xromata.com

Τα φθορίζοντα ορυκτά

[Β]

Τα φθορίζοντα ορυκτά [μέρος Α] :

https://xromata.com/?p=12789

Για να εννοήσουμε την λειτουργία των φθοριζόντων ορυκτών πρέπει να πούμε δυο λόγια για τις υπεριώδεις ακτινοβολίες.

Το υπεριώδες φως είναι οποιοδήποτε φως μήκους κύματος από 10 έως 400 νανόμετρα (ένα τεράστιο εύρος).

Ονομάζεται υπεριώδες επειδή αυτά τα μήκη κύματος είναι πέρα από το ιώδες (και επομένως αόρατα από εμάς).

Υπάρχουν πολλά αναγνωρισμένα υποσύνολα υπεριώδους φωτός.

Η υπεριώδης ακτινοβολία Α (ή UVA ή UV ακτινοβολία μακρών κυμάτων) είναι κοινώς γνωστή ως «μαύρο φως» και οι περισσότεροι άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με τα αποτελέσματά της που κάνουν τα λευκά ρούχα να λάμπουν στο σκοτάδι.

Αυτό οφείλεται σε ειδικές λευκαντικές χημικές ουσίες στα απορρυπαντικά.

Η UVA ακτινοβολία εκτείνεται στα μήκη κύματος από τα 400 nm έως τα 315 nm και δεν προκαλεί ηλιακό έγκαυμα, αν και καταστρέφει το κολλαγόνο (γήρανση του δέρματος) και έχει ενοχοποιηθεί ως παράγοντας καταρράκτη.

Καταστρέφει τη βιταμίνη Α στο δέρμα και δημιουργεί ελεύθερες ρίζες που μπορεί να είναι υπεύθυνες για τις περισσότερες ζημιές που μπορεί να προκαλέσει.

Η UVA περιλαμβάνει πάνω από το 98% της υπεριώδους ακτινοβολίας στο ηλιακό φως στην επιφάνεια της Γης. Είναι επίσης υπεύθυνη για το γρήγορο (βραχυπρόθεσμο) μαύρισμα που προκύπτει από την οξείδωση της μελανίνης και την απελευθέρωσή της από τα κύτταρα του δέρματος.

Η υπεριώδης ακτινοβολία B (ή UVB ή UV μεσαίου κύματος) είναι τα μήκη κύματος μεταξύ 315 nm και 280 nm. Αυτά τα μήκη κύματος είναι υπεύθυνα για τα περισσότερα ηλιακά εγκαύματα και καρκίνο του δέρματος, καθώς και για τις εξαιρετικά ευεργετικές επιδράσεις της βιταμίνης D που το δέρμα παράγει φυσικά σε τεράστιες ποσότητες κατά την έκθεση στην UVB.

Το δέρμα ανταποκρίνεται επίσης στην υπεριώδη ακτινοβολία UVB παράγοντας περισσότερα χρωστικά κύτταρα του δέρματος (χαρίζοντας το μαύρισμα που διαρκεί δύο ημέρες για να δημιουργηθεί), το οποίο είναι πολύ αποτελεσματικό στην παρεμπόδιση της υπεριώδους ακτινοβολίας και στην πρόληψη της βλάβης. Σημειώστε ότι η απόκριση των περισσότερων φθοριζόντων ορυκτών στην UVB (UV μεσαίου κύματος) δεν περιγράφεται, αν και ορισμένα «μαύρα φώτα» εκπέμπουν UVB ως συστατικό της υπεριώδους ακτινοβολίας ευρέος φάσματος.

Η υπεριώδης ακτινοβολία C (ή UVC ή υπεριώδης ακτινοβολία βραχέων κυμάτων) καλύπτει το εύρος μήκους κύματος από 280 nm έως 100 nm, αν και τα μήκη κύματος κάτω των 200 nm απορροφώνται έντονα από το οξυγόνο στον αέρα.

Σημειώστε ότι οι συνηθισμένοι λαμπτήρες φθορισμού χρησιμοποιούν ατμό υδραργύρου που εκπέμπει κυρίως στα 254 nm και το εσωτερικό του σωλήνα είναι επικαλυμμένο με διάφορα ορυκτά που φθορίζουν για να δημιουργήσουν το λευκό (ή άλλο) φως που θα εκπέμπεται. Απλώς η παράλειψη αυτών των φωσφόρων και ο αποκλεισμός μεγαλύτερων μηκών κύματος θα είχε ως αποτέλεσμα μια λάμπα UV βραχέων κυμάτων.

Λαμπτήρες που είναι διαθέσιμοι στους συλλέκτες μπορεί να είναι πολύ διασκεδαστικοί και χρήσιμοι για την αναγνώριση ορυκτών, ωστόσο είναι επικίνδυνο να κοιτάξετε την πηγή φωτός βραχέων κυμάτων (μπορεί να προκαλέσει τύφλωση) και δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται χωρίς την επίβλεψη ενηλίκου.

Δείτε τον πίνακα των βραχέων κυμάτων φθορισμού ορυκτών.

Προτιμάται ένας λαμπτήρας που μπορεί να εκπέμπει ξεχωριστά φως μακρών και βραχέων κυμάτων, καθώς πολλά φθορίζοντα ορυκτά εκπέμπουν διαφορετικά χρώματα κάτω από διαφορετικά μήκη κύματος και μερικά φθορίζουν μόνο κάτω από το ένα αλλά όχι στο άλλο.

Θυμηθείτε, όσο μικρότερο είναι το μήκος κύματος, τόσο μεγαλύτερη είναι η ενέργεια ανά φωτόνιο, και επομένως τόσο πιο επικίνδυνη είναι η ακτινοβολία.

Η UVA είναι λιγότερο επικίνδυνη από την UVB, η οποία είναι λιγότερο επικίνδυνη από την UVC.

Τα ακόμη μικρότερα μήκη κύματος του υπεριώδους φωτός (VUV Vacuum UV, και EUV Extreme UV) είναι ακόμη πιο επικίνδυνα, αλλά ευτυχώς απορροφώνται από τον αέρα και αποτελούν κίνδυνο μόνο κατά τη στενή έκθεση σε μια πηγή όπως έναν ηλεκτροσυγκολλητή ηλεκτρικού τόξου.

Η ενεργοποίηση φθορισμού στα ορυκτά μπορεί να μην συμβαίνει σε όλα τα δείγματα του ορυκτού επομένως πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα στην αναγνώριση ορυκτών, με χρήση φθορισμού UV.

Ορισμένα ορυκτά θα έχουν σταθερά χρώματα καθώς θα φθορίζουν πάντα κόκκινο, για παράδειγμα, ενώ άλλα ορυκτά μπορεί να έχουν πολλά διαφορετικά χρώματα από τη μια τοποθεσία στην άλλη.

Επίσης, ένα δείγμα μπορεί να φθορίζει και ένα άλλο δείγμα του ίδιου ορυκτού μπορεί να μην φθορίζει καθόλου.

Πώς μπορεί λοιπόν ο φθορισμός να βοηθήσει στον εντοπισμό ορυκτών;

Εάν δύο ορυκτά είναι παρόμοια και ωστόσο το ένα αναφέρεται ως πιθανό φθορίζον ορυκτό, μια δοκιμή φθορισμού θα μπορούσε να αποδειχθεί σημαντική.

Ωστόσο, εάν ένα ορυκτό δεν φθορίζει, δεν θα πρέπει να απορριφθεί τόσο γρήγορα

εκτός εάν αναφέρεται ότι το ορυκτό αυτό φθορίζει πάντα.

