Ιστορια του εγχρωμου κινηματογραφου [Β]
Το χρώμα στο «σινεμά»
Η ιστορία του χρώματος στον κινηματογράφο
Β
Τα προ-επεισόδεια του έγχρωμου κινηματογράφου
Το βάψιμο, ο τονισμός, το χρωμάτισμα, το σταμπάρισμα των ταινιών
Αν και ο Maxwell είχε επιδείξει τις αρχές της έγχρωμης φωτογράφισης το 1861, χρειάστηκε πολύς χρόνος μέχρι να μπορέσουν να αποτυπωθούν τα φυσιολογικά χρώματα στις κινηματογραφικές ταινίες. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τους πρώτους κινηματογραφιστές να προσθέσουν χρώμα στα φιλμ πριν την ανακάλυψη της έγχρωμης φιλμογράφισης.
Το δια χειρός βάψιμο ήταν μια ευρέως διαδεδομένη τεχνική του χρωματισμού των κινηματογραφικών ταινιών. Κατά τον πρώτο καιρό παραγωγής κινηματογραφικών έργων, η διάρκεια των πρώτων κινηματογραφικών ταινιών ήταν μόνο περίπου 10 λεπτά, οπότε ο χρωματισμός δια χειρός των φίλμς ήταν οικονομικά βιώσιμος. Ο Georges Méliès, από τους πρωτοπόρους του σινεμά, απασχολούσε 21 γυναίκες για να χρωματίζουν τις ταινίες του καρέ – καρέ.
Καθώς η ζήτηση των κινηματογραφικών ταινιών γινόταν όλο και μεγαλύτερη, ο Charles Pathe, άλλος πρωτοπόρος του σινεμά στη Γαλλία, μηχανεύτηκε την διαδικασία χρωματισμού ταινιών με την χρήση διάτρητων μεμβρανών (stencils), μια διαδικασία που ονομάσθηκε Pathecolor. Μέχρι το 1910, ο Pathe απασχολούσε 400 γυναίκες στο εργαστήριο χρωματισμού των παραγωγών του.
Καθώς ο κινηματογράφος έγινε μια διεθνής βιομηχανία μαζικής παραγωγής και ενημέρωσης, ακόμη και τα στένσιλ δεν μπορούσαν να καλύψουν τις χρωματικές απαιτήσεις του.
Οι κινηματογραφιστές άρχισαν να χρησιμοποιούν διαδικασίες λουτρών βαφής ταινιών και χρωματικού τονισμού.
Ο χρωματισμός με λουτρά βαφής γινόταν με την τοποθέτηση του φιλμ σε ένα έγχρωμο υγρό που μετέτρεπε ολόκληρη την ταινία σε ένα συγκεκριμένο χρώμα.
Ο χρωματικός τονισμός από την άλλη πλευρά έβαφε μόνο τα σκοτεινά μέρη της ταινίας με χημική μετατροπή του αργύρου του φιλμ σε έγχρωμα άλατα αργύρου.
Μερικοί κινηματογραφιστές όπως ο D.W. Ο Griffith χρησιμοποιούσε την χρώση και τον τονισμό για να ενισχύει την συναισθηματική διάθεση της ταινίας,
συχνά όμως τα εργαστήρια απλώς έβαφαν τις ταινίες με βάση το θέμα της σκηνής ή ακόμα και απλά τυχαία.
Στη δεκαετία του 1920, το 80 με 90 τοις εκατό όλων των αμερικανικών ταινιών χρησιμοποιούσαν κάποια μορφή χρωματισμού ή τόνωσης.
Αλλά αυτές οι επεξεργασμένες με λουτρά χρωμάτων ταινίες παρουσίασαν προβλήματα όταν μπήκε ο ήχος το 1927 στον κινηματογράφο ο οποίος τυπωνόταν σαν ένα οπτικό κομμάτι κατά μήκος της ταινίας. Για να λυθεί αυτό το πρόβλημα δημιουργήθηκαν αποθέματα προ-χρωματισμένων φιλμ, αλλά χρησιμοποιήθηκαν για λίγο καθώς πιο φυσιολογικοί τρόποι δημιουργίας χρώματος άρχιζαν να γίνονται δημοφιλείς.
Εδώ, μπορείτε να δείτε την ταινία του Georges Melies
" A trip to the moon (‘Ενα ταξίδι στο φεγγάρι)"
https://www.youtube.com/watch?v=HJiiyrFAXVM
admin is | Topic: Αυτοί που ασχολήθηκαν με το χρώμα, ιστορία και χρώματα, κινηματογράφος και χρώμα, Τέχνες και χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Ιστορια του εγχρωμου κινηματογραφου [Β]”