζωγραφιά ενός κίτρινου αλόγου 17.000 ετών.

Χρωστικές ουσίες από ώχρα χρησιμοποιήθηκαν για να αναπαραστήσουν τον χρυσό και το χρώμα του δέρματος στους αιγυπτιακούς τάφους και στη συνέχεια στις τοιχογραφίες στις ρωμαϊκές βίλες.

Στην παλαιοχριστιανική εκκλησία, το κίτρινο ήταν το χρώμα που συνδέθηκε με τον Πάπα και τα χρυσά κλειδιά του Βασιλείου των Ουρανών, αλλά σχετιζόταν επίσης με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη και χρησιμοποιήθηκε για να σηματοδοτήσει τους αιρετικούς.

Τον 20ο αιώνα, οι Εβραίοι στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη αναγκάστηκαν να φορούν ένα κίτρινο αστέρι.

Στην Κίνα, το έντονο κίτρινο ήταν το χρώμα του Μεσαίου Βασιλείου και μπορούσε να φορεθεί μόνο από τον αυτοκράτορα και τους οικείους του.

Ένα κίτρινο χαλί στρωνόταν για την υποδοχή των επίσημων καλεσμένων.

Σύμφωνα με έρευνες στην Ευρώπη, τον Καναδά, τις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού, το κίτρινο είναι το χρώμα που οι άνθρωποι συνδέουν συχνότερα με τη διασκέδαση, την ευγένεια, το χιούμορ, την ευτυχία και τον αυθορμητισμό.

Ωστόσο, μπορεί επίσης να συσχετιστεί με διπροσωπία, φθόνο, ζήλια, απληστία δειλία.

Στο Ιράν έχει συνδηλώσεις ωχρότητας/ασθένειας, αλλά και σοφίας και σύνδεσης. Στην Κίνα και σε πολλές ασιατικές χώρες, θεωρείται το χρώμα της ευτυχίας, της δόξας, της αρμονίας και της σοφίας

Το κίτρινο βρίσκεται μεταξύ πράσινου και κόκκινου στο φάσμα του ορατού φωτός. Είναι το χρώμα που βλέπει το ανθρώπινο μάτι όταν κοιτάζει φως με κυρίαρχο μήκος κύματος μεταξύ 570 και 590 νανομέτρων.

Στην έγχρωμη εκτύπωση, το κίτρινο είναι ένα από τα τρία αφαιρετικά βασικά χρώματα των μελανιών εκτύπωσης μαζί με την ματζέντα και το κυανό χρώμα.

Μαζί με το μαύρο, μπορούν να επικαλυφθούν στον σωστό συνδυασμό για να εκτυπωθεί οποιαδήποτε έγχρωμη εικόνα. (Χρωματικό μοντέλο CMYK). Χρησιμοποιείται ένα συγκεκριμένο κίτρινο, που ονομάζεται Process yellow (γνωστό και ως "pigment yellow", "printer's yellow" και "canary yellow").

Για το μελάνι του εκτυπωτή χρησιμοποιούνται διαφορετικές συνθέσεις, επομένως μπορεί να υπάρχουν παραλλαγές στο εκτυπωμένο χρώμα που είναι καθαρό κίτρινο μελάνι.

Το κίτρινο σε μια έγχρωμη οθόνη τηλεόρασης ή υπολογιστήρα δημιουργείται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. συνδυάζοντας πράσινες και κόκκινες ακτινοβολίες φωτός στο σωστό επίπεδο έντασης. (χρωματικό μοντέλο RGB).

Παραδοσιακά, το συμπληρωματικό χρώμα του κίτρινου είναι το μωβ. Τα δύο χρώματα βρίσκονται το ένα απέναντι από το άλλο στον χρωματικό κύκλο που χρησιμοποιείται από τους ζωγράφους.

Ο Vincent van Gogh, μανιώδης μελετητής της θεωρίας χρωμάτων, χρησιμοποιούσε συνδυασμούς κίτρινου και μωβ σε αρκετούς από τους πίνακές του για την απόδοση της μέγιστης αντίθεσης και αρμονίας.

Συμπληρώνω τώρα την αυτοπαρουσίαση μου, εμένα του κίτρινου χρώματος από αναφορές του ιστότοπου ‘xromata. Com’ και από άλλες πηγές.

Ίσως κάποια πράγματα να επαναλαμβάνονται, όμως δεν πειράζει, έτσι θα με γνωρίσεις καλύτερα.

Όπως είπα λοιπόν και προηγουμένως είμαι το τρίτο βασικό, ή αν προτιμάς πρωτογενές χρώμα, που μαζί με το μπλε και το κόκκινο σχηματίζουμε την τριαδικότητα των βασικών χρωμάτων της αφαιρετικής μείξης.  

Στο επίπεδο των ακτινοβολιών όμως, ενώ το μπλε και το κόκκινο παραμένουν βασικά χρώματα, εγώ το κίτρινο αντικαθίσταμαι από το πράσινο που εκείνο μετατρέπεται σε βασικό ενώ εγώ μεταπίπτω σε παράγωγο χρώμα και παράγομαι από την σύμπτωση (μείξη) των πράσινων και κόκκινων ακτινοβολιών.

Πάμε όμως πάλι πίσω στο αφαιρετικό σύστημα όπου τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, για να μιλήσουμε για τα ψυχρά και τα θερμά χρώματα για να δούμε ποια είναι τα μεν και ποια τα δε και ποια είναι η θέση μου, εμένα του κίτρινου, είμαι άραγε, ψυχρό ή θερμό χρώμα;

Το θέμα αυτό (πολύ σημαντικό για την κατανόησή μου και ιδιαίτερα στην ψυχολογία των χρωμάτων) μας το είχε αναπτύξει στην αρχή της συνέντευξης, στο κεφάλαιο [ια΄], ο χρωματικός κύκλος, εξηγώντας ότι είμαι ουδέτερο χρώμα, που πότε εμφανίζομαι σαν ψυχρό και πότε σαν θερμό χρώμα.

https://xromata.com/?p=8767

Όταν έχω μια ελάχιστη πρασινωπή χροιά (λεμονί π.χ.) είμαι ψυχρό, ενώ όταν εμφανίζομαι με κάποια πορτοκαλίζουσα χροιά (χρυσαφί, ας πούμε) είμαι θερμό.

