xromata.com

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[31]

Χέρμαν φον Χέλμχολτζ

(Β μέρος)

Για τον Χέλμχολτζ, το τρίγωνο του Μάξγουελ είναι πολύ μικρό για να χωρέσει τα κορεσμένα φασματικά χρώματα και ο κύκλος του Νεύτωνα δεν αναφέρεται ρητά στην τριχρωματική θεωρία, η οποία περιέχει μια βαθιά εικόνα.

Ο Helmholtz πρώτα από όλα τακτοποιεί τα φασματικά χρώματα σε μια καμπύλη γραμμή προκειμένου να επιτύχει καλύτερη κατανόηση των μειγμάτων τους. Φαντάζεται ένα είδος πεδίου δύναμης χρωμάτων – το χρωματικό πεδίο – με το λευκό στη μέση, που αντιστοιχεί στο βαρυτικό κέντρο του Νεύτωνα.

Ο Helmholtz παρατήρησε ότι για να αποκτήσει λευκό, δεν χρειαζόταν ίσες ποσότητες βιολετί-μπλε και κίτρινου, για παράδειγμα. Τακτοποίησε έτσι τα χρώματά του με τέτοιο τρόπο ώστε εκείνα τα συμπληρωματικά χρώματα που απαιτούνταν σε μεγαλύτερες ποσότητες να έχουν μεγαλύτερη «μόχλευση».

Ο κύκλος του Νεύτωνα αποτελεί τη βάση μιας δεύτερης κατασκευής του Χέλμχολτς στην οποία σχεδιάζονται δύο τρίγωνα αφού παραλειφθεί το τμήμα που τέμνει τη γραμμή μεταξύ κόκκινου (R) και ιώδους (V). Αυτή η περικοπή είναι δυνατή μόνο χωρίς βλάβη, επειδή τα δύο χρώματα που αναφέρονται σηματοδοτούν και τα δύο άκρα του φάσματος. (στο σύστημα CIE θα συναντήσουμε αυτή τη γραμμή για άλλη μια φορά ως μωβ.)

Στο σχήμα, έχουμε μείνει με δύο τρίγωνα των οποίων οι γωνίες έχουν καθοριστεί σε κάθε περίπτωση από τους δύο πιθανούς συνδυασμούς τριών βασικών χρωμάτων, μεταξύ των οποίων ο Thomas Young αμφιταλαντεύτηκε στις αρχές του 19ου αιώνα. Το τρίγωνο με τις βιολετί, κόκκινη και πράσινη (VRG) γωνίες περιέχει έτσι όλα τα χρώματα που σχηματίζονται από την ανάμειξη του βιολετί, του κόκκινου και του πράσινου, και το ίδιο ισχύει για το κόκκινο, κίτρινο και κυανό γωνιακό τρίγωνο (RYC).

Είναι προφανές από το σχήμα, αλλά και από το τρίγωνο του Maxwell, ότι δεν μπορούν να καταγραφούν όλα τα χρώματα με αυτόν τον τρόπο και ότι ένα μεγάλο μέρος του κύκλου χρώματος παραμένει απομακρυσμένο.

Δεν υπήρχε, φυσικά, καμία αμφιβολία για την τριχρωματική θεωρία στην εποχή του Χέλμχολτζ, και αυτό ενθάρρυνε την πεποίθηση ότι πρέπει πραγματικά να υπάρχει ένα ιδανικό τρίγωνο με μια θέση για όλα τα μικτά χρώματα του φάσματος.

Με την εναπομείνασα κατασκευή του, ο Helmholtz επέστρεψε στην πρώτη καμπύλη των απλών χρωμάτων που είχε σχεδιάσει με την υπόθεση ότι ποσότητες φωτός ποικίλου χρώματος μπορούν να θεωρηθούν ίδιες όταν, σε καθορισμένες εντάσεις, φαίνονται στο μάτι εξίσου φωτεινές.

Με βάση τα καθαρά βασικά χρώματα του κόκκινου και του βιολετί, χωρίς περαιτέρω εξήγηση, ο Helmholtz μετακινεί το σημείο που αντιπροσωπεύει την αντίληψή μας για το καθαρό πράσινο στο Α, για να σχηματίσει ένα τρίγωνο AVR που περιέχει τώρα όλες τις αισθήσεις χρώματος.

Στη συνέχεια, ο Helmholtz καταλήγει στο συμπέρασμα ότι, κατά την άποψή του, το καθαρό κόκκινο και το καθαρό ιώδες του φάσματος δεν εμφανίζονται ως απλή αίσθηση ενός θεμελιώδους χρώματος, και για αυτό το λόγο η κάτω γραμμή πρέπει να μετατοπιστεί στις τιμές V1 και R1 .

Τα χρώματα που μπορούν να επιτευχθούν άμεσα μέσω του φωτός που εισέρχεται σε ένα μάτι με κανονική όραση θα βρίσκονται στη συνέχεια στην κλειστή καμπύλη V1ICGrGR1 (οι συντομογραφίες αναφέρονται σε indigo, κυανό, πράσινο και κίτρινο). Το τρίγωνο κατά τα άλλα περιέχει χρώματα που βρίσκονται σε μεγαλύτερη απόσταση από το λευκό και επομένως είναι πιο κορεσμένα από όλα τα συνηθισμένα χρώματα.

Οι Helmholtz και Maxwell επικεντρώθηκαν στην επιλογή του καταλληλότερου διαγράμματος για να εξηγήσουν τα παρατηρούμενα γεγονότα σχετικά με τα μείγματα χρωμάτων.

Επειδή η τριχρωμική θεωρία ήταν και διαθέσιμη και αποδεκτή, η προσοχή τους στράφηκε προς τη γεωμετρία του τριγώνου, χωρίς καμία εξέταση των φαινομενολογικών πτυχών. Το ερώτημα σχετικά με τη θέση των φασματικών χρωμάτων σε κάθε τρίγωνο επιλύθηκε τελικά μόνο στα τέλη του 19ου αιώνα όταν οι A. König και C. Dieterici εξέτασαν «τις βασικές αισθήσεις σε κανονικά και ανώμαλα συστήματα χρωμάτων και την κατανομή της έντασής τους στο φάσμα» και προσδιόρισε την πορεία της ευθείας που έχουμε σχεδιάσει στο τρίγωνο Maxwells. Αυτό θα είναι επιστημονικά σωστό μόνο αν φανταστούμε ένα ιδανικό τρίγωνο του οποίου τα χρώματα έχουν μεγαλύτερο κορεσμό από τα φασματικά χρώματα (το Ε σηματοδοτεί το σημείο ίσης ενέργειας και αυτό μπορεί επίσης να ερμηνευτεί ως λευκό).

Τα αποτελέσματα των φασματικών μιγμάτων δείχνουν πώς ο Νεύτωνας είχε απλοποιήσει τα πράγματα όταν υπέθεσε ότι ο κορεσμός των μικτών χρωμάτων θα είναι μικρότερος εάν, εντός της αλληλουχίας των χρωμάτων, τα συστατικά τους βρίσκονται πιο μακριά.

Το έργο των König και Dieterici εμφανίστηκε στο «Zeitschrift für Psychologie» το 1892, και ήταν προφανές ότι η υπεροχή των χρωμάτων είχε χαθεί στους σύγχρονους φυσικούς. Αλλά η δύναμη της αντίληψης στο τέλος θα επικρατήσει.

Χωρίς αυτό, το τεχνικό παιχνίδι με τα χρώματα θα παρέμενε πολύ παγιδευμένο μέσα σε γεωμετρικές κατασκευές, ακόμη και όταν το ασκούσε μια ιδιοφυΐα όπως ο Χέλμχολτζ ή ο Μάξγουελ.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[31]

Χέρμαν φον Χέλμχολτζ

(A μέρος)

Hermann Ludwig Ferdinand von Helmholtz

Γεννήθηκε το 1821-08-31 στο Potsdam της Γερμανίας

Πέθανε το 1894-09-08 στο Charlotte Burg  του Βερολίνου στην Γερμανία

Ήταν Γερμανός επιστήμονας και φιλόσοφος.