Ο φθορισμός δεν είναι συνήθως μια απόλυτη ιδιότητα που απαντάται σε όλα τα δείγματα ακόμη και ενός ονομαζόμενου φθορίζοντος ορυκτού, αλλά υπάρχουν ορισμένα ορυκτά που είναι τόσο αξιόπιστα όταν φθορίζουν που ο φθορισμός είναι η καλύτερη δοκιμή για τον εντοπισμό τους..

Το μυστηριώδες ηλεκτρομαγνητικό φάσμα

Φάσμα και ζωή

(Β μέρος)

Παρατηρούμε ότι παντού στην δημιουργία εκδηλώνεται ο νόμος της δυαδικότητας.

Το παν είναι δισυπόστατο:

Το εκτός δημιουργίας απόλυτο και το σχετικό προς το απόλυτο, (ή άλλως δημιουργία ή κόσμος).

Η δημιουργία (ή κόσμος) υφισταμένη και αυτή τον νόμο της δυαδικότητας, εφόσον έχει κάποια αρχή και θα έχει κάποιο τέλος είναι «ζωή».

Ο δισδιάστατος κόσμος της χωρίζεται σε δυο τμήματα, στο ένζωο (με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του) και στον μη ένζωο.

Οι διαστάσεις καταμετρώνται, επομένως είναι εντός του κόσμου.

Το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα (της τρίτης διάστασης) συνδέει την τέταρτη με την δεύτερη.

Στην τρίτη γίνονται προβολές της τέταρτης (στον τρισδιάστατο κόσμο).

Ο τρισδιάστατος μέσω του φάσματος προβάλλεται στον δισδιάστατο (με φωτονική αποτύπωση ή με μεταβιβασμό/διαπέραση του φωτός στα ραδιοκύματα)

Το φάσμα δεν μας καθιστά γνωστό εάν έχει αρχή και τέλος, έχει όμως τα χαρακτηριστικά ζωής του κόσμου μας αφού μέσα στην δημιουργία συνάπτεται του χρόνου (τον οποίο εκμηδενίζει με την ταχύτητα του, δηλαδή τον ίδιο τον χρόνο).   

Το φάσμα συνδέει το προ της δημιουργίας Απόλυτο με την Σχετική προς Αυτό δημιουργία.

Τελικά, δεχόμενοι αυτό που πρεσβεύει η σύγχρονη επιστήμη πως κάθε τι, κάθε κύτταρο έχει το δικό του ηλεκτρομαγνητικό (μυστηριώδες ακόμα) φάσμα*, εννοούμε πως ενώ είναι ένα και μοναδικό, ταυτόχρονα είναι άπειρα τα φάσματα που πηγάζουν από αυτό.

*[Κατά την επιστήμη κάθε τι έχει την δική του θερμοκρασία και η ύπαρξη της θερμοκρασίας του σχετίζεται με το φάσμα]

To  χρώμα  της τίγρης

Έχει ειπωθεί ότι αν υπήρχαν τόσες τίγρεις, όσες και οι σπιτικές γάτες, θα υπήρχαν τόσα χρώματα τίγρεων, όσα και τα χρώματα των σπιτικών γατιών.

Δεν ξέρω αν θα ήταν αλήθεια, αλλά σίγουρα υπάρχουν διαφορετικά χρώματα τίγρεων. Η πορτοκαλί τίγρης με μαύρες ρίγες είναι, φυσικά, η πιο διαδεδομένη.

Υπάρχουν διαφορετικές αποχρώσεις του πορτοκαλί που κυμαίνονται από το σχεδόν κίτρινο έως το σκούρο  καφε- πορτοκαλί.

Οι ρίγες τους ποικίλλουν επίσης σε απόχρωση, μέγεθος και πυκνότητα.

Μερικές τίγρεις  έχουν σκούρες, φαρδιές ρίγες ενώ κάποιες έχουν λιγότερες ρίγες που είναι πιο στενές. Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι κάθε σχέδιο ρίγας είναι μοναδικό. Δεν υπάρχουν δύο τίγρεις που φέρουν τις ίδιες ρίγες, όπως τα δακτυλικά αποτυπώματα ενός ατόμου.

Μια τίγρη γεννιέται με όλες τις ρίγες που θα έχει ποτέ επάνω της, και φαίνεται να υπάρχουν περισσότερες ρίγες πάνω σε ένα μωρό τιγράκι παρά χρώμα. Αλλά καθώς το μωρό μεγαλώνει, οι ρίγες απομακρύνονται περισσότερο, επειδή τα πάντα επί αυτού διαστέλλονται με τον ίδιο ρυθμό.

Το χρώμα και οι ρίγες ελέγχονται από ομάδες γονιδίων που κληρονομούνται από τα γονίδια των γονέων, όπως και το χρώμα των μαλλιών στον άνθρωπο.

Ένα άτομο μπορεί να έχει σκούρα μαλλιά και αυτό θα είναι το χαρακτηριστικό που πιθανότατα θα μεταδώσει στα παιδιά του, ειδικά αν και οι δύο γονείς έχουν το ίδιο γονίδιο χρώματος.

Εάν ο ένας γονέας έχει σκούρα μαλλιά και ο άλλος έχει ξανθά μαλλιά, το παιδί θα έχει συνήθως σκούρα μαλλιά επειδή το γονίδιο για τα σκούρα μαλλιά είναι κυρίαρχο. Για να έχει το παιδί ξανθά μαλλιά θα πρέπει και ο γονιός με τα σκούρα μαλλιά να έχει υπολειπόμενο γονίδιο για ξανθά μαλλιά. Τότε το παιδί έχει 50/50 πιθανότητες να έχει οποιοδήποτε χρώμα μαλλιών.

Τα υπολειπόμενα γονίδια είναι αυτά που προκαλούν διαφορετικές χρωματικές παραλλαγές – τόσο στις τίγρεις όσο και στους ανθρώπους. Είναι αυτό που προκαλεί τη γέννηση μιας λευκής τίγρης από δύο τυπικούς πορτοκαλί γονείς.

Υπάρχουν τρία σαφή χρώματα των τίγρεων. Το τυπικό πορτοκαλί με μαύρες ρίγες, λευκό με μαύρες ή σκούρες ρίγες και η χρυσή τίγρη με ρίγες σε χρώμα κανελί.

Οι τίγρεις, όπως και τα περισσότερα αρπακτικά, χρησιμοποιούν τον χρωματισμό τους ως καμουφλάζ.  

Εάν το θήραμά τους δεν μπορεί να τις δει, μπορούν να το πλησιάσουν πριν από την πραγματική επίθεση και έτσι είναι πιο πιθανό να ‘δειπνήσουν’.

Τα κανονικά πορτοκαλί χρώματα της τίγρης με μαύρες ρίγες τους επιτρέπουν να αναμειγνύονται και να μην φαίνονται εύκολα στη ζούγκλα ή στο γρασίδι.

Οι τίγρεις επιτίθενται με μια έκρηξη ταχύτητας. Είναι σε θέση να καλύψουν μικρές αποστάσεις με αξιοσημείωτη ταχύτητα, αλλά είναι πολύ βαριά ζώα και χρησιμοποιούν πάρα πολύ ενέργεια για να καλύψουν οποιαδήποτε σημαντική απόσταση. Δεδομένου του λόγου, η γαζέλα και κάποια άλλα ζώα μπορούν εύκολα να ξεπεράσουν μια τίγρη.

