xromata.com

Στον ιστότοπο Wonderopolis υπάρχει μια σειρά ερωτημάτων του τύπου «Γιατί το Χ έχει χρώμα Ψ;» και δίδονται οι απαντήσεις.

Κάποια από τα άρθρα αυτά έχουν ήδη μεταφρασθεί και αναρτηθεί και εδώ, όπως το ‘Γιατί οι ζέβρες έχουν άσπρες και μαύρες ραβδώσεις;’, ‘Γιατί το αίμα έχει χρώμα κόκκινο;’, ‘Γιατί οι φλέβες έχουν μπλε χρώμα;’

Πολλά ερωτήματα για χρώματα που μας περιτριγυρίζουν στην καθημερινότητά μας, που οι απαντήσεις τους δίδονται από τον προαναφερόμενο ιστότοπο, αλλά και από αλλού, θα τα βρείτε συγκεντρωμένα στα GATEGORIES της ιστοσελίδας μας κάτω από τον τίτλο «Γιατί έχει χρώμα….»

Πώς αποκτούν οι βράχοι και οι πέτρες

τα χρώματά τους;

Στο ερώτημα «Πώς αποκτούν οι πέτρες τα χρώματά τους;», θα δούμε την απάντηση όπως διατυπώνεται στον ιστότοπο Wonderopolis.

Σας αρέσουν οι πέτρες και οι βράχοι; Τα βράχια και οι πέτρες μπορούν να βρεθούν σε όλα τα είδη σχημάτων και μεγεθών. Το πιο σημαντικό, ότι μπορούν επίσης να βρεθούν σε μια μεγάλη ποικιλία από όμορφα χρώματα.

Αλλά πώς ακριβώς οι πέτρες παίρνουν τα χρώματα τους;

Εδώ στη Γη, ζούμε σε έναν βραχώδη πλανήτη.

Οι ίδιες οι ήπειροι είναι τεράστιες πετρώδεις πλάκες.

Πέτρινες οροσειρές εκτείνονται προς τον ουρανό σε όλο τον κόσμο. Ακόμη και ο βυθός των θαλασσών αποτελείται από βραχώδεις πυθμένες.

Η Γη είναι ένας από τους τέσσερεις βραχώδεις πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος.

Οι άλλοι τρεις βραχώδεις πλανήτες είναι ο Ερμής, η Αφροδίτη και ο Άρης.

Οι υπόλοιποι πλανήτες – Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας – αποτελούνται κυρίως από αέρια.

Πολλοί από τους βράχους της Γης καλύπτονται από γρασίδι, δάση και υδάτινα σώματα.

Στους άλλους πλανήτες και το φεγγάρι της Γης, το γυμνό βραχώδες έδαφος είναι ό,τι βλέπουμε.

Πολλοί βράχοι της Γης μπορούν και παίρνουν μια φαινομενικά ατελείωτη σειρά χρωμάτων. Έχοντας από έντονα κόκκινα και πορτοκαλιά  έως μουντά καφετιά και γκρίζα χρώματα, οι βράχοι της Γης μπορούν να αποδώσουν μια όμορφη χρωματική εικόνα της φύσης.

Όλα αυτά τα χρώματα είναι το αποτέλεσμα των ορυκτών που αποτελούν τους βράχους.

Τα ορυκτά είναι τα δομικά στοιχεία του βράχου.

Ορισμένοι βράχοι αποτελούνται από έναν μόνο τύπο ορυκτού, αλλά οι περισσότεροι βράχοι περιέχουν μερικούς διαφορετικούς τύπους ορυκτών που ενώνονται μεταξύ τους.

Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι υπάρχουν 4.000 διαφορετικά είδη ορυκτών. Κάθε ορυκτό έχει τη δική του μοναδική χημική σύνθεση, η οποία βοηθά στον προσδιορισμό του χρώματος που έχουν.

Το χρώμα ενός ορυκτού μπορεί επίσης να επηρεαστεί από χημικές προσμείξεις, αλληλεπίδραση με άλλα ορυκτά και περιβαλλοντικούς παράγοντες.

Όπως σε όλα τα αντικείμενα, το χρώμα ενός ορυκτού εξαρτάται από τα μήκη κύματος του φωτός που απορροφά και αντανακλά.

Οι ατομικοί δεσμοί εντός ενός ορυκτού καθορίζουν γενικά ποια μήκη κύματος θα απορροφηθούν και ποια θα ανακλώνται. Αυτά τα μήκη κύματος που αντανακλώνται πίσω στα μάτια μας καθορίζουν το χρώμα του ορυκτού.

Ορισμένα ορυκτά έχουν ελεύθερα ηλεκτρόνια που απορροφούν ορισμένα μήκη κύματος φωτός. Κατά την απορρόφηση η επιπλέον ενέργεια μπορεί να εκπέμπεται ως ένα άλλο μήκος κύματος φωτός.

Εάν αυτό το ορυκτό περιέχει προσμείξεις ή άλλα ορυκτά στοιχεία, η ατομική του δομή μπορεί να αλλάξει, επηρεάζοντας έτσι τα μήκη κύματος του φωτός που αντανακλώνται και πιθανώς αλλάζει το χρώμα του.

Τα ορυκτά μπορούν να πάρουν διαφορετικά χρώματα ανάλογα με την εσωτερική ατομική τους δομή.

Για παράδειγμα, ο γραφίτης του μολυβιού και τα διαμάντια είναι και τα δυο καθαρός άνθρακας. Ωστόσο, οι διαφορές στον τρόπο με τον οποίο σχηματίστηκαν τα ορυκτά αυτά, τους έδωσαν διαφορετικές ατομικές δομές, και έτσι έχουν πολύ διαφορετικά χρώματα και ιδιότητες.

Χρώματα βαφές

Οι βαφές κατά την Αναγέννηση και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης

(Όπως αναγράφονται στον ιστότοπο ‘WebExibits, Pigments through the ages’).

Σε προηγούμενα άρθρα, αναφερθήκαμε στα χρώματα βαφές που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος κατά την προϊστορική περίοδο, την πρώιμη και ύστερη αρχαιότητα, και τον Μεσαίωνα, τα περισσότερα των οποίων είναι εν χρήσει ακόμα και σήμερα.

Κατά την Αναγέννηση έως και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης πέρα από τα προαναφερθέντα χρώματα, που παρέμειναν όλα εν χρήσει, εκτός από το Egyptian Blue, προστέθηκαν άλλα τρία χρώματα βαφές στον χρωστήρα του ανθρώπου, τα εξής, κατά την διεθνή αγγλική τους ονομασία:

Naples Yellow

Van Dyke Brown

Prussian Blue

Αρχίζουμε την αναφορά σ’ αυτά τα 3 χρώματα ξεκινώντας από το Naples Yellow (κίτρινο της Νεαπόλεως)

Naples Yellow

Σύντομη περιγραφή του Naples Yellow (κίτρινο της Νεαπόλεως):

Μία από τις παλαιότερες συνθετικές χρωστικές με πολύ καλή επικάλυψη, αντοχή χρωματισμού, και χημική σταθερότητα.

Είναι ένα αντιμόνιο μολύβδου που χρησιμοποιείται ως χρωματική απόχρωση κίτρινου σε κεραμικά ήδη από την εποχή της Βαβυλώνας και της Ασσυρίας. Βρέθηκε επίσης σε αιγυπτιακό γυαλί της 19^ης δυναστείας.

Ήταν μια εξέχουσα χρωστική ουσία στην παλέτα των Μεγάλων Ζωγράφων, αλλά γενικά η ιστορία της δεν είναι βεβαιωμένη.

Μέχρι την περίοδο της υδατογραφίας η ύπαρξή της δεν είναι τεκμηριωμένη.

Ήταν ουσιώδης για την απεικόνιση τοπίων, διότι είχε την ιδιότητα να φαίνεται ότι εισχωρεί στο βάθος της εικόνας όπως φωτίζει ένας μακρινός ήλιος, σε αντίθεση με άλλα κίτρινα που προβάλλονται μπροστά.