Τόσο ο Helmholtz όσο και ο Maxwell επικεντρώθηκαν στην επιλογή του καταλληλότερου διαγράμματος για να εξηγήσουν τα παρατηρούμενα γεγονότα σχετικά με τα μείγματα χρωμάτων.

https://xromata.com/wp-admin/post.php?post=13456&action=edit

Επειδή η τριχρωματική θεωρία ήταν και διαθέσιμη και αποδεκτή στην εποχή τους, η προσοχή τους στράφηκε προς τη γεωμετρία του χρωματικού τριγώνου, χωρίς καμία εξέταση των φαινομενολογικών πτυχών.

Ωστόσο, αφού παρατήρησε ότι τα φασματικά χρώματα πρέπει να έχουν διαφορετικές αποστάσεις από το λευκό (το οποίο με τη σειρά του πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο του τριγώνου), ο Helmholtz πρότεινε μια τροποποιημένη εκδοχή της κατασκευής του Maxwell.

Ο Hermann von Helmholtz (1821-1894) ήταν ο απόλυτος κύριος των φυσικών επιστημών της εποχής του. Και κυριάρχησε και καταλάβαινε.

Το πρώτο του μεγάλο επίτευγμα του, το 1847 σε ηλικία 26 ετών, ήταν να διατυπώσει την αρχή της διατήρησης της ενέργειας.

Ο Helmholtz επέδειξε επίσης το μεγάλο πρακτικό ταλέντο του εφευρίσκοντας το οφθαλμασκόπιο, και την «Theory of Sound Sensitivity» (1862) προτείνοντας μια θεωρία για το συνδυασμό των ήχων και αναλύοντας το ηχόχρωμα των μουσικών οργάνων, ακόμη και τολμώντας προς μια θεωρία αρμονίας, το περίφημο «Εγχειρίδιο Ψυχολογικής Οπτικής» του εμφανίστηκε μεταξύ 1856 και 1867, με την αγγλική μετάφραση να εμφανίζεται 60 χρόνια αργότερα με παγκόσμια αναγνώριση.

Εδώ, ο Helmholtz εισάγει τις τρεις μεταβλητές που εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για τον χαρακτηρισμό ενός χρώματος: απόχρωση (χροιά), κορεσμός και φωτεινότητα.

Ήταν ο πρώτος που απέδειξε κατηγορηματικά ότι τα χρώματα που είχε δει ο Νεύτωνας στο φάσμα του είναι διαφορετικά από τα χρώματα που εφαρμόζονται σε μια λευκή βάση χρησιμοποιώντας χρωστικές ουσίες.

Τα φασματικά χρώματα λάμπουν πιο έντονα και διαθέτουν μεγαλύτερο κορεσμό. Αναμιγνύονται προσθετικά, ενώ οι χρωστικές αναμειγνύονται αφαιρετικά.

Σε κάθε περίπτωση ένα διαφορετικό σύνολο κανόνων διέπει τον συνδυασμό τους.

Οι έρευνες του Χέλμχολτζ καθοδηγήθηκαν από την πάντα παρούσα αναλογία του ματιού και του αυτιού.

Οι τρεις – προαναφερθείσες μεταβλητές της αίσθησης χρώματος επιλέχθηκαν για να αντιστοιχούν στις τρεις παραμέτρους του ήχου: ενίσχυση, ύψος και χροιά.

Η μόνη διαφορά μεταξύ των ακουστικών φαινομένων και της αντίληψης του χρώματος είναι ότι το μάτι δεν μπορεί να διαφοροποιήσει τα συστατικά ενός μικτού χρώματος, ενώ το αυτί μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει τα ξεχωριστά στοιχεία ενός περίπλοκου ήχου.

Όπως είπε ο ίδιος ο Helmholtz το 1857: «Το μάτι δεν μπορεί να διαχωρίσει τα συνδυασμένα χρώματα το ένα από το άλλο. Τα βλέπει ως μια άλυτη, απλή αίσθηση ενός μικτού χρώματος. Επομένως, δεν έχει καμία σημασία για το μάτι εάν τα βασικά χρώματα είτε απλών είτε πολύπλοκων συνθηκών ταλάντωσης, συνδυάζονται σε ένα μικτό χρώμα. Δεν υπάρχει αρμονία με την ίδια έννοια όπως με το αυτί»

Σε συμφωνία με τον Thomas Young, ο Helmholtz υποστήριξε επίσης ένα σύστημα τριών χρωμάτων και έδειξε ότι κάθε χρώμα μπορούσε να συντεθεί ως μείγμα τριών βασικών χρωμάτων – για παράδειγμα κόκκινο, πράσινο και μπλε-ιώδες ως τα λεγόμενα «απλά χρώματα».

Στο εγχειρίδιό του, ο μεγάλος φυσιολόγος υποβάλλει στη συνέχεια αρκετές προτάσεις για τη διάταξη αυτών των απλών ή καθαρών χρωμάτων — καλύπτοντας έτσι όλο το φάσμα.

Προσπάθησε επίσης να παρέμβει — μάλλον επιπόλαια, αλλά παρ’ όλα αυτά στην ζωηρά διατυπωμένη — μεταξύ του Νεύτωνα και του Μάξγουελ χρωματική υπόθεση. 

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρκθ΄]

Κίτρινα παραλειπόμενα

[θ΄]

-Σταμάτησα την συνέντευξη, εγώ το κίτρινο χρώμα Άνθρωπε, στο σημείο που σου επιβεβαίωνα πως το κίτρινο, όπως εξάγεται από τα προηγούμενα, είμαι το μεσαίο χρώμα, η μέση οδός, ενώ μόλις πριν από αυτό είχα αναφερθεί στις δυο σημαίες του χριστιανισμού, την παπική και την πατριαρχική, όπου και οι δύο ενέχουν το κίτρινο χρώμα σε μεγάλη έκταση στην επιφάνεια τους.

Ας δούμε τώρα πόσες εθνικές σημαίες υπάρχουν που έχουν επάνω τους κίτρινο χρώμα.

Υπάρχουν περίπου 70 εθνικές σημαίες σήμερα με πολύ ή λίγο κίτρινο χρώμα επάνω τους. Λέω περίπου γιατί είναι δύσκολο να καταμετρηθούν επειδή σε κάποιες το κίτρινο είναι ελάχιστο όπως πχ. στην σημαία της Γουατεμάλας, σε άλλες πορτοκαλίζει οπότε αλλού αποδίδεται σαν κίτρινο και αλλού σαν πορτοκαλί όπως πχ. στις σημαίες του Βελγίου της Γερμανίας και της Ισπανίας, ενώ το ίδιο συμβαίνει και με το χρυσό χρώμα όπως πχ. του αετού στην σημαία της Αιγύπτου.

Οι σημαίες όπου το κίτρινο χρώμα καταλαμβάνει αρκετό τμήμα της επιφάνειάς τους είναι οι σημαίες του Μπουτάν και του Μπρουνέι ακολουθούμενες από αυτές του Βατικανού, της Ουκρανίας, της Ισπανίας, του Ισημερινού και της Κολομβίας.

Οι σημαίες όπου το κίτρινο χρώμα καταλαμβάνει περίπου το 1/3 της επιφάνειάς τους είναι οι σημαίες των χωρών:

Άγιου Βικέντιου και Γρεναδίνων, Αιθιοπίας, Ανδόρας Βελγίου, Βολιβίας, Βενεζουέλας, Βολιβίας, Βόρειας Μακεδονίας, Βοσνίας Ερζεγοβίνης, Γερμανίας, Γκαμπόν, Γκάνας, Γουιάνας, Γουινέας, Γουινέας Μπισάου, Γρενάδας, Κογκό (Μπραζαβίλ), Ζιμπάμπουε, Καμερούν, Λιθουανίας, Μάλι, Μιανμάρ, Μολδαβίας, Μπενίν, Ουγκάντας, Παλάου, Ρουμανίας, Σενεγάλης, Σρι Λάνκα, Τζαμάικα, Τόγκο και Τσαντ. 

Σημαίες που έχουν λιγότερο κίτρινο επάνω τους, αλλά αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους είναι οι σημαίες της Σουηδίας, της Βραζιλίας, της Κιργιζίας, της Νοτίου Αφρικής, του Βιετνάμ και της Κίνας.

Στις υπόλοιπες δεν θα αναφερθώ διότι συνολικά είναι αρκετές οι σημαίες με λίγο κίτρινο χρώμα επάνω τους.

Πέρα από τις εθνικές σημαίες μονόχρωμη κίτρινη σημαία ανυψώνεται για να επισημάνει χώρους (ιδιαιτέρως πλοία) όπου έχει εκδηλωθεί μολυσματική επιδημική νόσος.

