Ζωγραφικη και χρηση χρωματων: Duccio di Buoninsegna
Οι ζωγράφοι, η ζωγραφική και η χρήση των χρωμάτων
Duccio di Buoninsegna (1255-1319)
Η Παρθένος με το βρέφος και Αγίους
Σε προηγούμενη ανάρτηση υποσχεθήκαμε ότι θα δούμε πλέον αναλυτικότερα την χρήση των χρωμάτων από τους ζωγράφους σε κοντινότερες προς εμάς εποχές, όπως μας την παρουσιάζει το BBC στο άρθρο του Colour in paintings (το χρώμα στους πίνακες ζωγραφικής).
Πρόκειται για την ανάλυση της χρήσης των χρωμάτων (και την τεχνοτροπία) 20 γνωστών ζωγράφων από τον Μεσαίωνα έως σήμερα άρρηκτα δεμένους με το ζωγραφικό πνεύμα (και ρεύμα) της εποχής τους, ξεκινώντας από τους παλαιότερους χρονολογικά, φθάνοντας στους κάπως νεότερους. Για κάθε ζωγράφο και την τεχνική του θα αναφερόμαστε σε ένα γνωστό έργο του.
Ο πρώτος ζωγράφος που θα εξετάσουμε έζησε στον Μεσαίωνα, μια εποχή που άκμασε η θρησκευτική ζωγραφική και ως επί το πλείστον η ζωγραφική εικόνων. Πρόκειται για τον Ιταλό Duccio di Buoninsegna που γεννήθηκε μεταξύ του 1255 – 1260 στην Σιένα της Τοσκάνης, όπου και πέθανε το 1319.
Αν και δεν έχουμε αρκετές πληροφορίες για την ζωή του, είναι ο περισσότερο αναφερόμενος Ιταλός ζωγράφος της εποχής του.
Ο Ντούτσιο ήταν ο πιο ευνοούμενος και ριζοσπαστικός ζωγράφος της Σιένα, θεωρείται ο πατέρας της ζωγραφικής της Σιένα και μαζί με κάποιους άλλους ιδρυτής της δυτικής τεχνοτροπίας, δηλαδή του διαχωρισμού της δυτικής εικονογραφικής τέχνης από την ανατολική βυζαντινή.
Έσπασε τις αιχμηρές γραμμές της βυζαντινής τεχνοτροπίας στρογγυλεύοντάς τες, κάνοντάς τες έτσι πιο μαλακές.
Συνήθιζε να παίζει με το φως και τα σκούρα χρώματα, αποκαλύπτοντας στοιχεία του σώματος κάτω από τις βαριές πτυχώσεις των υφασμάτων.
Χέρια, πόδια και πρόσωπα έγιναν πιο στρογγυλεμένα, παίρνοντας έτσι ένα τρισδιάστατο ύφος.
Το έργο του στο οποίο θα αναφερθούμε είναι το μικρό τρίπτυχο Η Παρθένος (Madonna) με το βρέφος, με 4 Αγγέλους, τους Αγίους Αγνή και Δομένικο και 7 προφήτες, που βρίσκεται σήμερα στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου και είναι ζωγραφισμένο με αυγοτέμπερα και χρυσό πάνω σε ξύλο, όπως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη. Πρόκειται για εικόνισμα τέμπλου με πορτάκια που κλείνουν.
Υπήρχε συμφωνητικό για το τι ακριβώς έπρεπε να ζωγραφίσει ο καλλιτέχνης και τι υλικά έπρεπε να χρησιμοποιήσει. Ο μανδύας της παρθένου είναι ζωγραφισμένος με την καλύτερης ποιότητας μπλε ουλτραμαρίν βαφή.
Το μπλε ήταν το πιο αρμοστό χρώμα για την Παρθένο (το μπλε κατά την Παλαιά Διαθήκη ήταν το χρώμα του Θεού – Πατέρα, ενώ κατά την Καινή Διαθήκη το μπλε ήταν το χρώμα της Παναγίας) η οποία έπρεπε να ζωγραφίζεται με τα ακριβότερα υλικά.
Τα πρόσωπα δείχνουν πρασινισμένα γιατί η «πράσινη γη» που χρησιμοποιούσαν για χρωματικό υπόστρωμα με την πάροδο του χρόνου έγινε πιο ευδιάκριτη, ενώ οι επιστρώσεις των χρωμάτων του δέρματος που κάλυπταν το πράσινο έχουν φθαρεί ή έγιναν πιο διαφανείς.
Το εικόνισμα έχει βαφτεί με αυγοτέμπερα, δηλαδή με χρωστικές αναμεμιγμένες με κρόκο αυγού. Αυτό το μίγμα μας δίνει ισχυρή και μόνιμη επίστρωση χρώματος, αλλά επειδή στεγνώνει γρήγορα πρέπει να απλώνεται με μικρές πινελιές. Δεν είναι δυνατόν να απλώνεις αυγοτέμπερα σε παχιές στρώσεις ή σε άλλες περιοχές με υγρή (μη στεγνωμένη) βαφή, όπως γίνεται με τα λάδια (τα οποία δεν υπήρχαν πριν τον 15ο αιώνα).
Τα εικονίσματα των τέμπλων εκείνης της εποχής βαφόντουσαν με έντονα, φωτεινά χρώματα, που μπορούσαν να είναι ευδιάκριτα και να ξεχωρίζουν από το χρυσό φόντο.
Τα φωτεινά, δυνατά χρώματα ήταν αναγκαία για τα εικονίσματα και τα τέμπλα, ώστε να διακρίνονται ανάμεσα στον έντονο χρωματισμό της διακόσμησης των εκκλησιών, όπου συνήθως βλεπόντουσαν κάτω από τον φωτισμό κεριών.
admin is | Topic: Ζωγράφοι και ζωγραφική, Τέχνες και χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Ζωγραφικη και χρηση χρωματων: Duccio di Buoninsegna”