Χρυσο, λευκο, τα χρωματα της Παναγιας
Χρυσό και Λευκό. Tα χρώματα της Παναγίας;
Δεκαπενταύγουστος και πάλι, και ξεκινώ το δεκαπενταυγουστιάτικο άρθρο ακριβώς με τα ίδια λόγια που ξεκίνησα το αντίστοιχο πέρυσι:
«Τον δεκαπενταύγουστο, είθισται να φροντίζουμε ώστε το άρθρο της ημέρας αυτής να είναι σχετικό με την Παναγία, την μεγάλη αυτή θηλυκή μορφή του ελληνορθόδοξου, και όχι μόνον, χριστιανισμού που σήμερα εορτάζεται η κοίμηση της και η μνήμη της.
Η δυσκολία είναι πως το θέμα μας πρέπει να σχετίζεται κάπως με τα χρώματα, όμως, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, δεν υπάρχουν πολλές χρωματικές λαβές για τέτοια σύνδεση».
Στο παρελθόν αναφερθήκαμε στο φόρεμα της Παναγίας, δηλαδή γιατί και με ποιους χρωματισμούς βάφονται τα ενδύματα της Παρθένου στα διάφορα εικονίσματα, όπου απεικονίζεται ντυμένη συνήθως στα μπλε ή κόκκινα.
Όμως το μπλε και το κόκκινο χρώμα σχετίζεται με τις αγιογραφίες και τις εικονικές παραστάσεις της Θεοτόκου (ο λόγος εξηγείται στον ανωτέρω σύνδεσμο), όχι ακριβώς με την ίδια, οπότε ουσιαστικά δεν μπορούμε να τα θεωρήσουμε σαν τα χρώματα της Θεομήτορος.
Δύσκολο θέμα το να γραφτεί κάτι για την Παναγία σε σχέση με τα χρώματα και να της προσδώσουμε κάποια χρώματα.
Ό,τι σχετικό μπορούσε να γραφτεί το εξαντλήσαμε.
Έστυψα το μυαλό μου να κατεβάσει κάποια ιδέα για το εφετινό αφιέρωμα… Τίποτε!
Ξαφνικά να! Ήρθε η ‘φώτιση’… το φως, το λευκό φως του χρυσαφένιου ήλιου μας!
Η Παναγία, η ζωοδότειρα του Θεανθρώπου, βάση του νόμου των αναλογιών, αντιστοιχεί με τον ζωοδότη ήλιο. Είναι αναλογικά ένας Ήλιος.
Μια ενεργειακή ενδιάμεση κατάσταση μεταξύ της Θείας Αρχής και της ύλης την οποία ζωογονεί, όπως ο ήλιος προσδίδει φως και ζωή στον πλανήτη μας.
Επομένως τα πραγματικώς αντιπροσωπευτικά χρώματά της είναι το λευκό και το χρυσό, τα χρώματα δηλαδή του ήλιου και του ηλιακού φωτός, κάτι που αναφέραμε και στο παρελθόν, στο άρθρο ‘Η θεά Κάννον, η Παναγία του βουδισμού’.
Η Κάννον είναι μια –θα μπορούσαμε να πούμε- θεοσοφικά ισότιμη ενεργειακά κατάσταση, ένας bodhisattva, δηλαδή μια πεφωτισμένη (εξ ου και το χρυσό χρώμα που συνάδει και συμβολίζει την φώτιση), μία ενεργός εκπόρευση του Amida Buddha.
Χρυσό και λευκό λοιπόν, τα χρώματα του ήλιου, το χρυσοκίτρινο χρώμα του ζωοδότειρος άστρου του ηλιακού μας συστήματος και το λευκό χρώμα του φωτός του. Τα χρώματα της μέσης κατάστασης που φέρει –σαν διάμεσος παράγων- σε επαφή το Πέραν με την Ύλη, προσδίδοντάς της ζωικές μορφές.