Επίσης, στην τωρινή εποχή, κίτρινη είναι και η μια από τις καιρικές σημαίες των παραλιών που δηλώνουν την ένταση των ανέμων. Η κίτρινη σημαία σημαίνει «Κολυμπάτε με Προσοχή».

Τρεις είναι οι δηλωτικές αυτές σημαίες:

Η πράσινη που σημαίνει «Κολυμπάτε Ελεύθερα».

Η κίτρινη που όπως είπαμε σημαίνει «Κολυμπάτε με προσοχή».

Η κόκκινη που σημαίνει «Απαγορεύεται η είσοδος στο νερό».

Αυτό το τριχρωματικό σύστημα επικινδυνότητας των παραλιών σε αρκετές χώρες έχει αντικαταστήσει το καθιερωμένο παλαιότερα τριχρωματικό σύστημα άσπρο – κόκκινο- μαύρο, ενώ αλλού χρησιμοποιούνται και τα δυο αφού το νέο σύστημα δηλώνει κυρίως την ορμητικότητα των ανέμων, ενώ το άλλο, το παλαιότερο εκτός του καιρού αφορά και στην σφοδρότητα των θαλασσίων ρευμάτων και αλλού (όπως πχ. στην Αυστραλία) και την εμφάνιση καρχαριών στην περιοχή.

Αυτά τα δυο συστήματα δημιουργούν σύγχυση στους αλλοδαπούς κολυμβητές λόγω του ότι το κόκκινο αλλού σημαίνει ΠΡΟΣΟΧΗ και αλλού ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ.

Εκτός από την κίτρινη σημαία που δηλώνει προσοχή, έχουμε και την κίτρινη κάρτα στους ποδοσφαιρικούς αγώνες που εφιστά και αυτή την προσοχή και προειδοποιεί τον συγκεκριμένο παίκτη στον οποίο έχει υποδειχθεί η κάρτα από τον διαιτητή ότι σαφώς έχει παραβιάσει κάποιον από τους ποδοσφαιρικούς κανόνες

Εκτός αυτού η κίτρινη κάρτα ‘δίνεται’ σε περίπτωση που ένας παίκτης δεν σεβαστεί τους αντίπαλους παίκτες, τους συμπαίκτες, τον διαιτητή, τους θεατές

Μεταφορικά, η κίτρινη κάρτα θεωρείται ως μια προειδοποίηση.

Δύο κίτρινες κάρτες αντιστοιχούν σε μία κόκκινη, δηλαδή την αποχώρηση του παίκτη από τον αγωνιστικό χώρο.

Στο πρωτάθλημα οι κίτρινες κάρτες λειτουργούν αθροιστικά. Έτσι εάν κάποιος παίχτης πάρει 4 κίτρινες κάρτες κατά τη διάρκεια του πρωταθλήματος, χωρίς να μεσολαβήσει κάποια αποβολή, τότε ο παίχτης σύμφωνα με τους κανόνες πρέπει να επιλέξει να μην αγωνιστεί σε 1 από τους 4 επόμενους αγώνες τις ομάδας που συμμετέχει.

Αφού σου μίλησα Άνθρωπε για τις κίτρινες κάρτες στο ποδόσφαιρο, που αυτομάτως μου φέρνουν στον νου στις σφαιρικές ποδοσφαιρικές μπάλες, πρέπει να σου μιλήσω και για κάποιες άλλες μπάλες, τους κίτρινους αστέρες, ένας εκ των οποίων είναι και ο δικός μας κίτρινος ήλιος.

Οι αστέρες των φασματικών κατηγοριών F έχουν τέτοιες, μέσες θερμοκρασίες πυράκτωσης που τους κάνουν να φαίνονται «κιτρινωποί». Ο πρώτος αστρονόμος που ταξινόμησε τα αστέρια σύμφωνα με το χρώμα τους ήταν ο F. G. W. Struve το 1827.

Μία από τις ταξινομήσεις του ήταν η ομάδα χρώματος flavae, ή κίτρινο, και αυτό αντιστοιχούσε κατά προσέγγιση σε αστέρια της σύγχρονης φασματικής περιοχής F5 έως K0.

Η επιφανειακή θερμοκρασία αυτών των αστέρων φθάνει τους 6000° Κ και το χρώμα τους είναι όπως είπαμε κίτρινο.

Στην κατηγορία αυτών των αστεριών εκτός από τον Ήλιο μας περιλαμβάνονται η Αίγα ( α του Ηνιόχου), και ο Άλφα του Κενταύρου.

Εκτός από τους κίτρινους ήλιους υπάρχουν και οι ηλιοειδείς αστέρες που ονομάζονται άλλως και κίτρινοι νάνοι.

Οι ηλιοειδείς αστέρες, έχουν περίπου τα ίδια χαρακτηριστικά και χρώμα με τον Ήλιο μας, καθώς και την ίδια αρχική μάζα με την οποία ξεκίνησε και ο Ήλιος, θα έχουν δε και την ίδια διάρκεια ζωής, περίπου 10 δισεκατομμύρια γήινα χρόνια από τη γέννηση ως τον θάνατό τους.

Εκτός από τον ήλιο, κάποιες φορές βλέπουμε και τον δεύτερο φωτοδότη του πλανήτη μας, το φεγγάρι, κίτρινο.

Όπως γνωρίζουμε, το φως που εκπέμπεται από το φεγγάρι είναι μόνο μια αντανάκλαση των ακτινών του ηλίου από την επιφάνεια του δορυφόρου μας. Αμέσως μετά την αντανάκλαση στην επιφάνεια της Σελήνης, οι ακτίνες στέλνονται στη Γη.

Εδώ συναντιούνται με την ατμόσφαιρά μας όπου οι ακτίνες που κατευθύνονται στην επιφάνεια της Γης από τη Σελήνη διασκορπίζονται. Τα μικρά κύματα των ακτίνων διασκορπίζονται πιο γρήγορα. Όσο για τις κίτρινες και κόκκινες αποχρώσεις που σχετίζονται με τα μακρά κύματα, η διαδικασία σκέδασής τους είναι πιο περίπλοκη, γι' αυτό έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε τη Σελήνη με κίτρινο, και μερικές φορές ακόμη και κόκκινο χρώμα.

Όσον αφορά το κίτρινο χρώμα της Σελήνης, η πιο πιθανή δυνατότητα παρατήρησης του δορυφόρου μας σε αυτήν την γκάμα είναι τις ημέρες με υγρασία, μετά από βροχή. Αυτό συμβαίνει γιατί οι συνθήκες υψηλής υγρασίας και πίεσης συμβάλλουν στην απορρόφηση των κυμάτων φωτός και στη διατήρηση της κίτρινης απόχρωσης του φεγγαριού.

Η Σελήνη, από αρχαιοτάτων χρόνων συσχετιζόταν με τον Θάνατο (Εκάτη, Κυβέλη, Θεσπέσιος, μύθος του Ηρός στην πολιτεία του Πλάτωνα κλπ.).

Με τον θάνατο ταυτίζεται ο ένας από τους 4 ιππότες της Αποκάλυψης, ο μοναδικός από τους 4 καβαλάρηδες στον οποίο το κείμενο δίνει ρητά το όνομά του, Θάνατος!

Το χρώμα του αλόγου του Θανάτου γράφεται σαν χλωρό (khlōros) στην Ελληνιστική Κοινή, το οποίο μπορεί να σημαίνει είτε πρασινωπό, είτε κίτρινο.

Το χρώμα συνήθως μεταφράζεται σαν χλωμό ενώ στακτερό, ανοικτό πράσινο και κιτρινοπράσινο είναι άλλες πιθανές ερμηνείες.

Ας μην ξεχνάμε ότι ενώ το πράσινο προσδιορίστηκε σαν ιδιαίτερο χρώμα την εποχή του Αριστοτέλη, το κίτρινο προσδιορίστηκε σαν ανεξάρτητο χρώμα στον 1^ο αιώνα μ.Χ.

Με βάση της ιατρικής βιβλιογραφία της Αρχαίας Ελλάδας, μερικοί λόγιοι υπαινίσσονται ότι τα αναφερόμενα χρώματα στον 4^ο καβαλάρη αντανακλούν την ασθενική χλωμάδα ενός νεκρού σώματος.

Σε μερικές μοντέρνες καλλιτεχνικές απεικονίσεις, στο άλογο του δίνεται ένα ευδιάκριτο πράσινο χρώμα.

