Συνεντευξη με τα χρωματα [μη’]: Λητώ
Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.
Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.
Συνέντευξη με τα χρώματα
[μηʹ]
Η γέννηση του φωτός
Λητώ
-Νομίζω πως επιτέλους ήλθε η σειρά μου να μιλήσω εγώ, η Λητώ, η μητέρα του Φωτός, του φωτός της νόησης, μάνα των διδύμων Απόλλωνα και Αρτέμιδος.
Άνθρωπε, όπως σου είπα και προηγουμένως, με γνωρίζεις σαν Λητώ, τη Τιτανίδα κόρη των Τιτάνων Κοίου και Φοίβης, ερωμένη του Δία από την Λυκία, όπου λατρευόμουν σαν μεγάλη θεότητα, ενώ ενίοτε ταυτιζόμουν με την νύχτα, το σκότος. Για ποια Νύχτα, για ποιο Σκότος μιλάμε;
Για να καταλάβεις ποιο Σκότος είμαι, κατ’ αρχάς πρόσεξε το όνομά μου. Ονομάζομαι ΛηΤώ – ΛηΘώ, είμαι η λήθη, το σκότος που επιφέρει η λήθη, η άγνοια λόγω στέρησης της Α-λήθειας.
Είμαι το σκότος της άγνοιας, της καλοπροαίρετης και αδογμάτιστης άγνοιας, η οποία γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει γιατί έχει υποστεί τον νόμο της λήθης και επομένως απέχει από την αλήθεια, την οποία όμως καρποφορεί μέσα της και πρέπει να την γεννήσει για να αναφανεί και πάλι σαν φως της γνώσης.
Είμαι το αγνό σκοτάδι και όχι το αλαζόν και προκατειλημμένο που νομίζει ότι γνωρίζει τα πάντα
Είμαι η Νύχτα που γνωρίζει ότι από αυτήν θα γεννηθεί πρώτα το ημίφως, η αυγή, το λυκόφως, η Άρτεμις – Σελήνη και στην συνέχεια –με την βοήθεια της πρωτοκόρης- το φως της γνώσης, ο Απόλλων.
Ω! Ναι! Η κόρη μου η Άρτεμις γεννιέται πριν τον Απόλλωνα και βοηθά με την σταδιακή αύξηση του φωτός, από το αμυδρό φως της Σελήνης, στο λυκόφως της Αυγής, ως την έλευση του πλήρους ηλιακού φωτός, του Απολλώνιου φωτός της γνώσης.
Λυκόφως < λύκη + φως, καλείται το αμυδρό φως πριν την αυγή και μετά την δύση του ηλίου. Η ρίζα ‘λυκ’, ρίζα και των λέξεων λευκός, λύχνος, είναι ομμόριζη του λατινικού lux από την οποία σχηματίζονται οι σχετικές με το φως λατινικές λέξεις luna και lumen.
Η ρίζα ‘Λυκ’, δεν χρησιμοποιείται για να περιγράψει μόνο κάτι φωτεινό, αλλά και την Γνώση.
Ο Λύκος, ζώο που διαθέτει άριστη όραση στο σκοτάδι, στην Αρχαία Ελλάδα υπήρξε σύμβολο μιας μυητικής διαδικασίας, αυτής του περάσματος από το σκοτάδι (της αμάθειας) στο φως (της γνώσης).
Ένας άλλος συσχετισμός του λύκου με το φως είναι το ανεξήγητο (;) – περίεργο ουρλιαχτό του κάτω από το φως της πανσελήνου, με το οποίο επικοινωνεί με άλλους του είδους του σε μακρινές αποστάσεις.
Μάλιστα, κατά κάποια εκδοχή του μύθου του κατακλυσμού του Δευκαλίωνα αρκετοί άνθρωποι σώθηκαν από τον πνιγμό ακολουθώντας τα ουρλιαχτά των λύκων που τους οδήγησαν σε ασφαλή σημεία.
