Ισημερια / θεος Ηλιος
Ισημερία και ο θεός Ήλιος.
Αυτές τις μέρες, συγκεκριμένα στον τόπο μας, εφέτος, στις 16 – 17 Μαρτίου, συμβαίνει το φαινόμενο της ισημερίας.
[(16/3) ανατολή 06:34 δύση 18:33, (17/3) ανατολή 06:33 δύση 18:34]
Στο βόρειο ημισφαίριο, όπου βρισκόμαστε, πρόκειται για την εαρινή ισημερία, την έναρξη και τον εορτασμό της έλευσης της άνοιξης, έναν εορτασμό της φύσης και των χρωμάτων, που συνάδουν με αυτήν και βρίσκονται στο απόγειό τους κατά το έαρ.
Αυτές τις μέρες, στην αρχή της άνοιξης, ο ινδουισμός, η αρχαιότερη μάλλον από τις ενυπάρχουσες θρησκείες (περίπου από το 3 000 – 2 500 π. Χ.), που απαριθμεί πλέον τους ενός δισεκατομμυρίου πιστών, γιορτάζει το HOLI, τον εορτασμό των χρωμάτων, στον οποίο έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενες αναρτήσεις μας γύρω από το θέμα της ισημερίας.
Γενικά, έχουμε αναφερθεί στην ισημερία επανειλημμένως τα προηγούμενα χρόνια, μάλιστα πέρυσι συσχετίσαμε το ηλιακό αυτό φαινόμενο του ισομερισμού του φωτός, με τον αριθμό 6
Έχοντας εξαντλήσει το θέμα της ισημερίας τα προηγούμενα χρόνια (θα βρείτε εύκολα όλα τα σχετικά άρθρα μπαίνοντας στον πιο πάνω παρατιθέμενο σύνδεσμο), αλλά μη μπορώντας να μην δημοσιεύσουμε κάτι σχετικό με την ισημερία, την γιορτή των χρωμάτων, την γιορτή μας, την γιορτή μιας ιστοσελίδας αναφερόμενης στα χρώματα, όπως αυτή εδώ, σκεφθήκαμε να αναρτήσουμε κάτι για την βασική πηγή των χρωμάτων επί του πλανήτη μας, τον ζωοδότη ήλιο. Τον ήλιο, που το λευκό φως του αναλύεται στα 6 χρώματα της ίριδας.
Ο ήλιος, το άστρο του πλανητικού μας συστήματος, θεοποιήθηκε από πολλές θρησκείες και πήρε θεϊκή υπόσταση σχεδόν σε όλες τις μυθολογίες. Σε αυτόν τον θεό Ήλιο, λοιπόν, θα κάνουμε μια μικρή αναφορά.
Στην αρχαία Αίγυπτο ο θεός ήλιος ήταν ο Ρα, που κατά τον 25ο και 24ο αιώνα π. Χ. έγινε η κύρια θεότητα της αρχαιο – αιγυπτιακής θρησκείας, ταυτισμένος με τον ήλιο του μεσημεριού.
Λατρεύτηκε στην Ηλιούπολη, όπου σαν ζωοδότης ήλιος, από τον οποίο εξαρτάται η ζωή στον πλανήτη μας, θεωρήθηκε δημιουργός των πάντων (από τα δάκρυά του δημιουργήθηκε ο άνθρωπος) και ταυτίστηκε με τον θεό δημιουργό Ατώμ, επονομαζόμενος Ρα – Ατώμ.
Αργότερα συγχωνεύθηκε με τον μεγάλο θεό των θηβαϊκών δυναστειών Άμμωνα και έγινε ο Άμμων – Ρα.
Όταν ο βασιλιάς Αμενχοτέπ ο 4ος (Αμένοφις, κατά τους Έλληνες) περίπου στο 1336 π. Χ. θέλησε να επιβάλλει τον μονοθεϊσμό στην Αίγυπτο, διέταξε να λατρεύεται ως μοναδικός θεός ο Ατών, ο δίσκος του ήλιου, ο ίδιος δε μετονομάστηκε σε Ακενατών, που σε ελεύθερη μετάφραση εννοείται σαν γιός, ή εκπρόσωπος του ήλιου.
Σαμάς ονομαζόταν η ηλιακή θεότητα της Μεσοποταμίας, ήτοι ο θεός Ήλιος του Ακκαδικού, Ασσυριακού, Βαβυλωνιακού και Εβραϊκού Πανθέου. Μια ονομασία που έχει διατηρηθεί έως σήμερα στην εβραίκή και αραβική γλώσσα, όπου ο ήλιος ονομάζεται שֶׁמֶשׁ šemeš στα εβραϊκά και شمس šams στα αραβικά.