Επί τη ευκαιρία, αφού μιλήσαμε για κίτρινα φεγγάρια, ας θυμηθούμε πως το κίτρινο φεγγάρι υπήρξε πηγή έμπνευσης για αρκετά τραγούδια, με γνωστότερο την μεγάλη επιτυχία του Φρανκ Σινάτρα “The moon was yellow”.

Εκτός από το «κίτρινο φεγγάρι» του Σινάτρα, είχαμε και το «κίτρινο ποτάμι» (Yellow River), το “Yellow” των Coldplay”, το “Mellow Yellow” του Donovan και την μεγάλη επιτυχία των Beatles “Yellow Submarine” (κίτρινο υποβρύχιο) που γυρίστηκε και ταινία κινούμενων σχεδίων, ενώ μια άλλη ταινία με ‘κίτρινο’ στον τίτλο της, ήταν η «Κίτρινη Ρολς Ρόις» (The Yellow Rolls Royce) μια σπονδυλωτή ταινία των 60’s, μεγάλη επιτυχία της εποχής της, όπου συνδετικός κρίκος των επεισοδίων της ήταν το συγκεκριμένο κίτρινο αυτοκίνητο και η εναλλαγή των ιδιοκτητών του.

Πολλοί διάσημοι ηθοποιοί της τότε περιόδου συμμετείχαν στην ταινία, όπως η Σίρλευ Μακ Λαίην, ο Αλαίν Ντελόν, η Ίνγκριντ Μπέργκμαν, η Ζαν Μορώ, ο Όμαρ Σαρίφ, ο Ρεξ Χάρισον και άλλοι.

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

[Κ]

Έλεγχος χρωματισμού

Γενετικός έλεγχος

Ο χρωματισμός καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό γενετικά.

Η κληρονομικότητα του χρώματος στα μπιζέλια παρείχε μέρος της βάσης για τις πρωτοποριακές μελέτες της κληρονομικότητας από τον Mendel.

Αυτές οι μελέτες οδήγησαν τον Mendel να υποθέσει την ύπαρξη διακριτών μονάδων κληρονομικότητας που διαχωρίζονται ανεξάρτητα η μία από την άλλη κατά το σχηματισμό των αναπαραγωγικών κυττάρων.

Οι μελέτες οδήγησαν και στην ανακάλυψη του φαινομένου της κυριαρχίας.

Οι βασικές μονάδες κληρονομικότητας είναι πλέον γνωστές ως γονίδια και οι παραλλαγμένες μορφές ενός δεδομένου γονιδίου ονομάζονται αλληλόμορφα.

Μεταξύ των ειδών που αναπαράγονται σεξουαλικά, ένα άτομο έχει κανονικά ένα ζεύγος αλληλόμορφων για οποιοδήποτε γονίδιο – ένα κληρονομημένο από τον θηλυκό γονέα και ένα από τον αρσενικό γονέα.

Αυτά τα δύο αλληλόμορφα βρίσκονται σε αντίστοιχους τόπους στα ζευγαρωμένα χρωμοσώματα που βρίσκονται στα διπλοειδή κύτταρα – δηλαδή κύτταρα που περιέχουν δύο παρόμοια σύνολα συμπληρωματικών χρωμοσωμάτων.

Ο διαχωρισμός των αλληλίων συμβαίνει κατά τον σχηματισμό των αναπαραγωγικών κυττάρων, με αποτέλεσμα μόνο ένα από τα ζεύγη να εισέρχεται σε κάθε κύτταρο, το οποίο ονομάζεται απλοειδές κύτταρο.

Στα πειράματά του ο Μέντελ διασταύρωσε μπιζέλια με μωβ άνθη με μπιζέλια με λευκά άνθη. Τα φυτά που χρησιμοποίησε σε αυτές τις διασταυρώσεις ήταν αληθινής αναπαραγωγής για το χρώμα των λουλουδιών, πράγμα που σημαίνει ότι τα φυτά με μωβ άνθη προέρχονταν από γενιές μόνο από άλλα μωβ φυτά και ότι τα λευκά άνθη προέρχονταν επίσης από γενιές μόνο από άλλα λευκά -ανθισμένα φυτά.

Λόγω αυτών των αληθινών χαρακτηριστικών αναπαραγωγής, ο Mendel υπέθεσε ότι τα αρχικά φυτά ήταν ομόζυγα για το χαρακτηριστικό του χρώματος των λουλουδιών – με άλλα λόγια, ότι κάθε φυτό έφερε ένα ζευγάρι πανομοιότυπων μονάδων κληρονομικότητας (δηλαδή αλληλόμορφα) για αυτό το χαρακτηριστικό.

Όταν διασταύρωσε τα μπιζέλια με μωβ άνθη με αυτά με τα λευκά άνθη, απέκτησε μια πρώτη ιώδη γενιά (F1) στην οποία όλοι οι απόγονοι είχαν μωβ άνθη.

Επομένως, συμπέρανε ότι η μονάδα για το μωβ (συνήθως ορίζεται R) ήταν κυρίαρχη έναντι της μονάδας για το λευκό (r).

 Έτσι, στη γονική γενιά τα φυτά με μωβ άνθη μπορούν να χαρακτηριστούν RR (που υποδηλώνει ότι είναι ομόζυγα για το κυρίαρχο αλληλόμορφο) και τα λευκά άνθη φυτά μπορούν να συμβολίζονται ως rr.

Τα φυτά F1 ήταν ετερόζυγα ως προς το χρώμα των λουλουδιών (Rr), αλλά εξέφρασαν μωβ χρώμα λόγω της πλήρους κυριαρχίας του αλληλόμορφου R πάνω στο r.

Ωστόσο, η κυριαρχία μπορεί να είναι ατελής και μια διασταύρωση μεταξύ ομοζυγωτικών κόκκινων ιαπωνικών Mirabilis και ομόζυγων λευκών να αποδίδει ετερόζυγους απογόνους Rr, οι οποίοι είναι όλοι ροζ.

Μια διασταύρωση της ετερόζυγης ροζ γενιάς των Mirabilis μεταξύ τους αποδίδει μια δεύτερη γενιά με χρωματική αναλογία 25 τοις εκατό κόκκινο (RR), 50 τοις εκατό ροζ (Rr) και 25 τοις εκατό λευκό (rr).

Αυτό οφείλεται στο ότι καθένα από τα μητρικά φυτά (F1) παράγει ίσο αριθμό αναπαραγωγικών κυττάρων που περιέχουν R και r μέσω διαχωρισμού και υπάρχει τυχαία πιθανότητα οποιοσδήποτε τύπος αρσενικού απλοειδούς κυττάρου (γαμέτης) να γονιμοποιήσει έναν από τους δύο θηλυκούς τύπους.

Για τα μπιζέλια, από την άλλη πλευρά, η αναλογία που προκύπτει από μια διασταύρωση μητρικών φυτών (F1) είναι τρία μωβ (ένα RR και δύο Rr) προς ένα λευκό (rr) λόγω της κυριαρχίας του R.

Αν και η αρχή της κληρονομικότητας των μοτίβων χρώματος και χρωματισμού σε όλους τους οργανισμούς είναι παρόμοια για τα δύο φυτά που περιγράφηκαν παραπάνω, είναι συνήθως πολύ πιο περίπλοκη.

Εντός του πληθυσμού του είδους, ένα συγκεκριμένο γονίδιο μπορεί να έχει πολλαπλά αλληλόμορφα αντί για δύο. Ως εκ τούτου, πολλοί συνδυασμοί σε οποιοδήποτε άτομο μπορεί να είναι δυνατοί. Επιπλέον, ο χρωματισμός μπορεί να εξαρτάται από γονίδια σε διάφορες θέσεις. Σε αυτήν την περίπτωση, είτε όλα τα ζεύγη μπορούν να διαχωρίζονται ταυτόχρονα και λίγο πολύ ανεξάρτητα στους γαμέτες, είτε τα γονίδια μπορεί να συνδέονται στην κληρονομικότητα τους κατά θέση στο ίδιο χρωμόσωμα.

Τέτοιες δυνατότητες, μαζί με διαφορετικούς βαθμούς κυριαρχίας, οδηγούν σε εξαιρετικά πολύπλοκες κληρονομικές βάσεις για τον γενετικό έλεγχο των χρωμάτων και των χρωματικών μοτίβων σε πολλά είδη.