Αυτός είναι ο λόγος που το μοναδικό και όμορφο χρώμα της τίγρης της είναι απαραίτητο για την επιβίωσή της, ώστε να μπορεί να πλησιάσει αρκετά το θήραμά της πριν αυτό καταλάβει την παρουσία της.

Λέγεται ότι μια λευκή τίγρη δεν θα είχε καμία πιθανότητα επιβίωσης στην άγρια φύση, γιατί ο χρωματισμός της δεν της παρέχει κανένα καμουφλάζ.

Αν και το λευκό είναι ένα καλό χρώμα καμουφλάζ (προσπαθήστε να εντοπίσετε ένα λευκό πουλί κακατού σε ένα πράσινο δέντρο), οι λευκές τίγρεις δεν καμουφλάρονται καλά σε ένα περιβάλλον ζούγκλας.

Από την άλλη πλευρά, μια κανονική έγχρωμη τίγρη είναι πολύ δύσκολο να εντοπιστεί ανάμεσα στο φύλλωμα ακόμα και όταν ξέρετε πού βρίσκεται.

[Σ.Σ.: Τόσο οι τίγρεις όσο και τα πλείστα θηράματά της, είναι ζώα διχρωματικά και δεν ξεχωρίζουν άνετα τα κόκκινα από τα πράσινα, οπότε γι’ αυτά, τόσο το πορτοκαλί της τίγρης, όσο και το πράσινο των φυλλωμάτων, χρωματικά φαίνονται το ίδιο.]

Γιατί λοιπόν υπάρχουν οι λευκές τίγρεις;

Πολλοί στη ζωολογική κοινότητα φαίνεται να πιστεύουν ότι οι λευκές τίγρεις ήταν το αποτέλεσμα μιας λανθασμένης γονιδιακής μετάλλαξης και δεν υπήρξε ποτέ σημαντικός αριθμός τους στη φύση.

Είναι γενικά αποδεκτό ότι οι τίγρεις της Βεγγάλης, της Ινδοκίνας και άλλων ασιατικών χωρών, μετανάστευσαν εκεί από ψυχρότερα κλίματα πριν από εκατοντάδες, ίσως χιλιάδες χρόνια.

Αν γνωρίζετε καθόλου τις τίγρεις, θα ξέρετε ότι δυσκολεύονται να ανεχθούν θερμά κλίματα ακόμη και σήμερα. Αλλά αισθάνονται άνετα να παίρνουν έναν υπνάκο σε μια παγωμένη πισίνα.

Οι τίγρεις είναι πολύ πιο δραστήριες σε πιο δροσερό ή κρύο καιρό από ό,τι τους καλοκαιρινούς μήνες.

Εάν αυτό είναι αλήθεια, τότε πρέπει να ρίξουμε μια άλλη ματιά στο καμουφλάζ και τις λευκές τίγρεις.

Δεδομένων προφανών γεγονότων.

1) υπάρχει πολύ χιόνι σε ψυχρότερα κλίματα,

2) στις τίγρεις αρέσει ο πιο κρύος καιρός και είναι πιο ικανές στο χιόνι,

3) μια λευκή τίγρης θα καμουφλάρεται καλύτερα στο χιόνι από μια κανονική τίγρη χρώματος πορτοκαλί. Είναι δυνατόν οι πρόγονοι των σημερινών άσπρων τίγρεων να ήταν λευκές;

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ριβ΄]

Πράσινο, η ψυχολογία του και οι βάσεις της

[γ΄]

-Γεια σου Άνθρωπε και πάλι. Είμαι το πράσινο χρώμα και συνεχίζω την αυτοπαρουσίασή μου,

Θα ήθελα να σου πω για τις επιδράσεις μου στην ψυχολογία σου, αλλά πριν αναφερθώ γενικά στην ‘ψυχολογία του πράσινου χρώματος’ θα σου μιλήσω για κάποια επιμέρους θεματάκια που διαδραματίζουν κάποιο ρόλο στην διαμόρφωση της ‘πράσινης ψυχολογίας’ έτσι ώστε ίσως κατανοήσεις τις βάσεις πάνω στις οποίες στηρίζονται οι ψυχολογικές εκφράσεις μου.

Η φύση (και σαν φύση εδώ εννοούμε τον φυτικό κόσμο) συνδέεται ως επί το πλείστον με το πράσινο χρώμα, την ζωή και την ζωντάνια.

Επομένως η φύση είναι η μεγάλη βάση για την δημιουργία της ψυχολογίας του πράσινου.

Όπως θα δεις λίγο αργότερα, η φύση δεν είναι μόνο η χλωρίδα, αλλά είναι πολύ μεγαλύτερη γιατί συμπεριλαμβάνει και την θάλασσα και τον ουρανό.

Κάποτε, πριν σχηματισθεί η έννοια του μπλε χρώματος και διαχωριστεί από την ομάδα του πράσινου, θεωρούσες αυτά τα δυο χρώματα σαν ένα και το αυτό και χρησιμοποιούσες μια ονομασία και για τα δύο.

Αυτό συμβαίνει ακόμα και σήμερα σε κάποιες γλώσσες όπως τα ιαπωνικά, τα βιετναμέζικα, τα παλαιότερα ταϋλανδικά και κινέζικα. Μία και η αυτή λέξη προσδιορίζει το χρώμα του δάσους, του ουρανού και της θάλασσας.

Οπότε καταλαβαίνεις πως εδώ η φύση έχει εκτενέστερη έννοια και δεν περιορίζεται στις καλλιέργειες και την άγρια βλάστηση.

Το πράσινο λοιπόν είναι το χρώμα που συνδέεται με την φύση, την ζωντάνια και την ζωή. Γι’ αυτό και είναι το χρώμα πολλών περιβαλλοντικών οργανώσεων, όπως η Greenpeace, και των πράσινων κομμάτων στην Ευρώπη.

Πολλές πόλεις έχουν ορίσει έναν κήπο ή ένα πάρκο ως χώρο πρασίνου, τον πράσινο πνεύμονα της πόλης και χρησιμοποιούν πράσινους κάδους απορριμμάτων και κοντέινερ τόσο στα πάρκα, όσο και αλλού, ώστε οπτικά να ενώνονται με το χρώμα της ‘φύσης’. Αυτό το πράσινο βάψιμο των κάδων απορριμμάτων και άλλων βαρέων δοχείων οφείλεται και σε έναν άλλον λόγο πιο πρακτικό. Σου δίνει την εντύπωση ότι το πράσινο σκεύος είναι ελαφρύτερο από ένα ίδιο σκεύος άλλου χρώματος, ιδίως μαύρου.

Για διαφορετικό λόγο χρησιμοποιείται συνήθως στην Ευρώπη ένας πράσινος σταυρός για τον προσδιορισμό των φαρμακείων.

Στην Κίνα, το πράσινο συνδέεται με την ανατολή, με την ανατολή του ηλίου και με τη ζωή και την ανάπτυξη.

Στην Ταϊλάνδη, το πράσινο χρώμα θεωρείται ευοίωνο για όσους γεννήθηκαν Τετάρτη (ανοιχτό πράσινο για όσους γεννήθηκαν τη νύχτα).

Το πράσινο είναι το χρώμα που συνδέεται πιο συχνά στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη με την άνοιξη, τη φρεσκάδα και την ελπίδα.

Το πράσινο χρησιμοποιείται συχνά για να συμβολίσει την αναγέννηση, την ανανέωση και την αθανασία.

