xromata.com

Οι μύκητες και οι χρωστικές τους

[2]

Εισαγωγή [1]

Από τους προϊστορικούς χρόνους, οι μύκητες έπαιξαν κρίσιμους ρόλους στις καθημερινές δραστηριότητες του ανθρώπου, όπως στο ψήσιμο, στην ζυθοποιία (κρασί και μπύρες) και την επεξεργασία γαλακτοκομικών προϊόντων.

Με την έλευση των νέων τεχνολογιών, ιδιαίτερα της βιοτεχνολογίας, τα τελευταία 60 χρόνια, η χρήση μυκήτων έχει αυξηθεί σημαντικά για την παραγωγή εμπορικά σημαντικών προϊόντων, όπως βρώσιμα μανιτάρια, ποτά, αλκοόλες, οργανικά οξέα, ένζυμα και χρωστικές.

Το ευρύ κοινό, όταν μιλάμε για χρωστικές σε ζωντανούς οργανισμούς, σκέφτεται συνήθως τα πολύχρωμα λουλούδια, τα έντομα και τα πουλιά.

Πράγματι, οι χρωστικές σε αυτές τις ομάδες οργανισμών αποτελούν αντικείμενο περιέργειας για ανθρώπους από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα, συμπεριλαμβανομένων ζωγράφων, φωτογράφων, συγγραφέων, κηπουρών και βιολόγων.

Οι βιολογικοί ρόλοι πολλών από αυτές τις χρωστικές έχουν μελετηθεί εκτενώς. Αντίθετα, εκτός κι αν βρισκόμαστε στο δάσος και βλέπουμε πολύχρωμα μανιτάρια, συχνά δεν συνδέουμε τις χρωστικές ουσίες με μύκητες, με εξαίρεση πιθανώς τις «μαύρες» μούχλες σε χαλασμένα τρόφιμα.

Ωστόσο, οι μύκητες είναι παραγωγοί μιας μυριάδας χρωστικών διαφορετικών χημικών δομών και μιας ποικιλίας χρωμάτων.

Μετά την ανακάλυψη της πενικιλίνης στη δεκαετία του 1930, οι μύκητες έχουν γίνει μια πολύ σημαντική πηγή φαρμακευτικών προϊόντων που δημιουργούν φάρμακα που σώζουν ζωές, συμπεριλαμβανομένων αντιβιοτικών, αντικαρκινικών φαρμάκων και παραγόντων μείωσης της χοληστερόλης.

Εκτός από τα οφέλη που παρέχουν οι μύκητες, ορισμένοι μύκητες μπορούν επίσης να προκαλέσουν σημαντικές ασθένειες σε διάφορες καλλιέργειες, ζώα, ζώα συντροφιάς και ανθρώπους.

Τα συσσωρευμένα στοιχεία έχουν αποκαλύψει ότι η συχνότητα των ανθρώπινων μυκητιασικών ασθενειών αυξάνεται ραγδαία από τη δεκαετία του 1980 και σχετίζεται με υπερβολική νοσηρότητα και θνησιμότητα.

Μεταξύ των 625 ειδών μυκήτων που είναι γνωστό ότι είναι παθογόνα για τον άνθρωπο, όπως τα γένη Aspergillus, Candida, Cryptococcus και Trichophyton, προκαλούν ασθένειες σε πάνω από 300 εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.

Αυτές οι ασθένειες μπορεί να είναι επιφανειακές, υποδόριες ή συστηματικές. Ορισμένες είναι οξείες λοιμώξεις, αλλά άλλες μπορεί να είναι μακροχρόνιες λοιμώξεις (π.χ. πόδι του αθλητή).

Κατά συνέπεια, οι λεπτομερείς βιολογικές διεργασίες για τη δημιουργία χρήσιμων προϊόντων από ωφέλιμους μύκητες και για τη λοιμογόνο δράση σε παθογόνους μύκητες είναι πολύ ενεργοί τομείς έρευνας.

(συνεχίζεται)

Φωτισμοί Νέον

Τί είναι τα φώτα νέον; Ένα μικρό άρθρο για τους φωτισμούς νέον, όπως αναγράφεται στον ιστότοπο ‘ThoughtCo.’

Τα φώτα νέον είναι πολύχρωμα, φωτεινά και αξιόπιστα, επομένως τα βλέπουμε να χρησιμοποιούνται σε διαφημιστικές πινακίδες, οθόνες, ακόμη και σε λωρίδες προσγείωσης αεροδρομίου.

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πώς λειτουργούν και πώς παράγονται διαφορετικά χρώματα φωτός;

Βασικά στοιχεία για τα φώτα νέον:

Ένα φως νέον περιέχει μια μικρή ποσότητα αερίου νέον υπό χαμηλή πίεση.

Ο ηλεκτρισμός παρέχει ενέργεια για να απομακρύνει τα ηλεκτρόνια από τα άτομα νέον, ιονίζοντάς τα.

Τα ιόντα έλκονται στους ακροδέκτες του λαμπτήρα, ολοκληρώνοντας το ηλεκτρικό κύκλωμα.

Το φως παράγεται όταν τα άτομα νέον αποκτούν αρκετή ενέργεια για να διεγερθούν. Όταν ένα άτομο επιστρέφει σε κατάσταση χαμηλότερης ενέργειας, απελευθερώνει ένα φωτόνιο (φως).

Πώς λειτουργεί ένα φως νέον:

Τα πραγματικά φώτα νέον αποτελούνται από έναν γυάλινο σωλήνα γεμάτο με μικρή ποσότητα (χαμηλής πίεσης) αερίου νέον.

Το νέον χρησιμοποιείται επειδή είναι ένα από τα ευγενή αέρια.

Ένα χαρακτηριστικό αυτών των στοιχείων είναι ότι κάθε άτομο έχει μια στοιβάδα ηλεκτρονίων, έτσι τα άτομα δεν αντιδρούν με άλλα άτομα και χρειάζεται πολλή ενέργεια για να αφαιρεθεί ένα ηλεκτρόνιο.

Υπάρχει ένα ηλεκτρόδιο σε κάθε άκρο του σωλήνα.

Ένα φως νέον στην πραγματικότητα λειτουργεί χρησιμοποιώντας είτε εναλλασσόμενο ρεύμα είτε συνεχές ρεύμα, αλλά εάν χρησιμοποιείται ρεύμα συνεχούς ρεύματος, η λάμψη φαίνεται μόνο γύρω από ένα ηλεκτρόδιο.

Το εναλλασσόμενο ρεύμα χρησιμοποιείται για τα περισσότερα φώτα νέον που βλέπουμε.

Όταν εφαρμόζεται ηλεκτρική τάση στους ακροδέκτες (περίπου 15.000 βολτ), παρέχεται αρκετή ενέργεια για να αφαιρεθεί ένα εξωτερικό ηλεκτρόνιο από τα άτομα νέον.

