Συνεντευξη με τα χρωματα [οη’]: Το ασπρο σε αλλα θρησκευματα
Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.
Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.
Συνέντευξη με τα χρώματα
[οη΄]
Το Άσπρο σε άλλα θρησκεύματα και κουλτούρες
[θ΄]
-Ας αφήσουμε τώρα τις εβραιογενείς θρησκείες και ας δούμε την σχέση μου με άλλα θρησκεύματα.
Στον σιντοϊσμό, την παραδοσιακή ιαπωνική θρησκεία του Σίντο, μια περιοχή με λευκά χαλίκια ή πέτρες σηματοδοτεί ένα ιερό μέρος.
Αυτά τα μέρη, είναι αφιερωμένα στα καμί, πνεύματα που έχουν κατέβει από τους ουρανούς ή έχουν έρθει πέρα από τη θάλασσα.
Επίσης οι ναοί του Βουδισμού Ζεν στην Ιαπωνία συχνά έχουν έναν πέτρινο κήπο Ζεν, όπου λευκή άμμος ή λευκά χαλίκια έχουν, με την βοήθεια τσουγκράνας, πάρει σχήματα ώστε να μοιάζουν με ποτάμια ή ρέματα, σχεδιασμένα έτσι ως βοηθήματα διαλογισμού.
Στην Ιαπωνία πάλι, λευκά ρούχα από άβαφο λινό φοριούνται από προσκυνητές για τελετουργίες καθαρισμού και εμβαπτισμού σε ιερά ποτάμια.
Στα βουνά, οι προσκυνητές φορούν λευκά ρούχα από άβαφη γιούτα για να συμβολίζουν την αγνότητα.
Ένα λευκό κιμονό τοποθετείται συχνά στο φέρετρο με τον νεκρό για το ταξίδι του στον άλλο κόσμο, καθώς το λευκό αντιπροσωπεύει μερικές φορές το θάνατο.
Τα δώρα συλλυπητηρίων είναι δεμένα με ασπρόμαυρες κορδέλες και τυλιγμένα σε λευκό χαρτί, που με την ιδιότητα της καθαρότητας του λευκού προστατεύουν το περιεχόμενο από τους ρύπους του άλλου κόσμου.
Στην Κίνα επίσης, στην Κορέα και σε ορισμένες άλλες ασιατικές χώρες, το λευκό ή ακριβέστερα το ασπριδερό χρώμα του άβαφου λινού, είναι το χρώμα του πένθους και των κηδειών ενώ μικροί σάκοι με άσπρο ασβέστη και άσπρα χάρτινα λουλούδια τοποθετούνται γύρω από το σώμα του νεκρού για προστασία του στο ταξίδι προς το επέκεινα.
Στην Κίνα και σε άλλες ασιατικές χώρες, το λευκό είναι το χρώμα της μετενσάρκωσης, δείχνοντας ότι ο θάνατος δεν είναι μόνιμος διαχωρισμός από τον κόσμο.
Τώρα, πάλι στην Κίνα, το λευκό εκτός από χρώμα πένθους συμβολίζει το αρσενικό (το γιανγκ του γιν και γιανγκ), με την δυτική κατεύθυνση, το στοιχείο μέταλλο, το φθινόπωρο και θεωρείται ως το χρώμα του μυθικού μονόκερου.
Το Γιν – Γιανγκ που το σύμβολό του συνήθως απεικονίζεται ως άσπρο – μαύρο, αναπαριστώντας έτσι τις διάφορες δυαδικότητες, στον Ταοϊσμό δηλώνει ότι τα δυο μέρη μιας δυάδας αποτελούν μια ολότητα.
Πρεσβεύει κάτι ανάλογο με αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες ‘Ουδέν καλό αμιγές κακού’ και αντιστρόφως.
Ίσως καταλαβαίνεις τώρα καλύτερα αυτό που σου είπα προηγουμένως στην αυτοπαρουσίασή μου πως ακόμα κι’ εγώ το λευκό, σύμβολο της αγνότητας, της καθαρότητας και της καλωσύνης, έχω και τις αρνητικές μου εκφράσεις.