Η ιστορία του Naples Yellow (κίτρινο της Νεαπόλεως):

Αυτό το κίτρινο αντιμονίου ήταν γνωστό από πολύ νωρίς σαν χρώμα επισμάλτωσης. Έχει βρεθεί πάνω σε τούβλα της Βαβυλώνας ηλικίας τουλάχιστον 2.500 ετών.

Η περσική κεραμική ήδη από τον δέκατο τρίτο αιώνα είναι περιστασιακά διακοσμημένη με κίτρινο αντιμονίου.

Αν και χρησιμοποιήθηκε σε σμάλτα από πολύ παλιά, χρησιμοποιήθηκε σαν χρώμα ζωγραφικής σε πίνακες μόνο από την αναγέννηση και μετά, συγκεκριμένα από τα μέσα του 15^ου αιώνα έως το 1900.

Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά της ονομασίας αυτού του κίτρινου στην Αγγλική ως Naples Yellow έγινε το 1738.

Από τον 16^ο αιώνα άρχισε να αντικαθιστά ευρέως το ‘lead tin yellow’(κίτρινο μολυβδοκασσίτερου), όμως μετά το 1800 άρχισε κι’ αυτό να αντικαθίσταται από το κίτρινο του χρωμίου, το κίτρινο του κοβαλτίου και το κίτρινο του θειούχου καδμίου.

Πρόκειται για μια από τις παλαιότερες συνθετικές βαφές, την οποία είναι γνωστό ότι οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι ήξεραν να παράγουν.

Το όνομά του προέρχεται πιθανότατα από την παρουσία του ως φυσική εναπόθεση στην ηφαιστειακή γη του Βεζούβιου, στον κόλπο της ιταλικής Νάπολης.

Η επίσημη χημική ονομασία του κίτρινου της Νάπολης είναι ‘κίτρινο του αντιμονίου’.

Οι αποχρώσεις του κυμαίνονται από ένα απαλό, γήινο, κοκκινοκίτρινο χρώμα έως ένα έντονο ανοιχτό κίτρινο.

Είναι το χημικό συστατικό αντιμόνιο μολύβδου με χημικό τύπο Pb2Sb2O7.

Είναι πολύ τοξικό χρώμα, ανθεκτικό στο φως.

Χημικά είναι αρκετά σταθερό και επηρεάζεται ελάχιστα από αλκάλια, αραιά ή συμπυκνωμένα νιτρικά ή υδροχλωρικά οξέα.

Τήκεται μόνο σε υψηλή θερμοκρασία και γίνεται σκούρο καφετί.

Σε λάδι, το κίτρινο της Νάπολης είναι αρκετά σταθερό, όσον αφορά το φως, αλλά ενδέχεται να σκουραίνει, όπως και άλλες ενώσεις του μολύβδου, από αέρα που περιέχει υδρόθειο.

Στη ζωγραφική με υδατοχρώματα το κίτρινο της Νάπολης είναι συχνά απορριπτέο γιατί αμαυρώνεται γρήγορα και ακανόνιστα, παρουσία απλών ιχνών ενώσεων θείου.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[οδ΄]

To Άσπρο στον 20^ο αιώνα

[ε΄]

-Συνεχίζω, εγώ το άσπρο, να σου μιλώ Άνθρωπε, για την ιστορία μου κατά τον 20^ο αιώνα και ύστερα.

Δυστυχώς, παρά τους καλούς συμβολισμούς μου, στους οποίους θα αναφερθώ αργότερα, με έχεις αναμείξει Άνθρωπε κατά την περίοδο αυτήν σε εμφύλιους πολέμους, με καθιέρωσες σαν το χρώμα επαναστατικών ομάδων, πολιτικών κινημάτων, ή αντιμαχόμενων παρατάξεων, όπως τα πιόνια του σκακιού, όπου οι πεσσοί της μιας παράταξης είναι άσπροι και αντιμετωπίζουν τους κόκκινους (που αργότερα καθιερώθηκαν σαν μαύροι).

Για την χρήση μου σαν αντίθετο χρώμα στο σκάκι, ή ακόμα στα πλήκτρα του πιάνου, θα ασχοληθούμε αρκετά αργότερα κατά την ‘συνέντευξη των χρωμάτων’.

Στην πολιτική λοιπόν.

Η ανάμειξή μου με την πολιτική είναι πολύ παλαιότερη του 20^ου αιώνα.

Σαν λευκό χρώμα συνδέομαι συχνά με τον μοναρχισμό.

Ο συσχετισμός αυτός προήλθε αρχικά από τη λευκή σημαία της δυναστείας των Βουρβόνων της Γαλλίας.

Το λευκό έγινε το έμβλημα των βασιλικών εξεγέρσεων ενάντια στην Γαλλική Επανάσταση.

Αλλά ακόμα και πολύ παλαιότερα, εκεί μεταξύ του 1455 – 1487 είχα αναμειχθεί σε άλλον βασιλικό πόλεμο, στον ‘πόλεμο των ρόδων’

Ήταν ένας εμφύλιος πόλεμος που ξέσπασε στην Αγγλία για την διαδοχή στον θρόνο. Πήρε το όνομά του από τα εμβλήματα των δυο αντιμαχόμενων Οίκων, το λευκό ρόδο του Οίκου της Υόρκης και το κόκκινο ρόδο του Οίκου των Λάνκαστερ.

Όμως αυτοί οι βασιλικοί πόλεμοι έχουν καταχωνιασθεί στα συρτάρια της ιστορίας και δεν σε απασχολούν πλέον παρά σαν ιστορικές αναφορές, ενώ η ανάμειξή μου σε εμφύλιους, επαναστάσεις και άλλα κατά τον 20^ο αιώνα, έχουν αντίκτυπο, σε αρκετές περιπτώσεις, ακόμα και σήμερα στην ζωή σου Άνθρωπε.

Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε τη Ρωσική Επανάσταση του 1917, ο Λευκός Στρατός, ένας συνασπισμός μοναρχικών, εθνικιστών και φιλελεύθερων, πολέμησε ανεπιτυχώς ενάντια στον Κόκκινο Στρατό των Μπολσεβίκων.

Συνοπτικά, το Λευκό κίνημα ήταν η αντιπολίτευση που σχηματίστηκε εναντίον των Μπολσεβίκων.

Τελικά ηττήθηκε από τους Μπολσεβίκους το 1921–22, και πολλά από τα μέλη του κινήματος μετανάστευσαν στην Ευρώπη.

Μια παρόμοια μάχη μεταξύ των Κόκκινων και των Λευκών πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Φινλανδία την ίδια περίοδο.

Στο Ιράν, η Λευκή Επανάσταση ήταν μια σειρά κοινωνικών και πολιτικών μεταρρυθμίσεων που ξεκίνησαν το 1963 από τον τελευταίο Σάχη του Ιράν πριν από την κατάρρευση του.

Πέρα από την επιθετική αντίσταση και αντιπαράθεση, το λευκό σχετίζεται επίσης με την ειρήνη και την παθητική αντίσταση.

Λευκή κορδέλα φοριέται από κινήματα που καταγγέλλουν τη βία εναντίον των γυναικών και το White Rose ήταν μια μη βίαιη ομάδα αντίστασης στη ναζιστική Γερμανία.

Βέβαια, ένας άλλος συσχετισμός μου, για τον οποίο ουδόλως υπερηφανεύομαι, είναι αυτός με την Κου Κλουξ Κλαν, ιδιαίτερα με την τρίτη περίοδό της που ήκμασε κυρίως κατά τις δεκαετίες των 50 και 60, απομεινάρια της οποίας υφίστανται ακόμα και σήμερα.

Η Ku Klux Klan είναι μια ρατσιστική και αντιμεταναστευτική οργάνωση που ήκμασε κυρίως στις νότιες Ηνωμένες Πολιτείες μετά τον αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο.

Τα μέλη της οργάνωσης φορούσαν λευκές ρόμπες και κουκούλες, έκαιγαν σταυρούς και επιτίθονταν βίαια, δολοφονώντας μαύρους (και όχι μόνον) Αμερικανούς.