Εάν δεν υπάρχει αρκετή τάση, δεν θα υπάρχει αρκετή κινητική ενέργεια για να διαφύγουν τα ηλεκτρόνια από τα άτομά τους και τίποτα δεν θα συμβεί.

Τα θετικά φορτισμένα άτομα νέον (κατιόντα) έλκονται στο αρνητικό τερματικό, ενώ τα ελεύθερα ηλεκτρόνια έλκονται στο θετικό τερματικό.

Αυτά τα φορτισμένα σωματίδια, που ονομάζονται πλάσμα, συμπληρώνουν το ηλεκτρικό κύκλωμα του λαμπτήρα.

Από πού λοιπόν προέρχεται το φως;

Τα άτομα στον σωλήνα κινούνται, χτυπώντας το ένα το άλλο.

Μεταφέρουν ενέργεια το ένα στον άλλο και παράγεται πολλή θερμότητα, ενώ ορισμένα ηλεκτρόνια διαφεύγουν από τα άτομά τους, άλλα αποκτούν αρκετή ενέργεια για να «διεγερθούν». Αυτό σημαίνει ότι έχουν υψηλότερη ενεργειακή κατάσταση.

Το ηλεκτρόνιο μπορεί να επιστρέψει στην αρχική του ενέργεια (βασική κατάσταση) απελευθερώνοντας αυτή την ενέργεια ως φωτόνιο (φως).

Το χρώμα του φωτός που παράγεται εξαρτάται από το πόσο μακριά είναι η διεγερμένη ενέργεια από την αρχική ενέργεια που είναι ένα καθορισμένο διάστημα. Έτσι, κάθε διεγερμένο ηλεκτρόνιο ενός ατόμου απελευθερώνει ένα χαρακτηριστικό μήκος κύματος φωτονίου.

Με άλλα λόγια, κάθε διεγερμένο ευγενές αέριο απελευθερώνει ένα χαρακτηριστικό χρώμα φωτός.

Για το αέριο νέον, αυτό είναι ένα κοκκινωπό-πορτοκαλί φως.

Χρώματα πολύτιμων λίθων από ελαττώματα

[Β]

Χρώματα πολύτιμων λίθων που προκύπτουν

από χρωματικά κέντρα

Χρώματα αμέθυστου, τοπάζ και καπνιστού χαλαζία

(Ας δούμε τί αναφέρεται γι’ αυτά στην σειρά:

Causes of Color)

Τί είναι το κέντρο χρώματος;

Ένα χρωματικό κέντρο είναι ένα ελάττωμα σε μια κρυσταλλική δομή.

Αυτά τα ελαττώματα γενικά εισάγονται από ακραία ηλεκτρόνια που διεγείρουν και απελευθερώνουν ηλεκτρόνια ή από βομβαρδισμό με φυσική ή ανθρωπογενή ακτινοβολία.

Τα χρωματικά κέντρα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

τα χρωματικά κέντρα ηλεκτρονίων και τα χρωματικά κέντρα οπών.

Και στις δύο περιπτώσεις, το χρωματικό κέντρο είναι σε θέση να απορροφήσει μόνο συγκεκριμένες ενέργειες που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα μήκη κύματος προσπίπτοντος φωτός και το χρώμα που βλέπουμε είναι το συμπληρωματικό χρώμα αυτού ή εκείνων που απορροφώνται.

Άλλα χρωματικά κέντρα είναι ασταθή και ξεθωριάζουν όταν εκτίθενται στο φως, ενώ άλλα ξεθωριάζουν ακόμη και στο σκοτάδι.

Ο φθορίτης είναι κατασκευασμένος με εναλλασσόμενα ιόντα ασβεστίου (Ca2+) και ιόντα φθορίου (F-).

Κάθε θετικό ιόν ασβεστίου περιβάλλεται από αρνητικά ιόντα φθορίου και αντίστροφα.

Η ηλεκτρική έλξη μεταξύ των θετικών και αρνητικών φορτίων δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς στον κρύσταλλο.

Στην καθαρή του μορφή, ο φθορίτης είναι διαφανής, αλλά το χαρακτηριστικό μωβ του φθορίτη προκαλείται από ένα ελάττωμα στον κρύσταλλο που είναι γνωστό ως κέντρο χρώματος.

Ο φθορίτης εμφανίζεται σε μεγάλη ποικιλία χρωμάτων και είναι επίσης φθορίζων.

Όταν ο φθορίτης βομβαρδίζεται από ακτινοβολία υψηλής ενέργειας (κοσμικές ακτίνες από το διάστημα ή ακτίνες γάμμα από μια ραδιενεργή πηγή), ένα ιόν φθορίου μπορεί να εκτοξευθεί από τον κρύσταλλο, δημιουργώντας μια κενή θέση.

Στιγμιαία, ο κρύσταλλος δεν είναι πλέον ηλεκτρικά ουδέτερος: του λείπει ένα αρνητικό φορτίο.

Για να ανακτήσει τη σταθερότητα, αρπάζει ένα διαθέσιμο ηλεκτρόνιο κοντά στον κρύσταλλο και το κολλάει στο κενό.

Με το ηλεκτρόνιο να αντικαθιστά το εκτοξευόμενο ιόν φθορίου, υπάρχουν τώρα ίσοι αριθμοί θετικών και αρνητικών φορτίων στον κρύσταλλο και το ηλεκτρόνιο συγκρατείται σταθερά στη θέση του από τα θετικά φορτισμένα ιόντα ασβεστίου που το περιβάλλουν.

Ένα ηλεκτρόνιο έχει αντικαταστήσει το αρχικό ιόν φθορίου.

Το παγιδευμένο ηλεκτρόνιο είναι υπεύθυνο για το μωβ χρώμα του φθορίτη και είναι γνωστό ως «κέντρο χρώματος».

Ένα χρωματικό κέντρο παράγει το χρώμα με τον ίδιο τρόπο που το παράγει η ακαθαρσία στον ρουμπινί κρύσταλλο.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρλιε΄]

Το Μπλε στην πολιτική και αλλού

[ιε΄]

-Συνεχίζω, εγώ το μπλε χρώμα, με την τοποθέτηση μου στην πολιτική σκηνή.

Δεν εμφανίστηκα από παλιά στα πολιτικά δρώμενα, αλλά κάπου στον Μεσαίωνα.

Βέβαια χρησιμοποιήθηκα από τους ρωμαϊκούς χρόνους, όπως σου έχω ήδη αναφέρει, όχι όμως σε καθαρή σχέση με την πολιτική.

Όπως σου έχω πει Άνθρωπε, για τους Ρωμαίους το μπλε ήταν το χρώμα του πένθους, όπως και το χρώμα των βαρβάρων.

Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Κέλτες και οι Γερμανοί έβαφαν το πρόσωπό τους μπλε για να φοβίσουν τους εχθρούς τους και έβαφαν τα μαλλιά τους μπλε όταν γερνούσαν.

