xromata.com

Χρώματα βαφές

Οι βαφές κατά την Αναγέννηση και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης

(Όπως αναγράφονται στον ιστότοπο ‘WebExibits, Pigments through the ages’).

Σε προηγούμενα άρθρα, αναφερθήκαμε στα χρώματα βαφές που χρησιμοποιούσε ο άνθρωπος κατά την προϊστορική περίοδο, την πρώιμη και ύστερη αρχαιότητα, τον Μεσαίωνα, κατά την Αναγέννηση έως και την πρώιμη εποχή της εκβιομηχάνισης.

Τώρα θα ασχοληθούμε με τα χρώματα που ανακαλύφθηκαν ή δημιουργήθηκαν κατά την εποχή της εκβιομηχάνισης.

Αυτά είναι, κατά τις αγγλικές ονομασίες τους που χρησιμοποιούνται διεθνώς, τα εξής:

Cobalt green

Cobalt blue

Chrome orange

Emerald green

Chrome yellow

Cadmium yellow 

Lemon yellow

Zinc white

Viridian

Cobalt yellow

Cobalt violet

Cerulean blue

Cadmium red

Titanium white

Ξεκινήσαμε με το Cobalt Green (Πράσινο του Κοβαλτίου) και συνεχίσαμε, το Cobalt Blue (Μπλε του Κοβαλτίου) το Chrome orange (πορτοκαλί του χρωμίου) Emerald green (σμαραγδί), το Chrome yellow (κίτρινο του χρωμίου), τα Cadmium yellow/red και το Lemon yellow (κίτρινο του λεμονιού).

Τώρα θα αναφερθούμε στο Zinc white (λευκό του ψευδαργύρου).

Zinc white

(λευκό του ψευδαργύρου)

Σύντομη περιγραφή του Zinc white:

Το λευκό του ψευδάργυρου έχει μια πολύ πιο ψυχρή, καθαρότερη, πιο λευκή χροιά από τις καλύτερες ποιότητες λευκού μολύβδου ή λευκού τιτανίου.

Το οξείδιο του ψευδαργύρου χρησιμοποιείται για τη θεραπεία ή την πρόληψη μικρών δερματικών ερεθισμών όπως εγκαύματα, κοψίματα, ερεθισμούς από δηλητηριώδη κισσό, δηλητηριώδη βελανιδιά, και εξανθήματα από πάνες μωρών.

Εφαρμόζεται σε εκδορές για να επιταχύνει την επούλωση.

Χρησιμοποιείται και ως αντηλιακό.

Επιστημονικά ευρήματα επιβεβαίωσαν ότι οι μεγάλες ακτίνες UVA (340-400 νανόμετρα) ευθύνονται κυρίως για την πρόωρη γήρανση του δέρματος.

Ο λευκός ψευδάργυρος προστατεύει πολύ καλά σε αυτό το εύρος.

Ιστορία του λευκού ψευδαργύρου:

Ο ψευδάργυρος είναι γνωστός ως ορυκτό από την αρχαιότητα όταν τον έλιωναν με χαλκό για να σχηματιστεί ορείχαλκος.

Ήταν γνωστός και τότε, όπως και σήμερα, ως φαρμακευτική αλοιφή.

Οι πηγές διαφέρουν ως προς το ποιος απομόνωσε πρώτος το στοιχείο.

Οι Harley και Wehlte ισχυρίζονται ότι ήταν η Henkel το 1421 που παρήγαγε για πρώτη φορά μεταλλικό ψευδάργυρο.

Οι Gettens και Stout υποστηρίζουν ότι ήταν ο Γερμανός χημικός Margraaf το 1746. Οι ιστορικοί συμφωνούν, ωστόσο, ότι το 1782, το οξείδιο του ψευδαργύρου προτάθηκε ως λευκή χρωστική ουσία.

Ο Guyton de Morveau στην L'Académie de Dijon, Γαλλία, ανέφερε σχετικά με τις λευκές χρωστικές και τις πρώτες ύλες που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως λευκές χρωστικές και το οξείδιο του ψευδαργύρου εκείνη τη χρονιά.

Πρότεινε το οξείδιο του ψευδαργύρου ως υποκατάστατο του λευκού μολύβδου.

Ο μεταλλικός ψευδάργυρος είχε προέλθει αρχικά από την Κίνα και τις Ανατολικές Ινδίες.

Όταν βρέθηκε μετάλλευμα ψευδάργυρου στην Ευρώπη, ξεκίνησε η μεγάλης κλίμακας παραγωγή του εξαγόμενου μεταλλικού ψευδαργύρου.

Το 1794 και το 1796 εκδόθηκαν διπλώματα ευρεσιτεχνίας για την κατασκευή οξειδίου του ψευδαργύρου στον Άγγλο χρωματοποιό John Atkinson από το Harrington Near Liverpool.

Ο λευκός ψευδάργυρος έγινε αποδεκτός ως ακουαρέλα μέχρι το 1834.

Το 1834, οι Winsor και Newton, Limited, του Λονδίνου, εισήγαγαν μια ιδιαίτερα πυκνή μορφή οξειδίου του ψευδαργύρου που πουλιόταν σαν κινέζικο λευκό.

Ήταν διαφορετικό από τον πρώην λευκό ψευδάργυρο στο ότι ο ψευδάργυρος θερμαινόταν σε πολύ υψηλότερες θερμοκρασίες από την ποικιλία του τέλους του δέκατου όγδοου αιώνα.

Το όνομα «Κινέζικο λευκό» λέγεται ότι προήλθε από την ανατολίτικη πορσελάνη που ήταν πολύ δημοφιλής στην Ευρώπη τον δέκατο όγδοο και τον δέκατο ένατο αιώνα.

Ο George H. Backhoffner του Λονδίνου αμφισβήτησε τον ισχυρισμό των Winsor και Newton για την ανώτερη λευκή ακουαρέλα τους στο βιβλίο του Chemistry as Applied to the Fine Arts, Λονδίνο, 1837.

Ο Backhoffner συνέστησε το φλαμανδικό λευκό ως ανώτερο (λευκό μόλυβδο).

Ο Winsor και ο Newton πίστευαν ότι παρόλο που οι επιστήμονες θα αγνοούσαν τον Backhoffner, οι καλλιτέχνες δεν θα χρησιμοποιούσαν το κινέζικο λευκό επειδή ο Backhoffner έδινε ευρέως διαλέξεις στις Ακαδημίες Τέχνης και η γνώμη του θα ήταν πολύ γνωστή σε αυτούς.