Η διακριτική λευκή φορεσιά των οπαδών της Κου Κλουξ Κλαν επέτρεπε μεγάλες δραστηριότητες δημόσιας κλίμακας, ειδικά παρελάσεις και τελετές καύσης σταυρών, διατηρώντας παράλληλα μυστική την ταυτότητα των μελών.

Οι πωλήσεις των λευκών στολών παρείχαν την κύρια χρηματοδότηση για τον οργανισμό.

Τώρα, κατά την διάρκεια του 20^ο αιώνα, πέρα από την χρήση μου από επαναστατικές και άλλες ομάδες, κινήματα και πολιτική, έπαιξα κατά διαστήματα σημαντικό ρόλο, μέσω της μόδας, στην καθημερινότητά σου Άνθρωπε, ιδιαίτερα κατά την δεκαετία των 30.

Βέβαια η είσοδός μου στην ζωή σου κατά τα 30’s, ξεκίνησε από την προηγούμενη δεκαετία των 20, την δεκαετία της αρτ ντεκώ, όπου εγώ το λευκό με το αδελφό μεταλλικό χρώμα το ασημί, συμπληρώναμε την δριμύτατη εμφάνιση του μαύρου που κυριαρχούσε την εποχή εκείνη.

Μην ξεχνάς δε ότι τότε, κορυφαίο τεχνολογικό καλλιτεχνικό επίτευγμα, ήταν η εξάπλωση της 7^ης τέχνης, του κινηματογράφου, όπου οι ταινίες της περιόδου εκείνης ήταν ασπρόμαυρες. Άσπρο – μαύρο.

Μπαίνοντας στην δεκαετία των 30, ήδη από την προηγούμενη ασπρόμαυρη περίοδο της προηγούμενης δεκαετίας έχει καθιερωθεί σαν επίσημο ένδυμα το μαύρο για τους άνδρες και το ανοιχτόχρωμο, κυρίως το λευκό σατέν για τις γυναίκες.

Τα γυναικεία μαλλιά ξανοίγουν και βάφονται πλατινέ, σχεδόν άσπρα.

Η Τζην Χάρλοου, η σαγηνευτική γόησσα του Χόλλυγουντ, με τα πλατινέ μαλλιά, ντυμένη με λευκά σατέν φορέματα είναι ο αντιπροσωπευτικός τύπος της γυναικείας σιλουέτας των ’30.

Ο μονοχρωματισμός αρχίζει να επικρατεί στην διακόσμηση με κύριο αντιπρόσωπό του εμένα, το λευκό, που με τις τότε σύγχρονες ιατρικές ανακαλύψεις για την διατροφική επίδραση του ήλιου και τις γενικές ευμενείς επιπτώσεις του στην υγεία, το φως και κατ’ επέκταση η αντιστοιχία του, το λευκό χρώμα, γινόμαστε πολύ δημοφιλή.

Λόγω της ανάγκης της επαφής με τον ήλιο άρχισαν να καθιερώνονται οι διακοπές του εργαζόμενου κόσμου, τα θαλάσσια μπάνια και το μαύρισμα από τον ήλιο σαν ένδειξη υγείας.

Το ηλιοψημένο δέρμα προβαλλόταν με την αντίθεση του άσπρου ή ανοιχτόχρωμου χρώματος των ρούχων, ενώ τα άσπρα μαγιώ έγιναν πολύ της μόδας.

Το άσπρο στην εσωτερική διακόσμηση έδινε την εντύπωση του φωτεινότερου και της ψευδαίσθησης της μεγαλύτερης έκτασης του χώρου.

Το λευκό μέταλλο του χρωμίου και το ανοιχτόχρωμο ξύλο της συκομουριάς συμπλήρωναν την διακόσμηση.

Άσπρες σατέν κουρτίνες, άσπρα ταπέτα και σατέν υφάσματα πάνω στα άσπρα σαλόνια ήταν στις επιταγές της μόδας.

Μια ανθεκτική συνθετική βαφή άσπρου χρώματος έβαφε τα αυτοκίνητα της εποχής, που τα περισσότερα ήταν άσπρα αφού το λευκό χρώμα είχε γίνει το σύμβολο της πολυτέλειας, ενώ εμφανίστηκαν για πρώτη φορά κάτασπρα χριστουγεννιάτικα δέντρα.

Αυτά σχετικά με την σχέση μου στην ιστορία του 20^ο αιώνα….

Α! Ναι, μην το ξεχάσω. Αφού ξεκίνησα με την πολιτική την σύνδεσή μου με τον προηγούμενο αιώνα, τον 20^ο, ας κλείσω πάλι με την πολιτική, με ένα από τα ισχυρότερα πολιτικά σύμβολα της εποχής αυτής, τον Λευκό Οίκο, ο οποίος δεν ήταν από την αρχή λευκός, όμως έγινε λευκός και μετονομάστηκε από «Διοικητική Κατοικία» σε «Λευκός Οίκος», με την είσοδο του αιώνα, το 1901, από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Θίοντορ Ρούσβελτ  έτσι ώστε να ξεχωρίζει το όνομα του κτιρίου που φιλοξενεί τον εκάστοτε ανώτατο άρχοντα του αμερικανικού κράτους από τα άλλα δημόσια κτίρια των Πολιτειών όπου διαμένει ο κυβερνήτης κάθε Πολιτείας τα οποία αποκαλούνται «Διοικητικές Κατοικίες».

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[8]

Για να παρακολουθήσετε την σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο ‘ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ’ καλό θα είναι να διαβάσετε τo εισαγωγικό 1^ο άρθρο που θα βρείτε στον σύνδεσμο https://xromata.com/?p=11228 …..

Leonardo da Vinci

Σύγχρονος του Alberti ήταν ο ζωγράφος Leonardo da Vinci (1452 – 1519).

Γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1452 στην πόλη Βίντσι της Τοσκάνης, στην Δημοκρατία της Φλωρεντίας.

Εκτός από ζωγράφος και σχεδιαστής, ήταν και γλύπτης, αρχιτέκτων, μουσικός, μαθηματικός, μηχανικός, ανατόμος, αστρονόμος, γεωλόγος, βοτανολόγος, παλαιοντολόγος, χαρτογράφος και εφευρέτης.

Ο Leonardo σαν ζωγράφος ενδιαφέρθηκε για το τετραχρωματικό σύστημα (πέραν του άσπρου – μαύρου) διστάζοντας κατ’ αρχάς να θεωρήσει το πράσινο σαν ένα από τα τέσσερα χρώματα, καθώς το πράσινο μπορεί να ληφθεί ως μείγμα κίτρινου και μπλε.

Εδώ μπορούμε να αναγνωρίσουμε την για πρώτη φορά αντίληψη της διαφοράς μεταξύ του βασικού και του δευτερογενούς χρωματικού συστήματος.

Όταν ο Λεονάρντο μελετούσε τα χρώματα, γνώριζε ήδη τη ρύθμιση που υπέβαλε το 1435 ο συμπατριώτης του Leon Battista Alberti.

Ο Leonardo, στην ‘πραγματεία του για τη ζωγραφική’ εξέθεσε κάποιες ιδέες του για τα βασικά χρώματα που τα ονόμαζε "απλά χρώματα".

Πρωτίστως καθορίζει ότι τα ακόλουθα είναι τα απλά χρώματα: κίτρινο, κόκκινο, πράσινο και μπλε (τα πρωταρχικά) μαζί με τα άσπρο – μαύρο, ενώ δύο χρώματα, το πράσινο και το μπλε στην πραγματικότητα δεν είναι απλά.

Ο Leonardo καθιστά σαφέστερη την άποψή του λίγο αργότερα ως εξής:

«Τα απλά χρώματα είναι έξι. Το πρώτο είναι το λευκό, ακόμη και αν ορισμένοι φιλόσοφοι δε δέχονται ούτε το λευκό, ούτε το μαύρο στη σειρά των χρωμάτων, καθώς θεωρούν το πρώτο σαν σύνολο των χρωμάτων και το δεύτερο σαν απουσία χρωμάτων. Δεδομένου ότι οι ζωγράφοι δεν μπορούν να ζωγραφίζουν χωρίς αυτά, είναι σημαντικό να τα ταξινομηθούν στα "απλά χρώματα".

