xromata.com

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρλιδ΄]

Η θερμοκρασία του Μπλε

[ιδ΄]

-Μόλις προ ολίγου σου μίλησα Άνθρωπε για το μπλε χρώμα σε φωτεινές πηγές, στα λέιζερ, τα LED, τα νέον κλπ.

Μια άλλη φωτεινή πηγή στο σύμπαν είναι και οι αστέρες, και ναι! υπάρχουν και μπλε αστέρια, ακριβέστερα λευκοκύανα.

Όπως είναι εμπειρικά γνωστό καθώς αυξάνεται η θερμοκρασία ενός σώματος όταν αυτό πυρακτωθεί παρουσιάζει αρχικά χρώμα ερυθρό (ερυθροπύρωση), στη συνέχεια καθώς ανέρχεται η θερμοκρασία του το χρώμα του γίνεται προοδευτικά πορτοκαλί, κίτρινο, λευκότερο (λευκοπύρωση) μέχρι που φθάνει το κυανόχρουν.

Κατά τον ίδιο τρόπο διαπιστώθηκε ότι και οι αστέρες παρουσιάζουν διάφορα χρώματα τα οποία και είναι συνάρτηση της θερμοκρασίας τους. Έτσι παρατηρώντας τους αστέρες από τους θερμότερους στους λιγότερο θερμούς, χρωματικά παρουσιάζονται ως κυανόλευκοι, λευκοί, λευκοκίτρινοι, κίτρινοι, χρυσοκίτρινοι, ερυθροί και βαθείς ερυθροί.

Έτσι αποφασίστηκε οι αστέρες, με γνώμονα ακριβώς αυτή τη χρωματική διαφορά τους που εξαρτάται από την θερμοκρασία τους, να καταταχθούν σε διαφορετικούς φασματικούς τύπους.

Τα άστρα με φασματικό τύπο Ο είναι πολύ καυτά και φωτεινά άστρα και έχουν μπλε χρώμα, ενώ το περισσότερο φως το εκπέμπουν στην υπέρυθρη ακτινοβολία. Είναι τα σπανιότερα άστρα Κύριας Ακολουθίας, μόλις το 1 στα 3 εκατομμύρια, ενώ τα περισσότερα από τα πλέον ογκώδη άστρα ανήκουν σε αυτό το φασματικό τύπο.

Οι αστέρες φασματικού τύπου Β αντιστοιχούν στο 12% του συνόλου των αστέρων που έχουν παρατηρηθεί φασματοσκοπικά.

Η επιφανειακή θερμοκρασία των αστέρων αυτών κυμαίνεται μεταξύ των 25.000° και 15.000° Κ και το χρώμα τους είναι κυανόλευκο έως λευκό.

Σ΄ αυτούς τους αστέρες ανήκει ο Βασιλίσκος (α του Λέοντος).

Στην αστροφυσική ονομάζεται κυανός γίγαντας κάθε αστέρας με φασματικό τύπο Ο ή B (πράγμα που καθιστά το φως που εκπέμπει συνολικά ψυχρό λευκό ως γαλανό).

Ο Γίγαντας αστέρας έχει ακτίνα από δεκαπλάσια μέχρι εκατονταπλάσια της ηλιακής και λαμπρότητα από δεκαπλάσια μέχρι χιλιαπλάσια της ηλιακής. Αστέρες λαμπρότεροι των γιγάντων λέγονται υπεργίγαντες.

Ό,τι συμβαίνει στους αστέρες, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις φωτιές, αφού η λειτουργία είναι η ίδια, η καύση.

Η καύση, ως γνωστόν, δημιουργεί θερμότητα και φως και όπως στα αστέρια οι φλόγες της φωτιάς παίρνουν διαφορετικά χρώματα αντίστοιχα με την θερμοκρασία τους, η οποία εξαρτάται από την χημική σύνθεση του καυσίμου.

Όταν οι θερμοκρασίες των φλογών μιας φωτιάς πλησιάσουν 2.400ºF έως 2.700ºF, οι φλόγες εμφανίζονται λευκές και όσο αυξάνεται η θερμοκρασία τους γίνονται μπλε.

Μπορούμε να δούμε αυτές τις διαφορές των χρωματισμών της φωτιάς παρατηρώντας μια φλόγα από κερί ή από ένα κομμάτι καυσόξυλου.

Το τμήμα της φλόγας που βρίσκεται πλησιέστερα στο κερί ή στο ξύλο είναι συνήθως λευκό, αφού η θερμοκρασία είναι συνήθως μεγαλύτερη κοντά στην πηγή καυσίμου.

Όσο μακρύτερα από την πηγή καυσίμου φτάνει η φλόγα, η θερμοκρασία μειώνεται, οδηγώντας στο μεγαλύτερο μέρος της φλόγας που είναι συχνά πορτοκαλί ενώ το άκρο της είναι κόκκινο.

Υπάρχει ένα άλλο χρώμα που παρατηρούμε να εμφανίζεται σε τακτική βάση σε φλόγες με πολύ μεγαλύτερη θερμοκρασία, το μπλε.

Για παράδειγμα, εάν έχετε μια σόμπα αερίου στο σπίτι ή έχετε προσέξει να λειτουργεί ένα γκαζάκι, γνωρίζετε ότι οι φλόγες του φυσικού αερίου είναι κυρίως μπλε.

Ομοίως, το τμήμα μιας φλόγας που βρίσκεται πλησιέστερα σε ένα κερί ή ένα κομμάτι ξύλου μπορεί επίσης να έχει μπλε αναμεμειγμένο με το λευκό χρώμα.

Οι μπλε φλόγες έχουν περισσότερο οξυγόνο και θερμαίνονται επειδή τα αέρια καίγονται με μεγαλύτερη θερμοκρασία απ’ ότι τα οργανικά υλικά, όπως το ξύλο.

Όταν φυσικό αέριο αναφλέγεται σε έναν καυστήρα, μια σόμπα, τα αέρια καίγονται γρήγορα σε πολύ υψηλή θερμοκρασία, αποδίδοντας κυρίως μπλε φλόγες.

Για παράδειγμα, τα κοινά ορυκτά καύσιμα, όπως το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, αποτελούνται κυρίως από ενώσεις υδρογονανθράκων οι οποίες εκπέμπουν φως στο μπλε τμήμα του φάσματος.

Έτσι λοιπόν, μπορεί μεν να θεωρούμε και λέμε πως η φωτιά είναι κόκκινη, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και σημεία η φωτιά είναι μπλε.