Εντάξει, δεν θα φιλοσοφήσουμε τώρα εδώ το Γιν Γιανγκ και τις δυαδικότητες. Δεν είναι το θέμα μας.
Λέγαμε λοιπόν ότι σε πολλές ασιατικές, αλλά και σε σλαβικές κουλτούρες, εγώ το άσπρο θεωρούμαι το χρώμα του θανάτου, παράλληλα είμαι και το χρώμα της μετενσάρκωσης και Ανάστασης (γι΄αυτό και ο Χριστός μετά την ανάστασή του παρουσιάζεται λευκοντυμένος) δηλώνοντας ότι ο θάνατος δεν είναι ένας μόνιμος αποχωρισμός από την ζωή.
Το ίδιο και στην αρχαία Αίγυπτο, συμβόλιζα τον θάνατο αντιπροσωπεύοντας την άψυχη ανοιχτόχρωμη, σχεδόν λευκή έρημο, που κάλυπτε μεγάλο μέρος της χώρας, ενώ το μαύρο θεωρήθηκε ως το χρώμα της ζωής, που αντιπροσωπεύει την εύφορη γη, καλυμμένη με την μαύρη λάσπη από τις πλημμύρες του Νείλου, δίνοντας στη χώρα το αρχαιοαιγυπτιακό όνομά της Kemet (ή μαύρη γη).
Γι’ αυτό και οι μούμιες ήταν τυλιγμένες με λευκά ή υπόλευκα υφάσματα (γάζες), όπως επίσης λευκά είναι τα σάβανα των νεκρών των τριών Αβραμικών θρησκειών.
Στον Θιβετιανό Βουδισμό, λευκές ρόμπες προορίζονταν για τον λάμα ενός μοναστηριού.
Στην Ινδία, το άσπρο είναι το χρώμα της αγνότητας, της θεότητας, της απόσπασης και της ηρεμίας καθώς και το χρώμα της Σαρασουάτι, μιας από τις τρεις μεγάλες θεές που μαζί με την Λάκσμι και την Παρβάτι αποτελούν την θηλυκή τριάδα Τριντέβι.
Θεά της μάθησης, των τεχνών, της μουσικής, των επιστημών και του πολιτισμού, σύζυγος του Βράχμα, του Δημιουργού, σεβαστή ως το Shakti, η δύναμις (ενέργεια) του Βράχμα.
Είναι η κοσμική νοημοσύνη, η κοσμική συνείδηση, η κοσμική γνώση. Απεικονίζεται σαν πανέμορφη γυναίκα, μορφοποιώντας έτσι το δέλεαρ της γνώσης.
Φοράει ένα κάτασπρο ακηλίδωτο σάρι, σύμβολο του άμεμπτου και άμωμου χαρακτήρα της. Κάθεται πάνω σε έναν άσπρο λωτό ή πάνω σε έναν άσπρο κύκνο.
Στον ινδουισμό επίσης, ο αναμενόμενος δέκατος από τους κύριους αβατάρ του θεού Βισνού, ο εσχατολογικός Κάλκι, θα έλθει επάνω σε ένα άσπρο άλογο στο τέλος του «κακού αιώνα» που ζούμε τώρα, όταν το κακό θα βασιλέψει και καταστρέψει τον κόσμο, για να ξαναδημιουργηθεί με την έλευσή του ένας «νέος καλός αιώνας».
Μήπως αυτό σου θυμίζει κάτι που σου είπα προηγουμένως, όταν μιλούσα για τον χριστιανισμό και τους καβαλάρηδες της αποκάλυψης;
Τέλος, στους Βεδουίνους και σε κάποιους άλλους ποιμενικούς λαούς, υπάρχει μια ισχυρή σύνδεση μεταξύ του γάλακτος και του λευκού, το οποίο θεωρείται το χρώμα της ευγνωμοσύνης, της εκτίμησης, της χαράς, της καλής τύχης και της γονιμότητας
admin is | Topic: Κοινωνική ζωή και χρώματα, Λευκό, Συνέντευξη με τα χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Συνεντευξη με τα χρωματα [οη’]: Το ασπρο σε αλλα θρησκευματα”