Η βυζαντινή σημαία

Κατά τη Βυζαντινή Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία 324-1453 υπήρξε μια ποικιλία από αυτοκρατορικές, κρατικές και ναυτικές σημαίες, σύμβολα και εμβλήματα, που είχαν πάντα σαν κοινά στοιχεία τον σταυρό και τον δικέφαλο αετό.

Ο σταυρός ήταν το επίσημο σήμα της σημαίας του βυζαντινού κράτους.

Ο δικέφαλος αετός υπήρξε ως σήμα της σημαίας της Αυτοκρατορίας στους τελευταίους αιώνες, αλλά κυρίως ως αυτοκρατορικό έμβλημα.

Σήμερα τόσο ο σταυρός όσο και ο δικέφαλος αετός γίνονται εξίσου δεκτά ως τα επίσημα  εμβλήματα στις κρατικές βυζαντινές σημαίες. 

Λόγω της χρήσης του σταυρού στη νεοελληνική σημαία, η πλειοψηφία του πληθυσμού πιστεύει ότι ο δικέφαλος αετός αντιπροσωπεύει την Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Παρομοίως και η κίτρινη σημαία της Εκκλησίας με τον μαύρο δικέφαλο αετός που μέχρι σήμερα υψώνεται σε όλες τις εκκλησίες και τα μοναστήρια στην Ελλάδα και συμβαδίζει με την κοινή ελληνική που ψάλλεται κατά την λειτουργία, είναι ο λόγος που η πλειοψηφία του πληθυσμού συνδέει περισσότερο αυτό το σύμβολο με την Αυτοκρατορία.

Ο δικέφαλος αετός ήταν το σύμβολο των Παλαιολόγων, της τελευταίας ελληνόφωνης «ρωμαϊκής» δυναστείας που κυβέρνησε από την Κωνσταντινούπολη.

Ο αυτοκράτορας Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος ανακατέλαβε την Κωνσταντινούπολη από τους Σταυροφόρους το 1261, από το κράτος του με έδρα την Μικρά Ασία.

Ο δικέφαλος αετός συμβόλιζε τα ενδιαφέροντα της δυναστείας τόσο στην Ασία όσο και στην Ευρώπη και διατηρήθηκε παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι ασιατικές βυζαντινές κτήσεις καταβροχθίστηκαν από τους Οθωμανούς  μια γενιά μετά από την ανακατάληψη της πόλης.

Ο δικέφαλος αετός, στους δύο αιώνες της κυριαρχίας των Παλαιολόγων, ταυτίστηκε όχι μόνο με τη δυναστεία αλλά με την ίδια την αυτοκρατορία

Οι απόγονοι του Μιχαήλ παρέμειναν στον βυζαντινό θρόνο έως ότου η πόλη και η αυτοκρατορία έπεσαν στους Οθωμανούς το 1453.

Προφανές είναι καθώς η κεντρική Αρχή της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας δεν κατελήφθη και βρίσκεται έκτοτε στο επίκεντρο της Κωνσταντινούπολης μέχρι σήμερα, πως δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η Εκκλησία χρησιμοποιεί την βυζαντινή σημαία.

Λιγότερο προφανής είναι ο λόγος χρήσης της από τους Ρώσους.

Το 1453, μια πλημμύρα βυζαντινών εκκλησιαστικών και ευγενών που διέφυγαν από τους Οθωμανούς κατέληξε στη Μόσχα, το κέντρο της τελευταίας ελεύθερης μεγάλης Ορθόδοξης Πολιτείας.

Κατά την περίοδο των Παλαιολόγων, το σήμα της βασιλεύουσας δυναστείας και το πιο κοντινό σε μια βυζαντινή «εθνική σημαία» ήταν ο λεγόμενος «τετραγραμμικός σταυρός», ένας χρυσός, κίτρινος ή ασημένιος σταυρός από άκρη σε άκρη στην μέση μιας κόκκινης σημαίας με τέσσερα ακρώνυμα γράμματα βήτα «Β» του ίδιου χρώματος με τον σταυρό, ένα σε κάθε γωνιακό τετράγωνο, σε  αντίστροφη κατεύθυνση το ένα προς το άλλο.

Η σημασία των 4Β έχει εξηγηθεί με διαφορετικούς τρόπους: 

Βασιλεύς Βασιλέων Βασιλεύει Βασιλεύουσαν

Βασιλεύ Βασιλέων Βασιλεί Βοήθει = Βασιλιά των Βασιλέων (Χριστέ), βοήθα το βασιλιά (το Βυζαντινό αυτοκράτορα

Το ρουμπίνι

Τα ρουμπίνια είναι η κόκκινη εκδοχή του ορυκτού που είναι γνωστό ως κορούνδιο.

Το καθαρό κορούνδιο αποτελείται από αλουμίνιο και οξυγόνο και είναι άχρωμο.

Σε ένα ρουμπίνι, ωστόσο, μικρές ποσότητες χρωμίου (περίπου ένα τοις εκατό) αντικαθιστούν το αλουμίνιο.

Όταν το χρώμιο αντικαθιστά το αλουμίνιο στο κορούνδιο, τα άτομα του χρωμίου απορροφούν ορισμένα μήκη κύματος φωτός και αντανακλούν το φως στο κόκκινο τμήμα του φάσματος του ορατού φωτός.

Αυτό το ανακλώμενο κόκκινο φως είναι αυτό που βλέπουν τα μάτια μας και δίνει στα ρουμπίνια το χαρακτηριστικό κόκκινο χρώμα τους.

Το όνομα ρουμπίνι προέρχεται από τη λατινική λέξη ruber, που σημαίνει κόκκινο.

Τα ρουμπίνια ποικίλλουν στο χρώμα από βαθύ, κόκκινο του αίματος έως ανοιχτό ροζ. Σε ορισμένες περιοχές, τα ανοιχτό ροζ ρουμπίνια ονομάζονται ροζ ζαφείρια.

Τα ρουμπίνια μπορούν να βρεθούν σε πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο.

Τα καλύτερα ρουμπίνια προέρχονται παραδοσιακά από την κοιλάδα Mogok στην Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία).

Άλλες χώρες που είναι γνωστές για την εξόρυξη ρουμπινιών περιλαμβάνουν την Ταϊλάνδη, την Καμπότζη, την Ινδία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, την Τανζανία, την Μαδαγασκάρη, το Βιετνάμ, το Νεπάλ και πιο πρόσφατα κάτω από την υποχώρηση του πάγου της Γροιλανδίας.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μερικά ρουμπίνια έχουν βρεθεί στη Μοντάνα, την Βόρεια Καρολίνα, την Νότια Καρολίνα και το Ουαϊόμινγκ.

Τα ρουμπίνια είναι ένα από τα πιο σκληρά φυσικά πετράδια.

Στην πραγματικότητα, τα ρουμπίνια είναι πίσω μόνο από το moissanite και το διαμάντι όσον αφορά την σκληρότητα.

Αντί για μπογιά, είναι η παρουσία του χρωμίου που μετατρέπει το άχρωμο κορούνδιο στον πολύτιμο λίθο που γνωρίζουμε ως ρουμπίνι.

Το ρουμπίνι θεωρείται ο γενέθλιος λίθος του Ιουλίου και αποτελεί το ιδανικό δώρο για την 15^η και την 40^η επέτειο γάμου ενός ζευγαριού. 

Το ρουμπίνι είναι ένας από τους τέσσερις πολύτιμους λίθους, μαζί με τα ζαφείρια, τα σμαράγδια και τα διαμάντια.

Το ρουμπίνι είναι η κόκκινη ποικιλία του κορουνδίου, το οποίο οφείλεται στην παρουσία χρωμίου, και ανάλογα της περιεκτικότητας του, εμφανίζεται σε διάφορους τόνους (έντονο κόκκινο, κόκκινο, μοβ ή καφέ-κόκκινο και βαθύ ροζ-κόκκινο).

Όλα τα άλλου χρώματος κορούνδια είναι γνωστά ως ζαφείρια.

Το χρώμα και η καθαρότητά του είναι οι κύριοι παράγοντες που επηρεάζουν την αξία του ρουμπινιού. Το καλύτερο χρώμα θεωρείται το λεγόμενο “αίμα περιστεριού”.

Χάρις του κόκκινου χρώματος του, το ρουμπίνι σχετιζότανε με τη δύναμη και τη ζωτικότητα του αίματος.