Αυτά λοιπόν σχετικά με την θερμοκρασία μου, την θερμότητα του μπλε χρώματος που στην πυράκτωση από την φωτιά έως τους αστέρες είμαι το θερμότερο, το κατά πολύ πιο ζεστό χρώμα, ποιο; Εγώ το μπλε, που όπως ξέρεις (το έχουμε πει επανειλημμένως) στον χρωματικό κύκλο είμαι το ψυχρότερο των χρωμάτων. Παράδοξο ε;

Εάν δεις την θέση μου στο φάσμα βρίσκομαι στην ψυχρότερη πλευρά του, αυτήν που γειτνιάζει με τις υπεριώδεις ακτινοβολίες ενώ στην θερμότερη πλευρά, κοντά στις πολύ ζεστές υπέρυθρες ακτινοβολίες βρίσκεται το ακριβώς αντίθετο μου χρώμα, το κόκκινο.

Παράδοξο ε; επαναλαμβάνω!

Και δεν είναι το μοναδικό παράδοξο που συμβαίνει με εμένα.

Ενώ θεωρούμαι το πιο ήπιο και ήρεμο από τα χρώματα, εν τούτοις λόγω της θέσης μου στο φάσμα έχω την πιο πυκνή ενεργειακή ισχύ.

Αυτό γίνεται πασίδηλο στην ανάμειξή μου με τα άλλα χρώματα.

Μια μικρή σταγόνα / ποσότητα μπλε χρώματος αρκεί για να αλλοιώσει τα άλλα χρώματα, ενώ απαιτούνται μεγαλύτερες ποσότητες, περισσότερες σταγόνες από τα άλλα χρώματα για να επιδράσουν επάνω μου.

Άλλο; Ενώ είμαι το πιο διαδεδομένο χρώμα στην φύση (μπλε ουρανός, μπλε θάλασσα) οι χρωστικές ουσίες που αποδίδουν μπλε χρώμα στην φύση είναι ελάχιστες, πολύ λιγότερες από αυτές των άλλων χρωμάτων.

Επίσης, παρά την αφθονία μου στην οπτική σου διάκριση (είπαμε, ουρανός, θάλασσα) εννοιολογικά και γλωσσολογικά σχηματίζομαι αρκετά καθυστερημένα στην αντίληψή σου.

Είμαι ο πέμπτος χρωματικός όρος και το έκτο χρώμα στην γλωσσολογία σχεδόν όλων των γλωσσών του κόσμου, ενώ ακόμα και σήμερα σε αρκετές γλώσσες (όπως ήδη σου έχω αναφέρει) συγχέομαι ακόμα με το πράσινο χρώμα, ενώ σε πάρα πολλές γλώσσες ιθαγενών ανά την υφήλιο, δεν υφίσταμαι καθόλου.

Σταματώ για λίγο εδώ, να πάρω μια ανάσα, και συνεχίζουμε….

Οι μύκητες και οι χρωστικές τους

[1]

Έχομε αναφερθεί έως τώρα στους χρωματισμούς του ζωικού, του φυτικού, βασιλείου και του ορυκτού, ενώ έχουμε ασχοληθεί μερικώς με τα χρώματα στα πρώτιστα και τα μονήρη (τα άλλα δυο βασίλεια από τα 6).

Καιρός να ασχοληθούμε και με τα χρώματα του 6^ου βασιλείου, τους μύκητες. Βασιζόμενοι σε όσα αναγράφονται για το θέμα αυτό στον ιστότοπο ‘National Library of Medicine’, στο κεφάλαιο’ Fungal Pigments and Their Roles Associated with Human Health’(Μυκητιακές χρωστικές και οι ρόλοι τους που σχετίζονται με την ανθρώπινη υγεία).

Περιληπτικά:

Οι μύκητες μπορούν να παράγουν μυριάδες δευτερογενείς μεταβολίτες, συμπεριλαμβανομένων χρωστικών ουσιών.

Ορισμένες από αυτές τις χρωστικές διαδραματίζουν θετικό ρόλο στην ανθρώπινη ευημερία, ενώ άλλες είναι επιζήμιες.

Οι μυκητιακές χρωστικές ομαδοποιούνται σε καροτενοειδή, μελανίνες, πολυκετίδια αζαφιλόνες κ.λπ.

Αυτές οι χρωστικές είναι φυλογενετικά ευρέως κατανεμημένες.

Ενώ οι βιοσυνθετικές οδοί για ορισμένες μυκητιακές χρωστικές είναι γνωστές, η πλειονότητα μένει να διευκρινιστεί.

Η κατανόηση των γονιδίων και των μεταβολικών οδών που εμπλέκονται στη σύνθεση μυκητιακής χρωστικής είναι απαραίτητη για τον γενετικό χειρισμό της παραγωγής τόσο των τύπων όσο και των ποσοτήτων συγκεκριμένων χρωστικών.

Μια ποικιλία μυκητιακών χρωστικών έχει δείξει ευρέως φάσματος βιολογικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων πολλά υποσχόμενων φαρμακοφόρων/μορίων μολύβδου που θα αναπτυχθούν σε φάρμακα που προάγουν την υγεία για τη θεραπεία καρκίνων, καρδιαγγειακών διαταραχών, μολυσματικών ασθενειών, παθήσεων Alzheimer κ.λπ.

Επιπλέον, η μηχανιστική αποσαφήνιση της αλληλεπίδρασης των μυκητιασικών χρωστικών με το ανοσοποιητικό σύστημα του ξενιστή παρέχει πολύτιμες ενδείξεις για την καταπολέμηση των μυκητιασικών λοιμώξεων.

Οι μεγάλες δυνατότητες των μυκητιακών χρωστικών έχουν ανοίξει τους δρόμους για την ακαδημαϊκή κοινότητα και τις βιομηχανίες που κυμαίνονται από τη θεμελιώδη βιολογία έως τη φαρμακευτική ανάπτυξη, ρίχνοντας φως στις προσπάθειές μας για την πρόληψη και τη θεραπεία ασθενειών.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[37]

Charles Blanc

Μετά την επανάσταση του 1848, ο Γάλλος κριτικός τέχνης Charles Blanc (1813-1882) ήταν για μερικά χρόνια Διευθυντής του Τμήματος Διακοσμητικών Τεχνών στο Υπουργείο Εσωτερικών στο Παρίσι.

