Ίρις και Κόρη – Iris and Kore (pupil)
Η άλλη Ίρις και η συντροφιά της
Η ελληνική γλώσσα έχει δώσει τα ονόματα δυο θεαινών της μυθολογίας στα δυο από τα εμφανέστερα και βασικότερα στοιχεία του οπτικού οργάνου, του οφθαλμού. Η συγκεκριμένη ονοματοθεσία προσδιορίζει τις λειτουργίες των στοιχείων αυτών, οι οποίες παρομοιάζουν με τις ιδιότητες των δυο θεοτήτων.
Πρόκειται για την Ίριδα (θεά των χρωμάτων και του Ουρανίου τόξου) και την Κόρη (ή άλλως Περσεφόνη, κόρη της Δήμητρας, σύζυγο του Πλούτωνα και βασίλισσα του Κάτω Κόσμου, του Άδη).
Για να εισχωρήσουμε στο μάτι και κατανοήσουμε την λειτουργία του, πρέπει πρωτίστως να συναντηθούμε με τις δυο αυτές θεές.
Αντιγράφω λοιπόν από το βιβλίο «Τα μυστικά των χρωμάτων»:
Ναι! Στο μάτι μας συνεργάζονται η Ίρις με την Κόρη. Μια ουράνια θεότης και μια χθόνια.
Για να αντιληφθούμε το φως και τα χρώματα απαραίτητος όρος είναι η διάθεση του κατάλληλου αισθητηρίου οργάνου. Του οφθαλμού!
Τη λειτουργία του, λίγο – πολύ, όλοι την ξέρουμε, αλλά καλό είναι να την γνωρίσουμε κάπως καλύτερα.
Ας σμικρυνθούμε νοερά σε πολύ μικρά μεγέθη και ας προσεδαφιστούμε πάνω στο βολβό του ματιού. Στη μέση του ασπραδιού του ματιού υπάρχει ένας κινούμενος δίσκος. Σε κάποια μάτια είναι καστανός, καλύπτοντας όλους τους χρωματικούς τόνους αυτού του χρώματος, από το ανοιχτό καστανοκίτρινο του μελιού μέχρι το σκουρότερο καφετί, ποτέ όμως μαύρος, κι ας τραγουδάμε εμείς: «Δυο μαύρα μάτια μ’ είχαν κοιτάξει ένα δείλι…». Μαύρα μάτια δεν υπάρχουν.
Σε άλλα μάτια ο δίσκος αυτός είναι γαλάζιος, σε άλλα γκρίζος και σε άλλα πρασινωπός.
Αυτός ο δίσκος είναι η ίρις του ματιού και στη μέση ακριβώς της ίριδας υπάρχει μια οπή, μια κατάμαυρη τρύπα (σε όλα ανεξαιρέτως τα μάτια), που σε οδηγεί στα έγκατα του ματιού, η κόρη!
Όπως η Κόρη της μυθολογίας βασίλευε στον Άδη, στα άγνωστα για τους θνητούς έγκατα της γης, απ’ όπου δεν επέτρεπε σε όποιον έμπαινε να ξαναβγεί, έτσι και η κόρη του ματιού οδηγεί το φως στα έγκατα του οφθαλμού, όπου όσες ακτίνες φωτός εγκλωβισθούν εκεί μέσα δεν ξαναβγαίνουν. Έχετε δει ποτέ να βγαίνει φως μέσα από την κόρη κάποιου ματιού;
Η μαύρη κόρη του ματιού θυμίζει τις μαύρες τρύπες του διαστήματος, που ό,τι μπει μέσα τους εξαφανίζεται.
Φυσικά, έχουμε ακόμα πολλά να πούμε για τη λειτουργία των δυο «επί του οφθαλμού» θεαινών, οπότε, μελλοντικά, έπεται συνέχεια!
The other Iris and her companion
Greek language has given the names of two goddesses of mythology to two of the most prominent and essential elements of the optic organ, the eye. This naming determines the functions of these elements, which resemble the properties of the two deities.
These are Iris (goddess of colors and rainbow) and Kore* (or else Persephone, daughter of Demeter, Pluto’s wife and Queen of the Underworld, Hades).
*[Kore means ‘daughter’ and that is the Greek name for eye’s pupil]
In order to penetrate the eye and understand its function, we must first meet these two goddesses.
So I copy from the book "The Secrets of Colors":
Yes! In our eye, Iris cooperates with Kore. A celestial god and a chthonic one.