Όταν είμαι ακριβώς ουδέτερο τότε η θερμική θέση μου εξαρτάται από το περιβάλλον στο οποίο βρίσκομαι.

Δηλαδή εάν τριγύρω μου κυριαρχούν ψυχρά χρώματα, τότε είμαι θερμό.

Εάν πάλι τριγύρω μου υπάρχουν θερμά χρώματα, τότε θεωρούμαι σαν ψυχρό χρώμα.

Εάν θυμάσαι όσα σου είχε πει ο Χρωματικός Κύκλος, τότε στις απαρχές της συνέντευξης και τα έχεις εμπεδώσει, θα σου είναι εύκολα κατανοητά.

Εάν όχι, ίσως σου είναι λίγο δυσκολονόητα αυτά που σου λέω τώρα, οπότε αν ανατρέξεις σ’ εκείνα τα αρχικά κεφάλαια της ‘Συνέντευξης’ σίγουρα θα σου λυθεί κάθε απορία και θα κατανοήσεις όσα σου είπα τώρα.

Όμως προς το παρόν νομίζω πως πιθανόν σε κούρασα, οπότε σταματώ εδώ για ένα διάλειμμα.

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

[Θ]

Χρωστικές ινδόλης [Β]

Φαινοξαζόνες και σκληροτίνες:

Κάποτε συγχέονταν με τις μελανίνες, τα βιοχρωμικά όπως οι φαινοξαζόνες και οι σκληροτίνες εμφανίζουν παρόμοια σειρά χρωμάτων (κίτρινο, κατακόκκινο, καφέ ή μαύρο).

Η γενετική έρευνα, ιδίως με αναφορά στις χρωστικές των οφθαλμών της φρουτόμυγας, Drosophila melanogaster, οδήγησε στην περιγραφή μιας κατηγορίας αποκαλούμενων ομόχρωμων, οι οποίες είναι φαινοξαζόνες.

Τα ομόχρωμα όχι μόνο είναι ευδιάκριτα στα μάτια των εντόμων και των καρκινοειδών, αλλά έχουν επίσης ανιχνευθεί στα αυγά του σκουληκιού Echiurid Urechis caupo και στα μεταβλητά χρωματοφόρα στο δέρμα των κεφαλόποδων.

Εκτός από το ότι είναι υπεύθυνα για το καφέ, το πορφυρό, το κόκκινο και άλλα χρώματα των ματιών των εντόμων, τα ομόχρωμα υπάρχουν επίσης μερικές φορές στο υγρό τήξης και στο περίβλημα.

Διακρίνονται από τις μελανίνες από τη διαλυτότητα σε μυρμηκικό οξύ και σε αραιά ανόργανα οξέα, από την εκδήλωση ιωδών χρωμάτων στο συμπυκνωμένο θειικό οξύ και από την εμφάνιση αναστρέψιμων χρωματικών αλλαγών με οξειδωτικά και αναγωγικά μέσα.

Τα ομόχρωμα, τα οποία προέρχονται από τη διάσπαση του αμινοξέος τρυπτοφάνη, περιλαμβάνουν ommatins και ommins.

Οι ommatins, αν και πολύπλοκες σε χημική δομή, είναι σχετικά μικρά μόρια.

Τα ommins είναι μεγάλα μόρια, στα οποία το χρωμογόνο τμήμα φαινομενικά συμπυκνώνεται με μακρύτερες αλυσίδες, όπως πεπτίδια (αμινοξέα συνδεδεμένα μεταξύ τους).

Οι σκληροτίνες:

Οι σκληροτίνες προκύπτουν ως αποτέλεσμα ενός μαυρίσματος πρωτεΐνης που καταλύεται από ένζυμα.

Ορισμένες κατσαρίδες εκκρίνουν ένα ένζυμο φαινολάσης, το γλυκοσίδιο μιας διυδροξυφαινόλης και μια γλυκοσιδάση.

Η ανάμειξη αυτών των ουσιών έχει ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση της φαινολικής ένωσης από τη γλυκόζη και τον συνδυασμό της, μέσω μιας αντίδρασης που καταλύεται από τη φαινολάση, με πρωτεΐνη. Τα προϊόντα είναι ροζ, κατακόκκινα και τελικά σκούρα καφέ πολυμερή που ενσωματώνονται στην επιδερμίδα του εντόμου και τις θήκες αυγών.

Παρόμοιες αντιδράσεις λαμβάνουν χώρα στο καβούκι (το κέλυφος που καλύπτει το σώμα) ορισμένων καρκινοειδών.

Εξέλιξη χρωματικής αντίληψης των ζώων

Η έγχρωμη όραση, μια εγγύς προσαρμογή του αισθητηριακού τρόπου όρασης, επιτρέπει τη διάκριση του φωτός με βάση τα στοιχεία του μήκους κύματός του.

Η εξέλιξη της χρωματικής όρασης βασίζεται στην βελτίωση της ευαισθησίας ανίχνευσης των χρωμάτων.

Η εξελικτική διαδικασία της μετάβασης από μια ενιαία φωτοχρωστική σε δύο διαφορετικές χρωστικές παρείχε στους πρώιμους προγόνους του ζωικού βασιλείου ένα πλεονέκτημα ευαισθησίας με δύο τρόπους:

Πρώτον, η προσθήκη μιας νέας χρωστικής τους επέτρεπε να δουν ένα ευρύτερο φάσμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος.

Δεύτερον, οι νέες τυχαίες συνδέσεις δημιούργησαν αντίθεση μήκους κύματος και οι αντίπαλοι νευρώνες των νέων μηκών κύματος είναι πολύ πιο ευαίσθητοι από τον νευρώνα της μονοχρωματικής αντίληψης.