Μετά από μια πολιτική καριέρα, ανέπτυξε ενδιαφέρον για την τέχνη και το 1881 παρουσίασε τα διακοσμητικά του ‘Grammaire des arts’ τα οποία διαβάστηκαν ευρέως από καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ήταν οι Gaugin, Seurat και van Gogh.

Τα γραπτά του Blanc θεωρούνται τα κείμενα με τη μεγαλύτερη επιρροή στη θεωρία των χρωμάτων που προέρχονται από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Το 1879, δύο χρόνια πριν από τη δημοσίευση του Grammaire, ο Blanc σχεδίασε ένα σύστημα χρωμάτων βασισμένο στους «νόμους της ταυτόχρονης αντίθεσης» του Chevreul.

Μερικές ιδέες δανείστηκε επίσης από τον ζωγράφο Eugène Delacroix,

ο οποίος είχε προσπαθήσει να κάνει πράξη τη θεωρία της αντίθεσης του Chevreul.

Για τον Ντελακρουά, οι μισοί τόνοι – που για αυτόν είναι η κυρίαρχη αρχή της ζωγραφικής – δεν προκύπτουν ως αποτέλεσμα της ανάμειξης των καθαρών χρωμάτων με το «βρώμικο» μαύρο, αλλά επειδή χρησιμοποιούνται εξουδετερωτικά συμπληρωματικά χρώματα.

Για να περιγράψει τις ιδέες του για τα χρώματα, ο Blanc πήρε ένα ισόπλευρο τρίγωνο με κίτρινο, κόκκινο και μπλε στις γωνίες του και βιολετί, (μεταξύ κόκκινου και μπλε), πράσινου (μεταξύ μπλε και κίτρινου) και πορτοκαλί (μεταξύ κίτρινου και κόκκινου) στις πλευρές του.

Ως εκ τούτου, ο Blanc κατασκευάζει τον έγχρωμο κύκλο του από τρίγωνα χωρίς να περιλαμβάνει μαύρο ή λευκό — τρία χρωματικά τρίγωνα, επομένως, ένα για καθένα από τα πρόσθετα κύρια χρώματα κόκκινο (ρουζ), κίτρινο (κίτρινο) και μπλε (μπλε) και ένα για καθένα από τα συμπληρωματικά τους πορτοκαλί, πράσινο (vert) και ιώδες (ιώδες) (εικονογράφηση γεωμετρικές παραλλαγές).

Πριν από το Grammaire des arts décoratifs του, το 1867 ο Blanc είχε γράψει μια Grammaire des arts du dessin (Γραμματική Ζωγραφικής και σχεδίου / χαρακτικής) στην οποία θεωρούσε τα χρώματα ως το «θηλυκό» συστατικό της τέχνης, υποδεέστερο του «αρσενικού» δηλ. της σχεδιασμένης γραμμής.

Αν και οι καλλιτέχνες μεταξύ των αναγνωστών του προφανώς δεν είχαν ιδέα τι να κάνουν με αυτή τη διάκριση, υποστήριξαν άλλες ιδέες.

Ο Βαν Γκογκ, για παράδειγμα, γοητεύτηκε από τη δυναμική των συμπληρωματικών ζευγών χρωμάτων.

Ο Blanc είχε περιγράψει τα συμπληρωματικά χρώματα ως νικηφόρους συμμάχους όταν εμφανίζονταν δίπλα-δίπλα, αλλά ανακατεμένα μεταξύ τους τα έβλεπε ως θανάσιμους εχθρούς.

Στη συνέχεια, ο Βαν Γκογκ τα χρησιμοποίησε στους πίνακες του για να απεικονίσει τον «αγώνα και την αντίθεση», όπως το περιγράφει σε επιστολές προς τον αδελφό του Theo.

Τα κύρια γραπτά του Blanc εμφανίστηκαν περίπου το 1880 σε μια εποχή που ξεκινούσε ένας νέος διάλογος μεταξύ των κόσμων της τέχνης και της επιστήμης.

Η ακμή του ιμπρεσιονισμού πλησίαζε στο τέλος του.

Τα επόμενα χρόνια οι νεοϊμπρεσιονιστές θα προσπαθούσαν να παράσχουν μια πιο επιστημονική βάση για τα ιμπρεσιονιστικά χρώματα υπό την ηγεσία του Georges Seurat.

Είχαν στη διάθεσή τους άφθονο υλικό — συμπεριλαμβανομένων των έργων του Herman von Helmholtz (του οποίου το Εγχειρίδιο Ψυχολογικής Οπτικής είχε κυκλοφορήσει τότε στα γαλλικά) και τα κείμενα του Wilhelm von Bezold, τα οποία δημοσιεύτηκαν στα γαλλικά το 1876.

Ο Seurat και οι συνεργάτες του είχαν ξεκινήσει να νιώθουν ότι, αν δεν ασχολούνταν περισσότερο με μια επιστήμη που θα μπορούσε να εξηγήσει τα οπτικά εφέ που αποτέλεσαν τη βάση της, η τέχνη θα παρέμενε διανοητικά μη ικανοποιητική.

Χρώματα χρυσού

Λευκός χρυσός

Ο λευκός χρυσός είναι ένα κράμα χρυσού και τουλάχιστον ενός λευκού μετάλλου (συνήθως νικέλιο, ασήμι, πλατίνα ή παλλάδιο)

Η ονομασία λευκός χρυσός καλύπτει μια ευρεία γκάμα λευκών αποχρώσεων που μπορεί να έχουν χροιά ανοιχτού κίτρινου, φιμέ ή και ακόμη και πολύ απαλού ροζέ χρώματος

Όπως ο κίτρινος χρυσός, η καθαρότητα του λευκού χρυσού αποδίδεται με καράτια.

Οι ιδιότητες του λευκού χρυσού ποικίλλουν ανάλογα με τα μέταλλα που χρησιμοποιούνται και τις αναλογίες τους.

Μια κοινή σύνθεση λευκού χρυσού αποτελείται από 90% χρυσό και 10% νικέλιο.

Ο χαλκός μπορεί να προστεθεί για να αυξηθεί η ευπλαστότητα.

Τα κράματα που χρησιμοποιούνται στη βιομηχανία κοσμημάτων είναι χρυσός-παλλάδιο-ασήμι και χρυσός-νικέλιο-χαλκός-ψευδάργυρος.

Το παλλάδιο και το νικέλιο δρουν ως κύρια λευκαντικά για τον χρυσό.

Ο ψευδάργυρος δρα ως δευτερεύων λευκαντικός παράγοντας για την εξασθένιση του χρώματος του χαλκού.