Η σχέση μου με τους λύκους είναι ότι σύμφωνα με κάποιον μύθο ήρθα από την γη των Υπερβορείων, από εκεί όπου ο ήλιος λάμπει κατά την διάρκεια όλης της ημέρας, με την μορφή λύκαινας, αναζητώντας την «Χώρα των Λύκων», την Λυκία, όπου έγινε η «εν τω Δία Σύζευξη» μου (Δίας +Ζευς), γονιμοποιώντας μέσα μου τον Λύκειο Απόλλωνα, το Φως της Γνώσης και την δίδυμη αδελφή του, την Άρτεμη, την μετάβαση προς Αυτόν.
Όλα αυτά φανερώθηκαν, δηλαδή δηλώθηκαν στην Δήλο όπου γέννησα τα παιδιά μου με την συμπαράσταση των 6 θεαινών, της Διώνης, της Θέμιδος, της Ρέας, της Αμφιτρίτης, της Ίριδας και της Ειλειθυίας. Έξι αυτές συν μια εγώ η Λητώ, επτά, συν δυο τα παιδιά μου εννέα.
Εννέα, ο αριθμός της ολοκλήρωσης, οι εννέα αριθμοί της μονάδας, ο αριθμός που οδηγεί σε εν νέον, σε κάτι καινούργιο, όπως ένας κόσμος που βαίνει από το σκότος της Νύχτας στο φως της Ημέρας, στο ηλιακό φως της Γνώσης.
Εννιάπηχο ήταν και το χρυσό περιδέραιο που έδωσαν οι 4 θεές στην Ίριδα για να δελεάσει την Ειλειθυία ώστε νε έλθει να με ξεγεννήσει. Ένα περιδέραιο που αποτελείτο από εννέα χρυσούς κρίκους συνδεόμενους μεταξύ τους με χρυσή κλωστή.
Χρυσό και λευκό ήταν τα κυρίαρχα χρώματα κατά την γέννηση του Φωτός. Το ασημόλευκο της Άρτεμις – Σελήνης και το χρυσοκίτρινο του Απόλλωνα – Ήλιου.
Λευκό και χρυσό είναι τα δυο χρώματα που αναφέρονται στον Ομηρικό ύμνο προς Απόλλωνα:
[120] «Τότε λοιπόν, ω φωτοδότη Φοίβε, σ’ έλουσαν οι θεές με πεντακάθαρο νερό, σε ύφασμα λευκό σε σπαργάνωσαν και σε χρυσή φασκιά σε τύλιξαν.
Ούτε και θήλασε η μητέρα του τον χρυσότοξο Απόλλωνα, αλλά η Θέμις νέκταρ και αμβροσία θεόγευστη πρόσφερε με τα αθάνατά της χέρια….»
Μα βέβαια παιδί μου, πώς θα σε θήλαζα εγώ; Πώς θα έτρεφα με το γάλα μου κάτι ανώτερο από την ίδια του την μάνα; Γι’ αυτό την πρώτη σου τροφή στην τάισε η νομοθέτις Θέμις. Είναι αδιανόητο το Φως της Γνώσης να μην έχει γαλουχηθεί με την νομοτέλεια που διέπει την δημιουργία!
Άνθρωπε καταλαβαίνω. Θέλεις επεξηγήσεις και αναλύσεις σε όσα ειπώθηκαν, όμως δεν γίνεται. Έχουμε ήδη μακρηγορήσει αρκετά με την γέννηση του φωτός. Ας αφήσουμε την Ίριδα να ολοκληρώσει με την γενεαλογία της, ώστε να θίξουμε και άλλα θέματα που αφορούν στα χρώματα… και είναι πολλά ακόμα αυτά που έχεις να ακούσεις γύρω από τα χρώματα και τον κόσμο τους.
admin is | Topic: Ίρις και τα χρώματά της, Μύθοι και χρώματα, Συνέντευξη με τα χρώματα, φως | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Συνεντευξη με τα χρωματα [μη’]: Λητώ”