Συνολικά, το πλεονέκτημα που αποκτάται από την αυξημένη ευαισθησία με την αντίθεση μήκους κύματος ανοίγει ευκαιρίες για μελλοντική περαιτέρω βελτίωση.

Στα ασπόνδυλα η χρωματική όραση απαιτεί έναν αριθμό μορίων οψίνης με διαφορετικές κορυφές απορρόφησης και τουλάχιστον τρεις οψίνες υπήρχαν στον πρόγονο των αρθρόποδων έτσι ώστε κάποιοι απόγονοι τους σήμερα διαθέτουν έγχρωμη όραση.

Στα σπονδυλωτά οι ερευνητές που μελετούν τα γονίδια της οψίνης που είναι υπεύθυνα για τις χρωστικές της έγχρωμης όρασης γνωρίζουν από καιρό ότι υπάρχουν τέσσερις φωτοχρωστικές οψίνες σε πτηνά, ερπετά και είδη ψαριών.

Αυτό δείχνει ότι ο κοινός πρόγονος των αμφιβίων (≈350 εκατομμύρια χρόνια πριν) είχε τετραχρωμική όραση – την ικανότητα να βλέπει τέσσερις διαστάσεις χρώματος.

Σήμερα, τα περισσότερα θηλαστικά έχουν διχρωματική όραση, που αντιστοιχεί με την πρωτανοπική δυσλειτουργία χρωματικής αντίληψης κατά την οποία δεν διαχωρίζεται το κόκκινο από το πράσινο.

Μπορούν οι πρωτάνοπες έτσι να βλέπουν το ιώδες, το μπλε, το πράσινο και το κίτρινο φως, αλλά δεν μπορούν να δουν το υπεριώδες και το βαθύ κόκκινο φως.

Αυτό ήταν πιθανότατα ένα χαρακτηριστικό των πρώτων προγόνων των θηλαστικών, οι οποίοι ήταν πιθανότατα μικροί, νυχτόβιοι και ζούσαν σε λαγούμια.

Την εποχή του γεγονότος της εξαφάνισης της Κρητιδικού-Παλαιογένους εποχής, πριν από 66 εκατομμύρια χρόνια, η ικανότητα διάτρησης λαγουμιών πιθανώς βοήθησε τα θηλαστικά να επιβιώσουν από την εξαφάνιση.

Τα είδη θηλαστικών της εποχής είχαν ήδη αρχίσει να διαφοροποιούνται, αλλά ήταν ακόμη γενικά μικρά, συγκρίσιμα σε μέγεθος με τις μυγαλές.

Αυτό το μικρό μέγεθος τα βοηθούσε να βρουν καταφύγιο σε προστατευμένα περιβάλλοντα.

Από την αρχή της Παλαιογενούς Περιόδου, τα επιζώντα θηλαστικά μεγεθύνθηκαν, απομακρύνθηκαν από τα λαγούμια και προσαρμόστηκαν στην ακτινοβολία της επιφάνειας και στο ύπαιθρο, αν και τα περισσότερα είδη διατήρησαν τη σχετικά κακή χρωματική τους όραση.

Εξαιρέσεις υπήρξαν για ορισμένα μαρσιποφόρα (τα οποία πιθανώς διατήρησαν την αρχική έγχρωμη όρασή τους) και ορισμένα πρωτεύοντα θηλαστικά—συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων.

Τα πρωτεύοντα, ως τάξη θηλαστικών, άρχισαν να εμφανίζονται γύρω στις αρχές της Παλαιογενούς Περιόδου.

Τα πρωτεύοντα έχουν αναπτύξει εκ νέου την τριχρωματική χρωματική όραση από τότε, με τον μηχανισμό του διπλασιασμού των γονιδίων, όντας υπό ασυνήθιστα υψηλή εξελικτική πίεση για να αναπτύξουν έγχρωμη όραση καλύτερη από το γενικό πρότυπο των θηλαστικών.

Η ικανότητα αντίληψης του κόκκινου και των πορτοκαλί αποχρώσεων επιτρέπει στα πρωτεύοντα που κατοικούν στα δέντρα να τα διακρίνουν από το πράσινο.

Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τα πρωτεύοντα θηλαστικά για την ανίχνευση κόκκινων και πορτοκαλί φρούτων, καθώς και νέου φυλλώματος πλούσιου σε θρεπτικά συστατικά, στο οποίο τα κόκκινα και πορτοκαλί καροτενοειδή δεν έχουν ακόμη καλυφθεί από τη χλωροφύλλη.

Μια άλλη θεωρία είναι ότι η ανίχνευση του ερυθήματος του δέρματος και συνεπώς της διάθεσης μπορεί να έχουν επηρεάσει την ανάπτυξη της όρασης τριχρωματικών πρωτευόντων.

Το κόκκινο χρώμα έχει επίσης και άλλες επιπτώσεις στη συμπεριφορά των πρωτευόντων και του ανθρώπου.

Σήμερα, οι πίθηκοι του Παλαιού Κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, είναι συνήθως τριχρωματικοί – πράγμα που σημαίνει ότι τόσο τα αρσενικά όσο και τα θηλυκά διαθέτουν τρεις οψίνες, ευαίσθητες στο φως βραχέων κυμάτων, μεσαίου κύματος και μακρών κυμάτων- ενώ, αντίθετα, μόνο ένα μικρό μέρος πρωτευόντων (πιθήκων) του Νέου Κόσμου (της Αμερικανικής ηπείρου) είναι τριχρωματικό. 

Τα χρώματα της μούχλας

(συνέχεια γ΄)

Chaetomium

Χαιτόμιο, το Chaetomium είναι μια μούχλα  που μπορεί να ευδοκιμήσει οπουδήποτε, είναι προσαρμόσιμη και ανθεκτική.

Μπορεί να αναπτυχθεί σε πολλούς ξενιστές ανεξάρτητα από το τι αποτελούνται, αλλά προτιμά υγρές, σκοτεινές τοποθεσίες.

