Περι συναισθησιας (συνεχεια)
Περί συναισθησίας συνέχεια…
Πριν λίγους μήνες ξεκινήσαμε την αναφορά μας στο φαινόμενο της συναισθησίας.
Θίγοντας το θέμα αυτό, μπροστά μας ξεδιπλώνονται διάφορα επί μέρους κεφάλαια, όπως πχ. η χρωματοαισθησία, η ιδεοαισθησία η γραφηματο- χρωμοαισθησία κλπ. αλλά και μορφές συνδεδεμένες με την συναισθησία, όπως ο ζωγράφος Wassily Kandinsky (πιθανόν και ο εξάδελφός του Victor Kandinsky, γιατρός που περιέγραψε το Kandinsky-Clérambault, σύνδρομο των ψευδοπαραισθήσεων) και ο πιανίστας μουσικός Alexander Scriabin.
Σε όλα αυτά τα κεφάλαια θα αναφερθούμε κάποια στιγμή αργότερα…
Για να θυμηθείτε τι εστί συναισθησία, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά στο προηγούμενο σχετικό άρθρο:
Αναλογίζεστε άραγε πόσο υπερτερούν τα άτομα που έχουν την ιδιαιτερότητα της συναισθησίας και μάλιστα συνειδητά;
Κάποτε είχα ακούσει πως οι Άτλαντες (αν υπήρξαν όντως ποτέ) είχαν αναπτύξει πλήρη συναισθησία, δηλαδή όλες οι αισθήσεις τους ήταν δεκτικές στα ερεθίσματα που απευθύνονταν στις υπόλοιπες αισθήσεις. Φαντασθείτε δηλαδή ένα κόσμο όπου οι κάτοικοί του είχαν την ικανότητα να «μεταφράζουν» αυτόματα τα ερεθίσματα μιας αίσθησης σε εντυπώσεις και των άλλων αισθήσεων. Η γεύση πχ. να γίνεται συγχρόνως αντιληπτή και σαν χρώμα, ήχος, μυρωδιά, θερμοκρασία ή χάδι….
Δεν γνωρίζουμε αν υπήρξαν ή όχι οι Άτλαντες, ξέρουμε όμως ότι και σήμερα υπάρχουν συναισθητικά άτομα, τα οποία κάποτε ζήλευα για την ιδιότητά τους αυτή. Παρακολουθώντας όμως κάποιες συνεντεύξεις τέτοιων ατόμων και σχετικά ντοκυμαντέρ γύρω από το θέμα της συναισθησίας, έπαψα να τα ζηλεύω, αφού κατάλαβα ότι η ζωή τους είναι δύσκολη ανάμεσα σε έναν κόσμο μη συναισθητικών ανθρώπων.
Άκουσα δε, ότι υπάρχουν δυο κέντρα, ένα στο Τορόντο και ένα στην Μελβούρνη, όπου συγκεντρώνουν (με τη θέλησή τους, βεβαίως) τα συναισθητικά άτομα για να γίνονται έρευνες επί της ιδιαιτερότητας αυτής, αλλά και για να ζουν καλύτερα αυτοί οι άνθρωποι, ευρισκόμενοι σε ένα περιβάλλον με «ομοιοπαθείς» συνανθρώπους τους.
Από τις συνεντεύξεις που παρακολούθησα, μου έκανε εντύπωση η αναφορά μιας συναισθητικής κοπέλας, που περιέγραφε σαν μαρτυρική την βραδινή διασκέδαση του Σαββατόβραδου με τους φίλους της στα κλαμπ, όπου αντιλαμβανόταν σκληρούς ήχους της σύγχρονης μουσικής, να πέφτουν τριγύρω της σαν μαύροι πίνακες.
Στον αντίποδα, μια άλλη συναισθητική κοπέλα, περιέγραψε σαν κάτι μαγευτικό την πρόσκρουση της βροχής στο δρόμο, όπου ο ήχος κάθε σταγόνας έπαιρνε το χρώμα του κάνοντας την βροχόπτωση ένα πανοραμικό πολύχρωμο θέαμα.
Πώς σας φαίνονται οι δυο αυτές αναφορές; Θα θέλατε να είστε συναισθητικά άτομα;
Βέβαια, όπως ειπώθηκε στο προηγούμενο άρθρο, λίγο – πολύ όλοι μας έχουμε ασυνείδητα κάποιο βαθμό συναισθησίας. Ίσως δε, κάποιοι από εμάς να έχουμε πολύ περισσότερο ανεπτυγμένη κάποια μορφή συναισθησίας και να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα….
Πάντως, ένα συναισθητικό μνημείο τέχνης είναι το κλασικό αριστούργημα της έβδομης τέχνης «Φαντασία» του Ντίσνεϋ, ταινία κινουμένων σχεδίων που συνδυάζει την μουσική με το χρώμα.
Νομίζω ότι η συγκεκριμένη ταινία, σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου, αλλά και στην αναφορά της συναισθησίας, αξίζει ένα ειδικό αφιέρωμα. Προσεχώς λοιπόν…..
admin is | Topic: Κοινωνική ζωή και χρώματα, Συναισθησία, Φύση και χρώματα, Ψυχολογία και χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Περι συναισθησιας (συνεχεια)”