Ως εκ τούτου, το λευκό είναι το πρώτο από τα απλά χρώματα, το κίτρινο είναι το δεύτερο, το πράσινο είναι το τρίτο, το μπλε είναι το τέταρτο, το κόκκινο είναι το πέμπτο και το μαύρο είναι το έκτο.

Το μπλε και το πράσινο δεν είναι απλά χρώματα. Το μπλε, όπως ο αέρας, αποτελείται από φωτεινότητα και σκοτάδι. Το πράσινο αποτελείται από ένα απλό (κίτρινο) και ένα σύνθετο (μπλε) χρώμα: κίτρινο και μπλε».

Κατά τον Leonardo da Vinci, λοιπόν, η χρωματική γραμμή είχε ως εξής:

λευκό, κίτρινο, πράσινο, μπλε, κόκκινο, μαύρο

Μια ματιά στην γραμμική κλίμακα των έξι «colori semplici», την οποία αναφέρει ο Leonardo da Vinci γύρω στο 1510, θα αποκαλύψει ότι αυτός ο διαχωρισμός των πραγματικών χρωμάτων -όπως μας είναι γνωστά- ήταν στην πραγματικότητα τόσο δύσκολος όσο και αμφισβητούμενος.

Η διάταξη των χρωμάτων εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον δημιουργό ενός συγκεκριμένου συστήματος χρωμάτων και από την χρήση που επιδιώκει να εκπληρώσει.

Το ‘Light and Color theory of the magnetic spectrum’ του Clay Taylor είναι μια ενδιαφέρουσα, εκτενής εργασία πάνω στο φως, τα χρώματα και το φάσμα που αξίζει να την παρακολουθήσουμε τμηματικά, σε μια σειρά άρθρων:

https://xromata.com/?p=11007

https://xromata.com/?p=11209

https://xromata.com/?p=11355

https://xromata.com/?p=11569

Η θεωρία του φωτός και των χρωμάτων του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος

Άρθρο 5^ο

Γιατί 3;

(β΄μέρος)

Ας κάνουμε λοιπόν μια επισκόπηση των βασικών τριάδων που αποκομίσαμε κατά την σύντομη εισβολή μας στον ‘μαγνητισμό’:

Υπάρχουν 3 μαγνητικοί άξονες στο κέντρο κάθε πεδίου ενέργειας και σωματιδίου της ύλης ή δεδομένου τμήματος της διάστασης.

Αυτοί αντιστοιχούν στα παρακάτω καθώς και σε πολλά άλλα:

Το θετικό, το ουδέτερο και το αρνητικό, υπό την ευρύτερη έννοια.

Τον μικρόκοσμο, σε σχέση μ’ εμένα τον άνθρωπο και τις διαστάσεις μου, και τον μακρόκοσμο.

X, Y, Z – οι 3 διαστάσεις.

Θετική καμπυλότητα, καμπυλότητα, αρνητική καμπυλότητα.

Τις δυο πλευρές μιας γωνίας και την υποτείνουσα τους.

Τα μαγνητικά ρεύματα του βόρειου και νότιου πόλου και τα ουδέτερα διαχωριστικά τους.

Τους δυο αντίθετους πόλους / άκρα μιας σφαίρας και το ουδέτερο χώρισμα της, τον ισημερινό

της.

Αντίθετη φορά του ρολογιού, στατικότητα, περιστροφή κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού.

Άξονας περιστροφής, άξονας εισόδου και άξονας εξόδου γυροσκοπίου.

Θετικές, αρνητικές και ουδέτερες δυνάμεις coriolis.

Αύξηση της ψυχρής / μειούμενης θερμότητας, μέση θερμοκρασία, αύξηση της θερμότητας / μείωση του κρύου.

Το φαινόμενο Doppler. Εισερχόμενη ενέργεια συμπίεσης, στιγμή θεμελιώδους τόνου, εξερχόμενη ενέργεια. (https://en.wikipedia.org/wiki/Doppler_effect)

3 εναλλασσόμενα ρεύματα φάσης.

Ως προς τα χρώματα, αυτοί οι τριπλοί μαγνητικοί άξονες κυριολεκτικά αντιστοιχούν  καθένας σε ένα χρώμα, στο κόκκινο, το πράσινο και το μπλε.

Η εγγενής αξία της μαγνητικής επαγωγής μεταξύ αυτών των 3 όρων σε όλες τις περιπτώσεις είναι ο χρυσός αριθμός Φ.

Το ‘Light and Color theory of the magnetic spectrum’ του Clay Taylor είναι μια ενδιαφέρουσα, εκτενής εργασία πάνω στο φως, τα χρώματα και το φάσμα που αξίζει να την παρακολουθήσουμε τμηματικά, σε μια σειρά άρθρων:

https://xromata.com/?p=11007

https://xromata.com/?p=11209

https://xromata.com/?p=11355

https://xromata.com/?p=11569

Η θεωρία του φωτός και των χρωμάτων του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος

Άρθρο 5^ο

Γιατί 3;

(α΄μέρος)

Γιατί υπάρχουν 3 πρωτογενή χρώματα / γωνίες διάθλασης στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία;

Λοιπόν, αυτό το ερώτημα υπήρξε ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ για τους μυστικιστές από αμνημονεύτων χρόνων. Γιατί 3;

Κάθε άνθρωπος πρέπει να απαντήσει σ’ αυτό για τον εαυτό του κάποια στιγμή…

Θα πω ότι ολόκληρες θρησκείες έχουν υποστεί ανθρωπομορφισμό γι’ αυτό το θέμα, σε μια προσπάθεια να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα, από τους πανάρχαιους χρόνους, ξανά και ξανά!

Υπάρχουν μερικά σημαντικά βασικά χαρακτηριστικά και παρατηρήσεις που θα συζητηθούν εδώ, όμως όλα αυτά επικεντρώνονται στο σημαντικότερο έργο του Jon DePew σχετικά με το μαγνητισμό.

Το έργο του Jon DePew (και άλλων όπως ο Edward Leedskalnin πριν από αυτόν) απέδειξε μέσω φυσικών πειραμάτων και γεωμετρικών συλλογισμών ότι ο μαγνητισμός και όλες οι πιθανές ρυθμίσεις του ενεργειακού πεδίου (οι οποίες είναι τελικά λειτουργίες του μαγνητισμού) αποτελούνται από 3 βασικά συστατικά.

Ο Jon συχνά περιγράφει αυτά σαν τα "δύο αντίθετα μαγνητικά ρεύματα και τα ουδέτερα σωματίδια της ύλης".

Τελικά, μιλάει για τη βασική τριγωνοποίηση / πόλωση σε θετική, αρνητική και ουδέτερη.

Αυτή την συνυπάρχουσα σχέση μεταξύ των σωματιδίων της ύλης και των ενεργειακών πεδίων, θα επιχειρήσω να συνοψίσω σε μερικά βασικά σημεία που σχετίζονται πιο συγκεκριμένα με την έρευνα επί του χρώματος και του φωτός αυτού του άρθρου, ώστε να μπορέσουμε να κατανοήσουμε από εδώ και πέρα το γενικό πνεύμα του θέματος.

Αυτό ίσως να είναι το πιο περίπλοκο τμήμα αυτού του άρθρου για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την ηλεκτρομαγνητική θεωρία, όμως μπορεί να γίνει κατανοητό από όλους με κάποια εξοικείωση.

Αυτό που είναι σημαντικό είναι το να καταλάβουμε πως το ίδιο το φως ως "ηλεκτρομαγνητισμός" ΕΙΝΑΙ μαγνητισμός.

Ο όρος ‘ΗΛΕΚΤΡΟ’ του ηλεκτρομαγνητισμού, ουσιαστικά αναφέρεται απλώς στο γεγονός ότι το μαγνητικό πεδίο εναλλάσσεται / περιστρέφεται / κυκλοφορεί σε σχετική συχνότητα και μπορεί και επιφέρει συγγενική κίνηση μέσα στο δικό του συνεχές.