Στην Αρχαία Αίγυπτο ο θεός Όσιρις, βασιλιάς του κάτω κόσμου, απεικονιζόταν πότε με πράσινη επιδερμίδα και πότε με μαύρη.

Ο Όσιρις ήταν ο θεός της γονιμότητας, της γεωργίας, της βλάστησης, της ζωής αλλά και του θανάτου, της μετά θάνατον ζωής και της ανάστασης.

Το πράσινο χρώμα του σχετιζόταν με την βλάστηση, ενώ το μαύρο με την μαύρη ίλη του Νείλου στην οποία οφειλόταν η πλούσια ευφορία της Αιγύπτου.

Το πράσινο ως χρώμα της ελπίδας συνδέεται με το χρώμα της άνοιξης.

Η ελπίδα αντιπροσωπεύει την πίστη ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν μετά από μια περίοδο δυσκολίας, όπως η ανανέωση των λουλουδιών και των φυτών μετά τη χειμερινή περίοδο

Πράσινο επομένως είναι και το χρώμα της Άνοιξης, του ανοίγματος της φύσης και του Απρίλη (aprire = ανοίγω) όπου «ανοίγει» η φύση με το πρόσταγμα της Αφροδίτης, της θεάς της ευμορφίας και του κάλους, που το αποκορύφωμά της εκδηλώνεται την ανοιξιάτικη περίοδο όταν, η θεά μητέρα του Έρωτα, ανοίγει απλόχερα την αγκαλιά της προτρέποντας τα πάντα προς την καρποφορία.

Πράσινο λοιπόν είναι το συμβολικό χρώμα της θεάς Αφροδίτης, πράσινος και ο χιτώνας της.

Πράσινα ήταν κατά παράδοση και τα νυφικά φορέματα κατά τις περισσότερες ιστορικές περιόδους του δυτικού κόσμου, ιδιαιτέρως κατά τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση.

Ότι το χρώμα της θεάς είναι πράσινο επιβεβαιώνεται από τους μεσαιωνικούς αλχημικούς χάρτες όπου κάτω από το πράσινο χρώμα κατατάσσονται η Αφροδίτη και ο ομώνυμος πλανήτης, ο χαλκός, το σμαράγδι και τα ζώδια του ταύρου και του ζυγού.

Ως πράσινη χρεώνεται και μια ελάσσων θεότης, η Χλωρίς.

Η Χλωρίς, που αρχικά ονομαζόταν Μελίβοια και ήταν μια από τις 7 κόρες της Νιόβης και του Αμφίονα.

Η Νιόβη καμαρώνοντας ότι αυτή είχε 14 παιδιά (7 αγόρια και 7 κορίτσια) όλα πολύ όμορφα, καυχήθηκε ότι ήταν σαφώς καλύτερη και ευτυχέστερη από την Λητώ, την μητέρα του Απόλλωνα και της Άρτεμης, που είχε μόνο δυο, έναν γιό και μια κόρη.

Οι δυο θεοί θυμωμένοι από την κομπορρημοσύνη της Νιόβης κατά της μητέρας τους Λητούς, θέλησαν να την τιμωρήσουν και τόξευσαν με τα βέλη τους τα παιδιά της σκοτώνοντάς τα, τα μεν αγόρια ο Απόλλων, τα δε κορίτσια η Άρτεμις.

Μόνο δυο από τα παιδιά της, από τα αγόρια ο Αμύκλας κι’ από τα κορίτσια η Μελίβοια ξέφυγαν από τον αφανισμό που προκάλεσαν οι δυο θεοί στους Νιοβίδες, όπως λέγονταν συνολικά τα παιδιά της Νιόβης.

Όμως από την ταραχή της η Μελίβοια χλόμιασε, έχασε το χρώμα της για πάντα, πήρε μια χλωμή κιτρινοπράσινη χροιά και έκτοτε μετονομάστηκε σε Χλωρίδα.

Αργότερα με την συγχώνευση της ελληνικής με την ρωμαϊκή μυθολογία, ταυτίστηκε με την Φλώρα, την ρωμαϊκή θεότητα της χλωρίδας.

Το πράσινο, σαν το χρώμα της νεαρής και φρέσκιας βλάστησης είναι το χρώμα που συνδέεται συχνότερα στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες με τα νιάτα.

Επίσης συχνά χρησιμοποιείται για να περιγράψει οποιονδήποτε νεαρό, άπειρο, κατ' αναλογία με ανώριμα και άγουρα φρούτα, εξ ου και η έκφραση «άγουρα νιάτα».

Μόλις πριν από το μικρό διάλειμμα που έκανα, αφού μιλήσαμε για την αντίληψη του πράσινου χρώματος από τους οφθαλμούς, σου είπα Άνθρωπε πως το πράσινο είναι το πιο ξεκούραστο χρώμα για τα μάτια. Λόγω αυτής της ιδιότητας του ταυτίζεται με την ξεκούραση, την χαλάρωση, την ηρεμία.

Έρευνες δείχνουν ότι το πράσινο είναι το χρώμα που σχετίζεται περισσότερο με την ηρεμία, το ευχάριστο και την ανεκτικότητα. ΄

Το κόκκινο συνδέεται με τη θερμότητα, το μπλε με το κρύο και το πράσινο με μια ευχάριστη θερμοκρασία.

Το κόκκινο συνδέεται επίσης με το ξηρό, το μπλε με το υγρό και το πράσινο, στη μέση, με την υγρασία.

Το κόκκινο είναι το πιο ενεργό χρώμα, το μπλε το πιο παθητικό.

Το πράσινο, ενδιάμεσα τους, είναι το χρώμα της ουδετερότητας και της ηρεμίας, που μερικές φορές χρησιμοποιείται στην αρχιτεκτονική και την διακόσμηση για αυτούς τους λόγους. Σαν τέτοιο χρησιμοποιείται και στους θαλάμους πολλών νοσοκομείων.

Το μπλε και το πράσινο μαζί συμβολίζουν την αρμονία και την ισορροπία.

Πειραματικές μελέτες δείχνουν επίσης πως στατιστικά αυτό το κατευναστικό αποτέλεσμα βοηθά στην μείωση των αρνητικών συναισθημάτων και στην αύξηση της δημιουργικής απόδοσης.

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

[E]

Μη αζωτούχες χρωστικές

Κινόνες

Κινόνες: 

Οι κινόνες περιλαμβάνουν τις βενζοκινόνες, τις ναφθοκινόνες, τις ανθρακινόνες και τις πολυκυκλικές κινόνες.

Βενζοκινόνες:

Οι βενζοκινόνες εμφανίζονται σε ορισμένους μύκητες και σε ρίζες, μούρα ή στην χολή (μη φυσιολογική ανάπτυξη) ανώτερων φυτών, από τα οποία μπορούν να ανακτηθούν ως κίτρινοι, πορτοκαλί, κόκκινοι, βιολετί ή πιο σκουρόχρωμοι κρύσταλλοι ή στερεά. Μικρές ποσότητες ωχροκίτρινων κρυστάλλων του συνενζύμου Q, που συχνά ονομάζονται ουβικινόνες, κατανέμονται σχεδόν παγκοσμίως σε φυτά και ζώα.

Οι ουβικινόνες δεν προσδίδουν αναγνωρίσιμο χρωματισμό σε έναν οργανισμό λόγω των πολύ μικρών συγκεντρώσεών τους. Παίζουν σημαντικό ρόλο, ωστόσο, ως αναπνευστικά ένζυμα στην κατάλυση των κυτταρικών οξειδώσεων.