Κάποιοι μπορεί να το περιγράψουν σαν κάτι βαμβακερό στην όψη, και άλλοι μπορεί να το περιγράψουν σαν αποθέσεις αλατιού στους τοίχους του υπογείου.

Ένα από τα διακριτικά χαρακτηριστικά του Chaetomium είναι το άρωμά του που είναι συχνά υπαίτιο της μυρωδιάς μούχλας που μπορεί να μυρίζετε στα υπόγεια, τις σοφίτες και τα τρόφιμα.

Penicillium

Η πενικιλίνη είναι ένας άλλος πολύχρωμος μύκητας που μερικές φορές μπορεί να είναι λευκός.

Η ανακάλυψη του γένους Penicillium χρησίμευσε ως ένα μνημειώδες βήμα στον ιατρικό τομέα καθώς οδήγησε στη δημιουργία της πενικιλίνης.

Μπορεί να βρεθεί σε τρόφιμα και τοίχους σε σπίτια με υψηλή υγρασία και ενώ είναι σημαντικό συστατικό της πενικιλίνης, μπορεί να προκαλέσει σοβαρές αλλεργικές αντιδράσεις εάν δεν τον χειριστεί κανείς σωστά.

Μπλε Μούχλα

Το μπλε είναι ένα άλλο κοινό χρώμα που βλέπουμε στις μούχλες Penicillium που βρίσκονται σε τρόφιμα και τοίχους.

Ροζ μούχλα

Μπορεί να βρείτε μια αποχρωματισμένη ροζ μεμβράνη στην κουρτίνα του μπάνιου ή στην μπανιέρα σας, εάν έχουν μείνει άπλυτα για λίγο – αυτό είναι γνωστό ως «ροζ μούχλα».

Το να το ονομάσουμε μούχλα, όμως  είναι μια λανθασμένη ονομασία γιατί στην πραγματικότητα είναι ένα βακτήριο που ονομάζεται Serratia marcescens που ευδοκιμεί στα υπολείμματα σαπουνιού.

Δεν υπάρχει μόνιμη λύση εκτός από το να καθαρίζετε το μπάνιο σας πιο τακτικά, αλλά ενώ μπορεί να προκαλέσει λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος και αναπνευστικά προβλήματα, ευτυχώς δεν είναι εύκολο να μολυνθείτε.

Κίτρινη μούχλα

Το κίτρινο είναι ένα χρώμα που πρέπει να προσέχετε γιατί μερικές από αυτές τις μούχλες μπορεί να είναι επικίνδυνες αν αφεθούν ανεξέλεγκτες.

Κίτρινος Ασπέργιλλος

Μερικές φορές η μούχλα Aspergillus μπορεί να φαίνεται κίτρινη.

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, στο τμήμα της μαύρης μούχλας, είναι ένας πολύ κοινός τύπος μούχλας που βρίσκεται στα σπίτια και είναι ευρέως σε βαθμό χαμηλού κινδύνου.

Serpula lacrymans

Η Serpula lacrymans δεν είναι τόσο επικίνδυνη για τον άνθρωπο όσο είναι για την δομική ακεραιότητα των ξύλινων κατασκευών.

Αυτός ο μύκητας είναι ένας εξαιρετικός καταστροφέας υγρού και σάπιου οργανικού υλικού, ο οποίος μπορεί να προκαλέσει καταστροφή στο σπίτι σας εάν δεν αφαιρεθεί. Αναπτύσσεται γρήγορα και καταναλώνει εσωτερικές και εξωτερικές ξύλινες επιφάνειες με ευκολία εάν οι συνθήκες είναι ιδανικές.

Epicoccum nigrum

Η Epicoccum nigrum είναι μια ταχέως αναπτυσσόμενη, κίτρινη μούχλα που μπορεί να βρεθεί μέσα ή πάνω σε υγρές γυψοσανίδες, στρώματα, ξύλο, χαλιά και έπιπλα.  

Το χρώμα της κυμαίνεται από κίτρινο ή πορτοκαλί έως καφέ ανάλογα με τις συνθήκες και το περιβάλλον.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρκ΄]

Το Πράσινο σαν σύμβολο   

[ια΄]

-Αφήνω την φύση και θέλω τώρα να σου αναφερθώ για εμένα το πράσινο σαν σύμβολο. Ναι, είμαι σε πολλές περιπτώσεις χρώμα σύμβολο, και έχω ιδιαίτερο συμβολικό χρωματικό ρόλο στην πολιτική, ιδίως την σημερινή, όπου με χρησιμοποιούν σοσιαλιστές, οικολόγοι κλπ.

Δεν θα αναλωθώ σε πολιτικές εξηγήσεις του γιατί και πώς βρέθηκε το πράσινο στην πολιτική σκηνή, όπου σε αρκετές περιπτώσεις λειτουργεί σαν ιδεολογική μετάλλαξη του κομμουνιστικού κόκκινου.

Στην πολιτική σκηνή πρωτοεμφανίστηκα δραστήριο και ενεργό, πολύ δυναμικά μάλιστα, εκεί στον 6^ο αιώνα μ,Χ. με δραματικό αποκορύφωμα τον Ιανουάριο του 532, στην Στάση του Νίκα, στην Κωνσταντινούπολη.

Οι αρματοδρομίες από τα Ρωμαϊκά χρόνια ήταν μια δημοφιλής ενασχόληση για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Αυτές, καθώς και η υποκουλτούρα που συστρεφόταν γύρω τους, όπως οι οπαδικές οργανώσεις, είχαν μεταφερθεί από την Ρώμη και επιβιώσει στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δηλ. στο Βυζάντιο, με την μέριμνα του ίδιου του αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου, που είχε άλλωστε περιλάβει στα σχέδια της νέας πρωτεύουσας την κατασκευή ενός μεγαλοπρεπούς Ιπποδρόμου.

Υπήρχαν τέσσερις κύριοι σύνδεσμοι φιλάθλων, καθορισμένοι ανάλογα με το χρώμα της στολής της αγαπημένης τους αγωνιστικής ομάδας.

