xromata.com


Σκεψεις απο μια εκθεση (2)

 

 

Μια έκθεση ζωγραφικής (2ο)

  

«τα μάτια μου σε βλέπουν»

 

(συνέχεια)

 

Το αμέσως προηγούμενο άρθρο για την έκθεση ζωγραφικής «τα μάτια μου σε βλέπουν» του Αλέξανδρου Βασμουλάκη έκλεισε με την φράση:

Ούτε κριτικός τέχνης είμαι, ούτε θέλω να αναλύσω το «τί θέλει να πει ο ποιητής» και στην προκειμένη περίπτωση ο ζωγράφος Αλέξανδρος Βασμουλάκης. Το τί ήθελε να πει είναι δική του υπόθεση και το τί εισέπραξα εγώ από την έκθεσή του είναι δική μου, διότι η τέχνη είναι κάτι τελείως υποκειμενικό.

 

 

 

Συνεχίζω λοιπόν…

Η δύναμη ενός ζωγραφικού πίνακα έγκειται στο να μπορεί να καθηλώνει τον θεατή του, να τον γοητεύει, να του προκαλεί συναισθήματα, σκέψεις, προβληματισμούς, να του ανασύρει αναμνήσεις…. Αυτή είναι η μαγεία της τέχνης και ειδικά της ζωγραφικής. Έτσι λοιπόν, το τί θέλει να πει ο ζωγράφος δημιουργός του πίνακα –εάν όντως θέλει να πει κάτι- είναι αποκλειστικά δικό του προσωπικό θέμα, τελείως διάφορο από αυτό που εκλαμβάνεται από τον κάθε θεατή – παρατηρητή του έργου και τα συναισθήματα που του προκαλούνται.

Έτσι, θα αποστασιοποιηθώ από τον ζωγράφο και θα αναφερθώ στο τί μου έφερε στον νου -στην περίπτωση αυτή όχι ένας μοναδικός πίνακας- το σύνολο των έργων της συγκεκριμένης έκθεσης.

 

 

 

 

Κατ’ αρχάς η θέαση των χρωμάτων, της γραμμής και των συμπλεγμάτων, μου έφεραν αυτόματα αίσθηση και μνήμες κόμιξ, σύγχρονα κόμιξ και ειδικά σαν αυτά του Azpiri, όπου οι γυναίκες του και η ηρωΐδα του Λόρνα, χωρίς να μοιάζουν ιδιαίτερα, ταυτίστηκαν στο νου μου με τις γυναίκες του Βασμουλάκη.

 

 

 

 

Ίσως το κίτρινο των μαλλιών τους, οι γεωμετρικές σχεδιαστικές απολήξεις τους, αλλά κυρίως ο συνδυασμός λαγνείας, κινδύνου, αλλά και αθωότητας συνάμα, ευθύνονται για την ταύτιση αυτή.

 

 

 

 

 

Φυσικά η ανασκόπηση του έργου του Azpiri σε ανάγει αυτόματα στον προπάτορα αυτής της σχολής ζωγραφικής και κόμιξ, τον Frank Frazetta.

 

 

 

 

 

 

Οι γυναικείες φιγούρες και των τριών αναφερομένων ζωγράφων, όμορφες, σεξουαλικές, ελκυστικές σαν παρθένες πόρνες, κινούνται ανάμεσα σε παράτολμα παιχνιδίσματα και επικίνδυνες μάχες, μάχες ολοφάνερες στους δυο ζωγράφους – σχεδιαστές κόμιξ, μάχες ενός φανταστικού κόσμου,

 

 

 

 

ενώ οι γυναίκες του Βασμουλάκη μάχονται σε έναν υποβόσκοντα απόκρυφο πόλεμο, εξίσου σκληρό, τον εσωτερικό πόλεμο που όλοι έχουμε μέσα μας, στον πόλεμο που στοχεύει σε μια εσώτερη εξισορρόπηση.