Το 1837, ο Winsor και ο Newton δημοσίευσαν μια απάντηση στον Backhoffner στο Remarks on White Pigments που χρησιμοποιούσαν οι ζωγράφοι ακουαρέλας και διένειμαν αντίγραφα στους καλλιτέχνες. Κατάφεραν να πείσουν τους καλλιτέχνες για την ανωτερότητα του κινεζικού λευκού.

Μέχρι το 1844, ένα καλύτερο λευκό από ψευδάργυρο για λάδι, αναπτύχθηκε από τον LeClaire στο Παρίσι. Άλεσε το οξείδιο του ψευδαργύρου με λάδι παπαρούνας βράζοντάς το με πυρολουσίτη (MnO2).

Το 1845 παρήγαγε τη λαδομπογιά σε μεγάλη κλίμακα. Μέχρι το 1850, ο λευκός ψευδάργυρος κατασκευαζόταν σε όλη την Ευρώπη.

Το λευκό του ψευδάργυρο είναι ουσιαστικά ανθεκτικό στο ηλιακό φως, αν και το κιτρίνισμα στο λάδι επηρεάζει τη φωτεινότητά του. Έχει πλεονεκτήματα σε σχέση με τον λευκό μόλυβδο επειδή δεν μαυρίζει από αέρα που περιέχει θείο ή άλλες χρωστικές που περιέχουν θείο, όπως είναι ο μόλυβδος. Είναι μη τοξικό και πιο οικονομικό από τον λευκό μόλυβδο.

Δεν είναι τόσο αδιαφανές ούτε βαρύ όσο ο λευκός μόλυβδος και χρειάζεται πολύ περισσότερο χρόνο για να στεγνώσει.

Επειδή το λευκό του ψευδάργυρου είναι τόσο "καθαρό" είναι πολύ πολύτιμο για την κατασκευή αποχρώσεων με άλλα χρώματα.

Οι αποχρώσεις που γίνονται με λευκό ψευδάργυρο δείχνουν κάθε απόχρωση των υποτόνων ενός χρώματος σε βαθμό μεγαλύτερο από τις αποχρώσεις που γίνονται με άλλα λευκά και ο καλλιτέχνης έχει χρόνο να ολοκληρώσει τη δουλειά του πριν στεγνώσει το χρώμα.

Παρά τα πολλά πλεονεκτήματά του σε σχέση με το λευκό μόλυβδο, το λευκό λαδιού ψευδαργύρου έχει επίσης ένα μειονέκτημα. Κάνει μια μάλλον εύθραυστη ξηρή επιφάνεια βαφής όταν χρησιμοποιείται χωρίς ανάμειξη με άλλα χρώματα.

Η έλλειψη ελαστικότητας των λευκών του ψευδαργύρου μπορεί να προκαλέσει ρωγμές στους πίνακες μετά από λίγα μόνο χρόνια, εάν αυτό το χρώμα χρησιμοποιηθεί κατ' ευθείαν έως και υπερβολικά.

Για παράδειγμα, στα τέλη της δεκαετίας του 1890 και στις αρχές του 1900, ορισμένοι καλλιτέχνες χρησιμοποιούσαν τον λευκό ψευδάργυρο ως βάση για τις ελαιογραφίες τους. Ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τη λάμψη αυτού του χρώματος, αλλά δεν συνειδητοποίησαν το μακροπρόθεσμο μειονέκτημά του.

Μετά από μια περίοδο ετών, όλοι αυτοί οι πίνακες ανέπτυξαν ρωγμές όταν παλαιότερα έργα ζωγραφισμένα πιο παραδοσιακά παρέμειναν απαλλαγμένα από ρωγμές.

Είναι απολύτως ασφαλές να χρησιμοποιηθεί σε μέτριες ποσότητες για κανονική ανάμειξη χρωμάτων και για ζωγραφική. Επειδή στεγνώνει σχετικά αργά, το λευκό του ψευδάργυρου είναι επίσης χρήσιμο για τονισμό, καθώς δεν στεγνώνει γρηγορότερα από το χρώμα στο οποίο βάφτηκε. Ωστόσο, θα ήταν κακή επιλογή για τη ζωγραφική ενός χειμερινού τοπίου ή παρόμοιων πινάκων με μεγάλες εκτάσεις λευκού, επειδή το λευκό του ψευδάργυρο στεγνώνει σε μια εύθραυστη επιφάνεια που θα κάνει σπασίματα.

Το λευκό αυτό χρησιμοποιείται από το 1834 έως σήμερα.

Η χημική δομή του είναι Zinc (II) – oxide και ο τύπος του ΖnO

Η συναισθηματική επίδραση του χρώματος

στην 7^η Τέχνη

Στην σχέση του χρώματος με τον κινηματογράφο έχουμε αναφερθεί πολλάκις στο παρελθόν και έχουμε δημοσιεύσει μια σειρά άρθρων με την ιστορία της εξέλιξης του έγχρωμου κινηματογράφου.

Εάν θέλετε να την διαβάσετε ή να ξαναθυμηθείτε την σειρά αυτήν, δεν έχετε παρά να πάτε στην στήλη CATEGORIES και να ‘κλικάρετε’ πάνω στην ενότητα «κινηματογράφος και χρώμα».

Θεωρώντας όμως απαραίτητη την υπενθύμιση του εισαγωγικού άρθρου της σειράς που τιτλοφορείται «Το χρώμα στην κινηματογραφική αφήγηση» σας παραθέτουμε τον αντίστοιχο σύνδεσμο (link) για να σας διευκολύνουμε στην ανεύρεσή του:

https://xromata.com/?p=9598

Το θέμα του άρθρου εκείνου αφορά στο πώς οι κινηματογραφιστές χειρίζονται τα συναισθήματά μας χρησιμοποιώντας τα χρώματα.

Από τις αυθεντίες στην χρήση των χρωμάτων στον κινηματογράφο θεωρείται ο μαιτρ των ταινιών αγωνίας, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο οποίος στις ασπρόμαυρες ταινίες του δεν ήταν ικανοποιημένος από την απόδοση του αίματος στις αιματηρές σκηνές και για να είναι πιο εντυπωσιακές χρησιμοποιούσε μαύρο υγρό χρώμα στην θέση του κόκκινου αίματος.

