Συνεντευξη με τα χρωματα [πθ’]: κόκκινο, σηματοδοτηση κινδυνου
Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.
Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.
Συνέντευξη με τα χρώματα
[πθ΄]
Κόκκινο, σηματοδότηση κινδύνου
[Ϛ΄]
-Που λέγαμε Άνθρωπε, λοιπόν, εγώ το Κόκκινο, σε πήγα από τα κόκκινα φανάρια του πόθου και της λαγνείας, στα κόκκινα φανάρια της τροχαίας και γενικότερα στα κόκκινα σήματα που σου λένε: Πρόσεχε! Κίνδυνος! Σταμάτα!
Είμαι το παραδοσιακό χρώμα προειδοποίησης κινδύνου.
Το κόκκινο είναι το διεθνές χρώμα των πινακίδων και των τροχαίων φώτων που επιβάλλουν στάση σε αυτοκινητόδρομους και διασταυρώσεις.
Τυποποιήθηκε ως το διεθνές χρώμα επισήμανσης κυκλοφοριακού κινδύνου στη Σύμβαση της Βιέννης του 1968 για τις οδικές πινακίδες και σήματα.
Επιλέχθηκα εν μέρει επειδή το κόκκινο είμαι το πιο φωτεινό χρώμα κατά τη διάρκεια της ημέρας παρ’ ότι είμαι λιγότερο ορατό κατά το λυκόφως.
Αν παρατηρήσεις θα προσέξεις πως εγώ, το κόκκινο, διακρίνομαι πιο ξεκάθαρα σε ένα φυσικό περιβάλλον με γαλάζιο ουρανό, πράσινα δέντρα ή γκρίζα κτήρια.
Ωστόσο, ο βασικός λόγος που επιλέχθηκα σαν το χρώμα των σημείων στάσης είναι η καθολική ψυχολογική σχέση μου με τον κίνδυνο και την προειδοποίηση, μία σχέση που έχει περάσει στο υποσυνείδητό σου από πολύ παλιά λόγω του ότι –όπως σου έχω ξαναπεί- είμαι το χρώμα του αίματος.
Το κόκκινο λοιπόν επαναλαμβάνω, είμαι το παραδοσιακό χρώμα της προειδοποίησης και του κινδύνου και ως εκ τούτου χρησιμοποιούμαι συχνά σε σημαίες που σημαίνουν κίνδυνο ή θέλουν να επιστήσουν την προσοχή για έναν επικείμενο κίνδυνο.
Σε χώρες με κυματώδεις παραλίες είμαι η μία από τις τρεις σημαίες που η ανύψωσή τους σηματοδοτεί και ρυθμίζει την προσέλευση των κολυμβητών στη θάλασσα.
Όταν υπάρχει νηνεμία και η κολύμβηση είναι ασφαλής, τότε στους ιστούς της παραλίας ανεμίζουν λευκές –ή καθόλου- σημαίες σημαίνοντας την ελεύθερη πρόσβαση των λουομένων στο νερό.
Όταν όμως η θάλασσα είναι κάπως ταραγμένη, ή έχει δυνατά ρεύματα, τότε ανυψώνομαι εγώ, η κόκκινη σημαία δηλώνοντας ότι τα νερά δεν είναι και τόσο ασφαλή και πως η είσοδος στην θάλασσα θέλει προσοχή, είναι επιτρεπτή μόνο σε δεινούς κολυμβητές και καλό είναι να αποφεύγεται.
Τέλος, εάν στους ιστούς της παραλίας κυματίζουν μαύρες σημαίες, σημαίνει πως τα νερά είναι αρκετά ταραγμένα και επικίνδυνα, οπότε απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος στο νερό στους πάντες.
Πέρα από τις πλαζ, όπου η κόκκινη σημαία δηλώνει επικινδυνότητα στους κολυμβητές, σαν τέτοια χρησιμοποιούμαι και στους αγώνες αυτοκινήτων όπου κόκκινη σημαία ανυψώνεται εάν υπάρχει κίνδυνος για τους οδηγούς.
Μπαίνοντας δε στα πεδία των σπορ και των αγώνων, σου θυμίζω πως στο διεθνές ποδόσφαιρο, σε έναν παίκτη που έχει κάνει σοβαρή παραβίαση των κανόνων, εμφανίζεται μια κόκκινη κάρτα ποινής που τον αποβάλλει από το παιχνίδι.
Έχω και άλλη σύνδεση με τα αθλητικά, μια σχέση που μέχρι πρότινος δεν ήταν παρά εξωλογισμός στα μυαλά κάποιων, μέχρι τις αρχές του 21ου αιώνα που αποδείχθηκε πειραματικά, οπότε έπαψε να είναι εξωλογισμός και έγινε πραγματικότητα.
