xromata.com

Από τον ιστότοπο scienceinschool.org

Το χρώμα στη φύση: σκέψου ροζ [β]

Το ροζ χρώμα στην φύση προκύπτει από τις κάτωθι βιο-χρωστικές ουσίες:

Η χημεία του ροζ: Ανθοκυανίνες, βεταλαΐνες και αιμοσφαιρίνες 

Η πρώτη κατηγορία χρωστικών μορίων είναι οι ανθοκυανίνες, υδατοδιαλυτές χρωστικές που ανήκουν στην οικογένεια των φλαβονοειδών και υπάρχουν σε ορισμένα φυτά και άνθη.

Οι ανθοκυανίνες είναι υπεύθυνες για πολλά χρώματα που κυμαίνονται από πορτοκαλί-ροζ-κόκκινες αποχρώσεις (πελαργονιδίνη), έως μωβ (κυανιδίνη) και σκούρες μωβ-μπλε (δελφινιδίνη).

Ορισμένες ανθοκυανίνες βρίσκονται σε ορισμένα μόνο άνθη, όπως η πεονιδίνη που βρίσκεται σε ορισμένες ροζ κινεζικές ποικιλίες παιώνιας. 

Οι περισσότερες ανθοκυανίνες έχουν την ικανότητα να αλλάζουν χρώμα ανάλογα με το pH.

Για τον λόγο αυτό, ορισμένα άνθη που περιέχουν αυτή την χρωστική ουσία μπορούν να αλλάξουν χρώμα από μπλε σε ροζ ανάλογα με το pH του εδάφους. 

Οι ανθοκυανίνες έχουν ένα σύστημα ετεροκυκλικού αρωματικού δακτυλίου με θετικά φορτισμένο οξυγόνο συνδεδεμένο με μια ομάδα φαινυλίου στην οποία ένας από τους υποκαταστάτες (ομάδες R) είναι μια γλυκόζη που μοιάζει με σάκχαρο.

Οι ετερόκυκλοι είναι συστήματα δακτυλίου στα οποία τουλάχιστον ένα από τα άτομα του δακτυλίου δεν είναι άνθρακας (εδώ, οξυγόνο).

Ένα παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς φαίνεται στις ορτανσίες, μια μεγάλη ομάδα ανθοφόρων φυτών που προέρχονται από την Ασία και την Αμερική.

Τα άνθη της ορτανσίας είναι συνήθως λευκά, αλλά μπορεί να εμφανίζουν μια ποικιλία ροζ, κόκκινων, μωβ και μπλε αποχρώσεων λόγω των αλληλεπιδράσεων μεταξύ των ροζ ανθοκυανινών του φυτού και των ιόντων αργιλίου του εδάφους. 

Σε χαμηλό pH (κάτω από 7), το φυτό μπορεί να απορροφήσει ιόντα αργιλίου και τα άνθη γίνονται μπλε λόγω του σχηματισμού ενός συμπλόκου μεταξύ ανθοκυανινών και αργιλίου.

Όμως σε βασικό έδαφος (με pH πάνω από 7), τα ιόντα αργιλίου είναι λιγότερο διαθέσιμα στο φυτό και έτσι τα άνθη εμφανίζονται ροζ ή κόκκινα.

Αυτή η συμπεριφορά, τους χάρισε το προσωνύμιο «μεταβλητά τριαντάφυλλα». 

Μια άλλη κατηγορία μορίων που είναι υπεύθυνα για τις ροζ αποχρώσεις στα άνθη είναι οι βεταλαΐνες, μια ομάδα ισχυρών αντιοξειδωτικών ουσιών που χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

βετακυανίνες, με χρώματα που κυμαίνονται από κοκκινωπό έως μωβ και βεταξανθίνες, με χρώματα από κίτρινο έως πορτοκαλί.

Αυτή η χρωστική μπορεί να βρεθεί σε πολλά φυτά της τάξης των Καρυοφυλλωδών, όπως οι βουκαμβίλιες και ορισμένα παχύφυτα (συμπεριλαμβανομένων των κάκτων), και υπάρχει επίσης σε μεγάλες ποσότητες στα παντζάρια. 

Η πιο άφθονη βετακυανίνη στα παντζάρια είναι η βεθανίνη, η οποία χρησιμοποιείται και ως φυσική βαφή με το όνομα «κόκκινο παντζαριού». 

Οι βεταλαΐνες και οι ανθοκυανίνες βρίσκονται μόνο στα φυτά και έχουν τον ίδιο ρόλο:

προσελκύουν έντομα επικονίασης με τα έντονα χρώματα τους και προστατεύουν τα άνθη από τις υπεριώδεις ηλιακές ακτίνες, απορροφώντας τες.

Ωστόσο, οι ανθοκυανίνες και οι βεταλαΐνες δεν έχουν βρεθεί ταυτόχρονα σε κανένα φυτό.

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

[ΚΙΑ΄]

Οι ρόλοι του επιλεκτικού παράγοντα και του φωτισμού

Ο επιλεκτικός παράγοντας:

Προφανής σημασία στην εξέλιξη του χρωματισμού είναι το τρίτο μέρος, το οποίο είναι ο πραγματικός επιλεκτικός παράγοντας που εμπλέκεται στη σχέση μεταξύ του οργανισμού και του υποβάθρου του (περιβάλλοντος).

Η αναγνώριση του τρίτου μέρους και των στοιχείων του αισθητηρίου και του νευρικού συστήματος που χρησιμοποιούνται από αυτόν είναι σημαντικά προκειμένου να κατανοηθεί πλήρως η προσαρμοστική φύση του παραπλανητικού ή διαφημιστικού χρωματισμού.

Κατά την ανάλυση της απόκρυψης χρωματισμού, η πραγματική ταυτοποίηση του τρίτου μέρους μπορεί να έχει βαθιά επίδραση στην ερμηνεία του χρωματισμού και της συμπεριφοράς. 

Για παράδειγμα, τα πρώτα στάδια της πράσινης κάμπιας του σκωτσέζικου πεύκου (Bupalus piniarius και άλλων) οι κάμπιες βρίσκονται στις άκρες των πευκοβελόνων, καλά καμουφλαρισμένες σε αυτή την θέση.

Καθώς μεγαλώνουν, μετακινούνται στις βάσεις των βελόνων και στο κλαδί.

Μια εξήγηση για την κίνηση είναι ότι οι παλαιότερες κάμπιες είναι πολύ μεγαλύτερες από τη βελόνα του φόντου, καθιστώντας έτσι το καμουφλάζ λιγότερο αποτελεσματικό. 

Ένας άλλος παράγοντας φαίνεται να είναι μια αλλαγή στο τρίτο μέρος καθώς η κάμπια γερνάει. νεαρές κάμπιες λεηλατούνται από αράχνες που βρίσκονται στα κλαδιά και μεγαλύτερες κάμπιες, από πτηνά. 

Μετά την αρχική αναγνώριση του τρίτου μέρους, πρέπει να διερευνηθούν οι οπτικές του δυνατότητες.