Ως αποτέλεσμα, τα κράματα λευκού χρυσού μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πολλούς διαφορετικούς σκοπούς.

Τα κράματα νικελίου είναι σκληρά και ισχυρά, και επομένως κατάλληλα για δαχτυλίδια και καρφίτσες.

Τα κράματα χρυσού-παλλαδίου είναι μαλακά, εύκαμπτα και κατάλληλα για συνδέσεις πολύτιμων λίθων με λευκό χρυσό.

Το νικέλιο που χρησιμοποιείται σε ορισμένα κράματα λευκού χρυσού μπορεί να προκαλέσει αλλεργική αντίδραση όταν φοριέται για μεγάλες περιόδους (ιδιαίτερα σε ορισμένα περιβλήματα ρολογιών χειρός).

Αυτή η αντίδραση, συνήθως ένα μικρό δερματικό εξάνθημα εμφανίζεται σε περίπου ένα στα οκτώ άτομα.

Εξαιτίας αυτού, πολλές χώρες δεν χρησιμοποιούν νικέλιο στα σκευάσματα λευκού χρυσού.

Κίτρινος χρυσός

Ο χρυσός είναι σπάνια καθαρός χρυσός, ακόμη και πριν προστεθεί άλλο μέταλλο για την κατασκευή ενός κράματος.

Παραδείγματα των κοινών κραμάτων για τον κίτρινο χρυσό 18 καρατίων περιλαμβάνουν:

Κίτρινος χρυσός 18 καρατίων: 75% χρυσός, 12,5% χαλκός, 12,5% ασήμι

Κίτρινος χρυσός 18 καρατίων (πιο σκούρο κίτρινο χρώμα): 75% χρυσός, 15% χαλκός, 10% ασήμι

(συνεχίζεται)

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρλιγ΄]

Μπλε ακτινοβολίες laser, LED κ.α.

[ιγ΄]

-Από τις μπλε ακτινοβολίες του ηλιακού φωτός. Περνάμε τώρα στις τεχνητές ακτινοβολίες λέιζερ και συγκεκριμένα στις μπλε λέιζερ ακτίνες.

Τα λέιζερ που εκπέμπουν στην μπλε περιοχή του φάσματος έγιναν ευρέως διαθέσιμα στο κοινό το 2010 με την κυκλοφορία της φθηνής τεχνολογίας διόδων λέιζερ υψηλής ισχύος 445–447 nm.

Προηγουμένως τα μπλε μήκη κύματος ήταν προσβάσιμα μόνο μέσω DPSS, τα οποία είναι συγκριτικά ακριβά και αναποτελεσματικά, αλλά εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ευρέως από τους επιστήμονες για εφαρμογές όπως η οπτογενετική, η φασματοσκοπία Raman και η ταχύτητα μέτρησης εικόνας σωματιδίων, λόγω της ανώτερης ποιότητας δέσμης τους.

Τα λέιζερ μπλε αερίου εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται συνήθως για ολογραφία, προσδιορισμό αλληλουχίας DNA, οπτική άντληση, μεταξύ άλλων επιστημονικών και ιατρικών εφαρμογών.

Τα λέιζερ που εκπέμπουν μήκη κύματος κάτω των 445 nm φαίνονται ιώδη, αλλά παρόλα αυτά ονομάζονται επίσης μπλε λέιζερ.

Το μικρό μήκος κύματος 405 nm του ιώδους φωτός, στο ορατό φάσμα, προκαλεί φθορισμό σε ορισμένες χημικές ουσίες, όπως η ακτινοβολία του υπεριώδους ("μαύρο φως") σε μήκη κύματος μικρότερα από 400 nm.

Πριν από τη δεκαετία του 1960 και μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990, τα μπλε λέιζερ αερίου και ιόντων αργού είχαν πολύ χαμηλή απόδοση (0,01%) και μεγάλα μεγέθη.

Το 1992, ο Ιάπωνας εφευρέτης Shuji Nakamura εφηύρε το πρώτο μπλε LED ημιαγωγού και τέσσερα χρόνια αργότερα, το πρώτο μπλε λέιζερ χαμηλής ισχύος.

Έ

Έλαβε τελικά το Βραβείο Τεχνολογίας της Χιλιετίας που απονεμήθηκε το 2006 και ένα Βραβείο Νόμπελ Φυσικής μαζί με τον καθηγητή Isamu Akasaki και τον Hiroshi Amano το 2014 για αυτήν την εφεύρεση.

Στη δεκαετία του 2000, οι Ιάπωνες κατασκευαστές εφηύραν την παραγωγή μπλε λέιζερ με ισχύ 60 mW και μεγάλη διάρκεια ζωής, καθιστώντας τα εφαρμόσιμα για συσκευές που διαβάζουν μια πυκνή (λόγω του μικρού μήκους κύματος του μπλε) υψηλής ταχύτητας ροή δεδομένων από Blu-ray, BD -R και BD-RE.

Τα λέιζερ ημιαγωγών επέτρεψαν την ανάπτυξη μικρών, βολικών και χαμηλής τιμής λέιζερ μπλε, βιολετί και υπεριώδους (UV), τα οποία προηγουμένως δεν ήταν διαθέσιμα, ανοίγοντας την πόρτα για πολλές εφαρμογές.

Το μπλε λέιζερ των 405 nm δεν είναι στην πραγματικότητα μπλε, αλλά φαίνεται στο μάτι ως ιώδες, ένα χρώμα για το οποίο το ανθρώπινο μάτι έχει πολύ περιορισμένη ευαισθησία.

Όταν οι ακτινοβολίες αυτές στρέφονται προς πολλά λευκά αντικείμενα (όπως λευκό χαρτί ή λευκά ρούχα που έχουν πλυθεί σε συγκεκριμένες σκόνες πλυσίματος), η οπτική εμφάνιση της κουκκίδας λέιζερ αλλάζει από βιολετί σε μπλε, λόγω του φθορισμού των λαμπρυντικών βαφών.

Παράλληλα με την ενασχόληση τους για την παραγωγή μπλε λέιζερ ακτινοβολιών, οι τρεις προαναφερθέντες Ιάπωνες, ασχολήθηκαν και με την εφεύρεση μπλε LED φωτισμού.

Τα LED είναι μετατροπείς ηλεκτρικής ενέργειας σε φως.

