Αυτοι που μας εμαθαν τα χρωματα [24Β]: Goethe v/s Newton
ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ
[24 Β]
Για να παρακολουθήσετε την σειρά άρθρων υπό τον γενικό τίτλο ‘ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ’ καλό θα είναι να διαβάσετε τo εισαγωγικό 1ο άρθρο που θα βρείτε στον σύνδεσμο https://xromata.com/?p=11228 …..
Johann Wolfgang von Goethe
[24 B]
Γκαίτε v/s Νεύτων
Με τη διορατικότητά του στην αισθησιακή-ηθική επίδραση των χρωμάτων, ο Γκαίτε πλησιάζει τον αρχικό του στόχο: δηλαδή, να βάλει τάξη στις πιο χαοτικές, αισθητικές πτυχές των χρωμάτων.
Τοποθετεί τα χρώματα στις ξεχωριστές κατηγορίες «ισχυρών», «απαλών» και «ακτινοβόλων» και προτείνει τις ακόλουθες ιδέες:
Το ισχυρό αποτέλεσμα θα προκύψει εάν κυριαρχούν το κίτρινο, το κιτρινοκόκκινο και το μωβ, με το απαλό αποτέλεσμα να καθορίζεται κυρίως από το μπλε και τα γειτονικά του χρώματα.
.jpg)
Εάν «όλα τα χρώματα βρίσκονται σε ισορροπία», θα προκύψει ένας αρμονικός χρωματισμός που μπορεί να παράγει λάμψη αλλά και ευχαρίστηση.
Όποιος πρέπει να συγκρίνει αυτήν την σύντομη περιγραφή της Θεωρίας των Χρωμάτων του Γκαίτε με την προσέγγιση του Νεύτωνα, σύντομα θα συνειδητοποιήσει δύο εντελώς διαφορετικές στάσεις για το ένα και μοναδικό θέμα. Ωστόσο, αυτές οι στάσεις δεν έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Αλληλοσυμπληρώνονται! Από μόνα τους, κανένα από τα συστήματα δεν μπορεί να καλύψει πλήρως όλες τις πτυχές των χρωμάτων.
Η σχέση τους μπορεί καλύτερα να περιγραφεί ως «συμπληρωματική», υπονοώντας εδώ ένα βαθύτερο νόημα από τον όρο που χρησιμοποιείται για τα χρώματα.
Η ανάλυση των χρωμάτων του Νεύτωνα πρέπει να θεωρηθεί ως συμπληρωματική της ανάλυσης του Γκαίτε. Καμία από τις θεωρίες δεν είναι λάθος. Η κάθε μια αναπαράγει ανεξάρτητα μια έγκυρη πτυχή του κόσμου τους και τεκμηριώνει την άλλη.
Ο Γκαίτε κάνει λάθος μόνο όταν υποστηρίζει ότι ο Νεύτωνας παραπλανήθηκε, πράγματι «δις και τρεις φορές».
Για να δώσουμε έμφαση σε αυτήν την ιδέα της συμπληρωματικότητας, μπορούμε να συγκρίνουμε τις πεποιθήσεις του Άγγλου επιστήμονα και του Γερμανού ποιητή:
Αυτό που για τον Νεύτωνα είναι απλό — το καθαρό μπλε, για παράδειγμα, είναι απλώς ένα μήκος κύματος («μονόχρωμο φως») — είναι πολύπλοκο για τον Γκαίτε, αφού το καθαρό μπλε πρέπει πρώτα απ' όλα να παρασκευαστεί με ακρίβεια και επομένως είναι τεχνητό.
Αντίθετα, το λευκό φως είναι απλό για τον Γκαίτε, αφού υπάρχει εντελώς φυσικά και χωρίς προσπάθεια. Ο Νεύτων, από την άλλη, βλέπει στο λευκό φως ένα μείγμα όλων των χρωμάτων. Το λευκό φως δεν είναι απλό για τον Νεύτωνα. είναι ένας χρωματικός συνδυασμός.
Έτσι, αυτό που ο Γκαίτε θεωρεί ως ενότητα, ένα σύνολο — «das Schauen» — αποσυντίθεται με τον Νεύτωνα (και τους διαδόχους του) σε πολλά μέρη.
Για τον Νεύτωνα, η πράξη της θέασης του χρώματος ξεκινά με μια αντίδραση στο μάτι η οποία, για να γίνει κατανοητή, απαιτεί πιο λεπτομερή γνώση του αμφιβληστροειδούς. του κυκλώματος των νευρικών κυττάρων, τα διάφορα στάδια από τα οποία περνούν τα σήματα στο δρόμο τους προς τον εγκέφαλο. και τις περιοχές του εγκεφάλου που, μέσω της παραγωγής ηλεκτρικών σημάτων, δημιουργούν την όραση.
Η ουσιαστική συμπληρωματικότητα και των δύο χρωματικών θεωριών γίνεται εμφανής όταν αναλογιστούμε τον ρόλο του υποκειμένου – του ανθρώπου.
Ενώ ο Γκαίτε, φυσικά, θεωρεί τον άνθρωπο ως το κέντρο της όρασης, ο Νεύτωνας τον παραλείπει εντελώς.
Εδώ συναντώνται δύο συμπληρωματικές αλήθειες
Ο Γκαίτε παρουσιάζει την άμεση αλήθεια της ς αισθησιακής αντίληψης ως αντίβαρο στην αισθητηριακή αλήθεια της επιστήμης του Νεύτωνα.
Ο Νεύτωνας αποστασιοποιείται κατά μια έννοια από την « καθαρή ανθρώπινη αίσθηση» όπως θα την έλεγε ο Γκαίτε.
Πράγματι, ο Γκαίτε χρησιμοποιεί εκφραστικά μια τέτοια έννοια για να αποκτήσει σαφήνεια σχετικά με τη φύση των χρωμάτων.
Κάτι προβληματικό προκύπτει εδώ, δημιουργώντας μια ορισμένη ένταση.
Το αντίθετο μιας βαθιάς αλήθειας (σε αυτή την περίπτωση από τον Νεύτωνα) δεν είναι κάτι που είναι λάθος, είναι μια άλλη βαθιά αλήθεια (αυτή του Γκαίτε).
admin is | Topic: Αυτοί που ασχολήθηκαν με το χρώμα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Αυτοι που μας εμαθαν τα χρωματα [24Β]: Goethe v/s Newton”