Πρέπει να προσδιοριστεί η φασματική ευαισθησία των ματιών του, όπως και ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τους συνδυασμούς βιοχρωμάτων και τις διατάξεις τους.

Το οπτικό ερέθισμα υπόκειται σε βήματα κωδικοποίησης και ολοκλήρωσης καθώς περνά από το μάτι στον εγκεφαλικό φλοιό του εγκεφάλου.

Η αντίθεση και η κίνηση ενισχύονται από ορισμένα κύτταρα, ενώ άλλες ιδιότητες, όπως το σχήμα και η ένταση, αγνοούνται.

Στους ανθρώπους, για παράδειγμα, η αντίθεση ενισχύεται πολύ στη διασταύρωση μιας κόκκινης και μιας μπλε λωρίδας, δημιουργώντας την οπτική ψευδαίσθηση ότι οι δύο λωρίδες δεν συναντώνται ποτέ και βρίσκονται σε διαφορετικά επίπεδα. 

Τέτοια φαινόμενα μπορεί να είναι σημαντικά στον διασπαστικό χρωματισμό.

Η διαφήμιση υπόκειται επίσης στις οπτικές δυνατότητες του τρίτου μέρους ή του δέκτη του σήματος.

Πολλά είδη φυτών έχουν κίτρινα άνθη ελάχιστα διακριτά από το ανθρώπινο μάτι.

Ωστόσο, όταν χρησιμοποιείται μια κάμερα υπεριώδους ακτινοβολίας για την φωτογράφηση τέτοιων λουλουδιών, αποκαλύπτονται διάφορα φωτεινά μοτίβα και οδηγοί προς το  νέκταρ που φαίνεται να είναι ιδιαίτερα ειδικά για τα είδη. 

Η σημασία της έντονης αντίθεσης και του περιγράμματος στην έλξη των εντόμων στα λουλούδια σχετίζεται με τις αντιληπτικές ιδιότητες του σύνθετου ματιού του εντόμου, το οποίο δείχνει τη μέγιστη απόκριση στα ερεθίσματα που τρεμοπαίζουν και μπορεί να εξαρτάται από παρόμοιες ιδιότητες για πολλές διακρίσεις.

Στα κοινωνικά σήματα, το οπτικό σύστημα ενός είδους συχνά ανταποκρίνεται στο μέγιστο βαθμό στο δικό του φάσμα χρωματισμών. 

Οι πεταλούδες του γένους Dardanus, για παράδειγμα, ανταποκρίνονται στο μέγιστο βαθμό στον δικό τους μπλε χρωματισμό ερωτοτροπίας.

Το οπτικό σύστημα και ο χρωματισμός προσαρμόζονται για να παρέχουν έναν αποτελεσματικό μηχανισμό σήματος.

Από τον ιστότοπο scienceinschool.org

Το χρώμα στην φύση: σκέψου ροζ [α]

Ξεκινάμε τα άρθρα αυτά με μια ερώτηση:

Τί κοινό έχουν τα καρότα, κάποια ρόδινα άνθη και καρποί και τα φλαμίνγκο; 

Οι λαμπερές, ρόδινες και ροζέ αποχρώσεις τους έχουν εντυπωσιακά παρόμοια προέλευση.

Έχετε αναρωτηθεί από πού προέρχονται τα χρώματα στη φύση;

Γιατί ορισμένα φυτά είναι πράσινα ενώ άλλα κόκκινα ή γιατί ορισμένα ζώα είναι μαύρα, λευκά ή διάστικτα; 

Εσείς που παρακολουθείτε την ιστοσελίδα μας, σίγουρα ξέρετε την απάντηση.

Όμως επειδή υπάρχουν μεταξύ σας και νέοι αναγνώστες των άρθρων μας, οφείλουμε να απαντήσουμε εν συντομία στο ερώτημα αυτό.

Κάθε φυσικό χρώμα υπάρχει για κάποιο λόγο, που μπορεί να εξαρτάται από το είδος του οργανισμού, τις περιβαλλοντικές συνθήκες που ζει και την εξέλιξη του.

Ωστόσο, αυτά τα χρώματα έχουν όλα κάτι κοινό:

την επιστήμη πίσω από αυτά!

Κάθε ορατό χρώμα προκύπτει από μια μικρή περιοχή του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος που ονομάζεται ορατό φως ή φάσμα.

Τα μήκη κύματος αυτής της περιοχής, από περίπου 400 έως 700 nm, συνδέονται με διάφορα χρώματα. 

Συλλογικά εμφανίζονται ως «λευκό φως».

Όταν ένα έγχρωμο αντικείμενο απορροφά ορατό φως, αντανακλά ορισμένα μήκη κύματος.

Αυτό το ανακλώμενο τμήμα φωτός φτάνει στον αμφιβληστροειδή χιτώνα των ματιών μας και αντιστοιχεί στο χρώμα που βλέπουμε. 

Ο αμφιβληστροειδής χιτώνας έχει δύο ειδών φωτοϋποδοχείς, τα ραβδία και τα κωνία, τα οποία μας επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά χρώματα και φωτεινότητες.

Πώς προκύπτει λοιπόν το ροζ χρώμα στη φύση; 

Στα φυτά, τα άνθη και τα ζώα, το ροζ χρώμα συνδέεται άρρηκτα με τη χημεία και με διάφορες κατηγορίες μορίων που αντανακλούν διαφορετικές αποχρώσεις του ροζ.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο. 

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρνη΄]

Το μωβ στην Κουλτούρα, στηνπολιτική και στον εσωτερισμό

[θ΄]

-Συνεχίζω, εγώ το μωβ, μιλώντας σου Άνθρωπε, από εκεί που έμεινα και για την δημοτικότητά μου, αλλά και για την σχέση μου με την πολιτική και τον εσωτερισμό.

Το μωβ στην κουλτούρα:

Δημοτικότητα:

Σε μια ευρωπαϊκή έρευνα, το τρία τοις εκατό των ερωτηθέντων δήλωσε ότι το βιολετί είναι το αγαπημένο τους χρώμα, κατατάσσοντάς το πίσω από το μπλε, το πράσινο, το κόκκινο, το μαύρο και το κίτρινο (με αυτή τη σειρά) και ισόπαλο με το πορτοκαλί. Δέκα τοις εκατό το χαρακτήρισαν ως το λιγότερο αγαπημένο τους χρώμα.

Το καφέ, το ροζ και το γκρι ήταν πιο αντιδημοφιλή.

Βασιλικές οικογένειες και πολυτέλεια:

Λόγω της ιδιότητάς του ως χρώματος των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, μοναρχών και πριγκίπων, το μωβ και το βιολετί συχνά συνδέονται με την πολυτέλεια.

Ορισμένα είδη πολυτελείας, όπως ρολόγια και κοσμήματα, συχνά τοποθετούνται σε κουτιά επενδεδυμένα με βιολετί βελούδο, καθώς το βιολετί είναι το συμπληρωματικό χρώμα του κίτρινου και δείχνει το χρυσό στο μέγιστο πλεονέκτημα.

