Ιστορια του έγχρωμου κινηματογραφου [Α]
Το χρώμα στο «σινεμά»
Η ιστορία του χρώματος στον κινηματογράφο
Α
Τί είναι χρώμα;
Σε προηγούμενο άρθρο είδαμε πως οι κινηματογραφιστές χειρίζονται τα συναισθήματα των θεατών με την χρήση των χρωμάτων, δημιουργώντας πλέον ένα νέο κεφάλαιο στην έβδομη τέχνη κάτω από τον τίτλο «χρωματική εξιστόρηση».
Το θέμα έχει ενδιαφέρον, αλλά πριν φθάσουμε σε αυτό, καλό είναι να παρακολουθήσουμε την ιστορία του χρώματος στον κινηματογράφο.
Πολλές είναι οι πηγές από τις οποίες μπορούμε να πληροφορηθούμε για την εξέλιξη του χρώματος στην σύγχρονη αυτή καλλιτεχνική βιομηχανία.
Επιλέξαμε να ακολουθήσουμε και μεταφράσουμε την εξιστόρηση αυτήν, όπως αναφέρεται στον ιστότοπο “The History and Science of Color Film” (Η Ιστορία και Επιστήμη των έγχρωμων ταινιών).
Η εξιστόρηση αυτή ξεκινά με μια μικρή εισαγωγική παράγραφο που μας λέει:
«Το χρώμα είναι ένα λεπτό εργαλείο που μας μεταβιβάζει από την απλή καθημερινότητα της ζωής μας στους εξωπραγματικούς κόσμους του κινηματογράφου.
Ας κάνουμε μια αναδρομή στην ιστορία για να δούμε πως το χρώμα εισέβαλε και εφαρμόστηκε στις κινηματογραφικές ταινίες».
Το ταξίδι μας στην εξέλιξη του χρώματος στον κινηματογράφο ξεκινά με το απλούστερο των ερωτημάτων «Τί είναι το φαινόμενο που αποκαλείται χρώμα;»
Η ερώτηση αυτή απασχόλησε τον άνθρωπο αιώνες ολόκληρους.
Δεν ήταν παρά μόνο μετά το 1666, όταν ο νεαρός τότε Ισαάκ Νεύτων άρχισε να πειραματίζεται με την οπτική, που ξεκινήσαμε να αντιλαμβανόμαστε την συνάρτηση του χρώματος με το φως.
Το χρώμα είναι στην πραγματικότητα η ψυχολογική μας αντίδραση προς ένα στενό τμήμα του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος που ονομάζουμε φως, με το κόκκινο στο χαμηλότερο τμήμα του, που μέσω του πορτοκαλί, κίτρινου πράσινου, μπλε, ίντιγκο, φθάνουμε στο βιολετί στην άλλη άκρη του.
Από τα πειράματά του ο Νεύτων επινόησε τον πρώτο χρωματικό κύκλο στον κόσμο, χρησιμοποιώντας τα 7 χρώματα, όπως τις 7 νότες μιας μουσικής κλίμακας.
Μέσω των πειραμάτων του ο Νεύτων ανακάλυψε ότι με τον συνδυασμό όλων των χρωμάτων του φωτός μπορούμε να δημιουργήσουμε λευκό φως.
Αποδείχθηκε τελικά ότι χρειάζονται μόνο τρία βασικά χρώματα για να δημιουργηθεί λευκό ή οποιοδήποτε άλλο αντιληπτό χρώμα.
Αυτή η τριχρωματική θεωρία προτάθηκε για πρώτη φορά το 1802 από τον Thomas Young και τελειοποιήθηκε από τον Herman von Helmholtz το 1850.
Η θεωρία Young – Helmholtz υπέθετε ότι ο αμφιβληστροειδής του οφθαλμού διέθετε κωνία που ανταποκρίνονταν μόνο σε τρία από τα χρώματα του φωτός τα κόκκινο, κίτρινο και μπλε (αργότερα αναθεωρήθηκαν σε κόκκινο, πράσινο, μπλε).
Αλλά η Θεωρία Young-Helmholtz (αν και ως επί το πλείστον σωστή) βασίστηκε σε επιστημονική θεώρηση και όχι σε πειραματική απόδειξη.
Η θεωρία τους θα τελειοποιηθεί το 1850 από έναν από τους μεγαλύτερους επιστήμονες όλων των εποχών, τον James Clerk Maxwell. Ο Maxwell είναι διάσημος για την ενοποίηση του ηλεκτρισμού, του μαγνητισμού και του φωτός σε ένα πεδίο μελέτης, τον ηλεκτρομαγνητισμό.
Όμως πριν από αυτό, ο Maxwell ενδιαφερόταν για το χρώμα. Στο σύγγραμμά του «Πειράματα στο χρώμα» το 1855, αποδεικνύει την εγκυρότητα της θεωρίας Young-Helmholtz, μεταλλάσσοντας τα βασικά χρώματα του φωτός σε κόκκινο – πράσινο – μπλε.
Το 1861, με τη βοήθεια του Thomas Sutton, του εφευρέτη της κάμερας Single Lens Reflex ή SLR, ο Maxwell εφάρμοσε τη θεωρία του στη φωτογραφία, φωτογραφίζοντας μια σκωτσέζικη κορδέλα με μια ασπρόμαυρη κάμερα τρεις φορές, χρησιμοποιώντας εναλλάξ ένα κόκκινο φίλτρο, ένα πράσινο φίλτρο και ένα μπλε φίλτρο. Συνδυάζοντας μεταξύ τους τις τρεις διαχωρισμένες χρωματικά φωτογραφικές πλάκες, οι Maxwell και Sutton δημιούργησαν την πρώτη έγχρωμη φωτογραφία στον κόσμο, η οποία θα αποτελέσει τη βάση για όλες τις έγχρωμες φωτογραφίες.
admin is | Topic: Αυτοί που ασχολήθηκαν με το χρώμα, ιστορία και χρώματα, κινηματογράφος και χρώμα, Τέχνες και χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Ιστορια του έγχρωμου κινηματογραφου [Α]”