Αυτοι που μας εμαθαν τα χρωματα [38]: Ν. Ο. Rood
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ
[38]
Nicholas Odgen Rood
Ο Αμερικανός Nicholas Odgen Rood (1831-1902), που είχε σπουδάσει φυσική, άρχισε να ζωγραφίζει κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψής του στη Γερμανία.
Το ενδιαφέρον του για τα χρώματα περιλάμβανε τις επιστημονικές και καλλιτεχνικές απόψεις του, και οι δύο αυτές πτυχές αποτελούν τη βάση των προσπαθειών του να επιβάλει μια συστηματική τάξη στα χρώματα.
Το βιβλίο του Modern Chromatics εμφανίστηκε το 1879 και ο υπότιτλος του ήταν πολλά υποσχόμενος «Applications for Art and Industry» (Εφαρμογές στην τέχνη και την βιομηχανία).
Ο Rood ανακοινώνει: «μια εισαγωγή στα γεγονότα, με απλό και περιεκτικό τρόπο, που αποτελούν τη βάση της χρήσης των χρωμάτων από τον καλλιτέχνη».
Μια δεύτερη έκδοση του έργου εμφανίστηκε δύο χρόνια αργότερα, αυτή τη φορά με τον λιγότερο ενδιαφέροντα τίτλο Student’s Textbook of Colour, όπου καθοδηγεί τους καλλιτέχνες για τις ιδέες του Helmholtz και τους ενθαρρύνει να «ζωγραφίσουν με το φως».
Το χρωματικό σύστημα του Rood προτείνει για πρώτη φορά ομόκεντρους κύκλους χρωμάτων, με βάση τα κύρια χρώματα κόκκινο, πράσινο και μπλε, και διαθέτουν συνολικά 12 εξωτερικά τμήματα ίσου μεγέθους.
Τα χρώματα αυτών των τμημάτων είναι κόκκινο, πορτοκαλί, πορτοκαλοκίτρινο, κίτρινο, πράσινο-κίτρινο, πράσινο, πράσινο-μπλε, κυανό, μπλε, ουλτραμαρίν-μπλε, βιολετί και μωβ.
Οι κύκλοι γίνονται πιο χλωμοί (ανοιχτόχρωμοι) καθώς προχωρούν προς τα μέσα, με το κέντρο των δαχτυλιδιών να περιέχει τελικά λευκό.
(Ως μέσο τυποποίησης των χρωμάτων, ο Rood προτείνει επίσης ένα κυλινδρικό χρωματικό σχήμα, η κυκλική διατομή του οποίου φιλοξενεί 12 χρωματικές αποχρώσεις και το οποίο αλλάζει από λευκό σε μαύρο σε όλο το ύψος του.)
Η βάση του χρωματικού τροχού του Rood είναι μια επίπονη βελτίωση στο τρίγωνο του Maxwell.
Ως φυσικός, ο Rood ενδιαφερόταν για τις πρόσθετες μείξεις χρωμάτων και χρησιμοποίησε τα περιστρεφόμενα χρώματα που επινόησε ο James C. Maxwell για να βοηθήσει στον προσδιορισμό της ακριβούς θέσης μεμονωμένων χρωμάτων και της κυριαρχίας τους.
Τα χρωματικά του μείγματα επιτυγχάνονται με περιστρεφόμενες χρωματικές κορυφές που φέρουν τα κύρια χρώματα σε ποικίλες αναλογίες (της επιφάνειας), με την προκύπτουσα εντύπωση στη συνέχεια να συγκρίνεται με ένα οπτικό γκρι που αποτελείται από ασπρόμαυρα στοιχεία.
Μεταβάλλοντας τις αναλογίες κάθε πρωτεύοντος χρώματος στις περιστρεφόμενες κορυφές, είναι δυνατό να καθοριστούν οι σχετικές αναλογίες που απαιτούνται για την παραγωγή ενός άχρωμου γκρι.
Αυτές οι αναλογίες που προκύπτουν αντιμετωπίζονται στη συνέχεια με τη Νευτώνεια έννοια: ως μάζα προσαρτημένη στο άκρο ενός μοχλού, με άλλα λόγια, με το μήκος του μοχλού να ρυθμίζεται έτσι ώστε το σύστημα να παραμένει σε ισορροπία.
Μετά από μια σειρά από κουραστικές μετρήσεις – για να μην αναφέρουμε μερικές άθλιες φόρμουλες – ο Rood μπόρεσε να δημιουργήσει ένα τρίγωνο που έδειχνε «τα χρώματα και τις αποχρώσεις ανάλογα με τη γωνιακή τους θέση και τον κορεσμό ή την έντασή τους σε μεγαλύτερη ή μικρότερη αποστασιοποίηση από το λευκό», όπως αναφέρεται στο Modern Chromatics.
Προκειμένου να δείξει την αληθινή φύση της συμπληρωματικής αντίθεσης, ο Ρουντ σχεδίασε επίσης τον τροχό χρώματός του, στον οποίο σχεδίασε τις γωνιακές θέσεις των χρωμάτων όπως χρησιμοποιούνται στην πραγματικότητα από τους ζωγράφους:
Πράσινο (verde), σμαραγδένιο πράσινο (verde smeraldo), πολύ πράσινο μπλε (blu molto verdastro), πρασινωπό μπλε (blu verdastro), πρασινωπό κυανό (blu cyan verdastro), κυανό 2 και 1 (κυανό), μπλε (μπλε), φυσικό μπλε ultramarine (blu oltremare naturale), τεχνητό μπλε ultramarine (blu oltremare artificiale), βιολετί (violetto), μωβ (porpora), μωβ κόκκινο (porpora rosso), κόκκινο carmine (carminio), φασματικό κόκκινο (rosso spettrale), vermillion (vermiglione ), πορτοκαλί κόκκινο (minio), πορτοκαλί (arancio), κίτρινο πορτοκαλί (giallo arancio) κίτρινο (giallo) πρασινωπό κίτρινο (giallo verdastro), πράσινο-κίτρινο (verde giallo) και πίσω στο πράσινο (verde).
Στην αντιμετώπιση των χρωμάτων, το μαθηματικό διάγραμμα του Rood υποσχέθηκε την ακρίβεια που προσπάθησαν να αποκτήσουν ο Georges Seurat και ο νεοϊμπρεσιονισμός μετά το 1880.
Επομένως, δεν είναι περίεργο που ένιωθαν έλξη από τα Modern Chromatics.
Είναι γνωστό, για παράδειγμα, ότι ο Seurat διέθετε τον ασύμμετρο χρωματικό τροχό του Rood και είχε προσανατολιστεί προς αυτόν.
Εάν ο κύκλος του Rood τεντωθεί και εμφανιστεί ως στήλη, θα προκύψει ένα είδος ψυχολογικού φάσματος το οποίο, σε σύγκριση με το φυσικό (πρισματικό) φάσμα, θα δείξει την διαφορετική επικράτηση των χρωμάτων.
admin is | Topic: Αυτοί που ασχολήθηκαν με το χρώμα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Αυτοι που μας εμαθαν τα χρωματα [38]: Ν. Ο. Rood”