Την περίοδο που ασχοληθήκαμε και μελετούσαμε την ιστορία του έγχρωμου σινεμά παρακολουθούσαμε και μια σειρά από λίστες όπου είχαν καταχωρηθεί οι 10 ή 20 καλύτερες χρωματικά ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Φυσικά οι λίστες αυτές, επειδή δεν προέρχονται από επίσημους φορείς έχουν διαφορές μεταξύ τους. Επιπλέον δεν περιλαμβάνουν ταινίες που θεωρούνται σταθμοί στην ιστορία του χρώματος στον κινηματογράφο, όπως π.χ. «Ο μάγος του Οζ», το «Όσα παίρνει ο άνεμος» ή τα καρτούν «Τα τρία γουρουνάκια» και η «Ωραία κοιμωμένη», επειδή δεν αναφέρονται στην χρήση των χρωματικών σχημάτων και την σωστή επεξεργασία τους ως προς την ψυχολογία και δράση του έργου.

Όμως υπάρχουν αρκετές που εμφανίζονται στις περισσότερες λίστες, όπως το “Amelie”, (συμπληρωματικά χρώματα» οι «Ομπρέλες του Χερβούργου» (βασικά χρώματα), το «Τhe Fall» το «La La Land» 

το «Ξενοδοχείο Βουδαπέστη (παστέλ)

και βεβαίως το «Brother where art thou» που είναι η πρώτη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου που αποχρωματίσθηκε και επαναχρωματίσθηκε ψηφιακά εξ ολοκλήρου για να ταιριάζουν τα χρώματά της με την δράση της και την εποχή στην οποία αναφέρεται.

Η έκπληξη είναι μια ταινία που υπάρχει σχεδόν σε όλες τις λίστες και δεν είναι άλλη από το περίφημο «Vertigo» (Ίλιγγος) του Χίτσκοκ όπου τα συμπληρωματικά πράσινο – κόκκινο πρωταγωνιστούν προδιαθέτοντας την ψυχολογική συμμετοχή του θεατή στην δράση του έργου.

Λίαν συντόμως θα επανέλθουμε για να αναλύσουμε πιο εκτεταμένα το θέμα αυτό.

Ο ορισμός της χρωστικής

Μια χρωστική είναι μια ουσία που εμφανίζει ένα συγκεκριμένο χρώμα επειδή απορροφά επιλεκτικά κάποιο συγκεκριμένο μήκος κύματος του φωτός.

Ενώ πολλά υλικά διαθέτουν αυτήν την ιδιότητα, οι χρωστικές με πρακτικές εφαρμογές είναι σταθερές σε κανονικές θερμοκρασίες και έχουν υψηλή αντοχή χρωματισμού, επομένως χρειάζεται μόνο μια μικρή ποσότητα για να δούμε το χρώμα όταν χρησιμοποιείται σε αντικείμενα ή αναμιγνύεται με κάποιον φορέα.

Οι χρωστικές που είτε ξεθωριάζουν είτε μαυρίζουν με την πάροδο του χρόνου ή με εκτεταμένη έκθεση στο φως ονομάζονται φυγάδες χρωστικές.

Ιστορικές και Προϊστορικές Χρωστικές: 

Οι πρώτες χρωστικές προέρχονταν από φυσικές πηγές, όπως ο άνθρακας και τα αλεσμένα ορυκτά.

Οι ζωγραφιές των σπηλαίων της παλαιολιθικής και της νεολιθικής εποχής δείχνουν ότι ο μαύρος άνθρακας, η κόκκινη ώχρα (οξείδιο του σιδήρου, Fe2O3) και η κίτρινη ώχρα (ένυδρο οξείδιο του σιδήρου, Fe2O3·H2O) ήταν γνωστές στον προϊστορικό άνθρωπο.

Οι συνθετικές χρωστικές άρχισαν να χρησιμοποιούνται ήδη από το 2000 π,Χ.

Ο λευκός μόλυβδος παρασκευάστηκε με ανάμειξη μολύβδου και ξιδιού παρουσία διοξειδίου του άνθρακα.

Το αιγυπτιακό μπλε (πυριτικός χαλκός ασβεστίου) προήλθε από γυαλί χρωματισμένο με μαλαχίτη ή άλλο μετάλλευμα χαλκού.

Καθώς αναπτύχθηκαν όλο και περισσότερες χρωστικές ουσίες, ήταν αδύνατο να παρακολουθήσουμε την σύνθεσή τους.

Τον 20ο αιώνα, ο Διεθνής Οργανισμός Τυποποίησης (ISO) ανέπτυξε πρότυπα για τα χαρακτηριστικά και τις δοκιμές των χρωστικών.

Το Color Index International (CII) είναι ένα δημοσιευμένο πρότυπο ευρετήριο που προσδιορίζει κάθε χρωστική σύμφωνα με τη χημική της σύνθεση.

Περισσότερες από 27.000 χρωστικές είναι καταχωρημένες στο σχήμα CII.

Ορισμός της χρωστικής στις επιστήμες της ζωής (Βιο-χρωστικές):

Στη βιολογία, ο όρος "χρωστική ουσία" ορίζεται κάπως διαφορετικά (ως βιο – χρωστική), όπου ως βιο –  χρωστική αναφέρεται οποιοδήποτε έγχρωμο μόριο βρίσκεται μέσα σε ένα κύτταρο, ανεξάρτητα από το εάν είναι διαλυτό ή όχι.

Έτσι, αν και η αιμοσφαιρίνη, η χλωροφύλλη, η μελανίνη και η χολερυθρίνη (ως παραδείγματα) δεν ταιριάζουν στον στενό ορισμό της χρωστικής στην επιστήμη, είναι βιολογικές χρωστικές ουσίες.

Στα ζωικά και φυτικά κύτταρα εμφανίζεται επίσης ο δομικός χρωματισμός

Ένα παράδειγμα δομικού χρωματισμού μπορεί να παρατηρηθεί σε φτερά πεταλούδας ή φτερά παγωνιού.

 Οι χρωστικές έχουν το ίδιο χρώμα ανεξάρτητα από το πού και πώς κοιτάζονται, ενώ το δομικό χρώμα εξαρτάται από τη γωνία θέασης.