Τα LED έχουν πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με τις πηγές φωτός πυρακτώσεως, όπως χαμηλότερη κατανάλωση ενέργειας, μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, μικρότερα μεγέθη και ταχύτερη εναλλαγή και χαμηλότερη μέγιστη θερμοκρασία λειτουργίας.

Ο φωτισμός των LED παράγεται σε διάφορους φωτεινούς χρωματισμούς, όμως ο μπλε χρωματισμός ήταν δύσκολο να παραχθεί. 

Το πρώτο μπλε-ιώδες LED που χρησιμοποιεί νιτρίδιο γαλλίου με πρόσμιξη μαγνησίου κατασκευάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ το 1972 από τους διδακτορικούς φοιτητές Herb Maruska και Wally Rhine.

Έκτοτε έγιναν αρκετές προσπάθειες για την παραγωγή καθαρού μπλε LED, έως τα τέλη της δεκαετίας του 1980, όταν βασικές ανακαλύψεις εγκαινίασαν τη σύγχρονη εποχή των οπτοηλεκτρονικών συσκευών που βασίζονται σε GaN.

Βασιζόμενος σε αυτό το θεμέλιο, ο Θεόδωρος Μουστάκας στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης κατοχύρωσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας μια μέθοδο για την παραγωγή μπλε LED υψηλής φωτεινότητας χρησιμοποιώντας μια νέα διαδικασία το 1991.

Το 2015, ένα αμερικανικό δικαστήριο αποφάσισε ότι τρεις εταιρείες της Ταϊβάν είχαν παραβιάσει το προηγούμενο δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του Μουστάκα και τις διέταξε να πληρώσουν τέλη αδειοδότησης τουλάχιστον 13 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ.

Δύο χρόνια αργότερα, μετά την εφεύρεση του Μουστάκα το 1991, το 1993, τα μπλε LED υψηλής φωτεινότητας επιδείχθηκαν από τον προαναφερθέντα στα λέιζερ Shuji Nakamura, χρησιμοποιώντας μια διαδικασία ανάπτυξης νιτριδίου του γαλλίου.

Παράλληλα, ο Isamu Akasaki και ο Hiroshi Amano του Πανεπιστημίου Nagoya εξέλιξαν την εφεύρεση αυτή.

Αυτή η νέα εξέλιξη έφερε επανάσταση στον φωτισμό LED, καθιστώντας πρακτικές τις πηγές μπλε φωτός υψηλής ισχύος, οδηγώντας στην ανάπτυξη τεχνολογιών όπως το Blue-ray.

Πριν προχωρήσουμε, ας πούμε δυο λόγια για τον επιφανή -και άγνωστο στους πολλούς- Έλληνα δημιουργό του μπλε LED.

Ο Θεόδωρος Δ. Μουστάκας γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό της Ελλάδας το 1940.

Το 1964 ολοκλήρωσε το Bachelor of Science (B.Sc.) στη Φυσική από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, ενώ απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα και M.Phil. το 1974 στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια στην Επιστήμη και τη Μηχανική Στερεάς Κατάστασης.

Κατέχει τον τίτλο του διακεκριμένου καθηγητή Φωτονικής και Οπτοηλεκτρονικής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Μηχανικών Υπολογιστών του Πανεπιστημίου της Βοστώνης.

Ονομάστηκε Μέλος του Ινστιτούτου Ηλεκτρολόγων και Ηλεκτρονικών Μηχανικών (IEEE) το 2014 για την συμβολή του στην επιταξιακή ανάπτυξη των ημιαγωγών νιτριδίου.

Του έχουν χορηγηθεί 62 διπλώματα ευρεσιτεχνίας.

Πέρα από τους μπλε λαμπτήρες φωτισμού led, έχουμε και τους σωληνωτούς λαμπτήρες νέον που εκπέμπουν μπλε φως όπως και μια μεγάλη ποικιλία άλλων χρωμάτων που η εμφάνισή τους εξαρτάται από την διέγερση του αερίου που βρίσκεται εντός του σωλήνα.

Οι λαμπτήρες νέον χρησιμοποιούνται κατά κύριο λόγο στις διαφημίσεις και εμπορικές σημάνσεις.

Ο όρος ‘νέον’ έχει δοθεί και σε μια σειρά σύγχρονων καλλιτεχνικών βαφών (περιορισμένων χρωμάτων όπου το μπλε συνήθως έχει μια φωτεινή γαλαζωπή χροιά) που αποκαλούνται και φλούο ή φθορίζοντα χρώματα. Αλλά για αυτά, όπως και για τους φωτισμούς νέον, θα μας δοθεί η ευκαιρία να τα πούμε γενικότερα κάποια άλλη φορά.

Παναγία, ‘Ισις, Κάνον, Αθηνά, Εστία και άλλες ενδιάμεσες δυναμικές ενέργειες

Άλλη μια χρονιά που το ‘ανέβασμα’ άρθρου συμπίπτει με την 15^η Αυγούστου, την ημέρα που είναι αφιερωμένη κατά τους Ορθόδοξους Χριστιανούς στην μνήμη και την κοίμηση της Θεοτόκου.

Όπως έχει αναφερθεί επανειλημμένως, υπάρχει δυσκολία δημιουργίας άρθρου που να συνδέει την Θεομήτορα με τα χρώματα, που είναι το βασικό θέμα του ιστότοπου αυτού.

Στα πρώτα χρόνια της ιστοσελίδας αυτό δεν ήταν πρόβλημα, όσο όμως κυλούσαν τα έτη και είχαν εξαντληθεί οι σχέσεις χρωμάτων με την Παναγία, άρχισε να αναφαίνεται μια δυσκολία που μας ανάγκασε να επεκταθούμε και περεταίρω μέχρι που καταλήξαμε στην ταύτιση της Μεγάλης Αυτής Μορφής με την ενδιάμεση δυναμική μεταβατική ενέργεια με την οποία παρομοίως ταυτίζονται και άλλες μορφές

άλλων θρησκειών, όπως η Ίσις, η Κάνον, η Αθηνά κ.α.

Γι’ αυτήν την Μεσολαβητική Δύναμη, θα διαβάσετε περισσότερα εάν προστρέξετε στον πιο κάτω σύνδεσμο: 

https://xromata.com/?p=12279

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

[ΚΕ]

Μιμητισμός

Όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενη ανάρτηση, η εξαπάτηση μπορεί να επιτευχθεί με την παροχή ψευδών πληροφοριών μέσω μιμητισμού.

https://xromata.com/?p=14032

Ο επιθετικός μιμητισμός εμφανίζεται όταν ένα αρπακτικό μοιάζει με το θήραμά του ή με ένα αβλαβές τρίτο ζώο.