Οι Πίκτες (Σκώτοι), που προσπάθησαν να σταματήσουν την επέλαση του Ιούλιου Καίσαρα στη Βρετανία το 58 π.Χ., έβαφαν κι’ αυτοί τα πρόσωπά τους με μπλε χρώματα.

Εμφανίστηκα δραστικά, και πολύ δυναμικά θα έλεγα, στην πολιτική σκηνή κατά τον Μεσαίωνα, στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αφού ήμουν ο ένας από τους δυο πρωταγωνιστές στην περίφημη αιματηρή διαμάχη της Στάσης του Νίκα, ως το χρώμα των Βένετων, των αρματοδρόμων που φορούσαν μπλε στολές, με αντίπαλους τους Πράσινους.

Αυτά σου τα διηγήθηκε Άνθρωπε το πράσινο χρώμα όταν είχε πάρει την σκυτάλη της συνέντευξης, αλλά επειδή ίσως τα έχεις ξεχάσει, θα σου θυμίσω λίγα κύρια στοιχεία από όσα σου είπε το πράσινο χρώμα.

Οι αρματοδρομίες από τα Ρωμαϊκά χρόνια ήταν μια δημοφιλής ενασχόληση για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα.

Αυτές, καθώς και η υποκουλτούρα που συστρεφόταν γύρω τους, όπως οι οπαδικές οργανώσεις, είχαν μεταφερθεί από την Ρώμη και επιβιώσει στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία δηλ. στο Βυζάντιο.

Υπήρχαν τέσσερεις κύριοι σύνδεσμοι φιλάθλων, καθορισμένοι ανάλογα με το χρώμα της στολής της αγαπημένης τους αγωνιστικής ομάδας.

Αυτοί ήταν οι Βένετοι (Γαλάζιοι), οι Ρούσσοι (Κόκκινοι), οι Πράσινοι και οι Λευκοί. Σταδιακά η περισσότερη επιρροή και πολιτική δύναμη είχε συγκεντρωθεί στους Βένετους και τους Πράσινους.

Οι Βένετοι θεωρούνταν περισσότερο "συμβιβασμένοι" με το κατεστημένο και συνδεδεμένοι με την αριστοκρατία, ενώ οι Πράσινοι ήταν αντιδραστικότεροι και συνδεδεμένοι με τα πιο λαϊκά στρώματα, ο τότε αυτοκράτορας δε, ο Ιουστινιανός ήταν υποστηρικτής των Βένετων.

Το 531, ένας Βένετος και ένας Πράσινος συλλαμβάνονται με την κατηγορία της δολοφονίας και καταδικάζονται σε θάνατο.

Ο Ιουστινιανός μετατρέπει τη θανατική ποινή σε φυλάκιση, όμως οι Πράσινοι και οι Βένετοι δεν ικανοποιούνται και ζητούν την πλήρη απαλλαγή των κατηγορουμένων.

Ο αυτοκράτορας τους αγνόησε.

Τον Ιανουάριο του 532 οι οπαδοί τελικά ξεσηκώθηκαν και προκάλεσαν μεγάλες ταραχές.

Η ιαχή «Νίκα» το σύνθημα που φώναζαν στον Ιππόδρομο για να εμψυχώσουν τους αρματοδρόμους, δονούσε την ατμόσφαιρα.

Το πλήθος των εξεγερμένων όλο και μεγάλωνε, καθώς ο λαός δυσφορούσε για τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις του αυτοκράτορα και την κρατική αυθαιρεσία.

Ο όχλος πολιόρκησε το παλάτι και ταυτόχρονα πυρπολούσε κτίρια και προκαλούσε καταστροφές.

Εντέλει οι εξεγερθέντες εγκλωβίστηκαν στον Ιππόδρομο όπου και σφαγιάστηκαν.

Η καταστολή της Στάσης του Νίκα άφησε πίσω της 30.000 νεκρούς και περιόρισε οριστικά τη δύναμη των οπαδικών οργανώσεων.

Από τον Μεσαίωνα το μπλε σαν λέξη χρησιμοποιήθηκε πολιτικά στην Αγγλία τον 17ο αιώνα ως απαξιωτική αναφορά στους άκαμπτους ηθικούς κώδικες και σε αυτούς που τους τηρούσαν, ιδιαίτερα στην ‘μπλε κάλτσα’, μια αναφορά στους υποστηρικτές του Όλιβερ Κρόμγουελ στο κοινοβούλιο του 1653.

Στα μέσα του 18ου αιώνα, το μπλε ήταν το χρώμα του κόμματος των Τόρις, του κόμματος της αντιπολίτευσης στην Αγγλία, τη Σκωτία και την Ιρλανδία, που υποστήριζε τον Βρετανό μονάρχη και την εξουσία της γαιοκτήμονος αριστοκρατίας, ενώ οι κυβερνώντες Γουίγκ είχαν για χρώμα τους το πορτοκαλί.

Το μπλε παραμένει έκτοτε το χρώμα του Συντηρητικού Κόμματος του Ηνωμένου Βασιλείου έως σήμερα και έχει εξαπλωθεί σαν το χρώμα των συντηρητικών κομμάτων σχεδόν διεθνώς.

Την εποχή της Αμερικανικής Επανάστασης, οι Τόρις ήταν στην εξουσία και το μπλε και το μπέζ είχαν γίνει τα χρώματα των αντιπολιτευόμενων Whigs.

Έγιναν επίσης τα χρώματα των Αμερικανών πατριωτών στην Αμερικανική Επανάσταση, που είχαν έντονες συμπάθειες στους Whig, και των στολών του Continental Army με επικεφαλής τον George Washington.

Κατά τη Γαλλική Επανάσταση και την εξέγερση στη Βαντέ που ακολούθησε, το μπλε ήταν το χρώμα που φορούσαν οι στρατιώτες της επαναστατικής κυβέρνησης, ενώ οι βασιλόφρονες φορούσαν λευκό.

Τα μπλε πουκάμισα, όταν χρησιμοποιούνται από μόνα τους, μπορούν να αναφέρονται σε πολλές οργανώσεις, κυρίως φασιστικές οργανώσεις των δεκαετιών του 1920 και του 1930.

Οι blueshirtsα (μπλε πουκάμισα) ήταν μέλη μιας ακροδεξιάς παραστρατιωτικής οργάνωσης που δρούσε στην Ιρλανδία τη δεκαετία του 1930.

Το μπλε συνδέεται με πολλά κεντροδεξιά φιλελεύθερα πολιτικά κόμματα στην Ευρώπη.

Το μπλε είναι το χρώμα του Συντηρητικού Κόμματος στη Βρετανία, του Συντηρητικού Κόμματος του Καναδά, του Συντηρητικού Κόμματος στη Νορβηγία, του συντηρητικού Κόμματος Εθνικού Συνασπισμού στη Φινλανδία και του Συντηρητικού Κόμματος των Μετριοπαθών στη Σουηδία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιείται ο όρος «μπλε πολιτείες» για εκείνες τις πολιτείες που παραδοσιακά ψηφίζουν το Δημοκρατικό Κόμμα στις προεδρικές εκλογές και «κόκκινες πολιτείες» για εκείνες που ψηφίζουν για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Στην καναδική επαρχία του Κεμπέκ, οι Μπλε είναι εκείνοι που υποστηρίζουν την κυριαρχία του Κεμπέκ, σε αντίθεση με τους φεντεραλιστές. Είναι το χρώμα του Parti québécois και του Φιλελεύθερου Κόμματος του Κεμπέκ.

