Αυτοι που μας εμαθαν τα χρωματα [37]: Charles Blanc
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ
[37]
Charles Blanc
Μετά την επανάσταση του 1848, ο Γάλλος κριτικός τέχνης Charles Blanc (1813-1882) ήταν για μερικά χρόνια Διευθυντής του Τμήματος Διακοσμητικών Τεχνών στο Υπουργείο Εσωτερικών στο Παρίσι.
Μετά από μια πολιτική καριέρα, ανέπτυξε ενδιαφέρον για την τέχνη και το 1881 παρουσίασε τα διακοσμητικά του ‘Grammaire des arts’ τα οποία διαβάστηκαν ευρέως από καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ήταν οι Gaugin, Seurat και van Gogh.
Τα γραπτά του Blanc θεωρούνται τα κείμενα με τη μεγαλύτερη επιρροή στη θεωρία των χρωμάτων που προέρχονται από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Το 1879, δύο χρόνια πριν από τη δημοσίευση του Grammaire, ο Blanc σχεδίασε ένα σύστημα χρωμάτων βασισμένο στους «νόμους της ταυτόχρονης αντίθεσης» του Chevreul.
Μερικές ιδέες δανείστηκε επίσης από τον ζωγράφο Eugène Delacroix,
ο οποίος είχε προσπαθήσει να κάνει πράξη τη θεωρία της αντίθεσης του Chevreul.
Για τον Ντελακρουά, οι μισοί τόνοι – που για αυτόν είναι η κυρίαρχη αρχή της ζωγραφικής – δεν προκύπτουν ως αποτέλεσμα της ανάμειξης των καθαρών χρωμάτων με το «βρώμικο» μαύρο, αλλά επειδή χρησιμοποιούνται εξουδετερωτικά συμπληρωματικά χρώματα.
Για να περιγράψει τις ιδέες του για τα χρώματα, ο Blanc πήρε ένα ισόπλευρο τρίγωνο με κίτρινο, κόκκινο και μπλε στις γωνίες του και βιολετί, (μεταξύ κόκκινου και μπλε), πράσινου (μεταξύ μπλε και κίτρινου) και πορτοκαλί (μεταξύ κίτρινου και κόκκινου) στις πλευρές του.
Ως εκ τούτου, ο Blanc κατασκευάζει τον έγχρωμο κύκλο του από τρίγωνα χωρίς να περιλαμβάνει μαύρο ή λευκό — τρία χρωματικά τρίγωνα, επομένως, ένα για καθένα από τα πρόσθετα κύρια χρώματα κόκκινο (ρουζ), κίτρινο (κίτρινο) και μπλε (μπλε) και ένα για καθένα από τα συμπληρωματικά τους πορτοκαλί, πράσινο (vert) και ιώδες (ιώδες) (εικονογράφηση γεωμετρικές παραλλαγές).
Πριν από το Grammaire des arts décoratifs του, το 1867 ο Blanc είχε γράψει μια Grammaire des arts du dessin (Γραμματική Ζωγραφικής και σχεδίου / χαρακτικής) στην οποία θεωρούσε τα χρώματα ως το «θηλυκό» συστατικό της τέχνης, υποδεέστερο του «αρσενικού» δηλ. της σχεδιασμένης γραμμής.
Αν και οι καλλιτέχνες μεταξύ των αναγνωστών του προφανώς δεν είχαν ιδέα τι να κάνουν με αυτή τη διάκριση, υποστήριξαν άλλες ιδέες.
Ο Βαν Γκογκ, για παράδειγμα, γοητεύτηκε από τη δυναμική των συμπληρωματικών ζευγών χρωμάτων.
Ο Blanc είχε περιγράψει τα συμπληρωματικά χρώματα ως νικηφόρους συμμάχους όταν εμφανίζονταν δίπλα-δίπλα, αλλά ανακατεμένα μεταξύ τους τα έβλεπε ως θανάσιμους εχθρούς.
Στη συνέχεια, ο Βαν Γκογκ τα χρησιμοποίησε στους πίνακες του για να απεικονίσει τον «αγώνα και την αντίθεση», όπως το περιγράφει σε επιστολές προς τον αδελφό του Theo.
Τα κύρια γραπτά του Blanc εμφανίστηκαν περίπου το 1880 σε μια εποχή που ξεκινούσε ένας νέος διάλογος μεταξύ των κόσμων της τέχνης και της επιστήμης.
Η ακμή του ιμπρεσιονισμού πλησίαζε στο τέλος του.
Τα επόμενα χρόνια οι νεοϊμπρεσιονιστές θα προσπαθούσαν να παράσχουν μια πιο επιστημονική βάση για τα ιμπρεσιονιστικά χρώματα υπό την ηγεσία του Georges Seurat.
Είχαν στη διάθεσή τους άφθονο υλικό — συμπεριλαμβανομένων των έργων του Herman von Helmholtz (του οποίου το Εγχειρίδιο Ψυχολογικής Οπτικής είχε κυκλοφορήσει τότε στα γαλλικά) και τα κείμενα του Wilhelm von Bezold, τα οποία δημοσιεύτηκαν στα γαλλικά το 1876.
Ο Seurat και οι συνεργάτες του είχαν ξεκινήσει να νιώθουν ότι, αν δεν ασχολούνταν περισσότερο με μια επιστήμη που θα μπορούσε να εξηγήσει τα οπτικά εφέ που αποτέλεσαν τη βάση της, η τέχνη θα παρέμενε διανοητικά μη ικανοποιητική.
admin is | Topic: Αυτοί που ασχολήθηκαν με το χρώμα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Αυτοι που μας εμαθαν τα χρωματα [37]: Charles Blanc”