Ναφθοκινόνες: 

Οι ναφθοκινόνες απαντώνται σε ορισμένα βακτήρια και στα φύλλα, τους σπόρους και τα ξυλώδη μέρη των ανώτερων φυτών.

Μπορούν να ανακτηθούν ως κίτρινοι, πορτοκαλί, κόκκινοι ή μωβ κρύσταλλοι.

Είναι διαλυτές σε οργανικούς διαλύτες και έχουν χρησιμοποιηθεί εκτενώς ως βαφές για υφάσματα.

Ανάμεσα στις ναφθοκινόνες βιοχημικής και φυσιολογικής σπουδαιότητας είναι οι βιταμίνες Κ.

Μια άλλη σειρά στην κατηγορία των ναφθοκινονών εμφανίζει εμφανή κόκκινα, μωβ ή μερικές φορές πράσινα χρώματα σε μερικούς τύπους ζώων.

Αυτά είναι τα εχινόχρωμα και τα σπινοχρώματα, που ονομάζονται έτσι επειδή είναι ευδιάκριτα στους ιστούς και στα ασβεστολιθικά κελύφη των εχινοειδών, ή των αχινών.

Ανθρακινόνες:

Οι ανθρακινόνες απαντώνται ευρέως σε φυτά αλλά μόνο σε λίγα ζώα.

Αυτές οι λαμπρά χρωματισμένες ενώσεις έχουν βρει ευρεία εφαρμογή ως βαφές και ως χημικοί δείκτες οξύτητας ή αλκαλικότητας.

Πολυκυκλικές κινόνες: 

Οι πολυκυκλικές κινόνες εμφανίζονται σε ορισμένα βακτήρια, μύκητες και μέρη ανώτερων φυτών.

Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες εκπροσώπους είναι η ομάδα των αφινών, που ονομάζεται έτσι λόγω της αρχικής ανάκτησής τους από την αιμολέμφο (κυκλοφορούν υγρό) πολλών έγχρωμων ειδών αφίδων.

Οι αφίδες παρασιτούν στα φυτά, όπως και τα άλλα έντομα που αφομοιώνουν την κινόνη.

Το μυστηριώδες ηλεκτρομαγνητικό φάσμα

Φάσμα και ζωή

Επειδή, ήδη αρχίσαμε να μιλάμε εκτεταμένα για βιο-χρωστικές ουσίες, δηλαδή τα ζωντανά χρώματα –τα χρώματα της ζωής- και όχι τα χρώματα των επικαλυπτικών βαφών, ας αναφερθούμε στο τι είναι ζωή.

Τα πάντα στην δημιουργία χαρακτηρίζονται από ζωή.

Η ζωή είναι συνεπακόλουθο του χρόνου

Ο χρόνος κάνει καταμέτρηση

Ότι καταμετριέται έχει αρχή και τέλος

Αρχή και τέλος χαρακτηρίζουν ζωή, διάρκεια.

Βάση της δυαδικότητας έχουμε 2 ειδών ζωές.

Την έμβιο με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της που την κάνουν να διαφέρει από την μη έμβιο, το δεύτερο είδος ζωής.

Οι λειτουργίες της έμβιου ζωής είναι:

Κίνηση, αναπνοή, αντίδραση σε ερεθίσματα,

διατροφή, ανάπτυξη, αναπαραγωγή.

Γενικά η έμβιος ζωή διαθέτει και παρουσιάζει τις εξής ιδιότητες:

Ομοιόσταση*: ρύθμιση του εσωτερικού περιβάλλοντος ώστε να διατηρείται μια σταθερή κατάσταση, όπως εφίδρωση για ελάττωση της θερμοκρασίας.

Οργάνωση: δομικά αποτελείται από ένα ή περισσότερα κύτταρα – τις βασικές μονάδες της ζωής.

Μεταβολισμός: οι μετασχηματισμοί της ενέργειας κατά τη μετατροπή χημικών συστατικών και ενέργειας σε κυτταρικά συστατικά (αναβολισμός) και την αποσύνθεση της οργανικής ύλης (καταβολισμός).

Τα ζωντανά πλάσματα χρειάζονται ενέργεια για να διατηρήσουν την εσωτερική τους οργάνωση (ομοιόσταση)* και να παράγουν τα άλλα φαινόμενα που σχετίζονται με τη ζωή.

Ανάπτυξη: συντήρηση μεγαλύτερου ρυθμού στον αναβολισμό από ότι στον καταβολισμό.

Ένας αναπτυσσόμενος οργανισμός αυξάνεται ολόκληρος σε μέγεθος, και δεν περιορίζεται σε συσσώρευση ύλης.

Προσαρμογή: η σταδιακή μεταβλητότητα ως απόκριση στις αλλαγές του περιβάλλοντος.

Πρόκειται για θεμελιώδη διεργασία εξέλιξης και ρυθμίζεται από την κληρονομικότητα του οργανισμού, την διατροφή και εξωτερικούς παράγοντες.

Ανταπόκριση σε ερεθίσματα: μια ανταπόκριση μπορεί να είναι η συρρίκνωση ενός μονοκύτταρου οργανισμού λόγω χημικών ουσιών εξωτερικά, οι περίπλοκες αντιδράσεις που εμπλέκονται στην αισθαντικότητα των πολυκύτταρων οργανισμών. Η ανταπόκριση συχνά εκδηλώνεται με κίνηση, όπως τα φύλλα ενός φυτού που στρέφεται προς τον ήλιο (φωτοτροπισμός) και ο χημειοτακτισμός.

Αναπαραγωγή: η ικανότητα παραγωγής νέων αυτόνομων οργανισμών, είτε αγενώς από έναν μοναδικό αρχικό οργανισμό ή φυλετικά από δύο αρχικούς οργανισμούς. 

(συνεχίζεται)

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

[Δ]

Μη αζωτούχες χρωστικές

Καροτενοειδή

Τα καροτενοειδή αποτελούν μια ομάδα κίτρινων, πορτοκαλί ή κόκκινων χρωστικών με σχεδόν καθολική κατανομή στα ζωντανά όντα.

Τα καροτενοειδή γενικά είναι αδιάλυτα στο νερό αλλά διαλύονται εύκολα σε διαλύτες λίπους όπως αλκοόλη, αιθέρας και χλωροφόρμιο.

Λευκαίνουν εύκολα από το φως και την έκθεση στο ατμοσφαιρικό οξυγόνο και είναι επίσης ασταθή σε οξέα όπως το θειικό οξύ.

Τα καροτενοειδή εμφανίζονται ως δύο κύριοι τύποι:

η κατηγορία των υδρογονανθράκων, ή καροτίνες, και η οξυγονωμένη (αλκοολική) κατηγορία, ή ξανθοφύλλες.

Ορισμένα ζώα παρουσιάζουν υψηλό βαθμό επιλεκτικότητας για την αφομοίωση των μελών της μιας ή της άλλης κατηγορίας.

Το άλογο (Equus caballus), για παράδειγμα, απορροφά μέσω του εντέρου του μόνο τις καροτίνες, παρόλο που η πράσινη τροφή του περιέχει κυρίως ξανθοφύλλες.

Η οικόσιτη κότα (Gallus domesticus), από την άλλη πλευρά, αποθηκεύει μόνο μέλη της τάξης των ξανθοφύλλων, όπως και πολλά ψάρια και ασπόνδυλα.