Σύμβολο πάθους, προστασίας και ευημερίας, πίστευαν ότι ενισχύει την ενέργεια, ανυψώνει την επίγνωση, το θάρρος και φέρνει επιτυχίες στην αγάπη και στην μάχη.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρκη΄]

To κίτρινο σε θρησκείες

[η΄]

-Ας δούμε τώρα τί ρόλο παίζω εγώ το κίτρινο στις διάφορες θρησκείες.

Όπως ήδη σου είπα Άνθρωπε, στην Κίνα όπου εδρεύει ο Κομφουκιανισμός και το χρώμα του Κομφούκιου ήταν το κίτρινο, το κίτρινο θεωρείται σαν το χρώμα της μέσης.

Αλλά όχι μόνον εκεί. Σε πολλά σημεία βρίσκομαι το κίτρινο χρώμα να κατέχει τον ρόλο της μέσης. Στον χρωματικό κύκλο είναι το μεσαίο βασικό χρώμα, γι’ αυτό και θεωρείται τόσο σαν θερμό όσο και σαν ψυχρό χρώμα.

Στις τρεις υποστάσεις σου Άνθρωπε (πνεύμα – ψυχή – σώμα) είναι το χρώμα που αντιστοιχεί στην μεσαία υπόστασή σου, την ψυχική.

Στον βασικό πίνακα των μαγικών τετραγώνων, τον πίνακα των 9 τετραγώνων, καταλαμβάνει την θέση του μεσαίου, πέμπτου τετραγώνου.

Είναι το χρώμα του φορέματος της πέμπτης Μούσας, της Τερψιχόρης, που είναι η Μούσα της Λυρικής ποίησης και της Όρχησης, δηλαδή του Χορού, του χορού των χορικών του δράματος και κατ’ επέκταση του κινησιολογικού και ρυθμικού χορού. Το όνομα της ‘κίτρινης’ Τερψιχόρης είναι σύνθετο από το ‘τέρπω’ και ‘χορός’, όπου ο ‘χορός’ βγαίνει από την ρίζα «χαρ» (χαίρω), όπου η ομαδική χαρά (συγκίνηση) μετατρέπεται σε κινήσεις (χορό).   

Εξ αυτής καταλαβαίνουμε πως το κίτρινο σχετίζεται με την κίνηση, με την κινητική ενέργεια εντός του χώρου.

Θα το δούμε και αλλού να βρίσκεται στην μεσαία θέση.

Ας επιστρέψουμε όμως στο αρχικό σημερινό μας θέμα, τον συσχετισμό μου με διάφορες θρησκείες:

Στον Βουδισμό, τα σαφράν κίτρινα χρώματα των χιτώνων που έπρεπε να φορούν οι βουδιστές μοναχοί ορίστηκαν από τον ίδιο τον Βούδα και τους οπαδούς του τον 5ο αιώνα π.Χ.

Ο χιτώνας αυτός και το χρώμα του είναι σημάδι απάρνησης του έξω κόσμου και αφοσίωσης στην τάξη.

Ο υποψήφιος μοναχός, με τον διδάσκαλό του, εμφανίζεται πρώτα στους μοναχούς της μονής με τα δικά του ρούχα, με το νέο του ιμάτιο κάτω από τη μασχάλη και ζητά να μπει στο τάγμα.

Έπειτα δίνει τους όρκους του, φορά τα ιμάτια και με τη γαβάθα του, βγαίνει στον κόσμο. Στη συνέχεια περνάει τα πρωινά του ζητιανεύοντας και τα απογεύματα του σε περισυλλογή και μελέτη, είτε σε δάσος, κήπο, είτε στο μοναστήρι.

Σύμφωνα με τις βουδιστικές γραφές και τα σχόλια, η χρωστική που βάφει το ιμάτιο του επιτρέπεται να λαμβάνεται από έξι είδη ουσιών: ρίζες και κόνδυλους, φυτά, φλοιό, φύλλα, άνθη και φρούτα.

Τα ιμάτια κατά την βαφή τους πρέπει επίσης να βράζονται σε νερό για πολλή ώρα για να πάρουν το σωστό βαθυκίτρινο χρώμα.

Το σαφράν και η ώχρα, που συνήθως παρασκευάζονται με βαφή από το φυτό curcuma longa ή από το δέντρου jackfruit, είναι τα πιο κοινά χρώματα.

Οι λεγόμενοι μοναχοί του δάσους φορούν συνήθως ρόμπες ώχρας και οι μοναχοί της πόλης σαφράν, αν και αυτό δεν είναι επίσημος κανόνας.

Το χρώμα των ιματίων ποικίλλει επίσης κάπως μεταξύ των διαφορετικών «ταγμάτων», ή σχολών του Βουδισμού, και ανά χώρα, ανάλογα με τα δόγματά τους και τις διαθέσιμες βαφές.

Οι μοναχοί του αυστηρού Βατζραγιάνα ή του Ταντρικού Βουδισμού, που ασκείται στο Θιβέτ, φορούν τα πιο βαθύχρωμα ιμάτια από σαφράν και βαθυκόκκινο χρώμα.

Οι μοναχοί του βουδισμού Μαχαγιάνα, που ασκείται κυρίως στην Ιαπωνία, την Κίνα και την Κορέα, φορούν πιο ανοιχτό κίτρινο ή σαφράν, συχνά με λευκό ή μαύρο συνδυασμό.

Οι μοναχοί του Βουδισμού Hinayana, που ασκείται στη Νοτιοανατολική Ασία, φορούν συνήθως χρώμα ώχρας ή σαφράν. Οι μοναχοί της δασικής παράδοσης στην Ταϊλάνδη και σε άλλα μέρη της Νοτιοανατολικής Ασίας φορούν ιμάτια από καφέ ώχρα, βαμμένα από το ξύλο του δέντρου jackfruit.

Κίτρινο είναι επίσης το χρώμα που έχουν οι χιτώνες με τους οποίους καλύπτουν τα αγάλματα του Βούδα στην Ινδοκίνα

Στον Ινδουισμό, ο άβαταρ του θεού Βισνού Κρίσνα απεικονίζεται συνήθως ντυμένος στα κίτρινα.

Το κίτρινο και το σαφράν είναι επίσης τα χρώματα που φορούν οι sadhu, ή οι περιπλανώμενοι άγιοι άνδρες στην Ινδία.

Ο ινδουιστικός παντοδύναμος ελεφαντοκέφαλος θεϊκός Λόρδος Γκανέσα ή Γκανπάτι είναι κυρίως ντυμένος με ένα κίτρινο ντότι, το οποίο είναι ευρέως γνωστό ως pivla pitambar και θεωρείται πολύ ευοίωνο.

Στον Σιχισμό, ο Σιχ Ρεχάτ Μαριάντα δηλώνει ξεκάθαρα ότι το Νισάν Σαχίμπ (παντιέρα των Σιχ) που ανυψώνεται έξω από κάθε Γκουρουντουάρα θα πρέπει να είναι κίτρινη ή μπλε.

Γκουρουντουάρα είναι ο ναός συγκέντρωσης για προσευχή των Σιχ και συνήθως είναι κίτρινος, ή λευκός με κίτρινο τρούλο.

Στις θρησκείες των νησιών της Πολυνησίας, το κίτρινο είναι ένα ιερό χρώμα, το χρώμα της θεϊκής ουσίας. η λέξη "κίτρινο" στις τοπικές γλώσσες είναι ίδια με το όνομα του φυτού curcuma longa, που θεωρείται η τροφή των θεών

Στο ισλάμ, όπως ήδη έχουμε πει, το χρυσαφί κίτρινο χρώμα συμβολίζει την σοφία, ενώ στο Πακιστάν, ο συνδυασμός κίτρινου με κόκκινο είναι τα χρώματα της κόλασης.

Αντιθέτως στο Βατικανό το κόκκινο με το χρυσοκίτρινο είναι ο βασικός χρωματισμός του εραλδικού θυρεού της πόλης του Βατικανό.

Στα ιπποτικά οικόσημα, το κίτρινο, ταυτόσημο του χρυσού, όταν αυτά αποδίδονται άχρωμα, αντικαθίσταται από κουκίδες, ενώ στην αλχημεία είναι το χρώμα που ομαδοποιείται με τον χρυσό, το τοπάζ, τον ήλιο και το ζώδιο του λέοντα.