Ματαιοδοξία, σπατάλη και ατομικισμός:

Ενώ το βιολετί είναι το χρώμα της ταπεινότητας στον συμβολισμό της Καθολικής Εκκλησίας, έχει ακριβώς την αντίθετη σημασία στη γενική κοινωνία.

Μια ευρωπαϊκή δημοσκόπηση το 2000 έδειξε ότι ήταν το χρώμα που συνδέεται συχνότερα με τη ματαιοδοξία.

Ως χρώμα που σπάνια υπάρχει στη φύση και έτσι τραβάει την προσοχή, θεωρείται ως χρώμα ατομικισμού και σπατάλης.

Περίοδος Χεϊάν:

Στην Ιαπωνία, το βιολετί ήταν ένα δημοφιλές χρώμα που έγινε της μόδας στα ρούχα κατά την περίοδο Χεϊάν (794–1185).

Η βαφή παρασκευαζόταν από τη ρίζα του φυτού αλκανέτ (Anchusa officinalis), γνωστού ως μουρασάκι στα Ιαπωνικά.

Μουρασάκι λέγεται στα ιαπωνικά και το μωβ χρώμα.

Περίπου την ίδια εποχή, οι Ιάπωνες ζωγράφοι άρχισαν να χρησιμοποιούν μια χρωστική ουσία φτιαγμένη από το ίδιο φυτό.

-Μιλώντας για την σχέση μου, εγώ το μωβ χρώμα, με την ιστορία και την κουλτούρα δεν μπορώ να παραλείψω την, έστω και σχεδόν ελάχιστη, σχέση μου με την πολιτική.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, το βιολετί, το λευκό και το χρυσό ήταν τα χρώματα του κινήματος για την ψήφο των γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες (σουφραζέτες), το οποίο διεκδικούσε το δικαίωμα ψήφου για τις γυναίκες.

Τα χρώματα αυτά λέγεται ότι αντιπροσώπευαν την ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Για αυτόν τον λόγο, το γραμματόσημο που εκδόθηκε το 1936 προς τιμήν της Σούζαν Μπ. Άντονι, μιας εξέχουσας ηγέτιδας του κινήματος για την ψήφο γυναικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήταν βαμμένο με τον κοκκινωπό τόνο του βιολετί, γνωστό και ως ρόδινο.

Το 1908, η Έμελιν Πέθικ-Λόρενς, συν-εκδότρια της εφημερίδας Γυναικεία Κοινωνική και Πολιτική Ένωση (WSPU), σχεδίασε το χρωματικό συνδυασμό για το κίνημα των σουφραζετών στη Βρετανία και την Ιρλανδία, με το βιολετί να συμβολίζει την αφοσίωση και την αξιοπρέπεια, το λευκό την αγνότητα και το πράσινο την ελπίδα.

Το πανευρωπαϊκό κίνημα Volt Europa και τα εθνικά θυγατρικά κόμματά του χρησιμοποιούν βιολετί στις στολές τους

Ένα μικρό πολιτικό κόμμα της Νέας Εποχής στη Γερμανία με περίπου 1.150 μέλη ονομάζεται «Το Κόμμα των Βιολετί». Πιστεύει στην άμεση δημοκρατία, σε ένα εγγυημένο ελάχιστο εισόδημα και σε μια πολιτική που βασίζεται στην πνευματικότητα. Ιδρύθηκε στο Ντόρτμουντ το 2001

Στην σημερινή παγκόσμια πολιτική σκηνή παίζει ρόλο και το κίνημα LOATKI που η σημαία του (το λάβαρο του αν προτιμάτε) αποτελείται από 6 λωρίδες με τα 6 χρώματα του Ουράνιου Τόξου, ένα εκ των οποίων είναι το μωβ.

Πέρα από αυτήν και την σημαία των σουφραζετών του Ηνωμένου Βασιλείου (μωβ – άσπρο – πράσινο), το μωβ δεν υπάρχει σε εθνικές σημαίες εκτός από μία, την σημαία της Δομινίκας που στο κέντρο της απεικονίζεται το εθνικό σύμβολο της ο παπαγάλος σισέρου που το στήθος του έχει μωβ χρώμα.

Άλλη μια εθνική σημαία που επάνω της βρίσκεται μωβ χρώμα είναι αυτή της Νικαράγουα που στο κέντρο της υπάρχει ένα μικρό τριγωνικό σύμβολο μέσα στο οποίο συν τοις άλλοις είναι σχεδιασμένο ένα μικροσκοπικό ουράνιο τόξο, όπου μια από τις μπάντες του έχει μωβ χρώμα. Μιλάμε για μια απειροελάχιστη εμφάνιση του μωβ χρώματος στην σημαία αυτή.

Από την πολιτική περνάμε τώρα στις θρησκείες που συνήθως είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Όμως ούτε εδώ έχω να σου πω πολλά πράγματα σχετικά με την εμφάνιση μου.

Στη Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, το βιολετί φοριέται από τους επισκόπους και τους αρχιεπισκόπους, το κόκκινο από τους καρδινάλιους και το λευκό από τον Πάπα.

Οι απλοί ιερείς φορούν μαύρα.

Όπως και σε πολλές άλλες δυτικές εκκλησίες, το βιολετί είναι το λειτουργικό χρώμα της Σαρακοστής και της προσμονής και προετοιμασίας για τον εορτασμό της Σταύρωσης του Ιησού και την ώρα της μετάνοιας ή/και του πένθους.

Μετά τη Β' Σύνοδο του Βατικανού, η οποία τροποποίησε πολλούς από τους κανόνες της Καθολικής εκκλησίας, οι ιερείς άρχισαν να φορούν βιολετί άμφια όταν τελούν λειτουργίες για τους νεκρούς. Το μαύρο δεν χρησιμοποιείται πλέον, καθώς είναι το χρώμα του πένθους έξω από την εκκλησία και θεωρείται ακατάλληλο σε μια θρησκευτική τελετή.

Στον Ινδουισμό, το βιολετί χρησιμοποιείται για να αναπαραστήσει συμβολικά το έβδομο τσάκρα του στέμματος (Sahasrara).

Το βιολέ – ρόδινο ή και λευκό* τσάκρα, ή άλλως το χιλιοπέταλο τσάκρα ή τσάκρα του στέμματος είναι το έβδομο και κορυφαίο από τα επτά κύρια τσάκρας.

Βρίσκεται στην κορωνίδα (άκρο) της κεφαλής, είτε πάνω από το κεφάλι.

Εδώ κανονικά πρέπει να διακόψω λίγο για να σου μιλήσω για το σημείο αναφοράς – βιολέ – ρόδινο ή και λευκό τσάκρα- που μάλλον σου κέντρισε την περιέργεια, αλλά το αφήνω προς το παρόν για να ολοκληρώσω την παρουσίαση του Sahasrara.