Άλλα ζώα, συμπεριλαμβανομένων ορισμένων βατράχων, ειδών χταποδιού και ανθρώπων, αφομοιώνουν και αποθηκεύουν και τις δύο κατηγορίες στο συκώτι και σε αποθέσεις λίπους.

Τα καροτενοειδή συντίθενται από βακτήρια, μύκητες, φύκια και άλλα φυτά σε εξαιρετικά εξελιγμένες ανθοφορίες, στις οποίες είναι πιο ευδιάκριτα σε πέταλα, γύρη, φρούτα και μερικές ρίζες – π.χ. καρότα, γλυκοπατάτες, ντομάτες και εσπεριδοειδή. Όλα τα ζώα και τα πρωτόζωα περιέχουν καροτενοειδή, αν και το πλάσμα του αίματος ορισμένων θηλαστικών (π.χ. χοίρων, προβάτων, κατσικών, ορισμένων σαρκοφάγων) είναι σχεδόν εντελώς απαλλαγμένο από αυτές τις χρωστικές ουσίες.

Τα συκώτια των ζώων συχνά παράγουν καροτενοειδή.

Όλα τα ζώα εξαρτώνται από μια θρεπτική παροχή βιταμίνης Α ή μιας από τις πρόδρομές της ουσίες, όπως η καροτίνη, για τη διατήρηση του φυσιολογικού μεταβολισμού και της ανάπτυξης.

Τα καροτενοειδή είναι σχετικά πιο συγκεντρωμένα σε δομές όπως οι ωοθήκες, τα αυγά, οι όρχεις (ορισμένα ζώα), το συκώτι (ή το ανάλογο του ήπατος των ασπόνδυλων), τα επινεφρίδια, το δέρμα και τα μάτια.

Στα πτηνά, η μελάγχρωση των καροτενοειδών μπορεί να είναι εμφανής στο κίτρινο δέρμα του ταρσού (κάτω ποδιού), στο εξωτερικό αυτί, στο σωματικό λίπος και στον κρόκο του αυγού (ιδιαίτερα στα πουλερικά) και στα κόκκινα φτερά.

Τα καροτενοειδή βρίσκονται επίσης στα φτερά ή στα καλύμματα των φτερών πολλών εντόμων και στο λίπος του γάλακτος των βοοειδών.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρια΄]

Πράσινο, όπως παρουσιάζεται στην βικιπαίδεια

[β΄]

-Γειά σου Άνθρωπε και πάλι. Είμαι το πράσινο χρώμα και συνεχίζω την εισαγωγή στην αυτοπαρουσίασή μου.

Θα σου πω περίπου τα ίδια πράγματα που σου είπα μόλις προ ολίγου, κάπως διαφορετικά αυτήν την φορά.

Η διαφορά είναι ότι προηγουμένως σου παρουσιάστηκα όπως ήθελα εγώ να με γνωρίσεις, ενώ τώρα θα σου πω πως με παρουσιάζει η βικιπαίδεια στην εισαγωγή της για το πράσινο χρώμα:

Το πράσινο είναι το χρώμα μεταξύ της κυανής και της κίτρινης ακτινοβολίας στο ορατό φάσμα.

Προκαλείται από το φως που έχει κυρίαρχο μήκος κύματος περίπου 495–570 nm.

Σε συστήματα αφαιρετικής χρωματικής μείξης, που χρησιμοποιούνται στη ζωγραφική (RYB) και την έγχρωμη εκτύπωση (CMYK), δημιουργείται από συνδυασμό κίτρινου και κυανού.

Στο χρωματικό μοντέλο RGB, που χρησιμοποιείται σε οθόνες τηλεόρασης και υπολογιστήρων, είναι ένα από τα προσθετικά κύρια χρώματα, μαζί με το κόκκινο και το μπλε, τα οποία αναμειγνύονται σε διαφορετικούς συνδυασμούς για να δημιουργήσουν όλα τα άλλα χρώματα.

Ο μεγαλύτερος μακράν συνεισφέρων παράγοντας για την απόδοση του πράσινου χρώματος στην φύση είναι η χλωροφύλλη, η χημική ουσία με την οποία τα φυτά φωτοσυνθέτουν και μετατρέπουν το ηλιακό φως σε χημική ενέργεια.

Πολλά πλάσματα έχουν προσαρμοστεί στο πράσινο περιβάλλον τους παίρνοντας μια πράσινη απόχρωση ως καμουφλάζ.

Πολλά ορυκτά έχουν πράσινο χρώμα, συμπεριλαμβανομένου του σμαραγδιού, το οποίο χρωματίζεται πράσινο λόγω της περιεκτικότητάς του σε χρώμιο.

Κατά τη διάρκεια της μετακλασικής και πρώιμης σύγχρονης Ευρώπης, το πράσινο ήταν το χρώμα που συνήθως συνδεόταν με τον πλούτο, τους εμπόρους, τους τραπεζίτες και τους ευγενείς, ενώ το κόκκινο προοριζόταν για την αριστοκρατία.

Για το λόγο αυτό, η στολή της Μόνα Λίζα του Λεονάρντο ντα Βίντσι και οι πάγκοι στη Βρετανική Βουλή των Κοινοτήτων είναι πράσινοι ενώ στη Βουλή των Λόρδων είναι κόκκινοι.

Έχει επίσης μια μακρά ιστορική παράδοση ως το χρώμα της Ιρλανδίας και του γαελικού (ιρλανδο-σκωτικού) πολιτισμού.

Είναι το ιστορικό χρώμα του Ισλάμ, που αντιπροσωπεύει την πλούσια βλάστηση του Παραδείσου. Ήταν το χρώμα του λάβαρου του Μωάμεθ, και βρίσκεται στις σημαίες όλων σχεδόν των ισλαμικών χωρών.

Σε έρευνες που έγιναν σε αμερικανικές, ευρωπαϊκές και ισλαμικές χώρες, το πράσινο είναι το χρώμα που συνδέεται συχνότερα με τη φύση, τη ζωή, την υγεία, τη νεότητα, την άνοιξη, την ελπίδα, αλλά και τον φθόνο.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τις Ηνωμένες Πολιτείες, το πράσινο συνδέεται μερικές φορές με τοξικότητα και κακή υγεία, αλλά στην Κίνα και το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας, οι συσχετισμοί του είναι πολύ θετικοί, ως σύμβολο της γονιμότητας και της ευτυχίας.

Λόγω της σχέσης του με τη φύση, είναι το χρώμα του περιβαλλοντικού κινήματος. Πολιτικές ομάδες που υπερασπίζονται την προστασία του περιβάλλοντος και την κοινωνική δικαιοσύνη περιγράφουν τους εαυτούς τους ως μέρος του κινήματος των Πρασίνων, μερικές δε αυτοαποκαλούνται Πράσινα κόμματα.

Αυτό οδήγησε σε παρόμοιες εκστρατείες στη διαφήμιση, από εταιρείες πουλούσαν πράσινα ή φιλικά προς το περιβάλλον προϊόντα.

Το πράσινο είναι επίσης το παραδοσιακό χρώμα της ασφάλειας και της ελεύθερης πρόσβασης.

Ένα πράσινο φως σημαίνει προχωρήστε, μια πράσινη κάρτα επιτρέπει τη μόνιμη διαμονή στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Χρωματική όραση και χρωματομετρία:

Στην οπτική, η αντίληψη του πράσινου προκαλείται από το φως του ορατού φάσματος όπου κυριαρχεί η ενέργεια μήκους κύματος περίπου 495–570 nm.