Παλαιότερα, τότε που η θεοσοφική αντίληψη του ανθρώπου ήταν πιο περιορισμένη, ο ήλιος, το άστρο του ηλιακού μας συστήματος εκλαμβανόταν ως ο ζωοδότης θεός και θεοποιήθηκε σε πολλές θρησκείες, παίρνοντας θεϊκή υπόσταση σχεδόν σε όλες τις μυθολογίες του κόσμου, σε κάποιες με θηλυκή μορφή (όπως την Νορβηγική ή την Ιρλανδική), σε άλλες με δυική μορφή (όπως την Ελληνική ή την Ιρλανδική).
Επιπλέον οι Χριστιανοί, κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επέλεξαν να εορτάζουν την γέννηση του Χριστού, με το χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 25 Δεκεμβρίου, τότε που αρχίζει και πάλι να μεγαλώνει η διάρκεια της ημέρας.
[Όλα αυτά αναφέρονται στον παρακάτω σύνδεσμο
Έχουμε λοιπόν δύο χρώματα (τα φωτεινότερα των χρωμάτων) το κίτρινο ως χρυσό που είναι η μεταλλική αντανάκλαση του (του κίτρινου) και το άσπρο που είναι η αντανάκλαση όλων των χρωμάτων του ορατού φάσματος.
Αυτό το δεύτερο, το λευκό, συνδέει τις ανάλογες μυθολογικές ενεργειακές μορφές ως βρεφοτρόφους (τροφούς θείων βρεφών) με το χρώμα του γάλακτος με το οποίο θήλασαν τα θεϊκά βρέφη, όπως πχ. η Ίσις, η Κάννον, η Μάγια, η Ήρα και φυσικά η χριστιανική Θεομήτωρ.
Το λευκό χρώμα του γάλακτος οφείλεται στον σκεδασμό του φωτός από το βασικό θρεπτικό κολλοειδές των θηλαστικών όπου αντανακλώνται όλα τα μήκη κύματος του ορατού φωτός και εμφανίζεται το άσπρο γαλακτερό χρώμα.
Η διαφορά μεταξύ των μυθολογικών αυτών μορφών παρουσιάζεται στην περίπτωση της Ήρας, η οποία δεν θήλασε βρέφος που κυοφόρησε η ίδια, αλλά γόνο από εξώγαμη σχέση του συζύγου της, τον Ηρακλή, που το πραγματικό του όνομα πριν ονομαστεί Ηρακλής (το κλέος της Ήρας) ήταν Αλκαίος που σημαίνει ‘Ισχύς’.
Ο Ηρακλής ήταν ο καρπός του έρωτα του Δία και της Αλκμήνης (αλκή = ισχύς + μήνη = σελήνη).
Όταν το παιδί γεννήθηκε, ο Ερμής κατ’ εντολή του Δία, το έβαλε κρυφά στο στήθος της κοιμισμένης Ήρας, για να το θηλάσει, ώστε να αποκτήσει αθανασία. Με το που ξύπνησε η Ήρα, απώθησε το παιδί, το γάλα της τινάχτηκε ψηλά και διέγραψε μια τροχιά στον ουρανό. Έτσι σχηματίστηκε ο Γαλαξίας ενώ από τις σταγόνες που έπεσαν στην γη φύτρωσαν τα λευκά εξατέπαλα κρίνα.
Υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή της ιστορίας.
Η Αλκμήνη, φοβούμενη την Ήρα, άφησε το παιδί έκθετο στα περίχωρα του Άργους, σε ένα μέρος που αργότερα ονομάστηκε Πεδιάδα του Ηρακλή.
Από εκεί πέρασαν κάποια στιγμή η Αθηνά και η Ήρα. Η Αθηνά, θεά της Σοφίας, εντυπωσιάστηκε από τη δύναμη και την ομορφιά του νεογέννητου και έπεισε την μητέρα Ήρα να θηλάσει το παιδί.