Όταν η ενέργεια κουνταλίνι ανυψώνεται μέχρι αυτό το τσάκρα, ενώνεται με την ενέργεια του Σίβα (αναμορφωτή) και επιτυγχάνεται η απελευθέρωση της στοχαστικής συνείδησης η οποία οδηγεί στην εσωτερική σοφία και την απελευθέρωση από την ύλη.

Διαλύεται η ψευδαίσθηση της ατομικότητας και συντελείται η συνειδητοποίηση και η ένωση με τις κοσμικές αρχές που διέπουν όλο το σύμπαν μέσα στο σώμα το οποίο πλέον δεν υπόκειται σε γέννηση ή θάνατο.

Το τσάκρα αυτό σχετίζεται με την καθαρή συνείδηση και λέγεται ότι όταν ενεργοποιηθεί επιφέρει την αναγέννηση απόκρυφων δυνάμεων μετασχηματίζοντάς τες σε θεϊκές, δυνάμενο να πραγματοποιεί επιθυμίες.

Το τσάκρα αυτό περιγράφεται σαν ένα άνθος του λωτού το οποίο περιτριγυρίζεται από ένα χρυσό περικάρπιο, ενώ μέσα του υπάρχει μια ολοστρόγγυλη πανσέληνος.

Κατά την ‘Νέα Εποχή’, η «Προφήτισσα της Νέας Εποχής», Άλις Μπέιλι, στο σύστημά της που ονομάζεται Επτά Ακτίνες και το οποίο ταξινομεί τους ανθρώπους σε επτά διαφορετικούς μεταφυσικούς ψυχολογικούς τύπους, η «έβδομη ακτίνα» της «Τελετουργικής Τάξης» αντιπροσωπεύεται από το βιολετί χρώμα.

Τα άτομα που έχουν αυτόν τον μεταφυσικό ψυχολογικό τύπο λέγεται ότι βρίσκονται «στην Ιώδη Ακτίνα».

Η Επίκληση της Ιώδους Φλόγας είναι ένα σύστημα πρακτικής διαλογισμού.

Έντομα και χρώματα [3]

Μελάγχρωση εντόμων:

[*Μελάγχρωση = αύξηση του χρώματος ενός ιστού, ειδικότερα του δέρματος, λόγω ανώμαλης άθροισης μιας φυσιολογικής χρωστικής όπως η μελανίνη.]

γενετική και εξέλιξη:

Η μελέτη του συστήματος μελάγχρωσης είναι ζωτικής σημασίας για τη μελέτη των δεσμών γενετικών αλλαγών με την εξελικτική παραλλαγή στα χαρακτηριστικά των εντόμων που σχετίζονται με τη φυσική κατάσταση.

Για παράδειγμα, η μελάγχρωση των φυσιολογικών οφθαλμών είναι γνωστό ότι μπλοκάρεται από την πλειονότητα των μεταλλάξεων στους οφθαλμούς κατά τη σύνθεση της καφέ χρωστικής του ματιού ξανθομματίνη. 

Προηγμένες μελέτες που πραγματοποιήθηκαν για τη γενετική ανάλυση της μελάγχρωσης σε κατώτερα σπονδυλωτά, ποντίκια και ανθρώπους διευκρινίζουν διάφορες πτυχές της ανάπτυξης και της εξέλιξης της διαδικασίας μελάγχρωσης σε διαφορετικά στάδια. 

Οι μοριακές μελέτες στην μελάγχρωση των κατώτερων σπονδυλωτών και ο συγκριτικός απολογισμός των γονιδίων σε διαφορετικά είδη που προέρχονται από ένα κοινό προγονικό γονίδιο έχουν αποδώσει καρπούς στη μελέτη της μελάγχρωσης σε διάφορα είδη εντόμων. 

Εξελικτικές μελέτες μεταξύ θηλαστικών και άλλων σπονδυλωτών έχουν αποκαλύψει σημαντικές διαφορές στους μηχανισμούς μελάγχρωσης μεταξύ αυτών των ειδών. Τέτοια δεδομένα παρέχουν μια συνολική εικόνα των χρωστικών και της ύπαρξής τους σε πολλά είδη.

Οι Briscoe και Chittka εξέτασαν τους φυσιολογικούς και μοριακούς μηχανισμούς της έγχρωμης όρασης των εντόμων.

(Αντιγραφή από την ανάρτηση του site “ItalusHortus”)

Χρώματα Λουλουδιών:

Παράγοντες που τα Καθορίζουν και Τεχνικές

για την Τροποποίησή τους 

Το χρώμα των λουλουδιών είναι ένα σημαντικό χαρακτηριστικό για την αισθητική ελκυστικότητα κάθε καλλωπιστικής καλλιέργειας.

Οι πληροφορίες σχετικά με τις χρωστικές ουσίες που υπάρχουν σε ένα συγκεκριμένο φυτό είναι απαραίτητες για την ανάπτυξη νέων ποικιλιών χρωμάτων, ακόμη και αν διαφορετικοί παράγοντες μπορούν να επηρεάσουν την έκφραση χρώματος των ίδιων χρωστικών.

Το χρώμα των λουλουδιών οφείλεται κυρίως σε τέσσερις τύπους φυσικών χρωστικών:

Τα φλαβονοειδή, τα καροτενοειδή, τις βεταλαΐνες και τις χλωροφύλλες. 

Μεταξύ αυτών των κατηγοριών, τα φλαβονοειδή είναι τα πιο συνηθισμένα και υπεύθυνα για μια τεράστια γκάμα χρωμάτων λουλουδιών, όπως έντονο κίτρινο, κρεμώδες κίτρινο, ιβουάρ, ροζ, κόκκινο, μπλε και βιολετί.

Τα καροτενοειδή παράγουν τα κίτρινα, πορτοκαλί και κόκκινα χρώματα, οι βεταλαΐνες παράγουν τα κίτρινα, πορτοκαλί, μωβ και κόκκινα χρώματα μόνο στους ανθικούς ιστούς μερικών ειδών (Caryophyllales) και οι χλωροφύλλες είναι υπεύθυνες για πολύ λίγες περιπτώσεις πράσινων λουλουδιών.

Οι ανθοκυανίνες είναι ο πιο διαδεδομένος τύπος φλαβονοειδών και γενικά θεωρούνται υπεύθυνες για τα περισσότερα ροζ έως μπλε χρώματα λουλουδιών. 

Καθώς οι ανθοκυανίνες από μόνες τους είναι ουσιαστικά άχρωμες σε εύρος pH από 4 έως 6, άλλα φλαβονοειδή και σχετικές ενώσεις (αλλά και μέταλλα όπως ο σίδηρος και το αλουμίνιο) μπορούν να συνδεθούν με τις ανθοκυανίνες και να σχηματίσουν έγχρωμα σύμπλοκα ανθοκυανίνης-copigment που είναι σταθερά σε τιμές pH όπου οι ανθοκυανίνες από μόνες τους είναι ουσιαστικά άχρωμες.