{Μην σκεφτείτε ένα μαγνητικό πεδίο σαν κάτι που τελειώνει ποτέ. Κάθε άτομο / σωματίδιο της ύλης διατηρείται και συνδέεται μέσω μαγνητικού πεδίου με κάθε άλλο στο σύμπαν ως εναλλασσόμενο (θετικό # αρνητικό) και εξουδετερωτικό (ουδέτερο) συνεχές.}

Ο βασικός κινητήρας της εναλλαγής του μαγνητικού πεδίου και της πολικής ανταλλαγής δεν είναι η ηλεκτρική ενέργεια σαν ανεξάρτητη δύναμη, αλλά η ανάγκη του καθολικού δυναμικού μαγνητικού πεδίου να ανακατανείμει τη σχετική αδράνεια (να προκαλέσει κίνηση) και τον πολικό προσανατολισμό προκειμένου να διατηρηθεί η μαγνητική ισορροπία.

Υπάρχει μια σχετική μαγνητική πίεση (ηλεκτρομαγνητική δύναμη, γνωστή ως τάση) σε αυτό που θεωρούμε σαν "θετικό ηλεκτρικά φορτισμένο" αντικείμενο, καθώς και σε κάθε "αρνητικά φορτισμένο" αντικείμενο, με δυνατότητα επαγωγής* κίνησης και αναδιανομής πολικότητας μέσω αντίστασης στην αδράνεια της βάσης του στατικού κυρίαρχου μαγνητικού πεδίου (όπως για παράδειγμα, αυτό της Γης και του ηλιακού συστήματος) ως συνάρτηση της διαμεσολαβητικής πίεσης στο κύκλωμα.

*[Ηλεκτρομαγνητική επαγωγή ονομάζεται η εμφάνιση ηλεκτρισμού εξ αιτίας μαγνητικού πεδίου]

Αυτό ισχύει και για την βαρύτητα και όλα τα άλλα χαρακτηριστικά της δύναμης.

Δεν υπάρχουν ξεχωριστές δυνάμεις, είναι όλες συμπεριφορές του ιδίου βασικού μαγνητικού συστήματος που απαιτούνται από την μαγνητική διάσταση για τους ίδιους σκοπούς, όπως απαιτείται και η χρυσή αναλογία του Φ και τουλάχιστον ένας τριγωνισμός, ο οποίος είναι απαραίτητος για να ορίσουμε ένα σημείο στον χώρο και τον χρόνο ή να δώσουμε διάσταση σε μια σφαίρα.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα (του φωτός) αντιπροσωπεύονται παραδοσιακά με μια τριαδοποίηση των ιδιοτήτων τους που σημαίνεται από τα 3 βασικά χρώματα.

Στα πρότυπα διαγράμματα των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων, 2 γραμμικά κύματα προσανατολίζονται το ένα προς το άλλο σε 90 μοίρες κατά μήκος ενός άξονα, όπου μπορεί να εντοπιστεί μια σπείρα που ενοποιεί τους εναλλασσόμενους φορείς διαχρονικά.

Τελικά αυτή η τριπλή σχέση μπορεί να εκπροσωπείται ανά πάσα στιγμή από ένα ορθογώνιο τρίγωνο (το οποίο φανερώνει μια πιο επιτακτική λειτουργία του Πυθαγορείου Θεωρήματος.)

Τα αντιταγμένα κατά 90 μοίρες γειτονικά διανύσματα, παραδοσιακά διαχωρίζονται σαν ηλεκτρικά και μαγνητικά κύματα, των οποίων η υποτείνουσα σημαίνει την άνευ αντίστασης μεταξύ των 2 πορεία της στροφορμής (γωνιακής ροπής).

Ωστόσο, δεν πρέπει να θεωρούμε ως σωστή την διάκριση της γωνιακής αυτής σχέσης φάσεων σαν δυο χωριστά πράγματα, σαν ηλεκτρισμό και μαγνητισμό.

Αυτή στην πραγματικά είναι απλώς μια εκδήλωση της απαιτούμενης πολικότητας.

Το λευκό φως το οποίο διαπιστώνουμε ότι αποτελείται από 3 βασικά αδιαίρετα συστατικά, τις τρεις πρωτογενείς ακτινοβολίες του κόκκινου, του πράσινου και του μπλε χρώματος, είναι ένα αποτέλεσμα της αντίληψης της ίδιας αλήθειας του μαγνητικού πεδίου / μαγνητικού κύματος, που αποτελείται από μια τριαδοποίηση από θετικούς, αρνητικούς και ουδέτερους άξονες, σχετικού τρισδιάστατου προσανατολισμού.

Θα βρούμε αυτήν την αλήθεια να παρουσιάζεται στην ανάλυση του φωτός!

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ογ΄]

To Άσπρο στην νεότερη ιστορία

[δ΄]

-Να ’μαι πάλι εδώ το Άσπρο χρώμα για να συνεχίσω την εξιστόρηση της πορείας μου μαζί σου Άνθρωπε, από την Αναγέννηση και ύστερα.

Κατά τον 18^ο αιώνα, από το 1700 δηλαδή και μετά, το λευκό έγινα το κυρίαρχο χρώμα στην αρχιτεκτονική των εσωτερικών χώρων, τόσο λίγο πρωτύτερα, κατά την περίοδο του Μπαρόκ, αλλά ιδιαίτερα λίγο αργότερα όταν επεκράτησε το στυλ Ροκοκό που ακολούθησε το Μπαρόκ κατά τον 18ο αιώνα.

Οι εσωτερικοί χώροι των εκκλησιαστικών χώρων σχεδιαζόντουσαν έτσι ώστε να επιδεικνύουν τη δύναμη, τη δόξα και τον πλούτο της εκκλησίας. Φαινόταν να είναι ζωντανοί, γεμάτοι καμπύλες, ασυμμετρία, καθρέφτες, επιχρύσωση, αγάλματα και ανάγλυφα, ενωμένα μεταξύ τους με το λευκό χρώμα.

Το λευκό έγινε επίσης το χρώμα της μόδας για άνδρες και γυναίκες κατά τον 18ο αιώνα.

Οι άνδρες της αριστοκρατίας και των ανωτέρων τάξεων φορούσαν λευκές περούκες και λευκές κάλτσες, ή πουδράριζαν τα μαλλιά τους και τα πρόσωπα με λευκές πούδρες, καθώς και οι γυναίκες οι οποίες φορούσαν περίτεχνα κεντημένα φορέματα σε άσπρα ή απαλά παστέλ, σχεδόν λευκά χρώματα.

Μετά την Γαλλική Επανάσταση, ένα λευκότερο άσπρο, το blanc cassé έγινε το πιο μοντέρνο χρώμα στα γυναικεία φορέματα τα οποία διαμορφώθηκαν σύμφωνα με τα ρούχα της Αρχαίας Ελλάδας και της Δημοκρατικής Ρώμης, ακολουθώντας την ‘νεοκλασική’ γραμμή που ήταν τότε της μόδας.

Ναι! Λόγω του νεοκλασικού ρυθμού, που μιμόταν τα κτίσματα και τα ρούχα της αρχαιότητας έγινα κι’ εγώ το άσπρο πολύ της μόδας, γιατί τότε οι συνάνθρωποί σου πίστευαν πως τα περισσότερα πράγματα στην αρχαιότητα ήταν λευκά, γιατί όλα τα αρχαιοελληνικά ευρήματα της εποχής, ναοί και αγάλματα, τα περισσότερα ήταν από λευκό μάρμαρο.

Δεν υποψιαζόντουσαν οι άνθρωποι τότε, ότι σχεδόν όλα, κατά την αρχαιότητα ήταν βαμμένα πολύχρωμα κι’ ότι απλώς τα χρώματά τους είχαν ξεβάψει με την πολυκαιρία.

Μάλιστα ο μετέπειτα πρωθυπουργός της Αγγλίας ομηριστής sir William Ewart Gladstone κίνησε το περίφημο «χρωματικό ομηρικό ζήτημα» ισχυριζόμενος (βασισμένος στα ‘λευκά’ ευρήματα) πως οι αρχαίοι Έλληνες έπασχαν από έλλειψη χρωματικής  αντίληψης (αχρωματοψία) και δεν χρησιμοποιούσαν χρώματα.