Ενώ οι χρωστικές χρωματίζονται με επιλεκτική απορρόφηση, το δομικό χρώμα προκύπτει από την επιλεκτική ανάκλαση.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρε΄]

Το κόκκινο χρώμα στα ουράνια

[κβ´]

Ο κόκκινος Ουρανός

-Σου έλεγα Άνθρωπε, για την χρήση μου, εμένα του κόκκινου χρώματος στο βάψιμο του προσώπου και των θεατρικών προσωπείων στο θέατρο ασιατικών χωρών, όπως στην κινέζικη όπερα και στις παραστάσεις των ιαπωνικών θεάτρων, Καμπούκι, Τένγκου, Κιτσούνε, Νο κλπ.

Μπορεί το κόκκινο χρώμα, όπως και άλλα χρώματα, να χαρακτήριζαν ή συμβόλιζαν κάποιους χαρακτηριστικούς ρόλους των παραδοσιακών αυτών θεάτρων, όμως τα χρώματα με μορφή φωτεινών προβολέων και μορφές μονοχρωματικού φωτός στην τωρινή εποχή παίζουν σημαντικό ρόλο στις σημερινές θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις, γιατί έχουν την ικανότητα να μεταλλάσσουν τα χρώματα που φωτίζουν.

Αυτό το γνωρίζουν πλέον καλά οι θεατρικοί σκηνοθέτες και το χρησιμοποιούν κατά κόρον για να δώσουν την επιθυμητή ατμόσφαιρα στις παραστάσεις τους.

Για να το καταλάβεις καλύτερα, σου λέω πως όταν κάποιος μονοχρωματικός φωτισμός πέφτει πάνω σε κάποιο αντικείμενο και το φωτίζει, του αλλάζει το χρώμα.

Επειδή όμως μιλάμε για μένα, το κόκκινο, ας περιοριστούμε στο πως μεταλλάσσει τα άλλα χρώματα ένας μονοχρωματικός κόκκινος προβολέας.

Το κόκκινο φως επιδρά έντονα πάνω σε όλα τα χρώματα. Κάνει να φαίνονται κόκκινα όλα τα απαλά και θερμά χρώματα, ενώ κάνει τα σκούρα να δείχνουν μαύρα.

Είναι αμείλικτο ακόμα και με τα ίδια τα κόκκινα χρώματα κάνοντας τα πορτοκαλοκόκκινα σκούρα κόκκινα και μετατρέποντας τα σκούρα κόκκινα σε καφετιά.

Λόγω της παράξενης ατμόσφαιρας που δημιουργεί το κόκκινο φως είναι δημοφιλές στα πάρτυ και στις ντίσκο.

Με την ροζ μορφή του, το κόκκινο σαν ροζ φωτισμός, δίνει μια κολακευτική θερμή όψη σε όλα τα χρώματα, εκτός από τα μπλε και τα πράσινα που τα γκριζάρει.

Σαν ρόδινο φως κάνει τα δέρματα να φαίνονται ροζ, πορτοκαλί ή κόκκινα, μωβίζει τα μπλε χρώματα και γκριζάρει τα πράσινα.  

Δεν είναι όμως μόνον ο κόκκινος τεχνητός φωτισμός που επηρεάζει τα χρώματα που φωτίζει. Υπάρχει και ένας άλλος κόκκινος φωτισμός, φυσικός αυτήν την φορά, που κοκκινίζει τα πάντα στην φύση, συνήθως αρκετά απαλότερα μεν, ενίοτε εντονότερα, προσδίδοντας τους μια κοκκινωπή χροιά: Το ‘κόκκινο’ ηλιοβασίλεμα.

Ναι, άνθρωπε! Θεωρείς και λες πως ο ουρανός είναι γαλανός, αλλά δεν είναι έτσι όλη την ημέρα. Το χρώμα του εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, κυρίως όμως από το σημείο της ημέρας απ’ όπου θεωρείται.

Εάν δηλαδή κοιτάζουμε τον ουρανό στην μέση της ημέρας, το μεσημέρι, όπου το φως πέφτει κατακόρυφα πάνω στην γη, τότε είναι καταγάλανος, γιατί τα αιωρούμενα στον ουρανό σωματίδια σκεδάζουν και διασκορπίζουν αχόρταγα τις μπλε ακτινοβολίες του φωτός.

Όμως εάν ατενίσουμε τον ουρανό στις άκρες της ημέρας, το χάραμα ή το ηλιοβασίλεμα, ιδιαίτερα κατά την δύση του ήλιου, ο ουρανός κοκκινίζει και αρκετές φορές βάφεται κατακόκκινος στα σημεία αυτά. Γιατί;

Γιατί οι ακτινοβολίες (τα μεγάλα μήκη κύματος) που δεν έχουν σκεδαστεί εν τω μεταξύ από μόρια αέρα και αιωρούμενα σωματίδια (λόγω της σκέδασης Rayleigh), φθάνουν πλαγίως πλέον στο σημείο αυτό, έχοντας διεισδύσει 3 000 μίλια περισσότερα στην ατμόσφαιρα της γης.

Έτσι, ταυτόχρονα ενώ στο κέντρο της ημέρας και στην μεγαλύτερη διάρκεια της ο ουρανός φαίνεται γαλανός, εδώ στην άκρης της χρυσίζει και ετοιμάζεται να βαφτεί κόκκινος. Εάν δε οι ατμοσφαιρικές συνθήκες είναι κατάλληλες, μπορεί να μας επιτρέψουν να δούμε έναν κατακόκκινο λαμπερό ουρανό, ένα από τα αποκαλούμενα «αιματοβαμμένα ηλιοβασιλέματα».

Το ίδιο φαινόμενο συμβαίνει και στην άλλη άκρη της ημέρας, την ανατολή, όπου κι’ εκεί επικρατούν οι μεγαλύτερες ακτινοβολίες, οι πορτοκαλί και ο κόκκινες.

Η ημέρα ξεκινά από εδώ με κοκκινόχρυσα χρώματα όμως με αντίθετη διάταξη απ’ ότι στην δύση. Κόκκινο, χρυσό και μετά το γαλανό.

Γι’ αυτό και η Ηώ, η θεά της ανατολής, αναφέρεται ως Ροδοδάχτυλη από τον Όμηρο.