Στη Βραζιλία, τα μπλε κράτη είναι εκείνα στα οποία το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα έχει την πλειοψηφία, σε αντίθεση με το Εργατικό Κόμμα, που συνήθως αντιπροσωπεύεται από κόκκινο.

Ο μπλε νόμος ήταν ένας τύπος νόμου, που απαντάται συνήθως στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά, που αποσκοπούσε στην επιβολή θρησκευτικών προτύπων, ιδιαίτερα της τήρησης της Κυριακής ως ημέρας λατρείας ή ανάπαυσης και περιορισμού στις αγορές της Κυριακής.

Το Μπλε Σπίτι είναι η κατοικία του Προέδρου της Νότιας Κορέας.

Τώρα, κάτι άρρηκτα δεμένο με την πολιτική και την εξουσία, είναι οι στρατιωτικές στολές, αλλά και οι στολές των οργάνων της τάξης.

Σε αυτές τις στολές συναντάμε αρκετό ‘μπλε’, εξ άλλου ο όρος ‘Navy Blue’ για ένα πολύ σκούρο μπλε προέρχεται από το χρώμα των στολών των αξιωματικών του αγγλικού ναυτικού.

Στην πιο σύγχρονη ιστορία αποκτήσαμε και τον όρο ΡΑΦ (Royal Air Force) για ένα μουντό, γκριζαρισμένο βαθύ θαλασσί, που ήταν το χρώμα των στολών των αεροπόρων της Βρετανικής πολεμικής αεροπορίας κατά τον Β΄ πόλεμο. Τώρα αυτό το χρώμα επικρατεί στις περισσότερες πολεμικές αεροπορίες διεθνώς.

Η ιστορία του μπλε σαν χρώματος στρατιωτικών στολών ξεκινάει αρκετά παλαιότερα, από τον 17ο αιώνα όταν ο Πρίγκιπας-εκλέκτορας του Βρανδεμβούργου, Φρειδερίκος Γουλιέλμος Α' της Πρωσίας, επέλεξε το μπλε της Πρωσίας ως το νέο χρώμα των πρωσικών στρατιωτικών στολών, επειδή ήταν φτιαγμένο από Woad, μια τοπική καλλιέργεια, αντί του Indigo, που παραγόταν από τις αποικίες του αντιπάλου του Βρανδεμβούργου, την Αγγλία.

Το φορούσε ο γερμανικός στρατός μέχρι τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, με εξαίρεση τους στρατιώτες της Βαυαρίας, που φορούσαν μπλε του ουρανού.

Το 1748, το Αγγλικό Βασιλικό Ναυτικό υιοθέτησε μια σκούρα απόχρωση του μπλε για τη στολή των αξιωματικών του.

Ήταν αρχικά γνωστό ως marine blue (θαλάσσιο μπλε), τώρα γνωστό ως ναυτικό μπλε (Navy Blue), όπως είπαμε μόλις προ ολίγου.

Η πολιτοφυλακή που οργάνωσε ο Τζορτζ Ουάσιγκτον επέλεξε το μπλε και το μπουφ (μια μπεζ απόχρωση), τα χρώματα του Βρετανικού Κόμματος των Γουίγκ.

Το μπλε συνέχισε να είναι το χρώμα της στολής του Αμερικανικού Στρατού μέχρι το 1902, και εξακολουθεί να είναι το χρώμα της επίσημης στολής.

Τον 19ο αιώνα, η αστυνομία στο Ηνωμένο Βασίλειο, συμπεριλαμβανομένης της Μητροπολιτικής Αστυνομίας και της Αστυνομίας της πόλης του Λονδίνου, υιοθέτησε επίσης μια σκούρα μπλε στολή.

Παρόμοια χρώματα υιοθετήθηκαν για την αστυνομία στην Γαλλία και την Αυστρία.

Την ίδια περίπου εποχή υιοθετήθηκε το μπλε και για τις στολές των αξιωματικών του αστυνομικού τμήματος της Νέας Υόρκης.

Χρώματα πολύτιμων λίθων από ελαττώματα

Χρώματα πολύτιμων λίθων που προκύπτουν

από χρωματικά κέντρα

Χρώματα αμέθυστου, τοπάζ

και καπνιστού χαλαζία

(Ας δούμε τί αναφέρεται γι’ αυτά στην σειρά:

Causes of Color)

Ο χαλαζίας μπορεί να είναι το δεύτερο πιο κοινό ορυκτό στον φλοιό του πλανήτη μας, αλλά όλοι, από τους αρχαίους Αιγύπτιους και τους Αβορίγινες της Αυστραλίας μέχρι τους σύγχρονους επαγγελματίες της Νέας Εποχής πιστεύουν ότι αυτός ο κρύσταλλος έχει μυστικιστικές ή θεραπευτικές ιδιότητες.

Ενώ κατέχουν εξέχουσα θέση στη μεταφυσική, ορισμένες ποικιλίες χαλαζία – όπως ο καπνιστός χαλαζίας και ο αμέθυστος – αντλούν στην πραγματικότητα τα όμορφα χρώματά τους από ελαττώματα στις κρυσταλλικές δομές τους.

Πολλοί φυσικοί πολύτιμοι λίθοι έχουν χρώματα που προκαλούνται από φαινόμενα πεδίου προσδέματος

(βλέπε σμαράγδια) https://xromata.com/?p=14069

ή μεταφορά φορτίου

(βλέπε ζαφείρια) https://xromata.com/?p=14086

εντός της κρυσταλλικής δομής τους.

Ελαττώματα γνωστά ως χρωματικά κέντρα εντός της κρυσταλλικής δομής μπορεί να αλλοιώσουν το φυσικό τους χρώμα.

Τα ελαττώματα μπορεί να προκληθούν με θέρμανση ή με ακτινοβολία.

Αυτό μπορεί να συμβεί φυσικά. Για παράδειγμα, ορισμένοι κρύσταλλοι αλλάζουν χρώμα μετά από παρατεταμένη έκθεση στις υπεριώδεις ακτίνες UV που υπάρχουν στο ηλιακό φως.

Στη βιομηχανία κοσμημάτων, αυτό το αποτέλεσμα έχει αξιοποιηθεί για την παραγωγή έντονων χρωμάτων πολύτιμων λίθων, όμως τα φυσικά χρωματιστά πετράδια εκτιμώνται περισσότερο από αυτά που έχουν υποστεί επεξεργασία.