Αυτοί ήταν οι Βένετοι (Γαλάζιοι), οι Ρούσσοι (Κόκκινοι), οι Πράσινοι και οι Λευκοί. Σταδιακά η περισσότερη επιρροή και πολιτική δύναμη είχε συγκεντρωθεί στους Βένετους και τους Πράσινους.

Οι Βένετοι θεωρούνταν περισσότερο "συμβιβασμένοι" με το κατεστημένο και συνδεδεμένοι με την αριστοκρατία, ενώ οι Πράσινοι ήταν αντιδραστικότεροι και συνδεδεμένοι με τα πιο λαϊκά στρώματα.

Οι αρματοδρομίες ήταν σε κάθε περίπτωση σημαντικό κομμάτι του δημόσιου βίου της εποχής, στο οποίο ακόμα και οι αυτοκράτορες συμμετείχαν, ο τότε αυτοκράτορας δε, ο Ιουστινιανός ήταν υποστηρικτής των Βένετων.

Το 531, ένας Βένετος και ένας Πράσινος συλλαμβάνονται με την κατηγορία της δολοφονίας και καταδικάζονται σε θάνατο.

Ο Ιουστινιανός μετατρέπει τη θανατική ποινή σε φυλάκιση, όμως οι Πράσινοι και οι Βένετοι δεν ικανοποιούνται και ζητούν την πλήρη απαλλαγή των κατηγορουμένων.

Ο αυτοκράτορας τους αγνόησε.

Τον Ιανουάριο του 532 οι οπαδοί τελικά ξεσηκώθηκαν και προκάλεσαν μεγάλες ταραχές.

Η ιαχή «Νίκα» το σύνθημα που φώναζαν στον Ιππόδρομο για να εμψυχώσουν τους αρματοδρόμους, δονούσε την ατμόσφαιρα.

Το πλήθος των εξεγερμένων όλο και μεγάλωνε, καθώς ο λαός δυσφορούσε για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του αυτοκράτορα και την κρατική αυθαιρεσία.

Ο όχλος πολιόρκησε το παλάτι και ταυτόχρονα πυρπολούσε κτίρια και προκαλούσε καταστροφές.

Ο Ιουστινιανός ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την Πόλη, αλλά η σύζυγός του Θεοδώρα τον έπεισε να παραμείνει και να αντιμετωπίσει τους στασιαστές.

Εντέλει οι εξεγερθέντες εγκλωβίστηκαν στον Ιππόδρομο όπου και σφαγιάστηκαν.

Η καταστολή της Στάσης του Νίκα άφησε πίσω της 30.000 νεκρούς και περιόρισε οριστικά τη δύναμη των οπαδικών οργανώσεων.

Τον επόμενο αιώνα, στις αρχές του 7^ου, διαμορφώνεται το Ισλάμ, όπου το πράσινο είναι μαζί με το κόκκινο, το μαύρο και το άσπρο, ένα από τα τέσσερα ‘ιερά’ χρώματα του ισλάμ.

Για τους Μουσουλμάνους, το πράσινο ένδυμα του Αλί, ενός από τους τέσσερεις διαδόχους του Μωάμεθ, έγινε το χρώμα του ίδιου του Ισλάμ και είναι το χρώμα των σουνιτών μωαμεθανών, που σήμερα είναι οι πολυπληθέστεροι.

Συμβολίζοντας τη νίκη της φύσης και τον θρίαμβο των πνευματικών μαχών, το Πράσινο έγινε το έμβλημα της Νίκης.

Πράσινη ήταν επίσης και η μονόχρωμη παντιέρα του Μωάμεθ, το αγαπημένο του χρώμα που συμβόλιζε τον Παράδεισο.

Μπορεί λοιπόν το πράσινο χρώμα μετά την κατατρόπωση της Στάσης του Νίκα να αποδυναμώθηκε από την πολιτική σκηνή, όμως σύντομα επανήλθε μέσω του ισλάμ σαν ισχυρό θρησκευτικο-πολιτικό σύμβολο, γι’ αυτό και υπάρχει σήμερα σε πάρα πολλές σημαίες μουσουλμανικών χωρών, αλλά αυτά θα τα πούμε σε λίγο.

Ας δούμε τώρα το πράσινο σαν σύμβολο σε διάφορες περιπτώσεις πέραν της πολιτικής.  

Βέβαια δεν απέχει πολύ από την πολιτική το πράσινο χρώμα σαν σύμβολο της Ιρλανδίας, η οποία ονομάζεται ‘το πράσινο νησί’ λόγω του πράσινου χρώματος που επικρατεί στην επιφάνειά της εξαιτίας της βλάστησης της γης που αφθονεί εκεί λόγω του βροχερού κλίματος.

Το πράσινο της Ιρλανδίας είναι το ονομαζόμενο ‘Kelly green’, ένα καθαρό πράσινο που βρίσκεται στον χρωματικό κύκλο ακριβώς στην μέση μεταξύ του μπλε και του κίτρινου.

Όταν κάποιος αναφέρεται στην Ιρλανδία ανακαλεί αυτόματα στο μυαλό του μια σειρά από πράσινες εικόνες όπως τα χορταριασμένα λιβάδια και βουνά του νησιού, τα Λέπρεκονς, τα μυθικά πρασινοφορεμένα ανθρωπάκια που φυλάν την χύτρα με τα φλουριά του ουράνιου τόξου, τα τριφύλια και ιδιαίτερα τα τετράφυλλα που φέρνουν γούρι και τον πρασινοφορεμένο άγιο Πατρίκιο, προστάτη της χώρας.

Η Ιρλανδία ήταν γνωστό ότι έδινε ιδιαίτερη σημασία στην θρησκεία.

Στην δεκαετία του 1640, η χρήση της πράσινης σημαίας με την άρπα από την Ιρλανδική Καθολική Συνομοσπονδία ήταν αυτή που έκανε το πράσινο χρώμα να συνδέεται με την Ιρλανδία.