Η Ήρα δέχτηκε αλλά στην ορμή του το παιδί δάγκωσε το στήθος της παραμάνας θεάς και την πλήγωσε. Η Ήρα τραβήχτηκε, πέταξε κάτω το μωρό και το γάλα της εκτινάχθηκε στους ουρανούς σχηματίζοντας τον Γαλαξία –ἐκχυθέντος τοῦ περισσεύματος ἀποτελεσθῆναι τὸν Γαλαξίαν κύκλον (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί, 3.44).
Στο μεταξύ, η Αθηνά μάζεψε το παιδί και το παρέδωσε στην πραγματική του μητέρα, λέγοντάς της να το μεγαλώσει χωρίς να φοβάται πλέον αφού το βρέφος είχε θηλάσει το γάλα της ‘μητέρας’ των θεών, της Ήρας.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν σε πόσο ισχυρή ενέργεια αναφερόμαστε, όταν Αυτή θηλάζει (πόσον δε όταν η ίδια γεννά) την ίδια την ισχύ, τον Αλκαίο.
Μια άλλη ιδιαίτερη περίπτωση όπου ο θεϊκός γόνος ανατρέφεται και με τα δυο αυτά χρώματα, είναι η περίπτωση του Δία, που μόλις γεννήθηκε η μητέρα του Ρέα τον έκρυψε στο Ιδαίον Άντρο όπου είχε για τροφούς την Νύμφη Μέλισσα που τον έτρεφε με το χρυσαφένιο μέλι της και την Νύμφη Αδράστεια (κατ’ άλλους την Αμάλθεια) που τον έτρεφε με το λευκό γάλα της.
Αυτά σχετικά με το λευκό γάλα της ισχυρής ενεργειακής δύναμης που γεννά και θηλάζει φέροντας στον κόσμο μας την ισχύ του φωτός, το «Εγώ Ειμί το Φως».
Βέβαια κάποιοι θα μου πείτε πως υπάρχει και άλλος συσχετισμός της Θεομήτορος με το λευκό χρώμα, αυτή με τον άσπρο κρίνο του Ευαγγελισμού.
Αυτό δεν ισχύει γιατί ο κρίνος αυτός είναι μια κίβδηλη υπόθεση η οποία δεν αναφέρεται στα επίσημα ιερατικά συγγράμματα, όπως τα Ευαγγέλια.
Η μόνη περιγραφή για την Θεία Σύλληψη υπάρχει στο Ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου (ενός από τα απόκρυφα Ευαγγέλια) όπου η ίδια η Μαρία διηγείται:
Κοίταξα ψηλά στον ουρανό και ήρθε ένα σύννεφο δροσιάς και με ράντισε […]".
κάτι που μας φέρνει αμέσως στον νου την γονιμοποίηση της Δανάης από τον Δία που είχε μεταμορφωθεί σε ‘χρυσή βροχή’.
Σχετικά με τον ‘λευκό κρίνο’ δεν έχετε παρά να διαβάστε όσα αναγράφονται στον πιο κάτω σύνδεσμο.
Ούτως ή άλλως, είτε σε άσπρο κρίνο, είτε σε χρυσή βροχή ανάγουμε την Θεία Σύλληψη, ιδού και εδώ τα δυο χρώματά μας, λευκό και χρυσό.
Κλείνοντας, θα υπενθυμίσουμε πως το χρυσό και το λευκό είναι τα χρώματα που συμβολίζουν την ανώτερη, αγνή και ανιδιοτελή αγάπη.
Όμως δεν τελειώνουμε εδώ. Θα συνεχίσουμε με το «Ζωνάρι της Παναγίας» που δεν είναι άλλο από την ανάλυση του λευκού φωτός στα χρώματα του ορατού φάσματος.
admin is | Topic: Uncategorized, Εξωλογισμοί, Κίτρινο, Λευκό | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Χρυσο, λευκο, τα χρωματα της Παναγιας”