Για παράδειγμα, πάρτε ένα γυάλινο μπουκάλι ενός αιώνα και εκθέστε το στην έρημο στην υπεριώδη ακτινοβολία που υπάρχει στο δυνατό ηλιακό φως.

Επιστρέψτε μετά από δέκα χρόνια και το μπουκάλι θα έχει αποκτήσει ένα ελκυστικό μωβ χρώμα.

Ζεσταίνουμε το μπουκάλι σε φούρνο και το χρώμα του εξαφανίζεται.

Στη συνέχεια, εκθέστε το μπουκάλι σε μια έντονη πηγή ενεργειακής ακτινοβολίας και μέσα σε λίγα λεπτά εμφανίζεται ένα ακόμα πιο βαθύ μωβ χρώμα.

Το "Desert amethyst glass" αποκτά το χρώμα του από ένα χρωματικό κέντρο, όπως και τα χρώματα των φυσικών πολύτιμων λίθων αμέθυστου, καπνιστού χαλαζία και μπλε και πορτοκαλί τοπαζ.

Πολλά άλλα υλικά, φυσικά και τεχνητά, μπορούν να ακτινοβοληθούν για την παραγωγή χρωματικών κέντρων, συμπεριλαμβανομένων των ακτινοβολημένων μπλε, κίτρινων και πράσινων διαμαντιών.

Μερικά από αυτά τα χρώματα, όπως αυτά που αναφέρθηκαν, είναι απόλυτα σταθερά, χάνουν το χρώμα τους μόνο όταν θερμαίνονται.

Ξυλομπογιές [Α]

(από την Wikipedia)

Μια ξυλομπογιά είναι ένα χρωματιστό μολύβι και είναι ένα μέσο ζωγραφικής τέχνης κατασκευασμένο από έναν στενό χρωματιστό πυρήνα εγκιβωτισμένο σε ξύλινη κυλινδρική θήκη.

Σε αντίθεση με τα μολύβια γραφίτη και άνθρακα, οι πυρήνες των χρωματιστών μολυβιών έχουν βάση το κερί ή το λάδι και περιέχουν ποικίλες αναλογίες χρωστικών, πρόσθετων και συνδετικών παραγόντων.

Κατασκευάζονται επίσης υδατοδιαλυτά (ακουαρέλα) μολύβια και παστέλ μολύβια καθώς και έγχρωμοι πυρήνες για μηχανικά μολύβια.

Τα χρωματιστά μολύβια κατασκευάζονται σε ένα ευρύ φάσμα τιμών, ποιότητας και χρηστικότητας, για χρήση σχολική έως επαγγελματική.

Η συγκέντρωση χρωστικών στον πυρήνα, η ανθεκτικότητα των χρωστικών στο φως, η ανθεκτικότητα του χρωματιστού μολυβιού και η απαλότητα του πυρήνα είναι ορισμένοι καθοριστικοί παράγοντες της ποιότητας μιας μάρκας και κατά συνέπεια, της τιμής της στην αγορά.

Δεν υπάρχει γενική διαφορά ποιότητας μεταξύ των χρωματιστών μολυβιών με βάση το κερί/λάδι και τα υδατοδιαλυτά χρωματιστά μολύβια, αν και ορισμένοι κατασκευαστές αξιολογούν τα υδατοδιαλυτά μολύβια τους ως λιγότερο φωτεινά από τα παρόμοια μολύβια με βάση το κερί/έλαιο.

Στις ΗΠΑ, η αυξανόμενη δημοτικότητα των χρωματιστών μολυβιών ως μέσο τέχνης πυροδότησε τη δημιουργία του Colored Pencil Society of America (CPSA). που ιδρύθηκε το 1990 ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός αφιερωμένος σε καλλιτέχνες άνω των 18 ετών που εργάζονται με χρωματιστό μολύβι.

Το CPSA όχι μόνο προωθεί την τέχνη των έγχρωμων μολυβιών ως καλές τέχνες, αλλά επίσης προσπαθεί να θέσει πρότυπα φωτοαντοχής για τους κατασκευαστές χρωματιστών μολυβιών.

Άλλες χώρες όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, ο Καναδάς, η Αυστραλία και το Μεξικό – μεταξύ πολλών άλλων – έχουν δημιουργήσει τους δικούς τους οργανισμούς και συλλόγους για καλλιτέχνες με έγχρωμα μολύβια.

Τα χρωματιστά μολύβια συνήθως αποθηκεύονται σε μολυβοθήκες για να αποφευχθούν ζημιές.

[Από την σειρά της ‘Britannica’ για τις βιο-χρωστικές]

Ο Χρωματισμός στην βιολογία

[ΚΣΤ]

Οπτικές λειτουργίες:

διαφημιστικός χρωματισμός

Ενώ η απόκρυψη χρωματισμού μειώνει τις οπτικές πληροφορίες, ο διαφημιστικός χρωματισμός παρέχει εύκολα αντιληπτές πληροφορίες σχετικά με τη θέση, την ταυτότητα και την κίνηση ενός οργανισμού.

Έλξη

Οι πιο κοινά αναγνωρισμένες μορφές ελκτικής διαφήμισης εμφανίζονται ως ενδοειδική επικοινωνία.

Το πιο σημαντικό σε τέτοιες αλληλεπιδράσεις είναι ο οργανισμός ή ο αποστολέας σήματος και ο αποδέκτης του σήματος.

Σημαντικός είναι επίσης ο φωτισμός και η σχέση μεταξύ του οργανισμού και του υποβάθρου του.

Π.χ. το αρσενικό πουλί φρεγάτας (φρεγατοπουλάκι).

Το αρσενικό πουλί φρεγάτας (Fregata minor) έχει ένα κόκκινο έμπλαστρο στο λαιμό που φουσκώνει για να προσελκύσει τα θηλυκά.

Αναπαραγωγικά σήματα

Οι χρωματισμοί ερωτοτροπίας λειτουργούν για να προσελκύουν και να διεγείρουν έναν σύντροφο και βοηθούν στην αναπαραγωγή των ειδών.

Αν και σε καμία περίπτωση δεν είναι καθολικό, είναι σύνηθες, τουλάχιστον μεταξύ των σπονδυλωτών, να διαπιστώνεται ότι το αρσενικό του είδους έχει τα πιο φωτεινά χρώματα ερωτοτροπίας.

Τα έντονα χρώματα συνήθως συνοδεύονται από κινήσεις και στάσεις που ενισχύουν περαιτέρω τον χρωματισμό.

Σε ορισμένα είδη, ένας αριθμός αρσενικών σχηματίζει μια κοινή ομάδα εμφάνισης σε ενεργό ανταγωνισμό προς τα θηλυκά.

Παραδείγματα μεταξύ των πτηνών περιλαμβάνουν μανάκινες (Pipridae), πετεινούς του βράχου (Rupicola) και μερικούς πετεινούς (Tetraonidae).

Παρόμοιες εμφανίσεις παρουσιάζονται σε ορισμένα γιγάντια είδη φρουτόμυγας (Drosophila) που βρίσκονται στα βουνά της Χαβάης.