Η ευαισθησία του προσαρμοσμένου στο σκοτάδι ανθρώπινου ματιού είναι μεγαλύτερη στα 507 nm περίπου, όπου αντιλαμβάνεται ένα μπλε-πράσινο χρώμα, ενώ το προσαρμοσμένο στο φως μάτι είναι πιο ευαίσθητο περίπου στα 555 nm, όπου  αντιλαμβάνεται ένα κιτρινοπράσινο χρώμα. Αυτές είναι οι συναρτήσεις του ερεθισμού των αντίστοιχων κωνίων από την πράσινη ακτινοβολία (σκοτοπικά και φωτοπικά αντίστοιχα).

Τα ανθρώπινα μάτια έχουν χρωματικούς υποδοχείς γνωστούς ως κωνικά κύτταρα, από τους οποίους υπάρχουν τρεις τύποι.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένας από τους τρεις τύπους λείπει ή είναι ελαττωματικός, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει δυσχρωματοψία, συμπεριλαμβανομένης της κοινής αδυναμίας διάκρισης του κόκκινου από το πράσινο, γνωστής ως δευτερανοπία.

Στο σύστημα αφαιρετικής μείξης χρωμάτων, που χρησιμοποιείται στη ζωγραφική και την έγχρωμη εκτύπωση, το πράσινο δημιουργείται από έναν συνδυασμό κίτρινου και μπλε ή κίτρινου και κυανού.

Στο χρωματικό μοντέλο RGB, που χρησιμοποιείται σε οθόνες τηλεόρασης και υπολογιστήρων, είναι ένα από τα πρόσθετα κύρια χρώματα, μαζί με το κόκκινο και το μπλε, τα οποία αναμειγνύονται σε διαφορετικούς συνδυασμούς για να δημιουργήσουν όλα τα άλλα χρώματα.

Στον χρωματικό κύκλο HSV, γνωστός και ως χρωματικός κύκλος RGB, το συμπλήρωμα του πράσινου είναι η ματζέντα, δηλαδή ένα χρώμα που αντιστοιχεί σε ίση ανάμειξη κόκκινου και μπλε φωτός (ένα από τα μωβ).

Σε έναν παραδοσιακό τροχό χρωμάτων, που βασίζεται σε αφαιρετική πρόσμειξη χρωμάτων, το συμπληρωματικό χρώμα του πράσινου θεωρείται ότι είναι το κόκκινο.

Πριν σταματήσω για ένα μικρό διάλειμμα, αφού μιλήσαμε για την αντίληψη του πράσινου χρώματος από τους οφθαλμούς, θέλω να σου πω Άνθρωπε πως το πράσινο είναι ξεκούραστο για τα μάτια.

Μελέτες δείχνουν ότι ένα πράσινο περιβάλλον μπορεί να μειώσει την κούραση.    

Αυτά όμως θα τα πούμε λίγο αργότερα, όταν θα αναφερθούμε στην ψυχολογία του πράσινου χρώματος και γενικότερα για τις επιδράσεις του επάνω σου.

Χρώματα βαφές

Οι βαφές κατά την Αναγέννηση και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης

(Όπως αναγράφονται στον ιστότοπο ‘WebExibits, Pigments through the ages’).

Σε προηγούμενα άρθρα, αναφερθήκαμε στα χρώματα βαφές που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος κατά την προϊστορική περίοδο, την πρώιμη και ύστερη αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση έως και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης.

Τώρα θα ασχοληθούμε με τα χρώματα που ανακαλύφθηκαν ή δημιουργήθηκαν κατά την εποχή της εκβιομηχάνισης.

Αυτά είναι, κατά τις αγγλικές ονομασίες τους που χρησιμοποιούνται διεθνώς, τα εξής:

Cobalt green

Cobalt blue

Chrome orange

Emerald green

Chrome yellow

Cadmium yellow 

Lemon yellow

Zinc white

Viridian

Cobalt yellow

Cobalt violet

Cerulean blue

Cadmium red

Titanium white

Ξεκινήσαμε με το Cobalt Green (Πράσινο του Κοβαλτίου) και συνεχίσαμε, το Cobalt Blue (Μπλε του Κοβαλτίου) το Chrome orange (πορτοκαλί του χρωμίου) Emerald green (σμαραγδί), το Chrome yellow (κίτρινο του χρωμίου), τα Cadmium yellow/red, το Lemon yellow (κίτρινο του λεμονιού), το Zinc White και το Viridian.

Τώρα θα αναφερθούμε στο Cobalt yellow.

Cobalt yellow (κίτρινο του κοβαλτίου).

Σύντομη περιγραφή του Cobalt yellow

Ένα ακριβό κίτρινο χρώμα που για κάποιο μικρό διάστημα ήταν της μόδας.

Είναι ένα πολύ καθαρό κίτρινο χρώμα, ανθεκτικό στο φως, αλλά δεν έχει αρκετή δύναμη επικάλυψης.

Εισήχθη ως χρωστική ουσία το 1852 αντικαθιστώντας μια προηγούμενη χρωστική ουσία που ονομαζόταν Gamboge, ένα ασιατικό κίτρινο κόμμι που χρησιμοποιήθηκε μέχρι τον 19ο αιώνα.

Το κίτρινο του κοβαλτίου παρέμεινε δημοφιλές μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν εισήχθησαν λιγότερο ακριβές, καθαρότερες και πιο φωτεινές κίτρινες χρωστικές όπως το κίτρινο του Καδμίου.

Το όνομα «κίτρινο του κοβαλτίου» προέρχεται, όπως και το πράσινο του κοβαλτίου, από την γερμανική λέξη kobolt, της μέσης γερμανική γλώσσας, όπου  kobolt = goblin ονομάζεται ένας υπόγειος καλικάντζαρος επιζήμιος για τα μεταλλεύματα αργύρου, γιατί σαν τέτοιο θεωρήθηκε ότι είναι το κοβάλτιο.

Ιστορία του κίτρινου κοβαλτίου:

Αν και λίγα έχουν καταγραφεί για την ιστορία του κίτρινου κοβαλτίου (ή άλλως Aureolin), όλες οι πηγές χρεώνουν την ανακάλυψη αυτής της ένωσης καλίου και κοβαλτίου στον N. W. Fischer από το Breslau το 1848.

Οι Gettens και Stout αναφέρουν τον J. G. Bearn (The Chemistry of Paints, Pigments and Varnishes, Λονδίνο, 1932) για τη μέθοδο κατασκευής κίτρινου κοβαλτίου. Εισήχθη για πρώτη φορά ως χρωστική ουσία για καλλιτέχνες από το Saint-Evre, Παρίσι το 1852 και χρησιμοποιείται έως σήμερα.

Οι Laurie και Blockx θεωρούν το κίτρινο κοβάλτιο σαν χημικά παράλογο για μια μόνιμη χρωστική ουσία.

Ο Laurie, ωστόσο, αναφέρεται σε δοκιμές που έγιναν από τον Captain Abney και τον καθηγητή Russell που έδειξαν ότι ήταν αξιόπιστο σαν ακουαρέλα.

Ο Blockx το δοκίμασε το 1879 και μέχρι να εκδοθεί το βιβλίο του το 1910, διαπίστωσε ότι αντέχει στο δυνατό ηλιακό φως.