Για παράδειγμα, το αμερικανικό γεράκι (Buteo albonotatus) είναι σχεδόν μαύρο και έχει μακρόστενα φτερά και χώνεται ανάμεσα σε παρόμοιου χρώματος και σχήματος γύπες.

Οι γύπες δεν θηρεύουν μικρά ζώα και ως εκ τούτου δεν προκαλούν αντιδράσεις τρόμου μεταξύ τους.

Το γεράκι Buteo albonotatus εκμεταλλεύεται αυτή την έλλειψη φόβου βουτώντας ξαφνικά στη λεία του από την ομάδα των γύπων που το περικυκλώνουν.

Μερικοί οργανισμοί παρέχουν ψευδείς πληροφορίες ως προς την ταυτότητά τους μιμούμενοι επικίνδυνα ή μη βρώσιμα είδη.

 Όταν ένα αρπακτικό, αποτυγχάνει να διακρίνει μεταξύ του μιμητικού και του μη βρώσιμου μοντέλου του, η σχέση ονομάζεται μιμητισμός του Bates.

Ο μιμητισμός του Bates μπορεί να αντιπαραβληθεί με εκείνες τις μορφές καμουφλάζ στις οποίες οι οργανισμοί δείχνουν μια «μιμητική ομοιότητα» με άψυχα αντικείμενα στο περιβάλλον τους, όπως τα φύλλα ή τα κλαδιά ενός δέντρου.

Η μιμητική ομοιότητα είναι ένας αληθινός χρωματισμός, που συνήθως συγκαλύπτει τον οργανισμό επαρκώς, ώστε να μην γίνεται αντιληπτός ως διαφορετικός από το υπόβαθρό του.

Η μορφή και ο χρωματισμός ενός μιμητικού Batesian, από την άλλη πλευρά, συνήθως διασφαλίζει ότι ο οργανισμός θα γίνει αντιληπτός από τα ζώα, συμπεριλαμβανομένων των αρπακτικών, αλλά ότι θα ταυτιστεί με το επιβλαβές ή δυσάρεστο είδος ζώου.

Ο μιμητισμός του Bates είναι επομένως τόσο παραπλανητικός όσο και διαφημιστικός χρωματισμός, και είναι αποτελεσματικός μόνο επειδή το ίδιο το είδος του ζώου έχει έναν προειδοποιητικό χρωματισμό.

Λευκή σοκολάτα

Λευκή σοκολάτα και τί αναγράφεται γι’αυτήν στον ιστότοπο wonderopolis.org

Σας αρέσει η λευκή σοκολάτα; Καλά κάνετε. Πολλοί είναι οι λάτρεις της λευκής σοκολάτας. Αλλά όντως η άσπρη σοκολάτα είναι σοκολάτα;

Γνωρίζετε την αλήθεια για τη λευκή σοκολάτα,

Δεν μας αρέσει που την απομυθοποιούμε και σας αποκαλύπτουμε την αλήθεια, αλλά… λευκή σοκολάτα; Δεν πρόκειται για πραγματική σοκολάτα.

Σωστά. Η λευκή σοκολάτα είναι ένας ‘απατεώνας’!

Αν είστε λάτρης της λευκής σοκολάτας, πιθανότατα δεν σας ενδιαφέρει πολύ αν είναι πραγματικά σοκολάτα ή όχι. Όσο συνεχίζει να έχει υπέροχη γεύση σε όλες τις αγαπημένες σας λιχουδιές, η λευκή σοκολάτα είναι μια χαρά!

Ακόμα, ίσως αναρωτιέστε μετά την αποκάλυψη μας, αν η λευκή σοκολάτα όντως δεν είναι σοκολάτα, τότε τί ακριβώς είναι;

Η λευκή σοκολάτα αποτελείται από ζάχαρη, βούτυρο κακάο και στερεά γάλακτος. Μερικοί άνθρωποι προσθέτουν κατά την παρασκευή της υλικά όπως βανίλια ή κανέλα στη συνταγή.

Αλλά περίμενετε ένα λεπτό. Είπαμε βούτυρο κακάο; Αυτό δεν σημαίνει σοκολάτα;

Λοιπόν, όχι ακριβώς.

Κατά την επεξεργασία του κακάο, παράγονται δύο ουσίες – βούτυρο κακάο και κόκκοι κακάο.

Στη συνέχεια, οι κόκκοι αλέθονται και χρησιμοποιούνται για την παρασκευή προϊόντων σοκολάτας.

Για να θεωρηθεί «σοκολάτα», ένα είδος πρέπει να περιέχει τουλάχιστον 10% κακάο.

Το βούτυρο κακάο που προκύπτει χρησιμοποιείται στη συνέχεια για την παρασκευή πολλών προϊόντων. Τοποθετείται σε λοσιόν, καλλυντικά και στην παρασκευή λευκής σοκολάτας.

Σύμφωνα με τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), η λευκή σοκολάτα πρέπει να περιέχει τουλάχιστον 20% βούτυρο κακάο.

Σήμερα, άνθρωποι σε όλο τον κόσμο φτιάχνουν λευκή σοκολάτα.

Όλα ξεκίνησαν στην Ελβετία το 1936.

Εκεί, πιστεύεται ότι η Nestle έψαχνε έναν τρόπο να χρησιμοποιήσει το  επιπλέον γάλα σε σκόνη. Κάποιος είχε την ιδέα να το ανακατέψει με ζάχαρη και βούτυρο κακάο και —ιδού!— γεννήθηκε η λευκή σοκολάτα.

Υπάρχει όμως μια προϊστορία για την κατασκευή λευκής σοκολάτας.

Συνταγές για «λευκή σοκολάτα» δημοσιεύτηκαν το 1869, το 1871 και το 1872, αλλά αυτές διέφεραν από την σημερινή αντίληψη της λευκής σοκολάτας.

Για παράδειγμα, η συνταγή του Henry Blakely του 1871 απαιτεί «λευκή ζάχαρη, ρυζάλευρο, σκόνη αμύλου γλυκοπατάτας, βανίλια, βούτυρο κακάο και αραβικό κόμμι» βρασμένα σε νερό, κάτι που πιθανότατα παρήγαγαν ένα μαστιχωτό γλύκισμα.