Τα χρώματα και η ενίσχυση του χρώματος που προκαλούνται από τον σχηματισμό συμπλόκων ανθοκυανίνης-copigment (αντιμελάγχρωση) επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από το pH, την συγκέντρωση ανθοκυανινών και την μοριακή αναλογία copigment προς ανθοκυανίνη. 

Εξωτερικοί παράγοντες που μπορούν να επηρεάσουν το χρώμα των λουλουδιών, οι οποίοι εξετάζονται σε αυτή την εργασία, είναι η θερμοκρασία, το φως, η λίπανση, η προσθήκη ζάχαρης ή μετάλλων στο νερό συντήρησης.

Ακόμα κι αν υπάρχει σημαντική ποσότητα πληροφοριών σχετικά με τη γενετική του χρώματος των λουλουδιών, οι νέοι συνδυασμοί χρωμάτων που μπορούν να ληφθούν με την κλασική βελτίωση είναι περιορισμένοι, τα προγράμματα διασταύρωσης και επιλογής είναι συχνά πολύ μεγάλα και, επιπλέον, ορισμένα χρώματα απουσιάζουν από το γονιδίωμα πολλών σημαντικών λουλουδιών (για παράδειγμα, το μπλε χρώμα στο τριαντάφυλλο, το γαρύφαλλο, τον κρίνο, την ζέρμπερα). 

Η τεχνολογία διαγονιδίων μπορεί να χρησιμοποιηθεί και έχει χρησιμοποιηθεί εκτενώς για τη δημιουργία νέων χρωμάτων λουλουδιών σε πολλά καλλωπιστικά είδη.

Σε αυτήν την ανασκόπηση, αναφέρονται οι παράγοντες που καθορίζουν το χρώμα των λουλουδιών, οι τεχνικές που μπορούν να εφαρμοστούν για την τροποποίηση, βελτίωση ή διατήρηση της ποιότητας του χρώματος, ο γενετικός έλεγχος του χαρακτήρα, η βιοσυνθετική οδός των κύριων χρωστικών και τα αποτελέσματα που λαμβάνονται μέσω της τεχνολογίας διαγονιδίων για την τροποποίηση του χρώματος των λουλουδιών.

Τί προκαλεί τα χρώματα του Aurora Borealis; (βορείου σέλαος)

[Από τον ιστότοπο ThoughtCo.]

Το Σέλας (Aurora) είναι το όνομα που δόθηκε στις ζώνες των χρωματιστών φώτων που φαίνονται στον ουρανό στα μεγαλύτερα γεωγραφικά πλάτη.

Το Βόρειο Σέλας φαίνεται κυρίως κοντά στον Αρκτικό Κύκλο.

Το aurora australis ή το Νότιο Σέλας φαίνεται στο νότιο ημισφαίριο.

Το φως που οράται προέρχεται από φωτόνια που απελευθερώνονται από το οξυγόνο και το άζωτο στην ανώτερη ατμόσφαιρα.

Ενεργητικά σωματίδια από τον ηλιακό άνεμο χτυπούν το στρώμα της ατμόσφαιρας που ονομάζεται ιονόσφαιρα, ιονίζοντας τα άτομα και τα μόρια.

Όταν τα ιόντα επιστρέφουν στη βασική κατάσταση, η ενέργεια που απελευθερώνεται ως φως παράγει το σέλας.

Κάθε στοιχείο απελευθερώνει συγκεκριμένα μήκη κύματος, επομένως τα χρώματα που βλέπονται εξαρτώνται από τον τύπο του ατόμου που διεγείρεται, πόση ενέργεια έλαβε και πώς αναμειγνύονται τα μήκη κύματος του φωτός μεταξύ τους.

Το διάσπαρτο φως από τον ήλιο και το φεγγάρι μπορεί επίσης να επηρεάσει τα χρώματα.

Έγχρωμο Σέλας από την κορυφή μέχρι το κάτω μέρος:

Μπορείτε να φανεί ένα μονόχρωμο σέλας, αλλά είναι δυνατό να έχει ένα χρωματικό εφέ σαν ουράνιο τόξο μέσα από τις μπάντες φωτός.

Το διάσπαρτο φως από τον ήλιο μπορεί να δώσει ένα βιολετί ή μωβ χρώμα στην κορυφή ενός σέλαος.

Στην συνέχεια, μπορεί να υπάρχει κόκκινο φως πάνω από μια πράσινη ή κιτρινοπράσινη ζώνη.

Μπορεί να υπάρχει μπλε με πράσινο ή κάτω από αυτό.

Η βάση του σέλαος μπορεί να είναι ροζ.

Σταθερά Μονόχρωμο Σέλας:

Έχουν φανεί συμπαγές πράσινο και συμπαγές κόκκινο σέλας.

Το πράσινο είναι κοινό στα ανώτερα γεωγραφικά πλάτη, ενώ το κόκκινο είναι σπάνιο. Από την άλλη πλευρά, το σέλας που φαίνεται από τα χαμηλότερα γεωγραφικά πλάτη τείνει να είναι κόκκινο.

Στοιχεία εκπομπής χρωμάτων:

Οξυγόνο:

Ο μεγάλος ‘παίκτης’ στο σέλας είναι το οξυγόνο.

Το οξυγόνο είναι υπεύθυνο για το ζωηρό πράσινο (μήκος κύματος 557,7 nm) και επίσης για ένα βαθύ καφέ-κόκκινο (μήκος κύματος 630,0 nm).

Το καθαρό πράσινο και το πρασινοκίτρινο σέλας προκύπτουν από τη διέγερση του οξυγόνου.

Άζωτο:

Το άζωτο εκπέμπει μπλε (πολλά μήκη κύματος) και κόκκινο φως.

Άλλα αέρια:

Άλλα αέρια στην ατμόσφαιρα διεγείρονται και εκπέμπουν φως, αν και τα μήκη κύματος μπορεί να είναι εκτός του εύρους της ανθρώπινης όρασης ή αλλιώς πολύ αχνά για να τα δει κανείς.

Το υδρογόνο και το ήλιο, για παράδειγμα, εκπέμπουν μπλε και μωβ.

Αν και τα μάτια μας δεν μπορούν να δουν όλα αυτά τα χρώματα, το φωτογραφικό φιλμ και οι ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές καταγράφουν συχνά ένα ευρύτερο φάσμα αποχρώσεων.

Χρώματα σέλαος ανάλογα με το υψόμετρο:

Πάνω από 150 μίλια: κόκκινο, οξυγόνο

Έως 150 μίλια: πράσινο, οξυγόνο

Πάνω από 60 μίλια: μωβ ή βιολετί, άζωτο

Έως 60 μίλια: μπλε, αζώτου

Μαύρο Σέλας

Μερικές φορές υπάρχουν μαύρες λωρίδες σε ένα σέλας.

Η μαύρη περιοχή μπορεί να έχει δομή τέτοια που να εμποδίζει το φως των αστεριών, να φαίνεται.