Επιπλέον, άλλη μια αιτία σύνδεσης του πράσινου με την Ιρλανδία ήταν

ο Άγιος Πατρίκιος, ο προστάτης άγιος της Ιρλανδίας, που ως γνωστόν χρησιμοποιούσε το τριφύλλι για να εξηγήσει την Αγία Τριάδα στους παγανιστές κατοίκους της.

Από τότε, το τριφύλλι έχει χρησιμοποιηθεί σε εμβλήματα πολλών ιρλανδικών οργανισμών και έχει καθιερωθεί κατά την Ημέρα του Αγίου Πατρικίου, μια θρησκευτική και πολιτιστική γιορτή της Ιρλανδίας που πέφτει στις 17 Μαρτίου, να φοράνε οι Ιρλανδοί πράσινα ρούχα, αξεσουάρ και τριφύλλια για τον εορτασμό της ημέρας από τον 18ο αιώνα. Στις μέρες μας δε, συνηθίζουν για τον εορτασμό να βάφουν πράσινα τα άσπρα γαρύφαλλα.

Το δε τετράφυλλο τριφύλλι, μια γενετική παραλλαγή του τριφυλλιού, αποδείχθηκε ότι ήταν ένα δημοφιλές ιρλανδικό σύμβολο που αντιπροσωπεύει την καλή τύχη.

Το τετράφυλλο τριφύλλι είναι ένα σπάνιο εύρημα και εξαιτίας αυτού, η παράδοση υποδηλώνει ότι φέρνει καλή τύχη στους ανθρώπους που το βρήκαν.

Τα τρία φύλλα του τυπικού τριφυλλιού αντιπροσωπεύουν την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη, και το σπάνιο τέταρτο φύλλο αντιπροσωπεύει την τύχη.

Ο άγιος Πατρίκιος βρέθηκε στην Ιρλανδία τον 5^ο μ.Χ. αιώνα σαν ιεραπόστολος για να προσηλυτίσει τους κατοίκους στον χριστιανισμό / καθολικισμό.

Από τον 18^ο αιώνα και ύστερα απεικονίζεται πρασινοφορεμένος, όμως.. όμως.. τουλάχιστον από τον 13^ο αιώνα και μετά το χρώμα του Αγίου, αλλά και της Ιρλανδίας ήταν το μπλε, κάτω από την επίδραση του αγγλικού θρόνου.

Τον 18ο αιώνα, η ένταση μεταξύ του βρετανικού στέμματος και των Ιρλανδών Εθνικιστών μεγάλωνε. Καθώς το μπλε χρώμα αντιπροσώπευε τους Βρετανούς έπαψε να είναι αγαπητό στην Ιρλανδία.

Κατά τη διάρκεια της Ιρλανδικής Εξέγερσης του 1798, το πράσινο χρώμα έγινε σύμβολο του ιρλανδικού εθνικισμού. Οι Ιρλανδοί Εθνικιστές φορούσαν πράσινες στολές και οι Ιρλανδοί πολίτες φορούσαν πράσινες κορδέλες και τριφύλλια στα πέτα τους για να δείξουν την ιρλανδική εθνικοφροσύνη και υπερηφάνεια.

Έκτοτε το πράσινο χρώμα καθιερώθηκε σαν το χρώμα της Ιρλανδίας και ο προστάτης άγιος της πρασινοφορέθηκε.

Το ίδιο και τα Λέπρεκονς, τα μυθικά ανθρωπάκια της ιρλανδικής κουλτούρας που έως τότε η παράδοση τα ήθελα ντυμένα με διάφορα χρώματα, ανάλογα με την περιοχή της μυθοπλασίας τους, κυρίως όμως ντυμένα στα κόκκινα. Αφότου όμως το πράσινο καθιερώθηκε σαν το χρώμα της χώρας τα Λέπρεκονς ‘ντύθηκαν’ στα πράσινα και έτσι παραμένουν έκτοτε.

Ακριβώς το αντίθετο συνέβη με ένα άλλο παραδοσιακό πρόσωπο, τον κατ’ εμάς Άγιο Βασίλη, που εξαιτίας μιας διαφημιστικής καμπάνιας της Κόκα Κόλα καθιερώθηκε πλέον να είναι ντυμένος στα κόκκινα ενώ προηγουμένως ήταν πρασινοφορεμένος, ή ακριβέστερα τα ρούχα του είχαν λαδοπράσινο χρώμα.

Ο δικός μας Αη Βασίλης για τους Ολλανδούς είναι ο Άγιος Νικόλας προστάτης των ναυτικών.

Λίγο μετά την Αναγέννηση στις θάλασσες κυριαρχούσαν οι Ολλανδοί και οι ναυτικοί τους φορούσαν τότε λαδοπράσινα ρούχα.

Ο Άγιος Νικόλας ταυτίστηκε με τους ναυτικούς που επέστρεφαν για τους χριστουγεννιάτικους εορτασμούς στα σπίτια τους κουβαλώντας δώρα. Έτσι λοιπόν, ο Άη Βασίλης τους, ο Σαιντ Νίκολας φορούσε λαδιά και πράσινα χρώματα έως ότου η αμερικάνικη Κόκα Κόλα μας επέβαλε τον στρουμπουλό κοκκινοφορεμένο άγιο από τον Βόρειο Πόλο.

Πάμε τώρα σε ένα άλλο σύμβολο πάνω στο οποίο σε πολλές περιπτώσεις εμφανίζομαι εγώ το πράσινο χρώμα.

Ένα αναγνωρισμένο και δυνατό σύμβολο για κάθε χώρα είναι η εθνική της σημαία. Από τις 193 χώρες μέλη των Ηνωμένων Εθνών πράσινο χρώμα υπάρχει στις 68 στα κύρια χρώματά τους, αλλά και σε άλλες στα διακοσμητικά μοτίβα τους, όπως στην σημαία του Μπελίζε ή της Κύπρου πάνω στην οποία υπάρχουν δυο πράσινα κλαδιά με φύλλα ελιάς.