Ποιος ήταν αυτός ο εξωλογισμός;
Το ότι αθλητές ντυμένοι στα κόκκινα είχαν περισσότερες πιθανότητες νίκης από τους άλλους.
Αυτά όμως θα τα πούμε σε λίγο γιατί θέλω να τελειώσω πρώτα με τις κόκκινες σημαίες.
Πάμε λοιπόν ξανά, στις κόκκινες σημαίες και μερικούς αιώνες πίσω, στον Μεσαίωνα, τότε που πόλεμοι και μάχες σώμα με σώμα ήταν σύνηθες φαινόμενο.
Εάν οι επιτιθέμενοι ύψωναν κόκκινη σημαία στα λάβαρά τους αυτό σήμαινε πως είχαν πρόθεση να μην αφήσουν κανέναν ζωντανό ή αιχμάλωτο από τους αντιπάλους.
Παρομοίως, εάν ανυψωνόταν κόκκινη σημαία σε πειρατικό πλοίο, αυτό σήμαινε πως οι πειρατές δεν θα δείξουν κανένα έλεος στον στόχο τους.
Βλέπεις λοιπόν πως ενώ το κόκκινο είμαι το χρώμα που συνδέομαι περισσότερο με την αγάπη, είμαι και το χρώμα που συνδέομαι συχνά με τον θυμό, την επιθετικότητα και τον πόλεμο.
Γι’ αυτό όταν κάποιος είναι θυμωμένος λέμε πως έγινε κατακόκκινος από τον θυμό του ή ότι "τα βλέπει όλα κόκκινα".
Στην αρχαία Ρώμη, το κόκκινο ήταν το χρώμα του Άρη, του θεού του πολέμου, ο δε πλανήτης Άρης πήρε το όνομά του ομώνυμου θεού λόγω του κόκκινου χρώματος του.
Επειδή λοιπόν έχω το χρώμα του αίματος, έχω ταυτισθεί με τους αγώνες, τους πολέμους, τις επαναστάσεις, τις θυσίες και όπου αλλού χύνεται αίμα.
Ιδιαίτερα στον 20ο αιώνα έχω καθιερωθεί σαν τον χρώμα της επανάστασης και κάθε επαναστατικής παντιέρας. Ήμουν τον 20ο αιώνα το χρώμα της Μπολσεβίκικης Επανάστασης το 1917 και της Κινεζικής Επανάστασης του 1949, ενώ κόκκινο είναι το χρώμα των περισσότερων κομμουνιστικών κομμάτων από την Ανατολική Ευρώπη έως την Κούβα και το Βιετνάμ.
Η σύνδεση μου με επαναστάσεις βεβαίως και είναι παλαιότερη από τον 20ο αιώνα.
Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, οι Ιακωβίνοι και άλλα πιο ριζοσπαστικά κόμματα υιοθέτησαν την κόκκινη σημαία, ενώ πολλοί από τους επαναστάτες φορούσαν ένα κόκκινο φρυγικό σκούφο σαν σύμβολο ελευθερίας, εμπνευσμένο από τα σκουφάκια που φορούσαν οι απελευθερωμένοι σκλάβοι στην Αρχαία Ρώμη.
Στην περίοδο της Τρομοκρατίας κατά την Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία, γυναίκες που φορούσαν κόκκινα καπέλα συγκεντρωνόντουσαν γύρω από τη γκιλοτίνα για να γιορτάσουν κάθε εκτέλεση.
Οι γκιλοτίνες που χρησιμοποιήθηκαν κατά την διάρκεια της περιόδου της Τρομοκρατίας, το 1793 – 1794, ήταν βαμμένες με κόκκινο χρώμα ή φτιαγμένες από κόκκινο ξύλο, ενώ ένα γυναικείο άγαλμα με τον τίτλο Ελευθερία, βαμμένο κόκκινο, τοποθετήθηκε στην πλατεία των εκτελέσεων.
Έρευνες δείχνουν ότι το κόκκινο είναι το χρώμα που συνδέεται περισσότερο με το θάρρος και επειδή η θυσία, το να θυσιαστεί κανείς, χρειάζεται θάρρος, είναι επίσης και το χρώμα της θυσίας, οπότε στις δυτικές κυρίως χώρες το κόκκινο είναι σύμβολο μαρτύρων και θυσίας.
Ξεκινώντας από τον Μεσαίωνα, ο Πάπας και οι Καρδινάλιοι της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας φορούσαν κόκκινα ράσα για να συμβολίσουν το αίμα του Χριστού και των χριστιανών μαρτύρων.