Στήριξε δε την άποψή του σε μελέτες που έκανε στα ομηρικά έπη όπου αναφέρονται σαν χρώματα μόνο τα λευκό, μαύρο και κόκκινο.

Αυτό όμως είναι άλλο κεφάλαιο, που όπως το ξανα-αναφέραμε προηγουμένως στην Συνέντευξη με τα Χρώματα, κατά τον μικρό διαπληκτισμό μεταξύ των τριών αυτών χρωμάτων, θα μας απασχολήσει αργότερα.

Στον 18ο και 19ο αιώνα λοιπόν, (και μέχρι τα μέσα του 20^ου, συμπληρώνω) το λευκό ήταν το καθολικό χρώμα τόσο των ανδρικών όσο και των γυναικείων εσώρουχων και σεντονιών.

Δεν ήταν δυνατόν να έχουμε σεντόνια ή εσώρουχα οποιουδήποτε άλλου χρώματος.

Ο λόγος ήταν απλός. Ο τρόπος πλύσης των –αποκαλούμενων- λευκών ειδών σε βραστό νερό προκαλούσε την εξασθένιση των χρωμάτων που τότε δεν ήταν ανθεκτικά όπως τα σημερινά.

Άσε που τα εσώρουχα και τα σεντόνια αναδείκνυαν την πάστρα και την καθαριότητα ενός νοικοκυριού οπότε εγώ το λευκό, σαν σύμβολο της καθαρότητας, ήμουν το πιο κατάλληλο χρώμα για τα είδη αυτά που από εμένα πήραν την γενική ονομασία (που χρησιμοποιείς Άνθρωπε ακόμα και σήμερα) ‘Λευκά Είδη’ ή κοινώς ασπρόρουχα.

Όταν δε τα ‘λευκά είδη’ ήταν φθαρμένα, συλλεγόντουσαν και μετατρεπόντουσαν σε άσπρο χαρτί υψηλής ποιότητας.

Πάμε τώρα στην πιο σύγχρονη μας εποχή, στον 20^ο αιώνα και μετά.

Το ζωνάρι της Παναγίας.

Ξεκινώντας το αμέσως προηγούμενο δεκαπενταυγουστιάτικο άρθρο, ομολόγησα την δυσκολία ανεύρεσης σχετικού άρθρου που να ‘δένει’ την Παναγία με χρώματα.

Παρ’ αυτά, πιέζοντας την σκέψη μου κατέληξα στο προηγούμενο άρθρο εικάζοντας πως τα χρώματα της Θεομήτορος είναι ταυτόσημα με αυτά του ήλιου του πλανητικού μας συστήματος, το χρυσό και το λευκό, τα οποία συμβολίζουν παραλλήλως την ανώτερη, την εκτός πάθους, αγάπη.

Ο παραλληλισμός της ύψιστης ενεργειακής ενδιάμεσης κατάστασης ‘Παναγία’ με τον ζωοδότη αστέρα μας, αλλά και η γνώση πως το λευκό περιλαμβάνει όλα τα χρώματα του ορατού φάσματος, οδήγησαν στην δημιουργία αυτού του –κατ’ επέκτασιν- άρθρου που αφορά στο «ζωνάρι της Παναγίας», όπως θεωρήθηκε κατά την λαϊκή παράδοση το ‘Ουράνιο Τόξο’.

Ναι! Ένα ζωνάρι, μια ζώνη, έχει να κάνει βεβαίως με την ‘μέση’, στην περίπτωσή μας με την ‘μέση ενεργειακή μεταβιβαστική κατάσταση’.

Μέσα στην άγνοιά του, ο αδαής απλός λαός, ορθώς ταύτισε το ορατό φάσμα με την μέση (ζώνη) της Παναγίας, αφού όπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο, η Θεομήτωρ είναι μια μέση μεταβιβαστική κατάσταση της ανώτερης (Θείας) ενέργειας προς την κατώτερη (ένεκα της αντίθεσης της προς την ανώτερη) της ύλης.

Η μέση ενεργειακή κατάσταση μεταβιβάζει την πνευματική ως φως προς την ύλη ‘φωτίζοντάς’ την.

[Η μελέτη του φαινομένου της ‘διαπέρασης του φωτός’ πιθανόν να βοηθήσει όλους όσοι θέλετε να εμβαθύνετε επιστημονικά στην διαβίβαση του φωτός].

Οι πιστοί των εβραιογενών Αβραμικών θρησκειών, μη γνωρίζοντας το φυσικό φαινόμενο του ουράνιου τόξου, έως τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, το θεωρούσαν σαν δηλωτική σφραγίδα του Θεού προς τον άνθρωπο, ότι δεν θα τον τιμωρήσει ξανά με κατακλυσμό.

Η προσπάθεια επιστημονικής προσέγγισης του θέματος σαν φυσικού φαινομένου ήταν ταμπού, θεωρείτο βλάσφημη και καταδιωκόταν από τους θρησκευτικούς αρχηγούς, όπως στην περίπτωση του Ρότζερ Μπέϊκον.

https://xromata.com/?p=5796

Πότε ακριβώς η σφραγίδα του θεού μεταλλάχθηκε σε «ζωνἀρι της Παναγίας» ή «το ζουνάρι τ’ουρανού» ή «το τόξο της Παναγίας», δεν μας είναι γνωστό.

Εικάζεται ότι αυτό συνέβη κατά την βυζαντινή εποχή.

Η ιστορία των θρησκευμάτων μας διδάσκει ότι όταν επιβάλλεται αλλαγή θρησκεύματος σε κάποιον λαό, αυτός διατηρεί κάποιες παραδόσεις, έθιμα και τελετικά της παλαιότερης πίστης του καλυμμένα κάτω από το σκέπαστρο της νέας θρησκείας.

Έτσι από τους νεοχριστιανούς, πρώην εθνικούς λάτρεις του δωδεκαθέου, η ιδιότητά της Ίριδας, τέως αγγελιαφόρου των θεών, αποδόθηκε στην Παναγία, η οποία εμφανίζεται να φορά το ουράνιο τόξο, το φόρεμα της Ίριδας, μόνο σαν ζώνη πλέον.

https://xromata.com/?p=9361

https://xromata.com/?p=8406

Το ‘Ζωνάρι της Παναγίας’ έχει να κάνει με το ένα από τα δυο χρώματα –κιτρινόχρυσο και λευκό- της ενδιάμεσης ζωοδότειρας ηλιακής ενέργειας, το άσπρο (ορατό φως) που ουσιαστικά περιλαμβάνει όλα τα χρώματα του φάσματος.

Η μελέτη του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος μας αποκαλύπτει το πόσο ισχυρή δύναμις είναι και πόσο απαραίτητη για την ύπαρξη ζωής.

Η θέαση και η ταχύτητα του φαινομένου αυτού, του ‘ζωναριού της Παναγιάς’, μας αποδίδει τις δυο βασικές έννοιες που σχηματίζουν την ονομασία Θεός, που προέρχεται από τα ρήματα θέωμαι = φαίνομαι και θέω = τρέχω.

Επομένως η εμφάνιση του ‘ζωναριού’ στον ουρανό, αυτομάτως μας αναγγέλλει το ‘Είναι’ μιας πολύ ανώτερης δύναμης πίσω από αυτό.

Υ.Γ. Προς όλους όσοι έχετε ασχοληθεί με τον εννεαδικό πίνακα των μαγικών τετραγώνων και έχετε διαβάσει τα παλαιότερα άρθρα για τον χρωματισμό του, το λευκό με το κιτρινόχρυσο χρώμα είναι το ‘δέσιμο’ του συνόλου των χρωμάτων του πίνακα με το κέντρο του, όπου η μείξη όλων των χρωμάτων του πίνακα μας δίνει λευκό (φως), ενώ το κέντρο του (5 = ψυχή) παραμένει σταθερά κίτρινο (χρυσό κατά την εραλδική αντιστοιχία).   