Το μαύρο σέλας πιθανότατα προκύπτει από ηλεκτρικά πεδία στην ανώτερη ατμόσφαιρα που εμποδίζουν τα ηλεκτρόνια να αλληλεπιδράσουν με αέρια.

Σέλας σε άλλους πλανήτες:

Η Γη δεν είναι ο μόνος πλανήτης που έχει σέλας.

Οι αστρονόμοι έχουν φωτογραφίσει σέλας στον Δία, τον Κρόνο και την Ιώ.

Ωστόσο, τα χρώματα του σέλαος είναι διαφορετικά σε διαφορετικούς πλανήτες επειδή η ατμόσφαιρα τους είναι διαφορετική.

Η μόνη προϋπόθεση για έναν πλανήτη ή ένα φεγγάρι να έχει ένα σέλας είναι να έχει μια ατμόσφαιρα που βομβαρδίζεται από ενεργητικά σωματίδια.

Το Σέλας θα έχει ωοειδές σχήμα και στους δύο πόλους εάν ο πλανήτης έχει μαγνητικό πεδίο.

Οι πλανήτες χωρίς μαγνητικά πεδία μπορούν να έχουν Σέλας, αλλά θα έχει ακανόνιστο σχήμα.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρνζ΄]

Το μωβ στην ιστορία και την τέχνη

[η΄]

-Τώρα θα σου μιλήσω για την παρουσία μου, εμένα του μωβ χρώματος, στην ιστορία και την τέχνη.

Κάποια από όσα θα σου πω τώρα, στα έχω ήδη ξαναπεί, αλλά έτσι κυλά η ροή του λόγου.

Εξ άλλου η επανάληψη, αν μη τί άλλο, είναι πάντα ωφέλιμη.

Ξεκινάω λοιπόν.

Προϊστορία και αρχαιότητα:

Το βιολετί είναι ένα από τα παλαιότερα χρώματα που χρησιμοποιούνται από τον άνθρωπο.

Ίχνη πολύ σκούρου βιολετί, που παρασκευάζονταν με άλεση του ορυκτού μαγγανίου, αναμεμειγμένου με νερό ή ζωικό λίπος και στη συνέχεια βουρτσισμένο στον τοίχο του σπηλαίου ή εφαρμοσμένο με τα δάχτυλα, βρίσκονται στην προϊστορική τέχνη των σπηλαίων στο Pech Merle της Γαλλίας, που χρονολογείται περίπου 25.000 χρόνια πριν.

Έχει επίσης βρεθεί στο σπήλαιο Altamira και στο Lascaux.

Μερικές φορές χρησιμοποιούνταν ως εναλλακτική λύση στο μαύρο κάρβουνο. Ραβδιά μαγγανίου, που χρησιμοποιούνταν για σχέδιο, έχουν βρεθεί σε τοποθεσίες που κατείχαν οι Νεάντερταλ στη Γαλλία και το Ισραήλ.

Από τα εργαλεία λείανσης σε διάφορες τοποθεσίες, φαίνεται ότι μπορεί επίσης να χρησιμοποιήθηκε για να χρωματίσει το σώμα και να διακοσμήσει δέρματα ζώων.

Πιο πρόσφατα, οι πρώτες ημερομηνίες για τις ζωγραφιές των σπηλαίων έχουν μετατεθεί περισσότερο από 35.000 χρόνια πίσω.

Οι ζωγραφιές με το χέρι σε βραχώδεις τοίχους στην Αυστραλία μπορεί να είναι ακόμη παλαιότερες, χρονολογούμενες έως και 50.000 χρόνια πριν.

Τα μούρα του γένους rubus, όπως τα βατόμουρα, ήταν μια κοινή πηγή χρωστικών ουσιών στην αρχαιότητα.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι έφτιαχναν ένα είδος βιολετί χρωστικής συνδυάζοντας το χυμό της μουριάς με λιωμένα πράσινα σταφύλια.

Ο Ρωμαίος ιστορικός Πλίνιος ο Πρεσβύτερος ανέφερε ότι οι Γαλάτες χρησιμοποιούσαν μια βιολετί χρωστική από μύρτιλλο για να χρωματίσουν τα ρούχα των σκλάβων.

Αυτές οι χρωστικές ουσίες παρήγαγαν ένα ικανοποιητικό μωβ, το οποίο όμως ξεθώριαζε γρήγορα στο ηλιακό φως και όταν πλενόταν.

Μεσαίωνας και Αναγέννηση:

Το βιολετί και το μωβ διατήρησαν την ιδιότητά τους ως το χρώμα των αυτοκρατόρων των πριγκίπων και των αρχόντων της εκκλησίας καθ' όλη την μακρά κυριαρχία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Ενώ το βιολετί φοριόταν λιγότερο συχνά από τους βασιλιάδες και τους πρίγκιπες του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, φοριόταν από τους καθηγητές πολλών νέων πανεπιστημίων της Ευρώπης.

Οι ρόμπες τους ήταν διαμορφωμένες σύμφωνα με εκείνες του κλήρου και συχνά φορούσαν τετράγωνα βιολετί καπέλα και βιολετί ρόμπες ή μαύρες ρόμπες με βιολετί στολίδια.

Το βιολετί έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στις θρησκευτικές ζωγραφιές της Αναγέννησης.

Άγγελοι και η Παναγία απεικονίζονταν συχνά φορώντας βιολετί ρόμπες.

Ο Φλωρεντινός ζωγράφος του 15ου αιώνα, Cennino Cennini, συμβούλευε τους καλλιτέχνες:

«Αν θέλετε να δημιουργήσετε ένα όμορφο βιολετί χρώμα, πάρτε εκλεκτή κόκκινη λάκα, μπλε ουλτραμαρίν (την ίδια ποσότητα του ενός με το άλλο)…»

Για τους ζωγράφους τοιχογραφιών, συμβούλευε μια λιγότερο ακριβή εκδοχή, φτιαγμένη από ένα μείγμα ινδικού μπλε και κόκκινου αιματίτη.

18ος και 19ος αιώνας:

Τον 18ο αιώνα, το μωβ ήταν ένα χρώμα που φορούσαν οι βασιλείς, οι αριστοκράτες και άλλοι πλούσιοι. Το μωβ ύφασμα καλής ποιότητας ήταν πολύ ακριβό για τους απλούς ανθρώπους.

Το πρώτο βιολετί κοβαλτίου, το έντονα κόκκινο-ιώδες αρσενικό κοβαλτίου, ήταν εξαιρετικά τοξικό.

Αν και παρέμεινε σε ορισμένες γραμμές βαφής μέχρι τον 20ό αιώνα, αντικαταστάθηκε από λιγότερο τοξικές ενώσεις κοβαλτίου όπως το φωσφορικό κοβάλτιο.

Το βιολετί κοβαλτίου εμφανίστηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, διευρύνοντας την παλέτα των καλλιτεχνών με την γκάμα των μωβ χρωμάτων του.

