Ιστορια του εγχρωμου κινηματογραφου [Ε]
Η ιστορία του χρώματος στον κινηματογράφο
Ε
Technicolor και μετά…
Eastman Color
Για να παρακολουθήσουμε την εξέλιξη του χρώματος στον κινηματογράφο, επιλέξαμε να ακολουθήσουμε και μεταφράσουμε την εξιστόρηση του επιτεύγματος αυτού, όπως αναφέρεται στον ιστότοπο “The History and Science of Color Film” (Η Ιστορία και Επιστήμη των έγχρωμων ταινιών).
Η Technicolor και ο προμηθευτής της η Eastman Kodak έφθασαν να ελέγχουν το 90% της αγοράς έγχρωμων ταινιών.
Το Υπουργείο Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών το είδε αυτό ως πρόβλημα και κατέθεσε μια αντιμονοπωλιακή αστική αγωγή το 1947.
Το 1950 ένα δικαστικό διάταγμα ανάγκασε την Technicolor να διαθέσει κάποιες κάμερες σε μικρές ανεξάρτητες εταιρείες. Αλλά αυτή η κυβερνητική επιβολή δεν επηρέασε πολύ την εξουσία της Technicolor. Αυτό που έσπασε το μονοπώλιο ήταν ένα νέο είδος φθηνότερου φιλμ, το Eastmancolor.
Το Eastmancolor βασίστηκε στη γερμανική επεξεργασία της Agfacolor που αναπτύχθηκε το 1936. Παρόμοια με την τεχνική της Technicolor που περιείχε τρία διαφορετικού χρώματος φιλμ ενοποιημένα σε ένα μόνο ρολό, το σύστημα Agfacolor υπήρξε η κορωνίς του ναζιστικού προπαγανδιστικού μηχανισμού.
Μετά το τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου απελευθερώθηκαν τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας και η διαδικασία υιοθετήθηκε σε όλο τον κόσμο, καθιστώντας την Sovcolor στην ΕΣΣΔ και την Fujicolor στην Ιαπωνία.
Αλλά ήταν η τελειοποίηση της Agfacolor από την Eastman που το έκανε το νέο σύστημα πραγματικά δημοφιλές.
Χρησιμοποιώντας αυτόματη χρωματική συγκάλυψη το Eastmancolor κυκλοφόρησε το 1950. Ήταν σχετικά φτηνό, δεν απαιτούσε εξειδικευμένα φώτα ή εργαστηριακές διεργασίες και ήταν βατό σε συμβατικές κινηματογραφικές μηχανές.
Δεν έδινε το ίδιο πλούσιο χρώμα της Technicolor, αλλά οι προτιμήσεις του κοινού είχαν ήδη μετατοπιστεί από την τεχνική της Technicolor.
Η Eastmancolor κέρδισε το βραβείο της Τεχνολογικής Ακαδημίας το 1952, εκτοπίζοντας πρακτικά το σύστημα των τριών λωρίδων ταινιών της Technicolor, που έπαψε να χρησιμοποιείται μόλις μέσα σε δύο χρόνια.
Τα αποθέματα ταινιών Eastmancolor έγιναν γνωστά με τα ονόματα των στούντιο και των εργαστηρίων που απέκτησαν άδεια χρησιμοποίησής τους, όπως Warnercolor, Metrocolor, Deluxe και Movielab.
Αν και ο πλούτος χρωμάτων της Technicolor είχε ξεκινήσει την τάση για το γύρισμα έγχρωμων κινηματογραφικών ταινιών, ήταν η ευκολία και η οικονομική αποδοτικότητα του Eastmancolor που βοήθησε στην εξάπλωση του χρώματος στον κινηματογράφο, έτσι ώστε μέχρι το 1967 σχεδόν όλα τα σημαντικά κινηματογραφικά έργα να γυρίζονται έγχρωμα.
Ακόμα και η Technicolor τελικά μεταστράφηκε στη διαδικασία του Eastmancolor το 1975 πουλώντας την δική της πατέντα παραγωγής εγχρώμων ταινιών στην κινεζική κυβέρνηση.
Υπήρξε όμως ένα μείζον πρόβλημα με τις ταινίες Eastmancolor που δεν είχε παρουσιαστεί τουλάχιστον για μια δεκαετία ….
Το Eastmancolor δεν ήταν πολύ σταθερό χρωματικό σύστημα και τείνει να εξασθενεί πολύ πιο γρήγορα από άλλες χρωματικές διαδικασίες – μόλις 5 χρόνια, αν δεν αποθηκευτεί σωστά.
Αυτό ήταν ένα σημαντικό ζήτημα στη διατήρηση των ταινιών.
Το 1980 ο Martin Scorsese ξεκίνησε μια εκστρατεία για να ωθήσει την Eastman να αναπτύξει μια αρχειοθέτηση συντήρησης ταινιών που έφθιναν τα χρώματά τους, αλλά οι πολλές ταινίες άρχιζαν ήδη να καταστρέφονται.
Ο αγώνας για τη συντήρηση των φιλμ ενάντια στον χρόνο είχε αρχίσει.
admin is | Topic: ιστορία και χρώματα, κινηματογράφος και χρώμα, Τέχνες και χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Ιστορια του εγχρωμου κινηματογραφου [Ε]”