Όπως σου είπα πιο πριν το πράσινο είναι ένα από τα ιερά χρώματα του Ισλάμ επομένως πάρα πολλές μουσουλμανικές χώρες έχουν πράσινες σημαίες ή κάποιο πράσινο μοτίβο επάνω τους όπως ο πράσινος πεντάκτινος αστέρας που βρίσκεται επάνω στην κόκκινη σημαία του Μαρόκο.

Την πρωτοτυπία στην εμφάνιση των εθνικών σημαιών κατείχε η Λιβύη που από το 1977 έως το 2011 η σημαία της ήταν πράσινη χωρίς κανένα μοτίβο επάνω της, ένα καταπράσινο πανί, μοναδική περίπτωση μονόχρωμης εθνικής σημαίας στον κόσμο έως σήμερα.

Καταπράσινη είναι και η σημαία της Σαουδικής Αραβίας που όμως έχει επάνω της ένα λευκό σπαθί και με άσπρα γράμματα την ρήση από το κοράνι που λέει: «Δεν υπάρχει Θεός (Αλλάχ) εκτός από τον Θεό και ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του».

Πράσινη επίσης είναι και η σημαία του Πακιστάν, όπου το πράσινο σημαίνει την ισλαμική πλειονότητα της χώρας, έχοντας κι’ αυτή επάνω της μια λευκή ημισέληνο και ένα αστέρι, ενώ στο πλάι της υπάρχει μια κάθετη λευκή μπάντα.

Ολοπράσινη είναι και σημαία του Μπαγκλαντές με ένα μεγάλο κόκκινο κύκλο στην μέση της.

Πέρα από τις μουσουλμανικές χώρες πράσινο χρώμα έχουν επίσης επάνω τους πολλές αφρικανικές χώρες αφού τα πράσινο – κίτρινο – κόκκινο έχουν κηρυχθεί σαν τα παν-αφρικανικά χρώματα.

Το πράσινο χρώμα κυριαρχεί στην σημαία της Βραζιλίας και από τις χώρες που έχουν επάνω στην σημαία τους πράσινες κάθετες μπάντες, το πράσινο έχει ταυτιστεί έντονα με δυο από αυτές. Την Ιταλία και την Ιρλανδία.

Θα μπορούσα να σου πω πολλά ακόμα, τόσο για τις σημαίες, όσο και για το πράσινο χρώμα, όπου σίγουρα έχω παραλείψει να αναφερθώ σε κάποια πράσινα πράγματα… Όμως περιμένει να παραλάβει την σκυτάλη της ‘Συνέντευξης με τα Χρώματα’ το κίτρινο χρώμα που ακολουθεί.

Εδώ λοιπόν σε αφήνω Άνθρωπε, εγώ το Πράσινο χρώμα.  

Αλφισμός (αλμπινισμός) έναντι λευκισμού

Έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν τόσο στον αλφισμό, όσο και στον λευκισμό.

Στο άρθρο αυτό θα εξετάσουμε την διαφορά μεταξύ αλμπινισμού και λευκισμού. Αλβινισμός είναι η παντελής έλλειψη μελανίνης σε ανθρώπους ή ζώα, που προκαλεί λευκά μαλλιά ή γούνα, χλωμό ή ροζ δέρμα, ράμφη και λέπια και ανοιχτό μπλε μάτια με κόκκινες κόρες.

Ο αλβινισμός είναι επίσης γνωστός ως αχρωμία, αχρωματία ή αχρωματωση.

Είναι ένα γενετικό ελάττωμα που επηρεάζει ένα από τα λίγα γονίδια που παράγουν ή διανέμουν τη μελανίνη, τη χρωστική ουσία που δίνει το χρώμα στα μαλλιά, το δέρμα και τα μάτια.

Το ελάφι της φωτογραφίας είναι αλμπίνο.

Μπορεί να αναρωτηθείτε "Πώς είναι αλμπίνο αφού δεν έχει κόκκινα μάτια;"

Πολλοί αλφικοί άνθρωποι και ζώα έχουν κόκκινες κόρες στις φωτογραφίες λόγω του ότι ο αμφιβληστροειδής είναι ορατός μέσω της ίριδας και του τρόπου με τον οποίο το φως αντανακλάται από αυτήν.

Τα μάτια τους έχουν χρώμα αλλά είναι πολύ ανοιχτόχρωμα.

Παρατηρήστε πόσο χλωμή είναι η μύτη και το στόμα του ελαφιού.

Η γάτα αυτής της φωτογραφίας έχει κόκκινες κόρες λόγω της αντανάκλασης του φωτός από τον αμφιβληστροειδή της.

Οι ίριδες των ματιών της έχουν ανοιχτό γαλανό χρώμα, η μύτη του είναι λευκή – ροζέ και η γούνα της είναι επίσης λευκή.

Υπάρχουν πέντε τύποι αλμπινισμού:

Ο οφθαλμικός αλμπινισμός επηρεάζει μόνο τα μάτια.

Ο οφθαλμοδερματικός αλβινισμός επηρεάζει τα μάτια, τα μαλλιά και το δέρμα.

Αυτός έχει διάφορους τύπους.

Το OCA1 και το OCA2 είναι δύο τύποι οφθαλμοδερματικού αλβισμού.

Το OCA1 έχει δύο υποκατηγορίες.

Το OCA1a δεν παράγει χρωστική ουσία ενώ το OCA1b παράγει κάποια χρωστική ουσία που μπορεί να αυξηθεί ελαφρώς με την ηλικία και όσοι την έχουν μπορεί να μπορούν να μαυρίσουν από τον ήλιο. 

Το OCA2 τείνει να επηρεάζει τα άτομα αφρικανικής καταγωγής.

Αυτή η μορφή έχει κάποια χρωστική ουσία, αλλά συνήθως δεν μαυρίζουν.

Μια άλλη μορφή είναι το OCA4 που κλινικά δεν διακρίνεται από το OCA2, αλλά περιλαμβάνει ένα ξεχωριστό γονίδιο.