Η ανατολή λοιπόν είναι το ίδιο φαινόμενο με την δύση του ήλιου με αντίθετη εμφάνιση των χρωμάτων του ουρανού και μικρότερη διάρκεια. Αυτό οφείλεται στο ότι την αυγή, λόγω της πρωινής δρόσου αιωρούνται πολύ λιγότερα σωματίδια στην ατμόσφαιρα οπότε η σκέδαση των ακτινοβολιών μεγάλου κύματος είναι ασθενέστερη γι’ αυτό και τα χρώματα της ανατολής συχνά δεν είναι τόσο έντονα όσο το ηλιοβασίλεμα.

Είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πως πρόκειται για το ίδιο φαινόμενο γιατί η ανατολή ακολουθείται από το φως της ημέρας γι’ αυτό και ξεθωριάζει γρήγορα, ενώ η δύση ακολουθείται από το σκοτάδι και μας δίνει την εντύπωση μεγαλύτερης διάρκειας.

Άνθρωπε, μόλις προ ολίγου σου ανέφερα την Ροδοδάχτυλη Ηώ, την θεά της ανατολής των αρχαίων Ελλήνων. Ένας άλλος θεός τους που χρεωνόταν κόκκινος ήταν ο Άρης, ο θεός του πολέμου.

Κόκκινος χρεώνεται και ο πλανήτης που φέρει το όνομα του θεού αυτού, ο γειτονικός μας πλανήτης, ο Άρης. Με αφορμή τον πλανήτη αυτόν ας πούμε λίγα λόγια για το κόκκινο στην αστρονομία.

Πριν όμως βρεθούμε στο διάστημα, δοθείσης της ευκαιρίας, αφού αναφερόμαστε σε πλανήτες και θεούς, ας ρίξουμε μια ματιά στην παραδοσιακή μεσαιωνική αλχημεία όπου κατ’ αυτήν έχουμε τον συσχετισμό του κόκκινου χρώματος με τον πλανήτη Άρη, τον θεό Άρη, τον σίδηρο, το ρουμπίνι και τα ζώδια του Κριού και του Σκορπιού.

Τότε, στον μεσαίωνα που άνθισε η Αλχημεία, μαζί της ήκμασαν και τα οικόσημα τα οποία λέγονται και θυρεοί και έχουν συνήθως το σχήμα μεσαιωνικής ασπίδας και τα διακριτικά τους χρώματα.

Πώς όμως να αποδοθούν τα χρώματά τους όταν έπρεπε να χαραχθούν πάνω σε επιφάνειες που δεν επιδέχονταν βάψιμο, όπως π.χ. μεταλλικές, πέτρινα κτίσματα ή ξύλινες κατασκευές;

Επινοήθηκε λοιπόν η αντιστοιχία των 5 χρωμάτων του φάσματος (τα 6 χρώματα του ουράνιου τόξου εκτός του πορτοκαλί, που τότε το αγνοούσαν σαν αυτόνομο χρώμα) συν άσπρο, συν μαύρο, που ήταν τα εραλδικά χρώματα (χρώματα θυρεών), με γραμμικούς κώδικες. Οι κάθετες ραβδώσεις συμβόλιζαν εμένα, το κόκκινο χρώμα.

Επειδή όμως οδεύουμε τώρα προς το αχανές διάστημα και την αστρονομία του, ας σταματήσουμε εδώ για να αναλάβουμε δυνάμεις.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[24 Β]

Για να παρακολουθήσετε την σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο ‘ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ’ καλό θα είναι να διαβάσετε τo εισαγωγικό 1^ο άρθρο που θα βρείτε στον σύνδεσμο https://xromata.com/?p=11228 …..

Johann Wolfgang von Goethe

[24 B]

Γκαίτε v/s Νεύτων

Με τη διορατικότητά του στην αισθησιακή-ηθική επίδραση των χρωμάτων, ο Γκαίτε πλησιάζει τον αρχικό του στόχο: δηλαδή, να βάλει τάξη στις πιο χαοτικές, αισθητικές πτυχές των χρωμάτων.

Τοποθετεί τα χρώματα στις ξεχωριστές κατηγορίες «ισχυρών», «απαλών» και «ακτινοβόλων» και προτείνει τις ακόλουθες ιδέες:

Το ισχυρό αποτέλεσμα θα προκύψει εάν κυριαρχούν το κίτρινο, το κιτρινοκόκκινο και το μωβ, με το απαλό αποτέλεσμα να καθορίζεται κυρίως από το μπλε και τα γειτονικά του χρώματα.  

Εάν «όλα τα χρώματα βρίσκονται σε ισορροπία», θα προκύψει ένας αρμονικός χρωματισμός που μπορεί να παράγει λάμψη αλλά και ευχαρίστηση.

Όποιος πρέπει να συγκρίνει αυτήν την σύντομη περιγραφή της Θεωρίας των Χρωμάτων του Γκαίτε με την προσέγγιση του Νεύτωνα, σύντομα θα συνειδητοποιήσει δύο εντελώς διαφορετικές στάσεις για το ένα και μοναδικό θέμα. Ωστόσο, αυτές οι στάσεις δεν έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Αλληλοσυμπληρώνονται! Από μόνα τους, κανένα από τα συστήματα δεν μπορεί να καλύψει πλήρως όλες τις πτυχές των χρωμάτων.

Η σχέση τους μπορεί καλύτερα να περιγραφεί ως «συμπληρωματική», υπονοώντας εδώ ένα βαθύτερο νόημα από τον όρο που χρησιμοποιείται για τα χρώματα.

Η ανάλυση των χρωμάτων του Νεύτωνα πρέπει να θεωρηθεί ως συμπληρωματική της ανάλυσης του Γκαίτε. Καμία από τις θεωρίες δεν είναι λάθος. Η κάθε μια αναπαράγει ανεξάρτητα μια έγκυρη πτυχή του κόσμου τους και τεκμηριώνει την άλλη.

Ο Γκαίτε κάνει λάθος μόνο όταν υποστηρίζει ότι ο Νεύτωνας παραπλανήθηκε, πράγματι «δις και τρεις φορές».

Για να δώσουμε έμφαση σε αυτήν την ιδέα της συμπληρωματικότητας, μπορούμε να συγκρίνουμε τις πεποιθήσεις του Άγγλου επιστήμονα και του Γερμανού ποιητή:

Αυτό που για τον Νεύτωνα είναι απλό — το καθαρό μπλε, για παράδειγμα, είναι απλώς ένα μήκος κύματος («μονόχρωμο φως») — είναι πολύπλοκο για τον Γκαίτε, αφού το καθαρό μπλε πρέπει πρώτα απ' όλα να παρασκευαστεί με ακρίβεια και επομένως είναι τεχνητό.