Το έμβλημα των χριστιανών στρατιωτών στην Πρώτη Σταυροφορία ήταν ένας κόκκινος σταυρός σε ένα λευκό φόντο, ο Σταυρός του Αγίου Γεωργίου.
Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, ο Άγιος Γεώργιος ήταν Ρωμαίος στρατιώτης που ήταν μέλος της φρουράς του αυτοκράτορα Διοκλητιανού, ο οποίος αρνήθηκε να αποκηρύξει τη χριστιανική του πίστη και μαρτύρησε γι’ αυτό.
Ο Σταυρός του Αγίου Γεωργίου έγινε η σημαία της Αγγλίας τον 16ο αιώνα, και τώρα είναι μέρος της Σημαίας του Ηνωμένου Βασιλείου.
Μία παραλλαγή της σημαίας των Σταυροφόρων και του Σταυρού του Αγίου Γεωργίου σήμερα παίζει διεθνώς έναν διαφορετικό ρόλο.
Είναι η ‘σημαία του Ερυθρού Σταυρού’ σύμβολο του Διεθνούς Κινήματος Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου (Mouvement Ιnternational de la Croix-Rouge et du Croissant-Rouge), που ονομάζεται χάριν συντομίας Ερυθρός Σταυρός και αποτελεί ανθρωπιστικό κίνημα που περιλαμβάνει σήμερα ένα πλήθος οργανώσεων με κοινούς σκοπούς.
Η παλαιότερη οργάνωση στους κόλπους του κινήματος είναι η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού (ICRC), η οποία ιδρύθηκε το 1863 ως ιδιωτική ανθρωπιστική οργάνωση από πέντε επιφανείς πολίτες της Γενεύης, την οποία ίδρυσε ο Ερρίκος Ντυνάν.
Η αρχική της ονομασία ήταν «Διεθνής Επιτροπή για την ανακούφιση των τραυματιών» και έλαβε το σημερινό της όνομα το 1876.
Το 1864 με την παρότρυνση της Επιτροπής και με πρωτοβουλία της ελβετικής κυβέρνησης οργανώθηκε μια διεθνής διπλωματική διάσκεψη η οποία ενέκρινε τη Συνθήκη της Γενεύης για τη βελτίωση της τύχης των τραυματιών και των αιχμαλώτων του πολέμου.
Η συνθήκη αυτή εδραίωσε την υποχρέωση βοήθειας και θεραπείας προς τους τραυματίες και αρρώστους οποιασδήποτε εθνικότητας καθώς και την ουδετερότητα τωνστρατιωτικών νοσοκομείων ασθενιφόρων και υγειονομικού προσωπικού.
Το 1877, κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου, η Οθωμανική αυτοκρατορία, όπως στη συνέχεια και όλες οι μουσουλμανικές χώρες, αποφάσισε να υιοθετήσει αντί για τον σταυρό, που είναι χριστιανικό σύμβολο, την κόκκινη ημισέληνο.
Η επίσημη αναγνώριση της Ερυθράς Ημισελήνου έγινε το 1929 με την τροποποίηση του καταστατικού της Συνθήκης της Γενεύης.
Το κόκκινο είναι το ένα από τα τέσσερα ιερά χρώματα του Ισλάμ (μαζί με τα πράσινο, άσπρο και μαύρο) που συμβολίζει τις θυσίες για την πίστη και την γενναιότητα των επαναστατικών στρατών που απελευθέρωσαν τον αραβικό κόσμο από τον αποικισμό, γι’ αυτό και υπάρχει στις περισσότερες σημαίες του αραβικού κόσμου.
Στους Άραβες το κόκκινο (al-ahmar) συμβολίζει επίσης τη δύναμη της ζωής και το πάθος, λόγω αυτού τα έντονα κόκκινα χρώματα που συνήθως φορούν οι χορεύτριες του φλαμένκο προέρχονται από την αραβική κουλτούρα και αντανακλούν τη φωτιά και το πάθος στον χορό, αφού η Ισπανία ήταν για περίπου οκτώ αιώνες αραβική και έχει μέχρι σήμερα πολλές επιρροές και κατάλοιπα από την αραβική κουλτούρα.
Όπως άκουσες Άνθρωπε, θυσίες, πόλεμοι και ένα σωρό άλλα που σχετίζονται με το αίμα είναι συνδεδεμένα μαζί μου, με το κόκκινο χρώμα, που είμαι το χρώμα του αίματος. Γιατί; Γιατί το αίμα είναι κόκκινο; Θα το πούμε κι’ αυτό σε λίγο.
admin is | Topic: Κοινωνική ζωή και χρώματα, κόκκινο, Συνέντευξη με τα χρώματα, Ψυχολογία και χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Συνεντευξη με τα χρωματα [πθ’]: κόκκινο, σηματοδοτηση κινδυνου”