Το Βατικανό ήταν η έδρα της δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και κατόπιν η έδρα του καθολικού χριστιανισμού του οποίου ηγείται ο πάπας.

Στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, το κίτρινο συμβολίζει τον χρυσό και στη χριστιανική μυθολογία το χρυσό κλειδί για τη Βασιλεία των Ουρανών, που ο θεϊκός Χριστός έδωσε στον Άγιο Πέτρο.

Η σημαία της Πόλης του Βατικανού και τα χρώματα του Πάπα είναι το κίτρινο και το λευκό, συμβολίζοντας το χρυσό κλειδί και το ασημένιο κλειδί των Ουρανών.

Το λευκό και το κίτρινο μαζί επίσης συμβολίζουν το Πάσχα, την αναγέννηση και την Ανάσταση. Είναι τα χρώματα που περιέχονται στο αυγό του οποίου το τσούγκρισμα κατά την ανάσταση έχει τον ίδιο συμβολισμό.

Από την δυτική Ρωμαίκή αυτοκρατορία, πάμε στην ανατολική, δηλαδή στην Κωνσταντινούπολη, έδρα του ορθόδοξου χριστιανισμού με επικεφαλής τον Πατριάρχη και πρωτεύουσα του Βυζαντίου.

Η μια από τις δυο βυζαντινές σημαίες είναι κι’ αυτή κόκκινη με έναν κίτρινο ή χρυσό σταυρό στην μέση, να την χωρίζει σε τέσσερα κόκκινα τμήματα στην μέση των οποίων υπάρχει γραμμένο ένα Β στο ίδιο κίτρινο χρώμα του σταυρού.

Η άλλη, η πιο γνωστή μας βυζαντινή σημαία είναι κίτρινη με έναν μαύρο δικέφαλο αετό στην μέση.

Η βυζαντινή αυτή σημαία, η πατριαρχική πλέον, είναι η σημαία που υψώνεται σε ορθόδοξα μοναστήρια και εκκλησίες που υπάγονται στο ελληνορθόδοξο πατριαρχείο, το οποίο τυπικά θεωρείται σαν η συνέχιση του Βυζαντίου.

(Χρειάζεται ολόκληρο άρθρο για να αναλύσουμε το θέμα αυτό, κάτι που θα μας βγάλει από το κίτρινο χρώμα, οπότε το παρακάμπτουμε).

Μιλώντας για χριστιανισμό, ας θυμηθούμε πως κίτρινα και χρυσά φωτοστέφανα σηματοδοτούν την άλω των αγίων σε θρησκευτικούς πίνακες.

Αναφερόμενοι στην άλω, αυτοί που ισχυρίζονται ότι μπορούν να παρατηρήσουν την αύρα με το τρίτο τους μάτι αναφέρουν ότι κάποιος με κίτρινη αύρα είναι συνήθως άτομο με διανοητική οξυδέρκεια και μπορεί να διαπρέψει σε ένα επάγγελμα που απαιτεί οξύτητα της νόησης, όπως πχ. ένας επιστήμονας.

Στη μεταφυσική της Νέας Εποχής, η Alice A. Bailey, στο σύστημά της που ονομάζεται Επτά Ακτίνες όπου ταξινομεί τους ανθρώπους σε επτά διαφορετικούς μεταφυσικούς ψυχολογικούς τύπους, η τέταρτη ακτίνα αρμονίας αντιπροσωπεύεται από το κίτρινο χρώμα. Οι άνθρωποι που έχουν αυτόν τον μεταφυσικό ψυχολογικό τύπο λέγεται ότι βρίσκονται στην Κίτρινη Ακτίνα.

Παρατηρούμε ότι και εδώ, στο σύστημα των επτά ακτινών το κίτρινο βρίσκεται στην μέση.

Το κίτρινο επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά πως είναι το μεσαίο χρώμα, η μέση οδός, όπως αναφέρθηκε ήδη αρχικά.

Μπορεί να ασπρίσουν τα μαλλιά μέσα σε μια νύχτα;

Έχετε ακούσει σίγουρα ιστορίες για ακραίο τρόμο ή άγχος όπου γίνονται ξαφνικά γκρίζα ή λευκά τα μαλλιά ενός ατόμου κατά τη διάρκεια μιας νύχτας, όμως μπορεί πραγματικά να συμβεί αυτό;

Η απάντηση δεν είναι απολύτως σαφής, καθώς τα ιατρικά αρχεία είναι ατελή ως προς την έρευνα αυτού του θέματος.

Σίγουρα, είναι πιθανό τα μαλλιά να γίνονται λευκά ή γκρίζα γρήγορα, κατά την διάρκεια εβδομάδων ή μηνών.

Η λεύκανση μαλλιών κατά την ιστορία:

Η Μαρία Αντουανέτα της Γαλλίας εκτελέστηκε με γκιλοτίνα κατά τη Γαλλική Επανάσταση.

Σύμφωνα με τα βιβλία της ιστορίας, τα μαλλιά της άσπρισαν ως αποτέλεσμα των κακουχιών που υπέμεινε.

Η Αμερικανίδα συγγραφέας επιστημών Anne Jolis έγραψε:

«Τον Ιούνιο του 1791, όταν μια 35χρονη Μαρία Αντουανέτα επέστρεψε στο Παρίσι μετά την αποτυχημένη απόδραση της βασιλικής οικογένειας στη Βαρέν, έβγαλε την κάπα της για να δείξει την κατά το διάστημα αυτό, επίδραση της θλίψης που είχε δημιουργηθεί στα μαλλιά της, σύμφωνα με τα απομνημονεύματα της κυρίας των τιμών, Henriette Campan».

Σε μια άλλη εκδοχή της ιστορίας, τα μαλλιά της άσπρισαν το βράδυ πριν από την εκτέλεσή της.

Ωστόσο, άλλοι έχουν προτείνει ότι τα μαλλιά της βασίλισσας έγιναν άσπρα απλώς και μόνο επειδή δεν είχε πλέον πρόσβαση στην βαφή μαλλιών.

Όποια και αν είναι η αλήθεια της ιστορίας, η ξαφνική λεύκανση των μαλλιών ονομάστηκε σύνδρομο Μαρίας Αντουανέτας.

Πιο διάσημα παραδείγματα εξαιρετικά γρήγορης λεύκανσης μαλλιών περιλαμβάνουν: Ιστορίες λεύκανσης μαλλιών στο Ταλμούδ (πριν από χιλιάδες χρόνια).

Του Sir Thomas More, καθώς περίμενε την εκτέλεσή του στον Πύργο του Λονδίνου το 1535

Επιζώντες από βομβιστικές επιθέσεις κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Ένας άντρας που, το 1957, άσπρισαν τα μαλλιά και τα γένια του σε διάστημα εβδομάδων μετά από μια σοβαρή πτώση.

Μπορεί ο φόβος ή το άγχος να αλλάξει το χρώμα των μαλλιών σας;

Οποιοδήποτε ασυνήθιστο συναίσθημα μπορεί να αλλάξει το χρώμα των μαλλιών σας, αλλά όχι αμέσως.

Η ψυχολογική σας κατάσταση έχει σημαντικό αντίκτυπο στις ορμόνες που μπορούν να επηρεάσουν την ποσότητα μελανίνης που εναποτίθεται σε κάθε τρίχα, αλλά η επίδραση των συναισθημάτων χρειάζεται πολύ χρόνο για να φανεί.

Οι τρίχες που βλέπετε στο κεφάλι σας αναδύθηκαν από το θύλακα πριν από πολύ καιρό. Έτσι, το γκριζάρισμα ή οποιαδήποτε άλλη αλλαγή χρώματος είναι μια σταδιακή διαδικασία, που συμβαίνει κατά τη διάρκεια αρκετών μηνών ή ετών. Μερικοί ερευνητές έχουν περιγράψει καταστάσεις στις οποίες τα μαλλιά των ατόμων έχουν μετατραπεί από ξανθά σε καστανά ή από καστανά σε λευκά, ως αποτέλεσμα μιας τραυματικής εμπειρίας.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, το χρώμα επέστρεψε στο φυσιολογικό μετά από μια περίοδο εβδομάδων ή μηνών, σε άλλες περιπτώσεις, παρέμενε λευκό ή γκρι.