 

 

 

 

Κυκλοφορώντας ανάμεσα στους πίνακες της έκθεσης και τα κέρινα κεφάλια των «παρατηρητών» που ήταν σκορπισμένα στο πάτωμα, αισθανόμουν σαν ένα συμπαντικό σωματίδιο που γύρω του μαίνεται μια Τιατανομαχία με απώτερο σκοπό όχι την επικράτηση αλλά την επιβολή εξισορρόπησης και αρμονίας. Υπεύθυνα για την εντύπωση αυτήν τα γεωμετρικά σχήματα και τα χρώματα με τις αντιθέσεις τους και τα συμπληρώματά τους, αλλά και οι φιγούρες που θαρρούσες ότι συσχέτιζαν τον ένα πίνακα με τον άλλο, ή τουλάχιστον κάποιους πίνακες μεταξύ τους.

 

 

 

 

Παντού τρίγωνα και γωνίες, πολλές αιχμηρές γωνίες, ενίοτε έχοντας το λεμονί κίτρινο χρώμα της οξύτητας και του κινδύνου. Σχεδόν πάντα πλάι τους κύκλοι για να απαλύνουν την ένταση. Το κόκκινο μετριάζει την έντασή του εμφανιζόμενο στις περισσότερες περιπτώσεις κάπως υποτονικό και καταλήγοντας σε άφθονο ροζ, δίνοντας έτσι ένα περίεργο ονειρικό τόνο επικουρούμενο από απαλά πράσινα που αντιτίθενται  στα μικρότερης έκτασης σκληρά πράσινα.

 

 

 

 

Ανέφερα ήδη στο προηγούμενο άρθρο τον τίτλο «Θεϊκή Τριάδα» που μου ήρθε αυθόρμητα στην σκέψη. Ο τίτλος αυτός μου καρφώθηκε στον νου όταν αντίκρισα τον κεντρικό –κατ’ εμένα- πίνακα της έκθεσης με τα τρία πρόσωπα και μια ιστορία υφάνθηκε αυτόματα στο μυαλό μου.

 

 

 

 

Ο γιός που θαυμάζει και ταυτίζεται με τον πατέρα του, παράλληλα όμως αποστασιοποιείται από αυτόν. «Είμαι και δεν είμαι εσύ». Ταυτόχρονα η μάνα – γη, φαινομενικά αμέτοχη στην άμιλλα γιου – πατέρα, καιροφυλαχτεί κι επεμβαίνει ώστε να διατηρηθούν οι ισορροπίες, να επέλθει η Αρμονία, η κόρη – αποτέλεσμα του ζευγαρώματος της Αφροδίτης με τον Άρη.

 

 

 

 

Αυτό το ζευγάρωμα αντιθέσεων, αυτή η πάλη ανώτερων εσωτερικών δυνάμεων είναι διάχυτο σε όλη την έκθεση, όπου οι γυναίκες ποθητές μεν, δηλώνουν προκλητικό κίνδυνο και δυναμισμό με τα αιχμηρά τους στήθη, τα τρίγωνα που φέρουν επάνω τους, τις αιχμές γενικώς στις μορφές τους, τα κίτρινα μαλλιά τους και τα ως επί το πλείστον κόκκινα ρούχα τους.

 

 

 

 

Κι όμως μια διαφορετική γυναικεία μορφή, χωρίς γωνίες, χωρίς ενεργειακά χρώματα, ασήμαντη λόγω του μικρού μεγέθους του πίνακά της, ανάμεσα σε όλα των μεγάλων διαστάσεων άλλα έργα, είναι αυτή που –πάντα κατ’ εμέ- επισφραγίζει την όλη έκθεση.

 

 

 

 

Είναι η μεγάλη μάνα, η Γαία – Ρέα που παρακολουθεί άγρυπνη την Τιτανομαχία που εξελίσσεται μέσα στον εκθεσιακό χώρο, έτοιμη να επέμβει με τον τρόπο της, αν χρειαστεί. Είναι η εξισορροπούσα δύναμη που αντιτίθεται στον άλλον μικρού μεγέθους πίνακα με το κυβιστικό, γεμάτο γωνίες και σκληρά χρώματα, πρόσωπο του πατέρα Κρόνου που επιφέρει όλον αυτόν τον αγώνα. 

 

     

 


is | Topic: Uncategorized, Τέχνες και χρώματα | Tags: None

No Comments, Comment or Ping

Reply to “Σκεψεις απο μια εκθεση (2)”