Αντίθετα, το λευκό φως είναι απλό για τον Γκαίτε, αφού υπάρχει εντελώς φυσικά και χωρίς προσπάθεια. Ο Νεύτων, από την άλλη, βλέπει στο λευκό φως ένα μείγμα όλων των χρωμάτων. Το λευκό φως δεν είναι απλό για τον Νεύτωνα. είναι ένας χρωματικός συνδυασμός.

Έτσι, αυτό που ο Γκαίτε θεωρεί ως ενότητα, ένα σύνολο — «das Schauen» — αποσυντίθεται με τον Νεύτωνα (και τους διαδόχους του) σε πολλά μέρη.

Για τον Νεύτωνα, η πράξη της θέασης του χρώματος ξεκινά με μια αντίδραση στο μάτι η οποία, για να γίνει κατανοητή, απαιτεί πιο λεπτομερή γνώση του αμφιβληστροειδούς. του κυκλώματος των νευρικών κυττάρων, τα διάφορα στάδια από τα οποία περνούν τα σήματα στο δρόμο τους προς τον εγκέφαλο. και τις περιοχές του εγκεφάλου που, μέσω της παραγωγής ηλεκτρικών σημάτων, δημιουργούν την όραση.

Η ουσιαστική συμπληρωματικότητα και των δύο χρωματικών θεωριών γίνεται εμφανής όταν αναλογιστούμε τον ρόλο του υποκειμένου – του ανθρώπου.

Ενώ ο Γκαίτε, φυσικά, θεωρεί τον άνθρωπο ως το κέντρο της όρασης, ο Νεύτωνας τον παραλείπει εντελώς.

Εδώ συναντώνται δύο συμπληρωματικές αλήθειες

Ο Γκαίτε παρουσιάζει την άμεση αλήθεια της ς αισθησιακής αντίληψης ως αντίβαρο στην αισθητηριακή αλήθεια της επιστήμης του Νεύτωνα.

Ο Νεύτωνας αποστασιοποιείται κατά μια έννοια από την « καθαρή ανθρώπινη αίσθηση» όπως θα την έλεγε ο Γκαίτε.

Πράγματι, ο Γκαίτε χρησιμοποιεί εκφραστικά μια τέτοια έννοια για να αποκτήσει σαφήνεια σχετικά με τη φύση των χρωμάτων.

Κάτι προβληματικό προκύπτει εδώ, δημιουργώντας μια ορισμένη ένταση.

Το αντίθετο μιας βαθιάς αλήθειας (σε αυτή την περίπτωση από τον Νεύτωνα) δεν είναι κάτι που είναι λάθος, είναι μια άλλη βαθιά αλήθεια (αυτή του Γκαίτε).

Το μπλε στην φύση

Μερικές φορές η φύση μας κοροϊδεύει.  

Αυτό που πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε πως είναι αληθινό μπορεί να μην είναι.

Τα ζώα, για παράδειγμα, έχουν πολλά μυστικά, όπως η αξιοσημείωτη χρήση τους στο χρώμα, για να προσελκύσουν συντρόφους ή να μεταμφιεστούν σε αρπακτικά.

Λοιπόν, αποδεικνύεται ότι χρησιμοποιούν τα χρώματα με τρόπους που ξεγελούν και εμάς τους ανθρώπους.

Λευκό, μαύρο, κόκκινο, πράσινο, κίτρινο Τα ζώα έχουν εξελιχθεί για να εμφανίζονται σε κάθε χρώμα  του ουράνιου τόξου. Αλλά με ελάχιστες εξαιρέσεις τα ζώα δεν είναι μπλε. Για τα ζώα τα περισσότερα χρώματα προέρχονται από χρωστικές, χρωματικές χημικές ουσίες που παράγονται από ειδικά κύτταρα.

Ροζ, πορτοκαλί, Chartreuse, ζώα μπορεί να παράγουν πολλούς διαφορετικούς τύπους χρωστικών ουσιών, αλλά το μπλε είναι το πρόβλημα

Μερικά ζώα φαίνονται μπλε, αλλά σας εξαπατούν. Αντί να χρησιμοποιούν χρωστικές, τα  περισσότερα μπλε ζώα έχουν αναπτύξει έναν τρόπο να ξεγελούν τα μάτια σας  παίζοντας με το φως, χρησιμοποιώντας φυσικές δομές για να φαίνονται μπλε.

Τα περισσότερα από τα μπλε που νομίζετε ότι ξέρετε δεν είναι πραγματικά μπλε.

Οι άνθρωποι μπορούν να δουν φως μόνο σε αυτό που ονομάζουμε το ορατό φάσμα, μια στενή ζώνη των ηλεκτρομαγνητικών μηκών κύματος.

Το χρώμα είναι το πώς αντιλαμβανόμαστε τα διαφορετικά μήκη κύματος του φωτός σε αυτό το φάσμα. Και αυτό το ορατό φάσμα περιέχει όλα τα χρώματα που βλέπουμε σε αυτόν τον κόσμο.

Αυτή είναι η μπλε πεταλούδα morpho. Είναι το τέλειο παράδειγμα ζώου που εμφανίζεται μόνο μπλε λόγω του έξυπνου τρόπου της δομής του φτερού του.

Οι φολίδες του αλληλεπιδρούν με το φως, παρόμοια όπως ένα πρίσμα διασκορπίζει διαφορετικά μήκη κύματος φωτός,  ένα μπλε φτερό πεταλούδας μόρφο έχει μικροσκοπικές δομές που διαχέουν ακυρώνοντας τα άλλα χρώματα, αντανακλώντας μόνο το μπλε.

Αυτό βασίζεται στον τρόπο ανάκλασης του φωτός. Καθώς αλλάζετε τη γωνία θέασης, διαφορετικά χρώματα φαίνονται πιο έντονα, δίνοντάς μας έναν απίστευτο ιριδισμό, το χαρακτηριστικό σημάδι ενός ψεύτικου μπλε.

