xromata.com

Αλκμάν (β)

Συνεχίζουμε με τον Αλκμάνα, με το κείμενο που μας έστειλε η φίλη της ιστοσελίδας Χαρά Πανταζή.

Αλκμάν ο αρχαίος Στίβεν Χόκινγκ

Με βάση το κείμενο του παπύρου οι επιστήμονες συνοψίζουν το κοσμογονικό μοντέλο του Αλκμάνος ως εξής:

Είκοσι επτά αιώνες πριν από τον περίφημο φυσικό, ο λυρικός ποιητής Αλκμάν περιγράφει με παρόμοιο τρόπο τη γέννηση του Σύμπαντος.

Όσα λέει σήμερα ο περίφημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ για την κβαντική κοσμολογία ­ η οποία, ως γνωστόν, περιγράφει τις διαδικασίες δημιουργίας του Σύμπαντος,­ περιέχονται σε ποιήματα που έγραψε ο Αλκμάν, ένας από τους μεγαλύτερους λυρικούς ποιητές της αρχαιότητας (μέσα 7ου π.Χ. αιώνα), όπως απέδειξαν σε πρόσφατη εργασία τους τέσσερις αστροφυσικοί του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αστροφυσικοί παγκοσμίου επιπέδου, σε ανακοίνωσή τους συνδέουν την κοσμολογία του Αλκμάνος με σύγχρονες κοσμολογικές απόψεις.

Έτσι, εκτός από τον Δημόκριτο που θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης ατομικής φυσικής, φαίνεται ότι οι Έλληνες, μέσω του Αλκμάνος, έχουν προβλέψει, έστω και θεωρητικά, και άλλες σύγχρονες θεωρίες! Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η κοσμογονική άποψη που διατυπώνεται από τον Αλκμάνα στα μέσα του 7ου π.Χ. αιώνα περιγράφει απόψεις πολύ αρχαιότερες οι οποίες συμπίπτουν με σύγχρονες κοσμολογικές υποθέσεις περί γεννήσεως του αισθητού από εμάς αστρικού σύμπαντος «από μια σημειακή ιδιομορφία στο εσωτερικό μιας λευκής οπής, η οποία ­ λόγω της χρονικής συμμετρίας των εξισώσεων του Αϊνστάιν ­ μπορεί να θεωρηθεί ως μια χρονικά ανεστραμμένη μαύρη τρύπα».

Τον Αλκμάνα τον γνωρίζαμε ως σήμερα ως έναν λυρικό ποιητή της αρχαιότητας. Η έκπληξη ήλθε το 1957 μετά τη δημοσίευση του παπύρου 2390 της Οξυρρύγχου (πόλη της Κάτω Αιγύπτου όπου σε ανασκαφές βρέθηκε ένας μεγάλος αριθμός παπύρων, με ελληνικά κυρίως κείμενα, που έχουν το όνομα της πόλης και έναν κωδικό αριθμό), ο οποίος χρονολογείται από τον 2^ο  μ.Χ. αιώνα. Στον πάπυρο αυτόν διασώζονται τμήματα από ένα σχόλιο σε πεζό λόγο όπου αποκαλύπτεται ότι σε ένα από τα ποιήματά του ο Αλκμάν ασχολείται με ένα είδος θεογονικής κοσμολογίας. Το κεντρικό κομμάτι του σχολίου περιέχει συγχρόνως και «λήμματα», σύντομες δηλαδή φράσεις του Αλκμάνος.

«…γιατί όταν η ύλη άρχισε να τακτοποιείται, δημιουργήθηκε ένα είδος πόρου (δρόμου, περάσματος), κάτι σαν αρχή».

Λέει λοιπόν ο Αλκμάν ότι η ύλη όλων των πραγμάτων ήταν ταραγμένη και αποίητη, έπειτα γεννήθηκε κάποιος που τακτοποιούσε τα πάντα, έπειτα δημιουργήθηκε ένας πόρος και όταν παρήλθε αυτός ο πόρος, ακολούθησε ένα όριο (ή τέρμα, τέκμωρ). Και ο πόρος είναι η αρχή, ενώ το όριο σαν τέλος.

 Όταν γεννήθηκε η Θέτις, αυτά έγιναν η αρχή και το τέλος των πάντων και το σύνολο των πραγμάτων έχει φύσιν παρόμοια με το υλικό του χαλκού, ενώ η Θέτις με εκείνη του τεχνίτη και ο πόρος και το όριο (τέκμωρ) παρόμοια με εκείνη της αρχής και του τέλους.

…και τρίτο στη σειρά το σκότος, εξαιτίας του ότι ποτέ ως τότε ούτε ο Ήλιος ούτε η Σελήνη είχαν δημιουργηθεί, αλλά η ύλη ήταν ακόμη αδιαμόρφωτη.

Δημιουργήθηκαν λοιπόν ο πόρος και το όριο (τέκμωρ) και το σκότος. Η ημέρα και η Σελήνη και τρίτον το σκότος. Η ακτινοβολία της ημέρας δεν ήταν πυκνή αλλά υπεβοηθείτο από (την ακτινοβολία) του Ηλίου, (διότι) προηγουμένως ήταν μόνο σκοτάδι, μετά δε αυτά (αυτή τη διαδικασία) ξεχώρισε από αυτό…

 Φίλοι μου, καταλαβαίνω ότι για κάποιους από εσάς ίσως το άρθρο να είναι δυσνόητο. Για να γίνει ποιο κατανοητό θα πρέπει να διαβάσετε και την συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση που επακολουθεί. Ωστόσο, έχοντας μελετήσει το θέμα για μια ομιλία – παρουσίαση που είχαμε κάνει, μπορώ να σας το αποδώσω με απλούστερο τρόπο.

Ισχυρίζεται λοιπόν ο Αλκμάν ότι:

Είναι μια Αρχή (ένας χώρος, ένα σημείο, κάτι απερίγραπτο) πέρα από την αρχή της Δημιουργίας, μη αντιληπτό από αισθήσεις και τεχνητά όργανα, ασύλληπτο από την νόηση μας. Το άκρως αντίθετο από την αντιληπτή Δημιουργία.

Εξ Αυτού, με μια μύχια ενεργειακή διεργασία αρχίζει ο σχηματισμός μιας Αρχής, ενός πόρου, ενός διαύλου (ενός μεταβατικού καναλιού) που καταλήγει σε μια άκρως αντίθετη Αρχή (ένα τέλος δηλαδή της μη – αντιληπτής Αρχής), τον τέκμορα.

Αυτό το τέλος της πρώτης Αρχής, ο τέκμωρ, είναι η Αρχή της αντιληπτής – αισθητής Δημιουργίας.

Με άλλα λόγια είναι σαν να αναφερόμαστε στον Ανεκδήλωτο Θεό, τον Εκδηλούμενο Θεό (Αυτόν που εκδηλώνεται) και τέλος τον Εκδηλωμένο – Δημιουργό Θεό.

This entry was posted on Sunday, July 1st, 2012 at 5:00 am and is filed under Uncategorized, Αυτοί που ασχολήθηκαν με το χρώμα, Εξωλογισμοί. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.