Το βιολετί κοβαλτίου χρησιμοποιήθηκε από τον Paul Signac (1863–1935), τον Claude Monet (1840–1926) και τον Georges Seurat (1859–1891).

Σήμερα, το φωσφορικό κοβάλτιο-αμμώνιο, το φωσφορικό κοβάλτιο-λιθίου και το φωσφορικό κοβάλτιο είναι διαθέσιμα για χρήση από καλλιτέχνες.

Το φωσφορικό κοβάλτιο-αμμώνιο είναι το πιο κοκκινωπό από τα τρία.

Το φωσφορικό κοβάλτιο διατίθεται σε δύο ποικιλίες — έναν βαθύ, λιγότερο κορεσμένο, μπλε τύπο και έναν πιο ανοιχτό και φωτεινό, κάπως πιο κοκκινωπό τύπο.

Το φωσφορικό κοβάλτιο-λίθιο είναι ένα κορεσμένο, ελαφρύτερο σε αξία, μπλε-ιώδες. Ένα χρώμα παρόμοιο με το φωσφορικό κοβάλτιο-αμμώνιο, το βορικό κοβάλτιο-μαγνήσιο, εισήχθη στα τέλη του 20ού αιώνα, αλλά δεν θεωρήθηκε επαρκώς φωτοανθεκτικό για καλλιτεχνική χρήση.

Το ιώδες κοβάλτιο είναι η μόνη πραγματικά φωτοανθεκτική μωβ χρωστική με σχετικά ισχυρό κορεσμό χρώματος.

Όλες οι άλλες φωτοσταθερές μωβ χρωστικές είναι συγκριτικά θαμπές.

Η υψηλή τιμή της χρωστικής και η τοξικότητα του κοβαλτίου έχουν περιορίσει την χρήση της.

Τη δεκαετία του 1860, η δημοτικότητα της χρήσης βιολετί χρωμάτων αυξήθηκε ξαφνικά μεταξύ των ζωγράφων και άλλων καλλιτεχνών.

Για παράδειγμα, ο Βίνσεντ βαν Γκογκ (1853–1890) ήταν ένας ένθερμος μελετητής της θεωρίας των χρωμάτων.

Χρησιμοποίησε το βιολετί σε πολλούς από τους πίνακές του της δεκαετίας του 1880, συμπεριλαμβανομένων των πίνακων του με ίριδες και τους στροβιλιζόμενους και μυστηριώδεις ουρανούς στους πίνακές του με την έναστρη νύχτα, και συχνά το συνδύαζε με το συμπληρωματικό του χρώμα, το κίτρινο.

Στον πίνακά του με την κρεβατοκάμαρά του στην Αρλ (1888), χρησιμοποίησε διάφορα σύνολα συμπληρωματικών χρωμάτων: βιολετί και κίτρινο, κόκκινο και πράσινο και πορτοκαλί και μπλε.

Σε μια επιστολή σχετικά με τον πίνακα προς τον αδελφό του Θίο, έγραψε:

«Το χρώμα εδώ… θα έπρεπε να υποδηλώνει ύπνο και ηρεμία γενικά…

Οι τοίχοι είναι ανοιχτό βιολετί. Το πάτωμα είναι από κόκκινα πλακάκια. Το ξύλο του κρεβατιού και των καρεκλών είναι κίτρινο φρέσκου βουτύρου, το σεντόνι και τα μαξιλάρια ανοιχτό πράσινο λεμονί.

Το κάλυμμα του κρεβατιού είναι έντονο κόκκινο. Το παράθυρο είναι πράσινο.

Το τραπεζάκι του κρεβατιού πορτοκαλί. Η λεκάνη είναι μπλε. Οι πόρτες λιλά…

Ο πίνακας θα έπρεπε να ξεκουράζει το μυαλό ή τη φαντασία».

Το 1856, ένας νεαρός Βρετανός χημικός ονόματι Γουίλιαμ Χένρι Πέρκιν προσπαθούσε να φτιάξει μια συνθετική κινίνη.

Τα πειράματά του παρήγαγαν αντ' αυτού ένα απροσδόκητο υπόλειμμα, το οποίο αποδείχθηκε ότι ήταν η πρώτη συνθετική χρωστική ανιλίνης, ένα βαθύ μωβ χρώμα που ονομάζεται μωβίνη, ή εν συντομογραφία απλώς μωβ (η χρωστική ουσία πήρε το όνομά της από το πιο ανοιχτό χρώμα του άνθους μολόχας).

Χρησιμοποιούνταν για τη βαφή ρούχων και έγινε εξαιρετικά δημοφιλές μεταξύ των ευγενών και των ανώτερων τάξεων στην Ευρώπη, ιδιαίτερα αφότου η Βασίλισσα Βικτώρια φόρεσε ένα μεταξωτό φόρεμα βαμμένο με μωβίνη στην Βασιλική Έκθεση του 1862.

Πριν από την ανακάλυψη του Πέρκιν, το μωβ ήταν ένα χρώμα που μόνο η αριστοκρατία και οι πλούσιοι μπορούσαν να φορέσουν.

Ο Πέρκιν ανέπτυξε μια βιομηχανική διαδικασία, έχτισε ένα εργοστάσιο και παρήγαγε τη βαφή σε διάφορους τόνους, έτσι ώστε σχεδόν όλοι να μπορούν να φορούν μωβ. Ήταν η πρώτη μιας σειράς σύγχρονων βιομηχανικών βαφών που μεταμόρφωσαν πλήρως τόσο την χημική βιομηχανία όσο και τη μόδα.

Οι διάφοροι τύποι χρωμαισθησίας

6^ος υποτύπος ακουστικο-οπτικής συναισθησίας

Voice-colour and voice-shape = Χρώμα φωνής και σχήμα φωνής

Ο ήχος των ανθρώπων που μιλούν ή τραγουδούν μπορεί να προκαλέσει πολύ συγκεκριμένες οπτικές ταυτίσεις για ορισμένους συναισθητικούς. Αν και αυτό είναι ένα ελάχιστα ερευνημένο φαινόμενο, μπορεί να θεωρηθεί ως υποτύπος ακουστικο-οπτικής συναισθησίας.

Οι οπτικές συναισθητικές ταυτότητες που προκαλούνται από τις φωνές περιλαμβάνουν το χρώμα, την υφή, το σχήμα, το μέγεθος, τη χωρική θέση και την κατεύθυνση.

Μπορεί είτε να συνυπάρχει με άλλους τύπους ακουστικής-οπτικής συναισθησίας (έτσι το ίδιο άτομο μπορεί επίσης να έχει σχήμα ηχοχρώματος ή τόνου, για παράδειγμα) είτε να υπάρχει ανεξάρτητα από οποιαδήποτε άλλη συναισθησία ήχου – όρασης.