Οι αρσενικές μύγες κρατούν τεντωμένα τα διαφορετικά στολισμένα φτερά τους και εκτελούν μια σειρά οπτικών επιδείξεων προς τα θηλυκά.

Για να είναι όσο το δυνατόν πιο αποτελεσματικός, ο χρωματισμός ερωτοτροπίας θα πρέπει είτε να εμφανίζεται μόνο από σεξουαλικά ώριμα άτομα, είτε να είναι μοναδικός στα άτομα που φλερτάρουν.

Σε πολλά πουλιά αυτό επιτυγχάνεται με την εξάπλωση χρωματιστών φτερών που κατά τα άλλα είναι σε μεγάλο βαθμό κρυμμένα.

Σε άλλα, ωστόσο, ο χρωματισμός εξυπηρετεί πολλαπλές λειτουργίες ή είναι παρών καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, και τα άτομα που φλερτάρουν καθίστανται μοναδικά από άλλα σήματα, ίσως οπτικής ή ακουστικής φύσης.

Πολλά ψάρια παρουσιάζουν δραματικές αλλαγές στο χρώμα κατά τη διάρκεια της ερωτοτροπίας.

Σε ορισμένα είδη αυτές οι αλλαγές είναι μακροπρόθεσμες, ορμονικά μεσολαβούμενες αλλοιώσεις του χρωματισμού και συχνά περιλαμβάνουν πολλαπλασιασμό των καροτενοειδών (κόκκινων και κίτρινων) χρωστικών.

Άλλες αλλαγές χρωματισμού στα ψάρια που φλερτάρουν είναι οι βραχυπρόθεσμες αλλοιώσεις που περιλαμβάνουν μελανοφόρα, που προκαλούν γρήγορες αλλαγές χρώματος.

Καθώς ένα θηλυκό πλησιάζει το αρσενικό, η σεξουαλική του διέγερση μπορεί να μετρηθεί από το βαθμό αλλαγής του χρωματισμού.

Η φωταύγεια εμπλέκεται σε σήματα ερωτοτροπίας σε μια ποικιλία ζώων. για παράδειγμα, διαφορετικά είδη της κοινής πυγολαμπίδας (Lampyridae) εμφανίζουν μοναδικούς κωδικούς που αναβοσβήνουν.

Η «Συνέντευξη με τα χρώματα» είναι μια προσπάθεια τακτοποίησης των όσων έχουν ειπωθεί (και θα ειπωθούν) για τα χρώματα, σε μια σειρά, ας πούμε, εύπεπτης διδακτικής ύλης, για όλους όσοι θέλετε να «μάθετε» τα χρώματα και τον κόσμο τους.

Η σειρά έχει την μορφή μιας υποτιθέμενης, διδακτικής, συνέντευξης των χρωμάτων προς τον άνθρωπο.

Συνέντευξη με τα χρώματα

[ρλιδ΄]

Η θερμοκρασία του Μπλε

[ιδ΄]

-Μόλις προ ολίγου σου μίλησα Άνθρωπε για το μπλε χρώμα σε φωτεινές πηγές, στα λέιζερ, τα LED, τα νέον κλπ.

Μια άλλη φωτεινή πηγή στο σύμπαν είναι και οι αστέρες, και ναι! υπάρχουν και μπλε αστέρια, ακριβέστερα λευκοκύανα.

Όπως είναι εμπειρικά γνωστό καθώς αυξάνεται η θερμοκρασία ενός σώματος όταν αυτό πυρακτωθεί παρουσιάζει αρχικά χρώμα ερυθρό (ερυθροπύρωση), στη συνέχεια καθώς ανέρχεται η θερμοκρασία του το χρώμα του γίνεται προοδευτικά πορτοκαλί, κίτρινο, λευκότερο (λευκοπύρωση) μέχρι που φθάνει το κυανόχρουν.

Κατά τον ίδιο τρόπο διαπιστώθηκε ότι και οι αστέρες παρουσιάζουν διάφορα χρώματα τα οποία και είναι συνάρτηση της θερμοκρασίας τους. Έτσι παρατηρώντας τους αστέρες από τους θερμότερους στους λιγότερο θερμούς, χρωματικά παρουσιάζονται ως κυανόλευκοι, λευκοί, λευκοκίτρινοι, κίτρινοι, χρυσοκίτρινοι, ερυθροί και βαθείς ερυθροί.

Έτσι αποφασίστηκε οι αστέρες, με γνώμονα ακριβώς αυτή τη χρωματική διαφορά τους που εξαρτάται από την θερμοκρασία τους, να καταταχθούν σε διαφορετικούς φασματικούς τύπους.

Τα άστρα με φασματικό τύπο Ο είναι πολύ καυτά και φωτεινά άστρα και έχουν μπλε χρώμα, ενώ το περισσότερο φως το εκπέμπουν στην υπέρυθρη ακτινοβολία. Είναι τα σπανιότερα άστρα Κύριας Ακολουθίας, μόλις το 1 στα 3 εκατομμύρια, ενώ τα περισσότερα από τα πλέον ογκώδη άστρα ανήκουν σε αυτό το φασματικό τύπο.

Οι αστέρες φασματικού τύπου Β αντιστοιχούν στο 12% του συνόλου των αστέρων που έχουν παρατηρηθεί φασματοσκοπικά.

Η επιφανειακή θερμοκρασία των αστέρων αυτών κυμαίνεται μεταξύ των 25.000° και 15.000° Κ και το χρώμα τους είναι κυανόλευκο έως λευκό.

Σ΄ αυτούς τους αστέρες ανήκει ο Βασιλίσκος (α του Λέοντος).

Στην αστροφυσική ονομάζεται κυανός γίγαντας κάθε αστέρας με φασματικό τύπο Ο ή B (πράγμα που καθιστά το φως που εκπέμπει συνολικά ψυχρό λευκό ως γαλανό).

Ο Γίγαντας αστέρας έχει ακτίνα από δεκαπλάσια μέχρι εκατονταπλάσια της ηλιακής και λαμπρότητα από δεκαπλάσια μέχρι χιλιαπλάσια της ηλιακής. Αστέρες λαμπρότεροι των γιγάντων λέγονται υπεργίγαντες.

Ό,τι συμβαίνει στους αστέρες, το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στις φωτιές, αφού η λειτουργία είναι η ίδια, η καύση.

Η καύση, ως γνωστόν, δημιουργεί θερμότητα και φως και όπως στα αστέρια οι φλόγες της φωτιάς παίρνουν διαφορετικά χρώματα αντίστοιχα με την θερμοκρασία τους, η οποία εξαρτάται από την χημική σύνθεση του καυσίμου.

Όταν οι θερμοκρασίες των φλογών μιας φωτιάς πλησιάσουν 2.400ºF έως 2.700ºF, οι φλόγες εμφανίζονται λευκές και όσο αυξάνεται η θερμοκρασία τους γίνονται μπλε.