Σαν παντεπόπτης ο Ήλιος, αυτός που βλέπει τα πάντα, θεωρήθηκε ως ο θεός της δικαιοσύνης από τους Ασσυρίους και τους Βαβυλωνίους.
Στην ελληνική μυθολογία και το αρχαιοελληνικό Πάνθεον γίνεται μια σύγχυση και μια ταύτιση –από τους μη ειδήμονες- του Ήλιου με τον Απόλλωνα. Πρόκειται για δυο διαφορετικές θεότητες που η μόνη σύνδεσή τους είναι το φως. Ο ένας, o Ήλιος, είναι Τιτανική θεότης, γιός του Υπερίωνα και της Θείας (ονομαζομένης και ως Ευρυφάεσσα), θεότητα σχετική με τον ηλιακό δίσκο, ενώ ο άλλος, ο Απόλλων, είναι Ολύμπιος θεός, γιός του Δία και της Λητούς και είναι ο θεός του φωτός.
Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, εορταζόταν η αναγέννηση του «ακατανίκητου θεού ήλιου sol» (Dies Natalis Solis Invicti), με το χειμερινό ηλιοστάσιο, στις 25 Δεκεμβρίου, τότε που αρχίζει και πάλι να μεγαλώνει η διάρκεια της ημέρας.
Αυτήν την ημέρα επέλεξαν και οι χριστιανοί για να εορτάζουν την γέννηση του Χριστού.
Sol ήταν το όνομα του θεού Ήλιου της αρχαίας ρωμαϊκής θρησκείας.
Το ίδιο όνομα Sol είχε και η νορβηγική θεά του ήλιου, όπου εδώ, στους Νορβηγούς, έχει θηλυκό γένος.
Θηλυκό γένος είχε επίσης η ηλιακή θεότητα και στους Ιρλανδούς, που ονομαζόταν Γκριάν και ταυτιζόταν με τον χειμωνιάτικο ήλιο, ενώ το καλοκαίρι την αντικαθιστούσε η αδελφή της Αίνε, ο θερινός ήλιος.
Στους Κέλτες, ο θεός Ήλιος ήταν ο Μπελενός, η σχεδόν αρχαιότερη θεϊκή μορφή των Κελτών, με την λατρεία του εξαπλωμένη σε όλα τα κελτικά φύλα.
Τον τελευταίο αιώνα π.Χ., στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τότε που οι υπήκοοί της αναζητούσαν μια νέα θρησκεία, επανέκαμψε η λατρεία μιας παλιάς περσο–ινδικής θεότητας, του Μίθρα, ο οποίος στις αρχαίες ινδικές βέδες, επικαλούμενος και ως Βαρούνα, ήταν ο θεός που ταυτιζόταν με το «φως του κόσμου». Ο Μίθρας ταυτίστηκε με τον Ήλιο, ισχυροποιήθηκε σαν θεός από τους Ρωμαίους και επεκράτησε επί 300 χρόνια σαν ο προστάτης θεός των ρωμαϊκών λεγεώνων.
Στους Αζτέκους ο θεός Ήλιος ήταν ο Tonatiuh (προσδιορισμένος σαν «η κίνηση του ήλιου»), γνωστός και σαν ο πέμπτος ήλιος, γιατί οι Αζτέκοι πίστευαν ότι αυτός επεκράτησε όταν ο τέταρτος ήλιος απελάθηκε από τον ουρανό.
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε και σε άλλους θεούς Ήλιους, ή να δούμε αναλυτικότερα όσους αναφέραμε έως τώρα, όμως…
..Όμως θα ξεφεύγαμε του σκοπού μας, που είναι η ανάρτηση ενός άρθρου, τιμής ένεκεν, για τον εορτασμό της ισημερίας.
Πάντως, εάν υπάρχει ενδιαφέρον, μπορούμε προσεχώς να επανέλθουμε στις ανά τον κόσμο θεοποιήσεις του κεντρικού άστρου του πλανητικού μας συστήματος, που ευθύνεται για την εμφάνιση των ποικίλων χρωμάτων της φύσης που μας περιβάλλει. Οπότε, τα ξαναλέμε…
Προς το παρόν, σας ευχόμαστε Καλή Ισημερία και Καλή σας Άνοιξη. Καλό Έαρ να έχετε στα πάντα και όχι μόνο στον φυσικό κόσμο!
admin is | Topic: Uncategorized, Μύθοι και χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Ισημερια / θεος Ηλιος”