Ιω – Ηω – Ιρις – Ισις
Ιώ – Ηώ – Ίρις – Ίσις
Πριν από εννέα χρόνια είχαμε αναρτήσει ένα άρθρο, όπου ταυτίσαμε την παμπάλαια Μεγάλη Θεά Ίριδα των αρχαίων Ελλήνων με την Ίσιδα, την Μεγάλη Θεά της Αρχαίας Αιγύπτου, βασισμένοι στην «Ωγυγία» του Αθανασίου Σταγειρίτη, όπου ταυτίζεται η Ιώ του Άργους με την θεά της Αιγύπτου*, αλλά και στην αντικατάσταση του συμφώνου του ονόματος της Ίριδας από το ‘Ρ’ στο αμέσως επόμενό του γράμμα στην ελληνική αλφάβητο, το ‘Σ’.
*[η Ιώ ήλθεν εις την Αίγυπτον, ένθα αναλαβούσα την προτέραν μορφήν δια της επαφής του Διός, εγέννησε τον Έπαφο… και τέλος ωνομάσθη Ίσις και ετιμήθη ως θεά.]
Πριν ξεκινήσουμε με την ανάπτυξη αυτού του άρθρου, επειδή βασίζεται στα γράμματα των ονομάτων των ηρωίδων και την μετατροπή τους, σας παραθέτουμε την σημασία των γραμμάτων αυτών, όπως την αναφέρει στο βιβλίο του «Ιστορία γενέσεως της ελληνικής γλώσσας» ο Η. Λ. Τσατσόμοιρος.
Τα γράμματα από τα οποία σχηματίζονται τα ονόματα των τεσσάρων αυτών μυθολογικών προσώπων είναι τα: ιώτα, ωμέγα, ήτα, ρο, σίγμα.
Ας δούμε την σημασία των γραμμάτων αυτών:
Η (ήτα) σημαίνει ‘φως’, με νοηματικές προεκτάσεις ‘ήλιος’, ‘ημέρα’.
Ι (ιώτα) σημαίνει ‘ακτίς’, ‘οξύς ήχος’, με κωδικές σημασίες ‘κατευθύνειν’, καθοδηγείν’, ‘ίσχειν’.
Ρ (ρο) σημαίνει ‘ροή’, με νοηματικές προεκτάσεις ‘ρέζω (ενεργώ)’, ‘ρίπτω’, ‘ριπή’, ‘ρίζα’.
Σ (σίγμα) σημαίνει ‘παλίνδρομος κίνηση’, με κωδικές σημασίες ‘σείειν’, ‘σήμα’, με νοηματικές προεκτάσεις ‘σεύω (ελαύνω)’, σχάζω (σκορπίζω).
Ω (ωμέγα) σημαίνει ‘ωρανός (ο μέγιστος χώρος).
Τώρα ας δούμε τον συσχετισμό των ηρωίδων μας και την σημασία των ονομάτων τους.
Αυτές είναι, με την σειρά αναφοράς, οι Ιώ, Ηώ, Ίρις και Ίσις.
Πρόκειται για μια ιέρεια (της Ήρας), μία ελάσσονα θεότητα, μια (πάλαι ποτέ Μεγάλη) θεότητα και μια Μεγάλη Θεά (το ένα στέλεχος της τριάδας Ισις, Όσ-ιρις-, Ώρος).
Με την σειρά που αναφέρονται και με την μετάλλαξή τους, από την μία στην άλλη, μας αποκαλύπτουν το ‘μυστήριο της όρασης.
Πρώτη η αρχοντοπούλα του Άργους (άργος – λαμπερός) η Ιώ με την οποία συν-ζεύεται ο Ζευς και την καθιστά σε εν-δια-φέρουσα (φέρει εντός της τον δια-χωρισμό) η οποία διαχωρίζει το φως από το σκοτάδι, την έλευση της ημέρας από την νύχτα.
Το όνομά της «Ιώ» σημαίνει τις πρώτες ι = ακτίνες που εισβάλουν στο σκότος και απλώνονται αμυδρά στον ω = μέγιστο χώρο.
Είναι η έλευση των πρώτων ακτινών του λαμπερού φωτός (εξ ου και η καταγωγή της από το Άργος) που συμβάλουν στον ερεθισμό των ραβδίων του οφθαλμού τα οποία αρχίζουν να διαχωρίζουν το φως από το σκότος.
Στην συνέχεια, η Ιώ, με αλλαγή του αρχικού φωνήεντος γράμματος του ονόματός της από ‘ι’ σε ‘η’, γίνεται η Ηώ, η θεά της αυγής, η ανατολή της ημέρας.
Το φως δυναμώνει κι’ ενισχυμένο πλέον αρχίζει να επιδρά στα κωνία του ματιού κάνοντάς τον να διαχωρίζει τις χρωματικές ακτινοβολίες του φωτός και να αρχίζει να ορά καλύτερα τον έγχρωμο κόσμο που μας περιβάλλει.
Η Ηώ αυξάνεται και η αυγή παραχωρεί την θέση της στην ημέρα όπου εμφανίζεται η Ίρις σε πλήρη ισχύ.
Η Ίρις είναι οι ι = ακτίνες που ρ = ρέουν ι = καθοδηγώντας τα ς = σήματα (την σήμανση) της έγχρωμης φύσης προς τον εγκέφαλό μας, όπου συντελείται το μεγάλο μυστήριο της Ίσιδας,
όπου Ίσις σημαίνει ι = ακτίνες (ακτινοβολίες) που με σ = παλίνδρομο κίνηση ελαύνουν σχάζοντας και με ι = ισχύ σηματοδοτούν την πλήρη οπτική πληροφόρηση αποτυπώνοντάς την στον εγκέφαλό μας, το μόνο σημείο όπου οι δονήσεις του ορατού φάσματος λαμβάνουν την εντύπωση χρωμάτων.
admin is | Topic: Uncategorized, Εξωλογισμοί, Μύθοι και χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Ιω – Ηω – Ιρις – Ισις”