1900-1910 και χρωματα
Χρωματική ανάλυση των δεκαετιών του 20ου αιώνα
1900 – 1910
Το ήρεμο άνοιγμα του αιώνα
Μετά από μια πεντηκονταετία συνεχών εφευρέσεων και εκπλήξεων αρχίζει ο 20ος αιώνας με μια σχετικά ήρεμη δεκαετία που ηρεμεί από τον καταιγισμό των έντονων ανακαλύψεων και απολαμβάνει όσο πιο ήρεμα μπορεί τα επιτεύγματά τους.
Μέσα στην πληθώρα των καινοτομιών συγ- καταλέγονται και οι έντονες και σταθερές βαφές που με τα σκούρα και έντονα χρώματά τους έβαψαν τα γήινα και μουντά ρούχα όλων των τάξεων, κάτι που παλαιότερα ήταν προνόμιο μόνο των πολύ ευπόρων. Με την έναρξη του αιώνα ο κόσμος, θέλοντας να ηρεμήσει από την χρωματική αυτή ένταση των νέων ανακαλύψεων, στρέφεται στις χαμηλότονες αποχρώσεις και στα ουδέτερα χρώματα. Τα μεταξωτά φορέματα θροΐζουν σε απαλότονους χρωματισμούς, σαν αντίδραση στα έντονα βιολετιά, πράσινα και κόκκινα χρώματα που επέβαλε προηγουμένως η τεχνολογική εξέλιξη.
Κυριαρχούν τα απαλά χρώματα του μοσχομπίζελου, ενώ τα νεαρά κορίτσια ντύνονται στα άσπρα.
Οι γηραιές κυρίες αντιθέτως καθιερώνουν τα σκούρα μωβ χρώματα και όταν αναφερόταν χαρακτηριστικά για μια γυναίκα ότι έφθασε στην «μωβ ώρα» της, σήμαινε πως διάβαινε το λυκόφως της ζωής της.
Περίτεχνες δαντέλες και κομμώσεις κυριαρχούν, ενώ η εμφάνιση των γυναικών συμπληρωνόταν από μεγάλα καπέλα στολισμένα με χρωματιστά φτερά και λουλούδια. Απαραίτητο αξεσουάρ ήταν τα φτερωτά μπουά, βαμμένα σε οποιοδήποτε χρώμα, ταιριαστό με την όλη εμφάνιση και σαν γούνες προτίμηση είχαν οι ανοιχτόγκριζες τσιντσιλά.
Παπούτσια και κάλτσες (μεταξωτές για τις πλούσιες και βαμβακερές για τις φτωχότερες) είχαν γενικότερα μαύρο χρώμα, ενώ στην εξοχή φοριόντουσαν τα καφέ παπούτσια.
Γάντια φορούσαν και τα δυο φύλα όλων των τάξεων, σε απαλά γκρίζα ή μπεζ χρώματα, ενώ οι πενθούντες φορούσαν μαύρα γάντια. Αυτά κατά την διάρκεια της ημέρας γιατί στις βραδινές εμφανίσεις άνδρες γυναίκες φορούσαν απαραιτήτως λευκά γάντια. Στρας τόνιζαν τα απαλόχρωμα γυναικεία επίσημα φορέματα και τα γκριζαρισμένα χρώματα έδιναν μια αίσθηση κομψότητας.
Ροδόλευκο ήταν το ιδανικό χρώμα της σάρκας και το μαύρισμα από τον ήλιο εθεωρείτο καταστροφικό για κάθε καλλονή. Η χρήση των καλλυντικών ήταν περιορισμένη και διακριτική, συγκεντρωμένη κυρίως σε ένα απαλό κοκκίνισμα στα μάγουλα. Τα μαλλιά δεν βαφόντουσαν αλλά ξάνοιγαν με χαμομήλι ή τονιζόταν το χρώμα τους με την χρήση χέννας.
Οι άνδρες (μιμούμενοι τον Ωραίο Μπρούμελ) φορούσαν ρούχα σε σκούρα και σοβαρά χρώματα, ενώ το μαύρο ήταν το χρώμα των επίσημων κουστουμιών που, συνήθως στις πόλεις, συνο- δεύονταν από μαύρα ημίψηλα καπέλα.
Η εποχή ήθελε τις γυναίκες εύθραυστες και απαλές και τους άνδρες προστατευτικούς και ισχυρούς. Τα χρώματα που φορούσαν ήταν σύμφωνα με αυτήν την άποψη.
Η χρωματική αυτή προτίμηση του απαλού και του σοβαρού επεκράτησε παντού και φυσικά στην διακόσμηση, όπου ανοιχτόχρωμη ξυλεία επι- στρατευόταν για την επιπλοποιία ενώ, μια επιστροφή στις φυσικές βαφές, επέβαλλε την προτίμηση σε ανοιχτόχρωμες ταπετσαρίες τοίχων.
Όλα αυτά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας, όταν ένα μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός, η εμφάνιση των περίφημων Ρωσικών μπαλέτων στην Ευρώπη, απέδειξε πως ο χρωματικός πουριτανισμός, η επιστροφή στα φυσικά χρώματα και γενικά όλη αυτή η ηρεμία, ήταν απλώς ένα σύντομο παροδικό φαινόμενο. Σαν ένα διάλλειμα ηρεμίας ανάμεσα στην προηγούμενη βιομηχανο – τεχνολογική ένταση και στην επερχόμενη κοινωνικο – πολιτική ένταση που μοιραία επέφερε πολέμους καθώς και τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
admin is | Topic: ιστορία και χρώματα, Κοινωνική ζωή και χρώματα, Ψυχολογία και χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “1900-1910 και χρωματα”