Πρόσθεσε ότι πρέπει να κατασκευαστεί προσεκτικά διαφορετικά θα ροδίσει στο λάδι. Το θεωρούσε το μόνο χρώμα που θα μπορούσε εύλογα να αντικαταστήσει το ινδικό κίτρινο.

Ήταν γνωστό για την καλή του ποιότητα ανάμειξης με όλες τις άλλες χρωστικές και για τις ιδιαίτερα καλές αποχρώσεις της ακουαρέλας του.

Για να κατασκευαστεί η κίτρινη αυτή χρωστική ουσία, χρειάζονται:

Κοβάλτιο(ΙΙ)-χλωρίδιο (CoCl2 · 6H2O), νιτρώδες κάλιο (KNO2), οξικό οξύ.

1 g χλωριούχου κοβαλτίου (II) διαλύεται σε 20 ml απιονισμένου νερού και οξινίζεται με περίπου 1 ml πυκνού οξικού οξέος.

Στη συνέχεια, 8 g νιτρώδους καλίου διαλύονται σε 20 ml απιονισμένου νερού και προστίθενται αργά στο διάλυμα χλωριούχου κοβαλτίου. Το προκύπτον ίζημα πλένεται και διηθείται.

Ο χημικός τύπος του κίτρινου του κοβαλτίου είναι: K3[Co(NO2)6] · H2O

Είναι ανθεκτικό στο φως και χαρακτηρίζεται ως σταθερό στα λάδια, αλλά σκουραίνει και ξεθωριάζει εύκολα στις ακουαρέλες.

Ωστόσο, η χρωστική ουσία δεν ήταν ποτέ δημοφιλής σαν λαδομπογιά και είναι πολύ πιο ευρέως διαθέσιμη σαν ακουαρέλα.

Τοξικότητα: Επιβλαβές όταν εισπνέεται και σε περίπτωση κατάποσης.

Ο χρωματισμός των ψαριών (Α)

Ο χρωματισμός ενός ψαριού παράγεται από τρεις χρωστικές που περιέχονται μέσα στα κύτταρα που ονομάζονται χρωματοφόρα.

Οι 3 χρωστικές είναι η κόκκινη Ερυθρίνη, η μαύρη Μελανίνη  και η κίτρινη Ξανθίνη, η καθεμία από τις οποίες εμφανίζεται σε διαφορετικά χρωματοφόρα.

Συμπληρώνοντας τα χρωματοφόρα κύτταρα υπάρχουν τα ιριδοκύτταρα, τα οποία περιγράφονται καλύτερα ως μικροσκοπικά αντανακλαστικά σφαιρίδια στο δέρμα του ψαριού.

Όλα τα υπέροχα χρώματα που βλέπουμε στα ψάρια του γλυκού νερού είναι ένα μείγμα αυτών των συστατικών.

Για παράδειγμα, το πορτοκαλί είναι ένας συνδυασμός κόκκινων και κίτρινων χρωματοφόρων κυττάρων, το καφέ είναι ένα μείγμα μαύρων και κίτρινων και το κόκκινο σχηματίζεται μόνο από τα κόκκινα χρωματοφόρα.

Εάν δεν υπάρχουν χρωματοφόρα, τα ψάρια θα εμφανιστούν λευκά λόγω της παρουσίας των ιριδοκυττάρων ή του χρώματος φόντου του δέρματος και των μυών.

Η θέση των ιριδοκυττάρων στο δέρμα του ψαριού θα επηρεάσει τις ανακλαστικές χρωματικές του ιδιότητες.

Τα ιριδοκύτταρα στην επιφάνεια των λεπιών θα έχουν ασημένια εμφάνιση, όπως αυτή που υπάρχει στα μουστάκια των ψαριών ή στα εκκολαπτόμενα ψάρια.

Εάν τα ιριδοκύτταρα βρίσκονται στα κατώτερα στρώματα του δέρματος, τα ψάρια έχουν ματ λευκό χρώμα.

Σε ορισμένες περιπτώσεις τα ιριδοκύτταρα μπορούν να συνδυαστούν με τα χρωματοφόρα για να παράγουν αντανακλαστικά χρώματα.

Τα ιριδοκύτταρα σε συνδυασμό με χρωματοφόρα που περιέχουν Ερυθρίνη, για παράδειγμα, θα έχουν ως αποτέλεσμα μια λαμπερή χρυσή εμφάνιση.

Το μπλε είναι ένα ασυνήθιστο χρώμα στα ψάρια διότι είναι αποτέλεσμα συνδυασμού μαύρης χρωστικής βαθιά στο δέρμα, με ιριδοκύτταρα στα μεσαία στρώματα του δέρματος.

Τα ιριδοκύτταρα παρεμβαίνουν στο φως για να δώσουν ένα μπλε χρώμα.

Τα χρωματοφόρα μπορούν να τοποθετηθούν στην επιφάνεια του δέρματος (πάνω από τα λέπια), αμέσως κάτω από αυτά ή βαθύτερα στο δέρμα.

Εάν τα χρωματοφόρα είναι πολύ πυκνά, το χρώμα θα εμφανιστεί επίσης έντονο, με τα χρωματοφόρα στην επιφάνεια του δέρματος να εμποδίζουν την εμφάνιση των αποκάτω.

Τα χρωματοφόρα στην επιφάνεια του δέρματος τείνουν να είναι λιγότερο σταθερά, επειδή αφαιρούνται πιο εύκολα με την τριβή με υποβρύχια αντικείμενα ή εξαπλώνονται καθώς τα ψάρια γερνούν και μεγαλώνουν.

Αυτά που βρίσκονται βαθιά στο δέρμα είναι πιο σταθερά και έχουν λιγότερες πιθανότητες να διαλυθούν.

Γενικά, τα ψάρια δεν μπορούν να φτιάξουν τις δικές τους χρωστικές, επομένως πρέπει να τις καταναλώνουν με την διατροφή τους.

Στην άγρια φύση, αυτές οι χρωστικές θα προέρχονταν από την κατανάλωση φυκιών, γαρίδων, σαλιγκαριών κλπ.

Στα όρια ενός ενυδρείου ή μικρής λίμνης δεν υπάρχουν αρκετά φύκια ή άλλες φυσικές προμήθειες χρωστικών, επομένως πρέπει να συμπεριληφθούν στην διατροφή που τους παρέχεται.  

Εάν δεν χορηγηθούν στα ψάρια τροφές που περιέχουν ενισχυτικά χρώματος, τα χρωματοφόρα μπορεί να μην γεμίσουν με χρωστική ουσία και τα ψάρια να φαίνονται άτονα ή απαλόχρωμα.

Όταν τα χρωματοφόρα κύτταρα γεμίζουν με χρωστική ουσία, οποιαδήποτε περίσσεια θα κυκλοφορήσει μέσω του σώματος πριν απελευθερωθεί στα κόπρανα.

Τα συστατικά ενίσχυσης του χρώματος στις τροφές των ψαριών μπορεί να είναι είτε φυσικά είτε τεχνητά, αλλά όλα αποτελούν πηγή των χρωστικών που αναφέρθηκαν προηγουμένως.

Φυσικά συστατικά που είναι πλούσια σε χρωστικές ουσίες που μπορούν να καταναλωθούν από τα ψάρια μας περιλαμβάνουν κριλ, σπανάκι, φύκια, σπιρουλίνα και καρότο. Αυτά τα συστατικά επιλέχθηκαν ειδικά στις τροφές  των ψαριών για τη βελτιστοποίηση του χρώματος τους.