Χρυσό και Λευκό. Tα χρώματα της Παναγίας;

Δεκαπενταύγουστος και πάλι, και ξεκινώ το δεκαπενταυγουστιάτικο άρθρο ακριβώς με τα ίδια λόγια που ξεκίνησα το αντίστοιχο πέρυσι:

«Τον δεκαπενταύγουστο, είθισται να φροντίζουμε ώστε το άρθρο της ημέρας αυτής να είναι σχετικό με την Παναγία, την μεγάλη αυτή θηλυκή μορφή του ελληνορθόδοξου, και όχι μόνον, χριστιανισμού που σήμερα εορτάζεται η κοίμηση της και η μνήμη της.

Η δυσκολία είναι πως το θέμα μας πρέπει να σχετίζεται κάπως με τα χρώματα, όμως, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, δεν υπάρχουν πολλές χρωματικές λαβές για τέτοια σύνδεση».

Στο παρελθόν αναφερθήκαμε στο φόρεμα της Παναγίας, δηλαδή γιατί και με ποιους χρωματισμούς βάφονται τα ενδύματα της Παρθένου στα διάφορα εικονίσματα, όπου απεικονίζεται ντυμένη συνήθως στα μπλε ή κόκκινα.

https://xromata.com/?p=1785

Όμως το μπλε και το κόκκινο χρώμα σχετίζεται με τις αγιογραφίες και τις εικονικές παραστάσεις της Θεοτόκου (ο λόγος εξηγείται στον ανωτέρω σύνδεσμο), όχι ακριβώς με την ίδια, οπότε ουσιαστικά δεν μπορούμε να τα θεωρήσουμε σαν τα χρώματα της Θεομήτορος.

Δύσκολο θέμα το να γραφτεί κάτι για την Παναγία σε σχέση με τα χρώματα και να της προσδώσουμε κάποια χρώματα.

Ό,τι σχετικό μπορούσε να γραφτεί το εξαντλήσαμε.

Έστυψα το μυαλό μου να κατεβάσει κάποια ιδέα για το εφετινό αφιέρωμα… Τίποτε!

Ξαφνικά να! Ήρθε η ‘φώτιση’… το φως, το λευκό φως του χρυσαφένιου ήλιου μας!

Η Παναγία, η ζωοδότειρα του Θεανθρώπου, βάση του νόμου των αναλογιών, αντιστοιχεί με τον ζωοδότη ήλιο. Είναι αναλογικά ένας Ήλιος.

Μια ενεργειακή ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ της Θείας Αρχής και της ύλης την οποία ζωογονεί, όπως ο ήλιος προσδίδει φως και ζωή στον πλανήτη μας.

Επομένως τα πραγματικώς αντιπροσωπευτικά χρώματά της είναι το λευκό και το χρυσό, τα χρώματα δηλαδή του ήλιου και του ηλιακού φωτός, κάτι που αναφέραμε και στο παρελθόν, στο άρθρο ‘Η θεά Κάννον, η Παναγία του βουδισμού’.

Η Κάννον είναι μια –θα μπορούσαμε να πούμε- θεοσοφικά ισότιμη ενεργειακά κατάσταση, ένας bodhisattva, δηλαδή μια πεφωτισμένη (εξ ου και το χρυσό χρώμα που συνάδει και συμβολίζει την φώτιση), μία ενεργός εκπόρευση του Amida Buddha.

https://xromata.com/?p=7412

Χρυσό και λευκό λοιπόν, τα χρώματα του ήλιου, το χρυσοκίτρινο χρώμα του ζωοδότειρος άστρου του ηλιακού μας συστήματος και το λευκό χρώμα του φωτός του. Τα χρώματα της μέσης κατάστασης που φέρει –σαν διάμεσος παράγων- σε επαφή το Πέραν με την Ύλη, προσδίδοντάς της ζωικές μορφές.

Παλαιότερα, τότε που η θεοσοφική αντίληψη του ανθρώπου ήταν πιο περιορισμένη, ο ήλιος, το άστρο του ηλιακού μας συστήματος εκλαμβανόταν ως ο ζωοδότης θεός και θεοποιήθηκε σε πολλές θρησκείες, παίρνοντας θεϊκή υπόσταση σχεδόν σε όλες τις μυθολογίες του κόσμου, σε κάποιες με θηλυκή μορφή (όπως την Νορβηγική ή την Ιρλανδική), σε άλλες με δυική μορφή (όπως την Ελληνική ή την Ιρλανδική).

Επιπλέον οι Χριστιανοί, κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επέλεξαν να εορτάζουν την γέννηση του Χριστού, με το χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 25 Δεκεμβρίου, τότε που αρχίζει και πάλι να μεγαλώνει η διάρκεια της ημέρας.

[Όλα αυτά αναφέρονται στον παρακάτω σύνδεσμο

https://xromata.com/?p=8053 ]

Έχουμε λοιπόν δύο χρώματα (τα φωτεινότερα των χρωμάτων) το κίτρινο ως χρυσό που είναι η μεταλλική αντανάκλαση του (του κίτρινου) και το άσπρο που είναι η αντανάκλαση όλων των χρωμάτων του ορατού φάσματος.

Αυτό το δεύτερο, το λευκό, συνδέει τις ανάλογες μυθολογικές ενεργειακές μορφές ως βρεφοτρόφους (τροφούς θείων βρεφών) με το χρώμα του γάλακτος με το οποίο θήλασαν τα θεϊκά βρέφη, όπως πχ. η Ίσις, η Κάννον, η Μάγια, η Ήρα και φυσικά η χριστιανική Θεομήτωρ.

Το λευκό χρώμα του γάλακτος οφείλεται στον σκεδασμό του φωτός από το βασικό θρεπτικό κολλοειδές των θηλαστικών όπου αντανακλώνται όλα τα μήκη κύματος του ορατού φωτός και εμφανίζεται το άσπρο γαλακτερό χρώμα.

Η διαφορά μεταξύ των μυθολογικών αυτών μορφών παρουσιάζεται στην περίπτωση της Ήρας, η οποία δεν θήλασε βρέφος που κυοφόρησε η ίδια, αλλά γόνο από εξώγαμη σχέση του συζύγου της, τον Ηρακλή, που το πραγματικό του όνομα πριν ονομαστεί Ηρακλής (το κλέος της Ήρας) ήταν Αλκαίος που σημαίνει ‘Ισχύς’.

Ο Ηρακλής ήταν ο καρπός του έρωτα του Δία και της Αλκμήνης (αλκή = ισχύς + μήνη = σελήνη).

Όταν το παιδί γεννήθηκε, ο Ερμής κατ’ εντολή του Δία, το έβαλε κρυφά στο στήθος της κοιμισμένης Ήρας, για να το θηλάσει, ώστε να αποκτήσει αθανασία. Με το που ξύπνησε η Ήρα, απώθησε το παιδί, το γάλα της τινάχτηκε ψηλά και διέγραψε μια τροχιά στον ουρανό. Έτσι σχηματίστηκε ο Γαλαξίας ενώ από τις σταγόνες που έπεσαν στην γη φύτρωσαν τα λευκά εξατέπαλα κρίνα.

Υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή της ιστορίας.

Η Αλκμήνη, φοβούμενη την Ήρα, άφησε το παιδί έκθετο στα περίχωρα του Άργους, σε ένα μέρος που αργότερα ονομάστηκε Πεδιάδα του Ηρακλή.

Από εκεί πέρασαν κάποια στιγμή η Αθηνά και η Ήρα. Η Αθηνά, θεά της Σοφίας, εντυπωσιάστηκε από τη δύναμη και την ομορφιά του νεογέννητου και έπεισε την μητέρα Ήρα να θηλάσει το παιδί.

Η Ήρα δέχτηκε αλλά στην ορμή του το παιδί δάγκωσε το στήθος της παραμάνας θεάς και την πλήγωσε. Η Ήρα τραβήχτηκε, πέταξε κάτω το μωρό και το γάλα της εκτινάχθηκε στους ουρανούς σχηματίζοντας τον Γαλαξία –ἐκχυθέντος τοῦ περισσεύματος ἀποτελεσθῆναι τὸν Γαλαξίαν κύκλον (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί, 3.44).

