Σκεψεις κι αποψεις 9.
Σκέψεις κι’ απόψεις [9]
Σκέψεις και Απόψεις φίλων του site, που δεν είναι παρά η επανάληψη επιλεγμένων παλαιών comments (με χρονική σειρά ανάρτησης) από την στήλη διαλόγου, γιατί και οι φίλοι της ιστοσελίδας συμβάλλουν στην ανάπτυξή της με τις δικές τους απόψεις.
Κάποια από αυτές ίσως σας φαίνονται σαν αταίριαστες με το θέμα της ιστοσελίδας, που είναι τα χρώματα, όμως όλες αναπτύχθηκαν από ερεθίσματα που δόθηκαν από κάποιο άρθρο βασισμένο σε αυτά, τα χρώματα δηλαδή και τον κόσμο τους.
Μιχάλη και Γιάννη, αυτά που διδάχθηκα και πιστεύω, πάνω στο χρωματισμό της προσωπικότητας του ανθρώπου, έχουν ως εξής:
Το “Εγώ” είναι ο ανώτερος εαυτός (όπως τον αποκαλεί ο Μιχάλης), είναι η Θεία Ακτίνα μέσα μας. Ως Θεία Οντότητα, είναι το αμιγές Φώς, που μας κατευθύνει και μας καθοδηγεί. Η προσωπικότητα του “Εγώ” στον άνθρωπο, είναι οι τρείς αρχές του πνεύμα, ψυχή, σώμα, οι οποίες μέσα από τη σχέση μεταξύ τους, εκδηλώνουν (φανερώνουν) το “Εγώ”, δηλαδή αναλύουν το εσωτερικό Φώς σε χρώματα. Καθώς οι αρχές είναι τρείς αναλογούν στα τρία βασικά χρώματα δηλ. μπλε, κίτρινο, κόκκινο και οι μεταξύ τους σχέσεις (καταστάσεις) στα τρία παράγωγα χρώματα πράσινο, πορτοκαλί, μωβ.
Η αληθινή φύση του ανθρώπου ( το ποιός είναι) δηλαδή “ο χαρακτήρας μου” και το περιεχόμενο των εμπειριών του δηλαδή “η ενσυνείδητη κατάσταση του”, δημιουργούν ή κτίζουν (κατά τον Γιάννη) τη προσωπικότητά του. Όλος αυτός “ο κόσμος” που αποτελεί τη προσωπικότητα, ελέγχεται απο το “Εγω”, που όπως προανέφερα είναι Φώς. Άρα είναι ένα φάσμα φωτός που αναλύεται σε χρώματα. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στη κρίση σας ή στο Πάνο να τα εξηγήσει καλύτερα…..
με αγάπη Ιωάννα..
3-12-09
Φίλη ΙΟΑΝΝΑ, το μόνο που έχω να πω σ’ αυτά που γράφεις παρομοιάζοντας τον άνθρωπο με το άτομο της φυσικής, είναι πως τους τελευταίους μήνες άρχισα να θεωρώ τους ανθρώπους σαν φωτόνια!
Επειδή τα φωτόνια για να αποδώσουν το συνολικό χρώμα ενός αντικειμένου προσφέρουν ένα ενεργειακό πακέτο λειτουργώντας ομαδικά, εννόησα καλύτερα το γνωστό ρητό που ανέφερες “Δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι”. Βλέποντας τις επιλογές και απορρίψεις των φίλων ενός ατόμου καταλαβαίνεις την ενέργεια που εκούσια ή ακούσια δύναται ή επιλέγει να αποδώσει, συνεργαζόμενος με τα υπόλοιπα άτομα που προσφέρουν το ανάλογο συνολικό “ενεργειακό πακέτο”.
Πάνος
04-12-09
Χάρηκα katerina με την είσοδό σου στα comments.
Έχουμε ήδη αναρτήσει πολλά για την περίεργη σχέση του 6 με το 7 και για το πόσα τελικά είναι τα χρώματα της Ίριδας.