Στο Διεθνές Ζαχαροπλαστικό συνέδριο του Δεκεμβρίου 1916, ο T. B. McRoberts απηύθυνε μια φήμη ότι οι Ελβετοί σοκολατοποιοί είχαν εφεύρει μια «χιονάτη» σοκολάτα για να αντικατοπτρίζει τα χιονισμένα βουνά των Ελβετικών Άλπεων.ν

Αυτά έως το 1936 που η Νεστλέ παρήγαγε την γνωστή μας σήμερα άσπρη σοκολάτα.

Οι περισσότεροι λάτρεις της λευκής σοκολάτας δεν ενδιαφέρονται για το αν η λευκή σοκολάτα θεωρείται «πραγματική» σοκολάτα.

Αντίθετα, την τρώνε ευχάριστα με τα αγαπημένα τους σνακ ή ακόμα και μόνη της. Λατρεύετε την λευκή σοκολάτα; Ή προτιμάτε μαύρη σοκολάτα ή σοκολάτα γάλακτος; Όποια και αν είναι η προτίμησή σας, η σοκολάτα σε όλες τις μορφές της είναι ένα αγαπημένο επιδόρπιο για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο!

Χρωματιστός χρυσός

[Α]

Έχομε ήδη αναφερθεί στον μωβ χρυσό και πως καταλήξαμε στην παραγωγή του.

Η μέθοδος παραγωγής του άνοιξε τον δίαυλο για την παραγωγή και άλλων κραμάτων που αποδίδουν χρυσό διαφόρων χρωμάτων.

Βέβαια δεν μας ήταν κάτι τελείως άγνωστο αφού από καιρό παρήγαμε λευκόχρυσο και ένα φθηνότερο κοκκινωπό χρυσό από κράμα χρυσού και χαλκού.

Χρωματιστός χρυσός είναι το όνομα που δίνεται σε κάθε χρυσό που έχει υποστεί επεξεργασία χρησιμοποιώντας τεχνικές για να αλλάξει το φυσικό του χρώμα.

Ο καθαρός χρυσός έχει ελαφρώς κοκκινωπό κίτρινο χρώμα, αλλά ο έγχρωμος χρυσός μπορεί να έρθει σε μια ποικιλία διαφορετικών χρωμάτων, αφού γίνει κράμα με διαφορετικά στοιχεία.

Οι χρωματιστοί χρυσοί μπορούν να ταξινομηθούν σε τρεις ομάδες:

Α) Κράματα με ασήμι και χαλκό σε διάφορες αναλογίες, παράγοντας λευκό, κίτρινο, πράσινο και κόκκινο χρυσό.

Αυτά είναι συνήθως εύπλαστα κράματα.

Β) Διαμεταλλικές ενώσεις, που παράγουν μπλε και μωβ χρυσό, καθώς και άλλα χρώματα. Αυτά είναι συνήθως εύθραυστα, αλλά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πολύτιμοι λίθοι και ένθετα χρυσά.

Γ) Επεξεργασίες επιφανειών, όπως στρώματα οξειδίου.

Ο καθαρός χρυσός 100% (στην πράξη, 99,9%) είναι εξ ορισμού 24 καρατίων, επομένως όλα οι χρωματιστοί χρυσοί είναι λιγότερο καθαροί από αυτόν, συνήθως 18Κ (75%), 14Κ (58,5%), 10Κ (41,6%) ή 9Κ (37,5%).

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρλιβ΄]

Το Μπλε σαν χρώμα αναλυτικότερα

[ιβ΄]

-Επανέρχομαι Άνθρωπε, εγώ το μπλε χρώμα, για να σου επαναλάβω, αλλά και να σου αναλύσω περισσότερο, κάποια πράγματα σχετικά με εμένα.

Για την κάπως περίεργη και μακροχρόνια δημιουργία του ονόματός μου στην ελληνική γλώσσα, όπου κατέληξα να ονομάζομαι με «γερμανικό» όνομα, στα έχω ήδη πει.

Ίσως να κατανοήσεις το πρόβλημα της ονομασίας μου, εάν σου πω πώς ονομάστηκα και σε άλλες γλώσσες.

Η σύγχρονη αγγλική λέξη blue (μπλου) προέρχεται από τη μέση αγγλική bleu ή blewe, που με την σειρά της κι’ αυτή προέρχεται από την παλαιά γαλλική bleu, λέξη γερμανικής προέλευσης, που σχετίζεται με την παλαιά γερμανική λέξη blao, που σημαίνει «λαμπυρίζει, στιλπνός»

Εδώ θυμήσου τί είπαμε για την αρχαία ελληνική λέξη κύανος η οποία προσδιόριζε την στιλπνότητα και το λαμπύρισμα ενός σκουρωπού μετάλλου.

Στην εραλδική ορολογία, η λέξη μπλε δεν χρησιμοποιείται, αλλά αντ’ αυτής χρησιμοποιείται η λέξη azure (γαλάζιο) για να εκφράσει το μπλε χρώμα. 

Στα ρωσικά, τα ισπανικά, μογγολικά, ιρλανδικά και ορισμένες άλλες γλώσσες, δεν υπάρχει μία λέξη για το μπλε, αλλά μάλλον διαφορετικές λέξεις για το ανοιχτόχρωμο μπλε (голубой, goluboj; Celeste) και άλλες για το σκούρο μπλε (синий, sinij; Azul).

Σε πολλές γλώσσες, όπως ήδη σου έχει ειπωθεί, τόσο εδώ όσο και κατά την συνέντευξη του πράσινου χρώματος, συμπεριλαμβανομένων των ιαπωνικών και των Lakota Sioux, χρησιμοποιείται η ίδια λέξη για να την αναφορά του μπλε και του πράσινου.

Για παράδειγμα, στα βιετναμέζικα, το χρώμα τόσο των φύλλων των δέντρων όσο και του ουρανού είναι xanh.

Στα Ιαπωνικά, η λέξη για το μπλε (青, ao) χρησιμοποιείται συχνά για χρώματα που σε άλλες γλώσσες θα αναφέρονταν ως πράσινα, όπως ακόμα και το πράσινο χρώμα των φωτεινών σημάτων της τροχαίας, όπου στα ιαπωνικά καλείται ao = μπλε.

Το ίδιο και στην γλώσσα των Lakota, όπου η λέξη tȟó χρησιμοποιείται τόσο για το μπλε όσο και για το πράσινο.

Η γλωσσολογική έρευνα δείχνει ότι σε όλες τις γλώσσες οι χρωματικοί προσδιορισμοί δεν σχηματίζουν στα αρχικά στάδια μια λέξη για το μπλε χρώμα.