Και επειδή αυτός ο προβληματισμός βασίζεται στη δομική κατασκευή του φτερού, αν γεμίζατε αυτή τη δομή με κάτι διαφορετικό, ας πούμε, αλκοόλ, αυτό το χρώμα θα άλλαζε. Μην ανησυχείτε. Στεγνώνει ξανά και γίνεται μπλε.

Πολλά άλλα ζώα χρησιμοποιούν τη φυσική για να μας εξαπατήσουν.

Για παράδειγμα, δεν υπάρχουν μπλε φτερά στα πουλιά. Όλα τα πουλιά που φαίνονται μπλε έχουν κάποια δομή στα φτερά τους που αντανακλά μόνο το μπλε φως.

Και σχεδόν όλα τα ψάρια χρησιμοποιούν σκέδαση φωτός για να δημιουργήσουν τα ζωντανά μπλε τους. 

Λιγότερο από το 1% των ζώων που αντιλαμβάνεστε ως μπλε έχουν στην πραγματικότητα οποιαδήποτε μπλε χρωστική ουσία μέσα τους.

Αυτό το 1% με μπλε είναι πολύ σπάνιο. Αυτή είναι η πεταλούδα ελιάς. Είναι ένα από τα πολύ λίγα είδη εντόμων, γνωστά στη Γη με αληθινή μπλε χρωστική ουσία.

Αυτός είναι ο μπλε δηλητηριώδης βάτραχος, ένα από τα μόνα σπονδυλωτά που είναι γνωστό ότι περιέχει μπλε χρωστική ουσία. Όπως και να τον δεις, απ’ όποια γωνία τον δεις, είναι μπλε. Όλα τα άλλα ζώα μόνο φαίνονται μπλε, χωρίς να είναι μπλε στην πραγματικότητα.

Μπορεί να τα αντιλαμβάνεστε μπλε, αλλά είναι επειδή αυτά τα ζώα  έχουν εξελίξει έναν τρόπο που ξεγελούν τα μάτια σας, χρησιμοποιώντας τη φυσική του φωτός για να  τα βλέπετε μπλε.

Γιατί όμως φαίνονται μπλε;

Ίσως για να ενημερώσουν τα αρπακτικά ότι είναι δηλητηριώδη.

Ίσως είναι για να εντυπωσιάσουν έναν σύντροφο.

Ίσως επειδή η μπλε χρωστική ουσία είναι τόσο σπάνια, και το μπλε επιτρέπει απλώς σε ορισμένα ζώα να ξεχωρίζουν από το πλήθος.

Δεν γνωρίζουμε ακόμη γιατί το μπλε είναι τόσο σπάνιο. Αλλά η σπανιότητα του μπλε δεν περιορίζεται μόνο στα ζώα.

Οι μπλε χρωστικές είναι ασυνήθιστες παντού στη φύση.

Δεν υπάρχουν μπλε τροφές.

Λιγότερο από το 10% των λουλουδιών είναι μπλε.

Και τα δύο πράγματα που οι περισσότεροι από εμάς τα σκεφτόμαστε ως κατ' ουσίαν μπλε, τον ουρανό και τη θάλασσα, επίσης εμφανίζονται μπλε μόνο λόγω της φυσικής τους σκέδασης φωτός.

Λένε ότι πρέπει να δεις κάτι με τα μάτια σου να το πιστέψεις. Όμως η φύση δείχνει ότι τα μάτια σου ξεγελιούνται εύκολα.

Ίσως να μην ξέρουμε γιατί το μπλε είναι τόσο σπάνιο, αλλά τώρα πρέπει να αναρωτηθούμε, αν δεν μπορείτε να εμπιστευτείτε τα μάτια σας, τί μπορείτε να εμπιστευτείτε;

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[24 Α]

Για να παρακολουθήσετε την σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο ‘ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ’ καλό θα είναι να διαβάσετε τo εισαγωγικό 1^ο άρθρο που θα βρείτε στον σύνδεσμο https://xromata.com/?p=11228 …..

Johann Wolfgang von Goethe

[24 α]

Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, ο παγκοσμίου φήμης γερμανός ποιητής, δημιουργός του Φάουστ, είναι σε πολύ λιγότερους γνωστός για το σπουδαίο έργο του στην έρευνα ‘περί χρωμάτων’.

Αυτός μαζί με τον Νεύτωνα θεωρούνται οι κορυφαίοι που μας έφεραν κοντά στα χρώματα, ο δε Γκαίτε με τον Αριστοτέλη, είναι οι δυο άνθρωποι που ερεύνησαν και ασχολήθηκαν με την φύση των χρωμάτων.

https://xromata.com/?p=8324

https://xromata.com/?p=8426

https://xromata.com/?p=8611

[Διαβάζοντας τους 3 ανωτέρω    συνδέσμους (links), θα κατανοήσετε καλύτερα το έργο του Γκαίτε περί χρωμάτων]

Ο Γκαίτε παρουσίασε ένα κυκλικό γράφημα (σαν κάτοψη πίτας) στο οποίο τα τρία βασικά χρώματα κόκκινο, μπλε και κίτρινο εναλλάσσονται με τα τρία δευτερεύοντα χρώματα πορτοκαλί, βιολετί και πράσινο.

Το κόκκινο καταλαμβάνει την επάνω θέση στον κύκλο και το πράσινο την κάτω.

Το ημικύκλιο από πράσινο σε κίτρινο είναι γνωστό ως η θετική πλευρά και αντιθέτως.

Ο Γκαίτε προσπάθησε να ξεπεράσει το σύστημα του Νεύτωνα. Με τη διορατικότητά του στην αισθησιακή-ηθική επιρροή των χρωμάτων, ο Γκαίτε προσεγγίζει τον αρχικό του στόχο, να βάλει σε τάξη τις πιο χαοτικές, αισθητικές πτυχές του χρώματος. Τοποθετεί τους χρωματισμούς στις υποκατηγορίες «δυνατός», «απαλός» και «ακτινοβόλος» και, κατά συνέπεια, εκθέτει τις χρωματικές ιδέες του. 

Αλλά ας δούμε τα ‘περί χρωμάτων’ του Γκαίτε πιο αναλυτικά, όπως περιγράφονται στο άρθρο της σειράς ‘colorsystem’.