Μπορούμε να δούμε αυτές τις διαφορές των χρωματισμών της φωτιάς παρατηρώντας μια φλόγα από κερί ή από ένα κομμάτι καυσόξυλου.

Το τμήμα της φλόγας που βρίσκεται πλησιέστερα στο κερί ή στο ξύλο είναι συνήθως λευκό, αφού η θερμοκρασία είναι συνήθως μεγαλύτερη κοντά στην πηγή καυσίμου.

Όσο μακρύτερα από την πηγή καυσίμου φτάνει η φλόγα, η θερμοκρασία μειώνεται, οδηγώντας στο μεγαλύτερο μέρος της φλόγας που είναι συχνά πορτοκαλί ενώ το άκρο της είναι κόκκινο.

Υπάρχει ένα άλλο χρώμα που παρατηρούμε να εμφανίζεται σε τακτική βάση σε φλόγες με πολύ μεγαλύτερη θερμοκρασία, το μπλε.

Για παράδειγμα, εάν έχετε μια σόμπα αερίου στο σπίτι ή έχετε προσέξει να λειτουργεί ένα γκαζάκι, γνωρίζετε ότι οι φλόγες του φυσικού αερίου είναι κυρίως μπλε.

Ομοίως, το τμήμα μιας φλόγας που βρίσκεται πλησιέστερα σε ένα κερί ή ένα κομμάτι ξύλου μπορεί επίσης να έχει μπλε αναμεμειγμένο με το λευκό χρώμα.

Οι μπλε φλόγες έχουν περισσότερο οξυγόνο και θερμαίνονται επειδή τα αέρια καίγονται με μεγαλύτερη θερμοκρασία απ’ ότι τα οργανικά υλικά, όπως το ξύλο.

Όταν φυσικό αέριο αναφλέγεται σε έναν καυστήρα, μια σόμπα, τα αέρια καίγονται γρήγορα σε πολύ υψηλή θερμοκρασία, αποδίδοντας κυρίως μπλε φλόγες.

Για παράδειγμα, τα κοινά ορυκτά καύσιμα, όπως το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, αποτελούνται κυρίως από ενώσεις υδρογονανθράκων οι οποίες εκπέμπουν φως στο μπλε τμήμα του φάσματος.

Έτσι λοιπόν, μπορεί μεν να θεωρούμε και λέμε πως η φωτιά είναι κόκκινη, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και σημεία η φωτιά είναι μπλε.

Αυτά λοιπόν σχετικά με την θερμοκρασία μου, την θερμότητα του μπλε χρώματος που στην πυράκτωση από την φωτιά έως τους αστέρες είμαι το θερμότερο, το κατά πολύ πιο ζεστό χρώμα, ποιο; Εγώ το μπλε, που όπως ξέρεις (το έχουμε πει επανειλημμένως) στον χρωματικό κύκλο είμαι το ψυχρότερο των χρωμάτων. Παράδοξο ε;

Εάν δεις την θέση μου στο φάσμα βρίσκομαι στην ψυχρότερη πλευρά του, αυτήν που γειτνιάζει με τις υπεριώδεις ακτινοβολίες ενώ στην θερμότερη πλευρά, κοντά στις πολύ ζεστές υπέρυθρες ακτινοβολίες βρίσκεται το ακριβώς αντίθετο μου χρώμα, το κόκκινο.

Παράδοξο ε; επαναλαμβάνω!

Και δεν είναι το μοναδικό παράδοξο που συμβαίνει με εμένα.

Ενώ θεωρούμαι το πιο ήπιο και ήρεμο από τα χρώματα, εν τούτοις λόγω της θέσης μου στο φάσμα έχω την πιο πυκνή ενεργειακή ισχύ.

Αυτό γίνεται πασίδηλο στην ανάμειξή μου με τα άλλα χρώματα.

Μια μικρή σταγόνα / ποσότητα μπλε χρώματος αρκεί για να αλλοιώσει τα άλλα χρώματα, ενώ απαιτούνται μεγαλύτερες ποσότητες, περισσότερες σταγόνες από τα άλλα χρώματα για να επιδράσουν επάνω μου.

Άλλο; Ενώ είμαι το πιο διαδεδομένο χρώμα στην φύση (μπλε ουρανός, μπλε θάλασσα) οι χρωστικές ουσίες που αποδίδουν μπλε χρώμα στην φύση είναι ελάχιστες, πολύ λιγότερες από αυτές των άλλων χρωμάτων.

Επίσης, παρά την αφθονία μου στην οπτική σου διάκριση (είπαμε, ουρανός, θάλασσα) εννοιολογικά και γλωσσολογικά σχηματίζομαι αρκετά καθυστερημένα στην αντίληψή σου.

Είμαι ο πέμπτος χρωματικός όρος και το έκτο χρώμα στην γλωσσολογία σχεδόν όλων των γλωσσών του κόσμου, ενώ ακόμα και σήμερα σε αρκετές γλώσσες (όπως ήδη σου έχω αναφέρει) συγχέομαι ακόμα με το πράσινο χρώμα, ενώ σε πάρα πολλές γλώσσες ιθαγενών ανά την υφήλιο, δεν υφίσταμαι καθόλου.

Σταματώ για λίγο εδώ, να πάρω μια ανάσα, και συνεχίζουμε….

Οι μύκητες και οι χρωστικές τους

[1]

Έχομε αναφερθεί έως τώρα στους χρωματισμούς του ζωικού, του φυτικού, βασιλείου και του ορυκτού, ενώ έχουμε ασχοληθεί μερικώς με τα χρώματα στα πρώτιστα και τα μονήρη (τα άλλα δυο βασίλεια από τα 6).

Καιρός να ασχοληθούμε και με τα χρώματα του 6^ου βασιλείου, τους μύκητες. Βασιζόμενοι σε όσα αναγράφονται για το θέμα αυτό στον ιστότοπο ‘National Library of Medicine’, στο κεφάλαιο’ Fungal Pigments and Their Roles Associated with Human Health’(Μυκητιακές χρωστικές και οι ρόλοι τους που σχετίζονται με την ανθρώπινη υγεία).

Περιληπτικά:

Οι μύκητες μπορούν να παράγουν μυριάδες δευτερογενείς μεταβολίτες, συμπεριλαμβανομένων χρωστικών ουσιών.

Ορισμένες από αυτές τις χρωστικές διαδραματίζουν θετικό ρόλο στην ανθρώπινη ευημερία, ενώ άλλες είναι επιζήμιες.

Οι μυκητιακές χρωστικές ομαδοποιούνται σε καροτενοειδή, μελανίνες, πολυκετίδια αζαφιλόνες κ.λπ.

Αυτές οι χρωστικές είναι φυλογενετικά ευρέως κατανεμημένες.

Ενώ οι βιοσυνθετικές οδοί για ορισμένες μυκητιακές χρωστικές είναι γνωστές, η πλειονότητα μένει να διευκρινιστεί.