Εάν τα διάβασες όλα (ή όταν τα διαβάσεις) βλέπεις ότι δεν συμφωνούν όλες οι θεωρίες στον αριθμό 7.
Ναι, ο φυσικός Όμπερτ έχει δίκιο από τη δική του θεώρηση για τις χίλιες έως άπειρες αποχρώσεις του ορατού φωτός, όμως τα μεγέθη αυτών των καταμετρήσεων είναι απειροελάχιστα μικρά ώστε να είναι ευκρινή από το ανθρώπινο μάτι. Θα ήθελα πάντως να με βοηθήσεις να μάθω περισσότερα για την σχετική εργασία του ή να μου γράψεις το όνομά του όπως αποδίδεται με λατινικά στοιχεία. Δεν θα πρέπει να αναφέρεσαι, φαντάζομαι, στον πρωτοπόρο της αστροναυτικής Herman Oberth γιατί αυτός γεννήθηκε το 1894, ενώ αυτός που αναφέρεις εσύ, υπολόγισε τις αποχρώσεις του φάσματος πολλά χρόνια πιο πριν, το 1865.
Πάντως, όπως καταλήγεις, και οι 6 και οι 7 και οι χίλιες και οι άπειρες, όλες είναι αντανακλάσεις (δονήσεις) του Ενός Φωτός.
Πάνος
05-12-09
Για μια στιγμή, ΜΙΧΑΗΛ ALDEBARAN, σκέφθηκα ότι μείναμε οι δυο μας. Ευτυχώς, μετά τη συνέντευξη που έδωσε ο αγαπητός μας κύριος Πάνος, προστέθηκαν και οι άλλοι οπαδοί των χρωμάτων. Λυπάμαι, Πάνο, θα ήθελα πολύ αλλά δεν μπόρεσα να παραβρεθώ εκεί. Στην ερώτησή σου, ΑΥΓΟΥΣΤΑ, απαντώ ότι τα χρώματα των ημερών μου προς το παρόν είναι ίδια. Δηλαδή, είναι ασπρόμαυρα: άσπρες σελίδες και μαύρα γράμματα (υποχρεώνομαι να διαβάσω πάνω από1000 σελίδες το μήνα) και δεν πάει να γκρινιάζει ο Πάνος, που ξέρει αυτός το τι έχει ο καθένας! Ελπίζω όμως ότι κάποια στιγμή θα είμαι πολύ τακτική σ’ αυτό το site.
Για την ώρα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες άσχετες αλλά και τόσο ενδιαφέρουσες εκφράσεις:
“Κάθε πράξη δημιουργίας είναι πρώτα απ’ όλα μια πράξη καταστροφής” Picasso
“Ο λογικός άνθρωπος προσαρμόζεται στον κόσμο γύρω του. Ο παράλογος επιμένει να προσπαθεί να προσαρμόσει τον κόσμο στον εαυτό του. Για τούτο, κάθε πρόοδος εξαρτάται από τον παράλογο” Shaw
“Ποτέ μην πολεμήσετε μια μάχη αν από αυτήν δεν έχετε κάτι να κερδίσετε” Patton
Τα λέμε.
Λυδία
05-12-09
” Δευτέρα κάτι έχω, την Τρίτη δεν αντέχω….. απ’ όλες τις ημέρες η Κυριακή μ’ αρέσει!”
Κατ’ αρχήν θα συμφωνήσω με τα Στρουμφάκια και περισσότερο ως προς την Κυριακή, καθώς λόγο της φύσης της εργασίας μου συνήθως την στερούμαι, όπως σήμερα για παράδειγμα (ουδέν κακόν αμιγές καλού βέβαια, καθώς μπορώ να επικοινωνήσω μαζί σας, όπως βλέπετε).