Μπορεί να θεωρηθεί ένας τύπος χρωμαισθησίας (ένα γενικό όνομα που δίνεται σε κάθε τύπο συναισθησίας όπου ο επαγωγέας είναι ήχος ή μουσική και ταυτόχρονα περιλαμβάνει χρώμα), ιδιαίτερα στην περίπτωση του τραγουδιού, καθώς χρησιμοποιείται κατά προτίμηση ο όρος χρωμαισθησία σε σχέση με τους μουσικούς ήχους.

«Μερικοί συναισθητικοί φωνής «βλέπουν» την φωνή καλύτερα όταν το άτομο τραγουδάει.

Για ορισμένους συναισθητικούς τα χρώματα ποικίλλουν ελάχιστα μεταξύ των φωνών, αλλά για άλλους, τα χρώματα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το άτομο που μιλάει. Ταυτόχρονα μπορεί επίσης να επηρεαστούν από την εξοικείωση με τη φωνή ή το μέσο μέσω του οποίου μεταδίδεται, όπως η άμεση προσωπική επικοινωνία έναντι του ραδιοφώνου.

Ορισμένοι συναισθητικοί φωνής αναγνωρίζουν ότι το ύψος της φωνής έχει ισχυρή επιρροή, ενώ άλλοι δεν μπορούν να ορίσουν κανένα κριτήριο της φωνής που αλλάζει ένταση.

Διαπιστώθηκε ότι ένα υψηλότερο βήμα, από την θεμελιώδη συχνότητα (f0), είχε ως αποτέλεσμα πιο ανοιχτούς χρωματικούς συσχετισμούς.

Οι ανδρικές φωνές προκαλούν μεγαλύτερα σχήματα από τις γυναικείες φωνές».

Οι συναισθητικές αντιδράσεις στις φωνές είναι ιδιόρρυθμες και πολύ ποικίλες, και τα ακόλουθα παραδείγματα έχουν αναφερθεί όλα από διαφορετικούς συναισθητικούς που περιγράφουν τη δική τους ιδιαίτερη εμπειρία:

– Τα φωτεινότερα χρώματα αντιστοιχούν σε φωνές υψηλότερου τόνου και τα πιο σκούρα, μουντά χρώματα σε βαθύτερες φωνές.

– Το χρώμα, η υφή ή το σχήμα εξαρτώνται από την προφορά.

– Μόνο οι οικείες φωνές ή οι φωνές των ανθρώπων που γνωρίζει ο συναισθητικός έχουν χρώμα, ενώ αυτές των ξένων όχι.

– Το χρώμα της φωνής είναι το ίδιο χρώμα με αυτό που συσχετίζουν με το άτομο.

– Οι φωνές των ανδρών τείνουν να είναι μαύρες, γκρι ή καφέ, ενώ οι φωνές των γυναικών μπορεί να έχουν οποιοδήποτε χρώμα.

– Η υφή αντιστοιχεί στο είδος του συναισθήματος που εκφράζεται: θυμωμένος, κουρασμένος, αναστατωμένος κ.λπ.

– Διαφορετικές φωνές δημιουργούν συγκεκριμένα χρώματα και επίσης συγκεκριμένες απτικές αισθήσεις που συνδέονται με κάθε χρώμα

Όπως και με άλλους τύπους ακουστικής-οπτικής συναισθησίας, εάν ο συναισθητικός αντιληφθεί το οπτικό ταυτόχρονο να εμφανίζεται σωματικά μπροστά στα μάτια του, θα είναι συναισθητικός «προβολέας», ενώ αν το οραματιστεί στα μάτια του θα είναι «συνδετικός».

Αυτός ο τελευταίος τύπος είναι πιο κοινός.

Όπως και με άλλους τύπους συναισθησίας, τα ταυτόχρονα συμβάντα μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με διαφορετικούς παράγοντες, αλλά είναι πάντα τα ίδια για κάθε συγκεκριμένο συναισθητικό.

Υπάρχουν αναφορές συναισθητικών φωνής που λένε πως το χρώμα της φωνής του ομιλητή αλλάζει όταν αλλάζει η συναισθηματική του κατάσταση, ή όταν ψεύδεται, ή όταν θέλει να αποκρύψει κάτι κατά την ομιλία του.

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

[ΚΙ΄]

Συνδυασμός αποκρυπτικού και διαφημιστικού (ελκυστικού) χρωματισμού

Τα περισσότερα ζώα χρειάζονται και απόκρυψη και διαφήμιση.

Ένα ζώο μπορεί να χρειαστεί να κρυφτεί από τα αρπακτικά και να διαφημίσει την παρουσία του για συμβίωση ή σε μέλη του είδους του για αναπαραγωγικούς σκοπούς. Πολλά πουλιά κρύβουν τον χρωματισμό ερωτοτροπίας όταν τα φτερά τους κρατούνται κοντά στο σώμα, ενώ παρουσιάζουν μια υπέροχη εμφάνιση όταν στήνουν (ανοίγουν) τα φτερά τους.

Παρόμοιοι μηχανισμοί είναι συνηθισμένοι σε πολλά ζώα, όπως οι σαύρες Anolis, οι οποίες έχουν πτυχώσεις λαιμού με έντονα χρώματα που είναι ορατά μόνο όταν στήνονται (ανοίγουν) κατά τη διάρκεια ερωτοτροπίας ή απειλητικής συμπεριφοράς. Πολλά πουλιά (Ptilonorhynchidae) έχουν φωτεινούς χρωματισμούς ερωτοτροπίας, αν και ορισμένα αρσενικά του είδους Amblyornis δεν έχουν.

Αντίθετα, διακοσμούνται με ένα περίτεχνο φιόγκο με φύλλα, πέταλα λουλουδιών και άλλα αντικείμενα με έντονα χρώματα, τα οποία προσελκύουν τα θηλυκά, αλλά δεν παρέχουν καμία ένδειξη στα αρπακτικά για την ακριβή θέση του αρσενικού.

Μερικά αρπακτικά εξαπατούν με προσελκυστικό χρωματισμό.

Τα βατραχόψαρα, ή πεσκανδρίτσα ρηχών νερών, είναι εξαιρετικά δύσκολο να εντοπιστούν στο φόντο τους.

Έχουν περίπλοκα και προφανή θέλγητρα που κυματίζουν κοντά στο στόμα τους σε ένα μακρύ κοτσάνι.

Τα θηράματα που προσελκύονται από το δέλεαρ τρώγονται.

Η αλλαγή χρωματισμού είναι ένας άλλος προφανής μηχανισμός που μπορεί να περιορίσει την διαφήμιση σε περιόδους που είναι απαραίτητη για λόγους επικοινωνίας.

Πολλά ζώα αλλάζουν από κρυπτικούς σε μη κρυπτικούς χρωματισμούς καθώς αλλάζουν από τον κανονικό τους χρωματισμό ηρεμίας σε χρωματισμό προβολής κατά τη διάρκεια των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων.

Αυτές οι αλλαγές είναι ιδιαίτερα συχνές στα ψάρια και στα κεφαλόποδα, τα οποία έχουν αποτελεσματικούς νευρικούς μηχανισμούς αλλαγής χρωματισμού.