Η κατανόηση των γονιδίων και των μεταβολικών οδών που εμπλέκονται στη σύνθεση μυκητιακής χρωστικής είναι απαραίτητη για τον γενετικό χειρισμό της παραγωγής τόσο των τύπων όσο και των ποσοτήτων συγκεκριμένων χρωστικών.

Μια ποικιλία μυκητιακών χρωστικών έχει δείξει ευρέως φάσματος βιολογικές δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένων πολλά υποσχόμενων φαρμακοφόρων/μορίων μολύβδου που θα αναπτυχθούν σε φάρμακα που προάγουν την υγεία για τη θεραπεία καρκίνων, καρδιαγγειακών διαταραχών, μολυσματικών ασθενειών, παθήσεων Alzheimer κ.λπ.

Επιπλέον, η μηχανιστική αποσαφήνιση της αλληλεπίδρασης των μυκητιασικών χρωστικών με το ανοσοποιητικό σύστημα του ξενιστή παρέχει πολύτιμες ενδείξεις για την καταπολέμηση των μυκητιασικών λοιμώξεων.

Οι μεγάλες δυνατότητες των μυκητιακών χρωστικών έχουν ανοίξει τους δρόμους για την ακαδημαϊκή κοινότητα και τις βιομηχανίες που κυμαίνονται από τη θεμελιώδη βιολογία έως τη φαρμακευτική ανάπτυξη, ρίχνοντας φως στις προσπάθειές μας για την πρόληψη και τη θεραπεία ασθενειών.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΑΘΑΝ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

[37]

Charles Blanc

Μετά την επανάσταση του 1848, ο Γάλλος κριτικός τέχνης Charles Blanc (1813-1882) ήταν για μερικά χρόνια Διευθυντής του Τμήματος Διακοσμητικών Τεχνών στο Υπουργείο Εσωτερικών στο Παρίσι.

Μετά από μια πολιτική καριέρα, ανέπτυξε ενδιαφέρον για την τέχνη και το 1881 παρουσίασε τα διακοσμητικά του ‘Grammaire des arts’ τα οποία διαβάστηκαν ευρέως από καλλιτέχνες μεταξύ των οποίων ήταν οι Gaugin, Seurat και van Gogh.

Τα γραπτά του Blanc θεωρούνται τα κείμενα με τη μεγαλύτερη επιρροή στη θεωρία των χρωμάτων που προέρχονται από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Το 1879, δύο χρόνια πριν από τη δημοσίευση του Grammaire, ο Blanc σχεδίασε ένα σύστημα χρωμάτων βασισμένο στους «νόμους της ταυτόχρονης αντίθεσης» του Chevreul.

Μερικές ιδέες δανείστηκε επίσης από τον ζωγράφο Eugène Delacroix,

ο οποίος είχε προσπαθήσει να κάνει πράξη τη θεωρία της αντίθεσης του Chevreul.

Για τον Ντελακρουά, οι μισοί τόνοι – που για αυτόν είναι η κυρίαρχη αρχή της ζωγραφικής – δεν προκύπτουν ως αποτέλεσμα της ανάμειξης των καθαρών χρωμάτων με το «βρώμικο» μαύρο, αλλά επειδή χρησιμοποιούνται εξουδετερωτικά συμπληρωματικά χρώματα.

Για να περιγράψει τις ιδέες του για τα χρώματα, ο Blanc πήρε ένα ισόπλευρο τρίγωνο με κίτρινο, κόκκινο και μπλε στις γωνίες του και βιολετί, (μεταξύ κόκκινου και μπλε), πράσινου (μεταξύ μπλε και κίτρινου) και πορτοκαλί (μεταξύ κίτρινου και κόκκινου) στις πλευρές του.

Ως εκ τούτου, ο Blanc κατασκευάζει τον έγχρωμο κύκλο του από τρίγωνα χωρίς να περιλαμβάνει μαύρο ή λευκό — τρία χρωματικά τρίγωνα, επομένως, ένα για καθένα από τα πρόσθετα κύρια χρώματα κόκκινο (ρουζ), κίτρινο (κίτρινο) και μπλε (μπλε) και ένα για καθένα από τα συμπληρωματικά τους πορτοκαλί, πράσινο (vert) και ιώδες (ιώδες) (εικονογράφηση γεωμετρικές παραλλαγές).

Πριν από το Grammaire des arts décoratifs του, το 1867 ο Blanc είχε γράψει μια Grammaire des arts du dessin (Γραμματική Ζωγραφικής και σχεδίου / χαρακτικής) στην οποία θεωρούσε τα χρώματα ως το «θηλυκό» συστατικό της τέχνης, υποδεέστερο του «αρσενικού» δηλ. της σχεδιασμένης γραμμής.

Αν και οι καλλιτέχνες μεταξύ των αναγνωστών του προφανώς δεν είχαν ιδέα τι να κάνουν με αυτή τη διάκριση, υποστήριξαν άλλες ιδέες.

Ο Βαν Γκογκ, για παράδειγμα, γοητεύτηκε από τη δυναμική των συμπληρωματικών ζευγών χρωμάτων.

Ο Blanc είχε περιγράψει τα συμπληρωματικά χρώματα ως νικηφόρους συμμάχους όταν εμφανίζονταν δίπλα-δίπλα, αλλά ανακατεμένα μεταξύ τους τα έβλεπε ως θανάσιμους εχθρούς.

Στη συνέχεια, ο Βαν Γκογκ τα χρησιμοποίησε στους πίνακες του για να απεικονίσει τον «αγώνα και την αντίθεση», όπως το περιγράφει σε επιστολές προς τον αδελφό του Theo.

Τα κύρια γραπτά του Blanc εμφανίστηκαν περίπου το 1880 σε μια εποχή που ξεκινούσε ένας νέος διάλογος μεταξύ των κόσμων της τέχνης και της επιστήμης.

Η ακμή του ιμπρεσιονισμού πλησίαζε στο τέλος του.

Τα επόμενα χρόνια οι νεοϊμπρεσιονιστές θα προσπαθούσαν να παράσχουν μια πιο επιστημονική βάση για τα ιμπρεσιονιστικά χρώματα υπό την ηγεσία του Georges Seurat.

Είχαν στη διάθεσή τους άφθονο υλικό — συμπεριλαμβανομένων των έργων του Herman von Helmholtz (του οποίου το Εγχειρίδιο Ψυχολογικής Οπτικής είχε κυκλοφορήσει τότε στα γαλλικά) και τα κείμενα του Wilhelm von Bezold, τα οποία δημοσιεύτηκαν στα γαλλικά το 1876.

Ο Seurat και οι συνεργάτες του είχαν ξεκινήσει να νιώθουν ότι, αν δεν ασχολούνταν περισσότερο με μια επιστήμη που θα μπορούσε να εξηγήσει τα οπτικά εφέ που αποτέλεσαν τη βάση της, η τέχνη θα παρέμενε διανοητικά μη ικανοποιητική.