Θεωρώ λοιπόν, ότι ο άνθρωπος θα ’πρεπε δικαιωματικά να’ χει μια τουλάχιστον μέρα, που να μπορεί να την αφιερώσει ”Κυρίω τω Θεώ του” ή στον εαυτό του ή όπου τέλος πάντων αυτός νομίζει. Και συγκεκριμένα αυτή την ημέρα κι όχι «τη δε ημέρα τη εβδόμη, Σάββατα…», που επιλέγουν οι Εβραίοι και δικαίωμά τους επίσης, καθώς αντιστοιχεί στο θεό τους Ιεχωβά (ενώ στους Έλληνες είναι η μέρα του Κρόνου) και για τον ίδιο λόγο καλούν την προηγούμενή της Παρασκευή (ή Προσάββατο), που στην Ελλάδα ήταν η “Αφροδιτώνη”, ενώ το Σάββατο η “Κρονιώνη”.
Στη μουσική κλίμακα, η 7η νότα της οκτάβας καλείται “προσαγωγέας”, που όπως λέει και τ’ όνομά της μοιραία οδηγεί στην τονική. Το διάστημα προσαγωγέα – τονικής δεν είναι τόνος, αλλά ημιτόνιο κι έτσι ο προσαγωγέας είναι σα να ταλαντεύεται μετέωρος, με λογική εξέλιξη, να πρέπει να “λυθεί” στην τονική. Οπότε, έχοντας ξεκινήσει από Do, καταλήγουμε και πάλι σε Do, σε ψηλότερη όμως οκτάβα (δεν είναι βέβαια τυχαίο, που στα λατινικά ο Κύριος καλείται Do-minus κι η Κυριακή Do-menica). Έτσι, θα συμφωνήσω κι εγώ, πως στο Σάββατο (Dies Saturni = μέρα του Σατούρνου = Κρόνου = Saturday) ταιριάζουν σκούρα χρώματα και ιδιαίτερα το μολυβί το οποίο θα «λυθεί» (μεταλλαχθεί αλχημικά) στο χρυσό της Dies Solis = μέρα του Ήλιου των Λατίνων ή Απολλωνίας των Ελλήνων, γνωστής ως Κυριακής.
Στην κυριακογεννημένη σύντροφό μου αρέσουν οι αποχρώσεις του κίτρινου (βλ. χρυσό). Στην τριτογεννημένη κόρη μου αρέσει το κόκκινο, επιβεβαιώνοντας τον συσχετισμό της με τον Άρη = Mars (Dies Martis). Στον πεμπτογεννημένο γιο μου αρέσουν κυρίως οι γαλάζιες αποχρώσεις, ενώ η τεταρτογεννημένη αφεντομουτσουνάρα μου προτιμά ένα πορτοκαλοκόκκινο (κι ένα πράσινο κι ένα γαλάζιο κι ένα….. εντάξει, για να τελειώνω, λέω να το κάνω ουράνιο τόξο, σαν κι αυτό που απόλαυσα το απογευματάκι της Πέμπτης).
ΜΙΧΑΗΛ ALDEBARAN
06-12-09
Παρότι, όπως είπες κι εσύ, Πάνο μου, τα ποδοσφαιρικά δεν είχαν απήχηση στο site κι ίσως δικαιολογημένα από μια άποψη, καθώς το εν λόγω άθλημα τείνει να ταυτιστεί με την ”καφρίλα”, εγώ θα επανέλθω, εφόσον το μαχαίρι δεν είναι μόνο φονικό όργανο ούτε η φωτιά μόνο καταστροφική. Θα προσπαθήσω λοιπόν ν’ ανιχνεύσω τα αίτια της κόντρας
ΠΑΟΚ – Ολυμπιακού, καταφεύγοντας σε διάφορα κλειδιά, όπως ιστορικό, αστρολογικό, ψυχολογικό, κοινωνιοπολιτικό.