Το σύνδρομο Hermansky-Pudlak είναι μια σπάνια μορφή αλμπινισμού που συνήθως επηρεάζει αυτούς που είναι Πουέρτο Ρικάνικης καταγωγής.

Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει αιμορραγικές διαταραχές, μώλωπες, προβλήματα στους πνεύμονες και εντερικές διαταραχές.

Το σύνδρομο Chediak-Higashi είναι μια άλλη σπάνια μορφή αλβινισμού που χαρακτηρίζεται από ανωμαλίες σε ορισμένους τύπους λευκοκυττάρων.

Το σύνδρομο Griscelli είναι εξαιρετικά σπάνιο. Μόνο 60 περιπτώσεις έχουν καταγραφεί παγκοσμίως. Αυτή η μορφή περιλαμβάνει ανοσοανεπάρκεια και μπορεί επίσης να περιλαμβάνει νευρολογικά προβλήματα.

Ο αλμπινισμός τείνει να προκαλεί προβλήματα όρασης όπως και το χλωμό δέρμα των  αλβινικών καίγεται εύκολα από τον ήλιο.

Διαφορά μεταξύ λευκισμού και αλφισμού

Το παγώνι της φωτογραφίας παρουσιάζει λευκισμό, ένα άλλο σπάνιο ελάττωμα.

Ο λευκισμός περιλαμβάνει μερική απώλεια χρωστικής.

Αυτός εμφανίζεται συνήθως με λευκό ή χλωμό χρώμα, ή λευκές κηλίδες στα μαλλιά, τη γούνα, το δέρμα ή τα λέπια, αλλά όχι στα μάτια.

Προκαλείται από απώλεια πολλαπλών τύπων χρωστικής ουσίας, όχι μόνο μελανίνης. Ο λευκισμός συχνά συγχέεται με τον αλμπινισμό, επειδή τα ζώα με λευκισμό έχουν συχνά λευκό ή κρεμ χρώμα.

Πολλά ζώα με λευκισμό είναι παρδαλόχρωμα (παρουσιάζουν λευκά και χρωματιστά τμήματα) όπως οι πύθωνες, τα παγώνια και τα περιστέρια.

Τα περισσότερα ζώα με λευκισμό έχουν κανονικά έγχρωμα μάτια.

Η λευκή λέαινα της φωτογραφίας φαίνεται να είναι αλμπίνο. Αλλά αν κοιτάξουμε τα χείλη και τη μύτη της, βλέπουμε πως ότι δεν έχουν το απαλό ροζ χρώμα  που συνδέεται με τον αλμπινισμό.

Το κολίμπρι της φωτογραφίας θεωρήθηκε ότι πάσχει από αλμπινισμό, αλλά αφού εξετάστηκε αργότερα, βρέθηκε ότι είναι λευκιστικό λόγω του χρώματος των ματιών του και των πιο σκούρων χρωμάτων στους άξονες των φτερών του.

Χρώματα βαφές

Οι βαφές κατά την Αναγέννηση και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης

(Όπως αναγράφονται στον ιστότοπο ‘WebExibits, Pigments through the ages’).

Σε προηγούμενα άρθρα, αναφερθήκαμε στα χρώματα βαφές που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος κατά την προϊστορική περίοδο, την πρώιμη και ύστερη αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση έως και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης.

Τώρα θα ασχοληθούμε με τα χρώματα που ανακαλύφθηκαν ή δημιουργήθηκαν κατά την εποχή της εκβιομηχάνισης.

Αυτά είναι, κατά τις αγγλικές ονομασίες τους που χρησιμοποιούνται διεθνώς, τα εξής:

Cobalt green

Cobalt blue

Chrome orange

Emerald green

Chrome yellow

Cadmium yellow 

Lemon yellow

Zinc white

Viridian

Cobalt yellow

Cobalt violet

Cerulean blue

Cadmium red

Titanium white

Ξεκινήσαμε με το Cobalt Green (Πράσινο του Κοβαλτίου) και συνεχίσαμε, το Cobalt Blue (Μπλε του Κοβαλτίου) το Chrome orange (πορτοκαλί του χρωμίου) Emerald green (σμαραγδί), το Chrome yellow (κίτρινο του χρωμίου), τα Cadmium yellow/red, το Lemon yellow (κίτρινο του λεμονιού), το Zinc White, το Viridian, το Cobalt yellow, και το Cobalt violet.

Τώρα θα αναφερθούμε στο Cerulean blue

Cerulean blue

Σύντομη περιγραφή του Cerulean blue:

Είναι ένα κασσιτερικό κοβάλτιο που εισήχθη ως χρωστική ουσία στη δεκαετία του 1860.

Πολύ σταθερό και ανοιχτόχρωμο ψυχρό μπλε με περιορισμένη ικανότητα απόκρυψης. Το μπλε σερούλεαν είναι ένα αρκετά καθαρό μπλε (όχι πρασινωπό ή μωβέ), αλλά δεν έχει την αδιαφάνεια ή τον πλούτο του μπλε του κοβαλτίου.

Δεν συνιστάται για χρήση σε ακουαρέλες λόγω της ασβεστώδους υφής που παίρνει όταν υγραίνεται. Στο λάδι, ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο για την απόδοση του ουρανού στις τοπιογραφίες.

Αν και ο Höpfner εισήγαγε το μπλε σερουλέν ήδη από το 1821, δεν ήταν ευρέως διαθέσιμο μέχρι την επανεισαγωγή του το 1860 από τον George Rowney στην Αγγλία.

Η τεχνητή ποικιλία της χρωστικής Caeruleum είναι κασσιτερικό κοβάλτιο και παράγεται με ανάμειξη χλωριούχου κοβαλτίου με κασσιτερικό κάλιο. Το μίγμα πλένεται καλά, αναμιγνύεται με πυρίτιο και θειικό ασβέστιο και θερμαίνεται

Χημική ονομασία: Κοβάλτιο(ΙΙ)-κασσιτερικό

Χημικός τύπος: CoO · n SnO2