Στο μεταξύ, η Αθηνά μάζεψε το παιδί και το παρέδωσε στην πραγματική του μητέρα, λέγοντάς της να το μεγαλώσει χωρίς να φοβάται πλέον αφού το βρέφος είχε θηλάσει το γάλα της ‘μητέρας’ των θεών, της Ήρας.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν σε πόσο ισχυρή ενέργεια αναφερόμαστε, όταν Αυτή θηλάζει (πόσον δε όταν η ίδια γεννά) την ίδια την ισχύ, τον Αλκαίο.

Μια άλλη ιδιαίτερη περίπτωση όπου ο θεϊκός γόνος ανατρέφεται και με τα δυο αυτά χρώματα, είναι η περίπτωση του Δία, που μόλις γεννήθηκε η μητέρα του Ρέα τον έκρυψε στο Ιδαίον Άντρο όπου είχε για τροφούς την Νύμφη Μέλισσα που τον έτρεφε με το χρυσαφένιο μέλι της και την Νύμφη Αδράστεια (κατ’ άλλους την Αμάλθεια) που τον έτρεφε με το λευκό γάλα της.

Αυτά σχετικά με το λευκό γάλα της ισχυρής ενεργειακής δύναμης που γεννά και θηλάζει φέροντας στον κόσμο μας την ισχύ του φωτός, το «Εγώ Ειμί το Φως».

Βέβαια κάποιοι θα μου πείτε πως υπάρχει και άλλος συσχετισμός της Θεομήτορος με το λευκό χρώμα, αυτή με τον άσπρο κρίνο του Ευαγγελισμού.

Αυτό δεν ισχύει γιατί ο κρίνος αυτός είναι μια κίβδηλη υπόθεση η οποία δεν αναφέρεται στα επίσημα ιερατικά συγγράμματα, όπως τα Ευαγγέλια.

Η μόνη περιγραφή για την Θεία Σύλληψη υπάρχει στο Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου (ενός από τα απόκρυφα Ευαγγέλια) όπου η ίδια η Μαρία διηγείται:

Κοίταξα ψηλά στον ουρανό και ήρθε ένα σύννεφο δροσιάς και με ράντισε […]".

κάτι που μας φέρνει αμέσως στον νου την γονιμοποίηση της Δανάης από τον Δία που είχε μεταμορφωθεί σε ‘χρυσή βροχή’.

Σχετικά με τον ‘λευκό κρίνο’ δεν έχετε παρά να διαβάστε όσα αναγράφονται στον πιο κάτω σύνδεσμο.

https://xromata.com/?p=9361

Ούτως ή άλλως, είτε σε άσπρο κρίνο, είτε σε χρυσή βροχή ανάγουμε την Θεία Σύλληψη, ιδού και εδώ τα δυο χρώματά μας, λευκό και χρυσό.

Κλείνοντας, θα υπενθυμίσουμε πως το χρυσό και το λευκό είναι τα χρώματα που συμβολίζουν την ανώτερη, αγνή και ανιδιοτελή αγάπη.

Όμως δεν τελειώνουμε εδώ. Θα συνεχίσουμε με το «Ζωνάρι της Παναγίας» που δεν είναι άλλο από την ανάλυση του λευκού φωτός στα χρώματα του ορατού φάσματος.

Χρώματα βαφές

Οι βαφές κατά τα τέλη του Μεσαίωνα

και την Αναγέννηση

(Όπως αναγράφονται στον ιστότοπο ‘WebExibits, Pigments through the ages’).

Σε προηγούμενα άρθρα, αναφερθήκαμε στα χρώματα βαφές που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος κατά την προϊστορική περίοδο, την πρώιμη και ύστερη αρχαιότητα, τα περισσότερα των οποίων είναι εν χρήσει ακόμα και σήμερα.

Στον Μεσαίωνα πέρα από τα προαναφερθέντα χρώματα, που παρέμειναν όλα εν χρήσει, εκτός από το Egyptian Blue, προστέθηκαν άλλα πέντε χρώματα βαφές στον χρωστήρα του ανθρώπου, τα εξής, κατά την διεθνή αγγλική τους ονομασία:

Ultramarine

Lead tin yellow

Smalt

Indian yellow

Copper resinate

Αρχίσαμε την αναφορά σ’ αυτά τα 5 χρώματα ξεκινώντας από το Ultramarine και το Lead tin yellow Συνεχίσαμε με το Smalt, χρώμα που εμφανίστηκε στο τέλος του Μεσαίωνα και χρησιμοποιήθηκε κατά την Αναγέννηση, όπως και το Indian yellow (ινδικό κίτρινο) ενώ θα αναφερθούμε τώρα στο Copper resinate (ρητίνη χαλκού).

Copper resinate (ρητίνη χαλκού)

Σύντομη περιγραφή του Copper resinate (ρητίνη χαλκού):

Η ρητίνη του χαλκού είναι ένα διαφανές χρώμα πράσινο, όπως το χρώμα του jade (ίασπις / νεφρίτης) που σχηματίζεται με διάλυση αλάτων χαλκού σε τερεβινθίνη της Βενετίας.

Πρόκειται για μια τεχνητή βαφή.

Τον 15ο και τον 17ο αιώνα, οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν την ρητίνη του χαλκού για να προσθέσουν στιλπνότητα στους πίνακες, τοποθετώντας μια στρώση από ρητίνη χαλκού πάνω από το πράσινο βερντιγκρί ώστε να σχηματίσουν έναν βαθύ πράσινο χρώμα.

Το Verdigris χρησιμοποιείτο συνήθως στους πίνακες για τον χρωματισμό τοπίων κουρτινών και υφασμάτων.

Το Verdigris που χρησιμοποιήθηκε αρκετά τον 15ο έως και τον 17ο αιώνα, λόγω των διαφανών ιδιοτήτων του στους πίνακες πάνω από λευκό μόλυβδο ή lead-tin yellow, σε συνδυασμό με μια επίστρωση ρητίνης χαλκού, σχημάτιζε ένα βαθύ κορεσμένο πράσινο χρώμα.

Η ρητίνη χαλκού χρησιμοποιείτο συχνά και μόνη της σαν επίστρωση πάνω από χρώματα λευκού μολύβδου, κίτρινου κασσίτερου ή αζουρίτη.

Ήταν κοινή  η χρήση του σε ιταλικές ελαιογραφίες του 16ου αιώνα για τον χρωματισμό φυλλωμάτων.

Η ρητίνη χαλκού είναι παρόμοια με τα χρώματα λαδιού του αζουρίτη, τόσο στην χροιά όσο και στην χημεία (στην πραγματικότητα, τα χρώματα του αζουρίτη μπορούν με την πάροδο του χρόνου να σχηματίσουν άλατα χαλκού λιπαρά οξέα).

Η χημική ονομασία της βαφής αυτής, η οποία χρησιμοποιήθηκε από τον 15^ο έως και τον 17^ο αιώνα, είναι Copper resinate και ο χημικός τύπος της Cu (C19 H29 COO)2.

Είναι μετρίως τοξική. Μπορεί να προκαλέσει βλάβη στους πνεύμονες σε περίπτωση κατάποσης. Μπορεί επίσης να προκαλέσει ευαισθητοποίηση σε περίπτωση εισπνοής και σε επαφή με το δέρμα.

Κατασκευή ρητίνης χαλκού:

Τερεβινθίνη, μερικές φορές κεριά, και κομμάτια οξειδίων χαλκού βράζονται μαζί και η προκύπτουσα ιξώδης, διαφανής μάζα αφήνεται να στεγνώσει και αργότερα κονιορτοποιείται.

Μία από τις παλαιότερες γνωστές συνταγές για την κατασκευή ρητίνης χαλκού χρονολογείται από τον δέκατο έβδομο αιώνα και βρίσκεται στο χειρόγραφο De Mayerne.

Υπάρχουν πολλές συνταγές που απαιτούν διαφορετικά συστατικά, όπως τερεβινθίνη της Βενετίας, λιναρόσπορο, ρητίνη πεύκου, μαστίχα, λάδι τερεβινθίνης (νέφτι) και ακόμη και μια κίτρινη χρωστική ουσία (Van de Graaf).

Τα οξείδια χαλκού είναι πάντοτε το βασικό συστατικό που δίνει στο λούστρο αυτό το πράσινο χρώμα του.