Ιστορικά η αρχή της έντασης τοποθετείται στην ανεπιτυχή προσπάθεια υφαρπαγής του Γιώργου Κούδα (γνωστού κι ως Μεγαλέξανδρου του ΠΑΟΚ) απ’ τον Ολυμπιακό το 1966. Αστρολογικά, βάσει της ημερομηνίας ίδρυσης, ο ΠΑΟΚ ανήκει στο ζώδιο του Ταύρου. Έτσι, το ερυθρό του Ολυμπιακού, μάλλον λειτουργεί σ’ αυτόν ως κόκκινο πανί του ταυρομάχου.
Οι ρίζες του ΠΑΟΚ και της ΑΕΚ ανάγονται στην Κωνσταντινούπολη προ Μικρασιατικής καταστροφής και στο σωματείο της συνοικίας Πέρα, με την επωνυμία Πέρα κλουμπ (κατά το club). Μάλιστα η αρχική σκέψη, που δεν ευοδώθηκε, ήταν να ονομαστεί ΑΕΚ Θεσσαλονίκης. Σ’ αντίθεση όμως με την ΑΕΚ, που υιοθέτησε το βυζαντινό λάβαρο (το γνωστό κι από τις πανηγύρεις των ναών) με το δικέφαλο αετό με ανοιγμένες (σηκωμένες) τις φτερούγες σε κίτρινο φόντο, ο μαυραετός του ΠΑΟΚ (σε λευκό φόντο) έχει τα φτερά κατεβασμένα, σ’ ένδειξη πένθους, όσο η Πόλη θα’ ναι σκλαβωμένη στους Τούρκους. Μάλιστα οι υπόλοιποι πρόσφυγες έχουν μια στάση επικριτική (του τύπου: ουστ προδότη!) απέναντι στον Πανιώνιο της Σμύρνης (νυν Νέας Σμύρνης), που σε αντίθεση με τον Απόλλωνα Σμύρνης, συμμετείχε στο τουρκικό πρωτάθλημα, προσθέτοντας στο μπλε της Ιωνίας το κόκκινο = Τουρκία = τζιζ (εξ ου και κυανέρυθροι). Έτσι, πιθανά το κόκκινο του Ολυμπιακού σε συνδυασμό με την κυριαρχία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που κατά τη γνώμη των Βορειοελλαδιτών, πολλάκις συντελείται με εξωαγωνιστικά και δόλια μέσα, υποσυνείδητα να οδηγεί στην εξίσωση: Ολυμπιακός = κατακτητής = Τούρκος, οπότε ντου από παντού, να πάρουμε την Πόλη. Και βέβαια, αν και τους καταλογίζεται κόμπλεξ, εδώ που τα λέμε, δε νομίζω ότι έχουν και πολύ άδικο ως προς το ”Κράτος των Αθηνών”, (το οποίο όμως αδίκως ενσαρκώνεται μόνο στο πρόσωπο του Ολυμπιακού), τον υδροκεφαλισμό της πρωτεύουσας, σε συνδυασμό με τη διαφθορά των κοντόφθαλμων πολιτικών, που οδηγεί σε ανισορροπία, δυσαρμονία και μαρασμό της περιφέρειας, όπου ελάχιστοι γενναίοι ακρίτες, θα κληθούν ξανά κάποια στιγμή να πολεμήσουν, για να μπορούν κάποιοι ”γαλαζοαίματοι” να πίνουν αμέριμνοι το freddo τους στην πλατεία Κολωνακίου, απέναντι απ’ τους ανδριάντες των ιδρυτών της Φιλικής Εταιρείας. Δυστυχώς, μια ανάλογη εικόνα παρουσίαζε και η Βυζαντινή ”αυτοκρατορία” λίγο πριν την Άλωση.
ΜΙΧΑΗΛ ALDEBARAN
06-12-09
admin is | Topic: Uncategorized, σκέψεις σχόλια άρθρα φίλων | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Σκεψεις κι αποψεις 9.”