Τα ονόματα των χρωμάτων αναπτύχθηκαν μεμονωμένα στις διάφορες γλώσσες, ξεκινώντας συνήθως με το ασπρόμαυρο (ή σκούρο και ανοιχτό), και στη συνέχεια προστίθεται το κόκκινο και μόνο πολύ αργότερα – συνήθως ως η τελευταία κύρια κατηγορία χρωμάτων που γίνεται αποδεκτή σε μια γλώσσα, δηλαδή μετά τα πράσινο και κίτρινο – σχηματίζεται η έννοια και ορολογία του μπλε χρώματος, πιθανώς όταν οι μπλε χρωστικές μπορούσαν να κατασκευαστούν και να αποκτήσουν δική τους υπόσταση.

Ο όρος μπλε γενικά περιγράφει τα χρώματα που αντιλαμβάνονται οι άνθρωποι παρατηρώντας φως με κυρίαρχο μήκος κύματος μεταξύ περίπου 450 και 495 νανομέτρων.

Τα μπλε με υψηλότερη συχνότητα και μικρότερο μήκος κύματος φαίνονται σταδιακά πιο μωβ, ενώ αυτά με χαμηλότερη συχνότητα και μεγαλύτερο μήκος κύματος σταδιακά εμφανίζονται πιο πράσινα.

Τα πιο καθαρά μπλε βρίσκονται στη μέση αυτού του εύρους, π.χ. περίπου στα 470 νανόμετρα.

Ο Ισαάκ Νεύτων συμπεριέλαβε το μπλε ως ένα από τα επτά χρώματα στην πρώτη του περιγραφή του ορατού φάσματος.

Επέλεξε επτά χρώματα για μυστικιστικούς λόγους και γιατί αυτός ήταν ο αριθμός των νότων στη μουσική κλίμακα, που πίστευε ότι σχετίζονταν με το οπτικό φάσμα.

Συμπεριέλαβε το indigo, την απόχρωση μεταξύ μπλε και βιολετί, ως ένα από τα ξεχωριστά χρώματα, αλλά σήμερα θεωρείται ως μια απόχρωση του μπλε.

Στη ζωγραφική και την παραδοσιακή θεωρία χρωμάτων, το μπλε είναι ένα από τα τρία βασικά χρώματα των χρωστικών (κόκκινο, κίτρινο, μπλε), τα οποία μπορούν να αναμειχθούν για να σχηματίσουν μια ευρεία γκάμα χρωμάτων.

Το κόκκινο και το μπλε αναμειγνύονται μαζί σχηματίζουν βιολετί, το μπλε και το κίτρινο μαζί σχηματίζουν πράσινο. Η ανάμειξη και των τριών βασικών χρωμάτων μαζί δημιουργεί ένα σκούρο καφέ.

Από την Αναγέννηση και μετά, οι ζωγράφοι χρησιμοποιούσαν αυτό το σύστημα για να δημιουργήσουν τα χρώματά τους (χρωματικό μοντέλο RYB).

Το μοντέλο RYB χρησιμοποιήθηκε για έγχρωμη εκτύπωση από τον Jacob Christoph Le Blon ήδη από το 1725.

Αργότερα, οι εκτυπωτές ανακάλυψαν ότι μπορούσαν να δημιουργηθούν πιο ακριβή χρώματα χρησιμοποιώντας συνδυασμούς κυανού, ματζέντα, κίτρινου και μαύρου μελανιού, τοποθετημένα σε ξεχωριστές μελανωμένες πλάκες που στην συνέχεια επικαλύπτονται καθώς τυπώνονται σε χαρτί η μια πάνω στην άλλη.

Στον χρωματικό κύκλο HSV, το συμπληρωματικό χρώμα του μπλε είναι το κίτρινο. δηλαδή ένα χρώμα που αντιστοιχεί σε ίσο μείγμα κόκκινου και πράσινου φωτός.

Στόν χρωματικό κύκλο που βασίζεται στην παραδοσιακή θεωρία χρωμάτων (RYB) όπου το μπλε θεωρείται κύριο χρώμα, το συμπληρωματικό του χρώμα είναι το πορτοκαλί.

Αφού αναφερόμαστε πιο αναλυτικά για το μπλε χρώμα και τον ορισμό του, ας μιλήσουμε και πάλι για τις αποχρώσεις και παραλλαγές του. Διάφορες αποχρώσεις του μπλε:

Το μπλε είναι το χρώμα του φωτός μεταξύ του ιώδους και του κυανού στο ορατό φάσμα.

Οι αποχρώσεις του μπλε περιλαμβάνουν το indigo και το ultramarine, που βρίσκονται πιο κοντά στο βιολετί, το καθαρό μπλε, χωρίς καμία ανάμειξη άλλων χρωμάτων και το Azure (θαλασσί), που είναι μια πιο ανοιχτή απόχρωση του μπλε, παρόμοια με το χρώμα του ουρανού.

¨Εχουμε και το κυανό, το οποίο βρίσκεται στη μέση του φάσματος μεταξύ του μπλε και του πράσινου, και των άλλων γαλαζοπράσινων, όπως το τυρκουάζ, το γαλαζοπράσινο και το γαλαζοπράσινο.

Το μπλε ποικίλλει επίσης σε χροιά ή απόχρωση.

Οι πιο σκούρες αποχρώσεις του μπλε περιέχουν μαύρο ή γκρι, ενώ οι πιο ανοιχτές αποχρώσεις το λευκό.

Οι πιο σκούρες αποχρώσεις του μπλε περιλαμβάνουν το ultramarine, το μπλε του κοβαλτίου, το ναυτικό μπλε (navy blue) και το μπλε της Πρωσίας. ενώ οι πιο ανοιχτές αποχρώσεις περιλαμβάνουν το μπλε του ουρανού, το γαλάζιο και το αιγυπτιακό μπλε.

Αυτά ως προς τις φυσικές ακτινοβολίες του μπλε φωτός, όπως προέρχονται από το ορατό φάσμα του ηλιακού φωτός.

Πέρα από αυτές, στην εποχή μας έχουμε και άλλα ήδη μπλε ακτινοβολιών, κυρίως δυο, τις μπλε ακτινοβολίες laser και τον φωτισμό LED, που είναι τεχνητές, ανθρώπινα κατασκευάσματα και δεν θα τις προσπεράσουμε γιατί έχουν ενδιαφέρον, όμως θα επανέλθουμε για αυτές, συντόμως μετά από ένα μικρό διάλειμμα.