Ιατρικές καταστάσεις που μπορεί να εξηγούν τη λεύκανση των μαλλιών:

Τα συναισθήματά σας δεν μπορούν να αλλάξουν αμέσως το χρώμα των μαλλιών σας, αλλά είναι πιθανό να γκριζάρετε από τη μια μέρα στην άλλη. Πως?

Μια ιατρική κατάσταση που ονομάζεται «διάχυτη γυροειδής αλωπεκία» μπορεί να οδηγήσει σε ξαφνική απώλεια μαλλιών.

Η βιοχημεία της αλωπεκίας δεν είναι καλά κατανοητή, αλλά σε άτομα που έχουν ένα μείγμα σκούρων και γκρίζων ή λευκών μαλλιών, τα άβαφα μαλλιά είναι λιγότερο πιθανό να πέσουν.

Το αποτέλεσμα? Ένα άτομο μπορεί να φαίνεται ότι γίνεται γκρίζο κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Μια άλλη ιατρική πάθηση που ονομάζεται canities subita σχετίζεται στενά με την αλωπεκία, αλλά μπορεί να μην περιλαμβάνει την απώλεια τόσων μαλλιών.

Σύμφωνα με τον Αμερικανό βιολόγο Michael Nahm και τους συνεργάτες του, «Σήμερα, το σύνδρομο ερμηνεύεται ως ένα οξύ επεισόδιο διάχυτης γυροειδούς αλωπεκίας στο οποίο το πολύ ξαφνικό γκριζάρισμα προκαλείται από την προτιμώμενη απώλεια μελαχρωστικών μαλλιών σε αυτήν την υποτιθέμενη διαταραχή που προκαλείται από το ανοσοποιητικό.

Αυτή η παρατήρηση οδήγησε ορισμένους ειδικούς να υποθέσουν ότι ο αυτοάνοσος στόχος στην γυροειδή αλωπεκία μπορεί να σχετίζεται με το σύστημα της χρωστικής μελανίνης».

Η συναισθησία είναι μια νευρολογική κατάσταση κατά την οποία συνδέονται δύο ή περισσότερες αισθήσεις.

Για παράδειγμα, σε μια μορφή συναισθησίας γνωστή ως συναισθησία γραφήματος-χρώματος, τα γράμματα ή οι αριθμοί μπορεί να εκληφθούν ως εγγενώς έγχρωμα. Ιστορικά, η πιο συχνά περιγραφόμενη μορφή συναισθησίας (ή αντιστοιχίσεις που μοιάζουν με συναισθησία) είναι η μεταξύ ήχου και όρασης, π.χ. η όραση χρωμάτων στο άκουσμα μουσικής.

Ιστορία της έρευνας της συναισθησίας

Οι όροι συναισθησία και χρωμαισθησία έχουν αναπτυχθεί και εξελιχθεί σημαντικά κατά την πρόσφατη ιστορία.

Ο πρώτος τεκμηριωμένος συναισθητικός ήταν ο Georg Tobias Ludwig Sachs το 1812. Αν και δεν έδωσε συγκεκριμένο όνομα στην εμπειρία του, σε μια ιατρική διατριβή σχετικά με τον αλμπινισμό του (γραμμένη στα λατινικά), ανέφερε και περιέγραψε πώς του εμφανίστηκαν χρωματιστές ιδέες]

Ακόμη και νωρίτερα από τον Sachs, ωστόσο, ο Johann Gottfried Herder συζήτησε παρόμοιες ιδέες στην πραγματεία του για την προέλευση της γλώσσας το 1772. Μίλησε για το πώς οι άνθρωποι, μέσω μιας ξαφνικής εκδήλωσης συνδέουν αμέσως κάποιον ήχο με κάποιο χρώμα.

Ο πρώτος συγκεκριμένος όρος που σχετίζεται με τη χρωμαισθησία δόθηκε από τον Charles-Auguste-Édouard Cornaz σε μια διατριβή για την ασθένεια των ματιών το 1848.

Η δυσχρωματοψία ήταν μια κοινή πάθηση γνωστή ως χρωματοδυσοψία και, καθώς ο Cornaz είδε τη χρωμαισθησία ως το αντίθετο, την ονόμασε υπερχρωματοψία ή αντίληψη  πάρα πολλών χρωμάτων.

Το 1881, ο Eugen Bleuler και ο Karl Bernhard Lehmann ήταν οι πρώτοι που καθιέρωσαν έξι διαφορετικούς τύπους αυτού που αποκαλούσαν δευτερεύουσες αισθήσεις ή δευτερεύουσες φαντασιώσεις.

Το πρώτο, που ήταν και το πιο συνηθισμένο, ήταν οι φωτισμοί ήχου.

Το περιέγραψαν ως «φως, χρώμα και αισθήσεις μορφής που προκαλούνται μέσω της ακοής».

Το βιβλίο τους αναθεωρήθηκε από μια αυστριακή εφημερίδα, όπου εμφανίστηκε για πρώτη φορά ο όρος έγχρωμη ακοή, που χρησιμοποιείται συνήθως ακόμα και σήμερα για να περιγράψει τη χρωμαισθησία.

Η έρευνα για τη συναισθησία στις Ηνωμένες Πολιτείες ξεκίνησε το 1892.

Από το 1895, ο όρος επεκτάθηκε τελικά από τις καθαρές εμπειρίες ήχου σε χρώμα (χρωμαισθησία) σε ένα ευρύ φάσμα φαινομένων, όπως η συναισθησία με χρώμα γραφήματος, η συναισθησία με αφής καθρέφτη και λεξιλογική-γευστική συναισθησία.

Η άνοδος του συμπεριφορισμού (ψυχολογίας συμπεριφορών) μεταξύ 1920 και 1940 οδήγησε σε σημαντική μείωση του ενδιαφέροντος για την συναισθησία.  

Ο αριθμός των επιστημονικών εργασιών για το θέμα ανέκαμψε γύρω στο 1980 και αυξήθηκε τον 21ο αιώνα, όπου έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος στην εμπειρική μελέτη του και στην κατανόηση των μηχανισμών που λειτουργούν.

Γιατί το γυαλί είναι διαφανές

Έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε (ήταν Μάιος του 2016) που είχα ‘ανεβάσει’

στο πλαίσιο των ‘εξωλογισμών’ μου, ένα άρθρο για τους ΑΟΡΑΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ.

(Περί εξωλογισμών δείτε: https://xromata.com/?p=4072 )

Στο άρθρο αυτό, εκτός των άλλων, είχα αναφερθεί και στο φαινόμενο της διαφάνειας το οποίο οφείλεται στην μεταβίβαση ή διαπέραση του φωτός που συμβαίνει όταν η ενέργεια του εισερχόμενου σε ένα αντικείμενο φωτός, είναι είτε πολύ μεγαλύτερη είτε πολύ μικρότερη από την ενέργεια που απαιτούν για να δονηθούν τα ηλεκτρόνια του συγκεκριμένου υλικού.

Ακολουθεί ο σύνδεσμος (το link) που θα σας οδηγήσει σ’ εκείνο το άρθρο.

https://xromata.com/?p=8220

Τελικά αποδεικνύεται πως και αυτός ο εξωλογισμός μου στον οποίο οδηγήθηκε η σκέψη μου από την διαφάνεια των υλικών, κάθε άλλο παρά εξωλογισμού πρόκειται.

Αυτό επιβεβαιώνεται από την παρακολούθηση του πιο κάτω βίντεο, όπου ο φυσικός Χρήστος Κυριακίδης, στην σειρά του IT’S JUST PHYSICS, μας εξηγεί «γιατί το γυαλί είναι διαφανές».

https://www.youtube.com/watch?v=Ela83uugKs4&t=13s

Δείτε το και θα καταλάβετε καλύτερα και αναλυτικότερα το φαινόμενο της διαφάνειας που οδηγεί την σκέψη στο πιο κάτω συμπέρασμα:

«Άρα λοιπόν, μια μορφή ύλης, διαφορετική από την γνωστή μας τρισδιάστατη ύλη, πιθανόν να είναι τελείως ασύμβατη με τα ποσά ενέργειας του ορατού φάσματος, οπότε του επιτρέπει να την διαπερνά πλήρως.

Ο υλικός αυτός κόσμος καθίσταται παντελώς αόρατος από τον δικό μας κόσμο.

Αυτό σημαίνει πως πιθανόν υπάρχει κάποιος αόρατος κόσμος ανάμεσά μας, που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός από το αισθητήριο όργανο μας της όρασης».