100 χρόνια μετά τον Νεύτωνα, ο Johann Wolfgang Goethe (1749-1832) εξέτασε τα προβλήματα των χρωμάτων και παρόλο που η Θεωρία του ‘Περί Χρωμάτων’ είχε σκοπό να επιτύχει «μια πληρέστερη ενότητα των φυσικών γνώσεων» που περιλαμβάνονται σε όλους τους κλάδους των φυσικών επιστημών, ο Goethe προσέγγισε το θέμα. κυρίως για να αποκτηθούν κάποιες γνώσεις για τα χρώματα «από την άποψη της τέχνης».

Σε μια επιστολή του προς τον Βίλχελμ φον Χούμπολτ το 1798, ο Γκαίτε εξήγησε ότι ξεκινώντας την Ιστορία της Θεωρίας των Χρωμάτων ήλπιζε επίσης να δημιουργήσει μια «Ιστορία του Ανθρώπινου Πνεύματος σε συντομία».

Οι πρώτες Συνεισφορές του Γκαίτε στην Οπτική δημιουργήθηκαν το 1791 αφού βίωσε από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι σύγχρονοι του καλλιτέχνες με τα χρώματα και την χρωματική αρμονία στο ταξίδι του στην Ιταλία.

«Πράγματι, άκουσα να λένε για κρύα και ζεστά χρώματα, και χρώματα που ενισχύουν το ένα το άλλο, και παρόμοια», αλλά όλα «γύριζαν σε έναν περίεργο κύκλο… σύγχυσης».

Μεταξύ 1790 και 1823, ο Γκαίτε τεκμηρίωσε το θέμα των χρωμάτων σε περίπου 2000 σελίδες, οι περισσότερες από τις οποίες εμφανίστηκαν μεταξύ 1808 και 1823 με τον τίτλο Θεωρία των Χρωμάτων.

Εξέλιξε το σύστημά του από τη στοιχειώδη αντίθεση φωτός και σκότους (η οποία δεν ήταν μέρος του έργου του Νεύτωνα).

Στην εργασία του «Για την τάξη των χρωμάτων και τη σχέση τους μεταξύ τους», ο Γκαίτε διαπιστώνει ότι, ως εντελώς καθαρά χρώματα, μόνο το κίτρινο και το μπλε «μπορούν να γίνουν αντιληπτά από εμάς χωρίς να θυμίζουν κάτι άλλο».

Οι αντίθετοι πόλοι σχηματίζονται από το κίτρινο πιο εύκολα σε σύγκριση με τη φωτεινότητα («δίπλα στο φως») και το μπλε που σχετίζεται περισσότερο με το σκοτάδι («δίπλα στο μαύρο»), μεταξύ των οποίων μπορούν να ομαδοποιηθούν όλα τα άλλα χρώματα.

Όταν, το 1793, ο Γκαίτε σκιαγράφησε τον έγχρωμο κύκλο του, δεν τοποθέτησε αυτό το βασικό ζεύγος κίτρινου (giallo) και μπλε (μπλε) το ένα απέναντι από το άλλο, αλλά τα επέκτεινε σε ένα τρίγωνο μαζί με ένα κόκκινο, το οποίο αρχικά περιγραφόταν ως ρόδινο ( rosso).

Περιέγραψε «αυτό το κόκκινο εφέ» ως την «υψηλότερη αύξηση» της σειράς χρωμάτων που οδηγεί από το κίτρινο στο μπλε και τοποθετεί το πράσινο (verde), που προκύπτει από την ανάμειξη του κίτρινου και του μπλε, απέναντι.

Ο κύκλος συμπληρώνεται από ένα πορτοκαλί (arancio) στην ανερχόμενη πλευρά και από ένα μπλε-κόκκινο (porpora) στην κατερχόμενη πλευρά (συχνά περιγράφεται ως βιολετί) (Πρωτότυπο σχέδιο του Γκαίτε).

Δίπλα στον κύκλο, σε διάφορα μικρά τρίγωνα, δείχνονται μερικές εναλλακτικές δυνατότητες για τη διάταξη του μεγάλου τριγώνου, προκειμένου να αναφανεί μια «εκφραστική συμφωνία χρωμάτων».

Η πρώτη περίπτωση δείχνει τη σειρά των βασικών χρωμάτων (1.1), των δευτερευόντων χρωμάτων (1.2) και των τριτογενών χρωμάτων (1.3).

Στην δεύτερη περίπτωση, δίνεται η εντύπωση αυτού που, από την «αισθησιακή-ηθική» σκοπιά, ο Γκαίτε εξήγησε ως δύναμη (2.1), αισιοδοξία (2.2) ή μελαγχολία (2.3).

(Η τρίτη περίπτωση δίνει έμφαση στους τρεις άξονες των συμπληρωματικών χρωμάτων: κόκκινο (3.1), κίτρινο (3.2) και μπλε (3.3).

Τέλος, τονίζεται η φωτεινότητα (4.1) και η ένταση (4.2). 

Ο Γκαίτε αναφέρθηκε στο μέρος του κύκλου του που μεταβαίνει από το κίτρινο στο κόκκινο ως θετική πλευρά και τη συνέχισή του σε μπλε ως αρνητική, και κατέληξε στην ακόλουθη διάταξη:

το κίτρινο συνδέεται με «επίδραση, φως, φωτεινότητα, δύναμη, ζεστασιά, εγγύτητα, απώθηση»;

Και το μπλε με «στερήσεις, σκιά, σκοτάδι, αδυναμία, κρύο, απόσταση, έλξη». Υποστηρίζεται ότι η πρόθεση του Γκαίτε ήταν κυρίως να εξακριβώσει την «αισθησιακή-ηθική» επίδραση των επιμέρους χρωμάτων «στην αίσθηση του ματιού… και τη μετάδοση από το μάτι στο μυαλό».

Αντιλαμβάνεται τα χρώματα κυρίως ως «αισθησιακές ιδιότητες εντός του περιεχομένου της συνείδησης» και έτσι μεταφέρει την ανάλυσή του στον τομέα της ψυχολογίας.

Τα χρώματα στη θετική πλευρά «προκαλούν μια συναρπαστική, ζωηρή, φιλόδοξη διάθεση». Το κίτρινο έχει ένα «υπέροχο και ευγενές» αποτέλεσμα, κάνοντας μια «ζεστή και άνετη» εντύπωση.

Τα χρώματα ωστόσο στην αντίθετη πλευρά, «δημιουργούν μια άστατη, αδύναμη και ποθητή αίσθηση».

Το μπλε «δίνει μια αίσθηση ψυχρότητας».