In order to understand light and colors, the necessary condition is the disposal of the appropriate sensing instrument. The eye!
Its operation, more or less, we all know it, but it is good to get to know it a little bit better.
Let us diminish mentally in very small sizes and let us land on the eyeball.
In the middle of the white of the eyeball there is a moving disc. In some eyes it has brown color, covering all the shades of this color, from the pale honey brownish color to the darkest brown, but never black, in spite that we sing in an old Greek song: "Two black eyes have been looking on me an evening…" Black eyes do not exist.
In other eyes, this disc has a light blue color, in others gray and in others is greenish.
This disc is the iris of the eye, and in the middle of the iris there is a hole, a dark hole (in all the eyes without exception) that leads you to the depths of the eye, the Kore!
As Kore of mythology reigned in Hades, the unknown to the mortals bowels of earth, from where she did not allow anyone to come back again, so the Kore (pupil) of the eye leads the light into the innermost of the eye, where the many rays of light trapped there cannot get out again. Have you ever seen light coming out through someone’s eye?
The black pupil of the eye reminds of the black holes of space, where everything disappears in them.
Of course, we still have a lot to say about the operation of the two on the eye deities, so, be continued in following future!
admin is | Topic: Εξωλογισμοί, Ίρις και τα χρώματά της, λειτουργίες όρασης χρωμάτων, Μύθοι και χρώματα | Tags: Άδης, ακτινοβολία, Ίρις, κόρη, μάτι, μαύρο, Περσεφόνη, φως
6 Comments, Comment or Ping
Πάνος (admin)
Τελικά, τί χρώμα έχει ο θάνατος;
Μου είχε επιβληθεί (όπως κατά παράδοση στους περισσότερους) να τον φαντάζομαι μαύρο.
Ο Κωνσταντίνος (ο γιος μου) διαφώνησε. Είπε ότι ο θάνατος, αν όχι πολύχρωμος, είναι λευκός.
Ίσως έχει δίκιο!
Αναλογίζομαι πως ο θάνατος που περνάει δίπλα μας, αγγίζοντάς μας, μας οδηγεί σε ένα νέο περιβόλι της ζωής που μας εναπομένει, γεμάτο διαφορετικά λουλούδια από αυτά που συνηθίσαμε, που κι΄αυτά έχουν τα δικά τους χρώματα.
Με τον Errit Veenstra γνωριστήκαμε στο Heemstede της Ολλανδίας πριν πολλές δεκαετίες. Ήμουν γύρω στα 18-19 κι’ εκείνος περίπου 16-17. Η Almie, μια κοινή γνωστή μας κυρία, φρόντισε να ενωθούμε με δεσμούς φιλίας και να αναπτυχθεί μια σχεδόν συγγενική σχέση (χωρίς να υπάρξουμε πραγματικοί συγγενείς) ανάμεσα στις οικογένειες που δημιουργήσαμε.
Ο Errit, που είχε σπουδάσει ανθοδετική και κατά διαστήματα δίδασκε πως να φτιάχνεις ανθοδέσμες και να εναρμονίζεις τα χρώματα των λουλουδιών σε μια σύνθεση, έφυγε χθες το βράδυ, την ημέρα που αναρτήθηκε το post αυτό που αναφέρεται στην Κόρη – Περσεφόνη.
Καλό σου ταξίδι ΦΙΛΕ!
Πάνος
22-10-09
ΜΙΧΑΗΛ ALDEBARAN
“… μ’είχαν πλανέψει, μου πήραν την καρδιά”. Πού το θυμήθηκες, Πάνο μου, αυτό το ρετρό (και νεορομαντικό για την εποχή του θά ‘λεγα) τραγούδι. Υπάρχει βέβαια και το άλλο, της ίδιας συνομοταξίας: “Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες…” Μαύρα ή πράσινα, κατά τον ποιητή, αμφότερα τρελλαίνουν ή πλανεύουν, όπως πλάνη (maya) κατά την Ανατολική φιλοσοφία είν’ ο αισθητός κόσμος, που ζούμε και που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις μας δια των οργάνων τους, προερξαρχόντων ποιών άλλων; των ματιών.
Από κάποια, όχι ασυνήθιστα σενάρια της θεάς Τύχης, πέρασα κι εγώ (από σαράντα κύματα) απ’ τα πράσινα στα μαύρα (thank God με τα ως τώρα δεδομένα).
Μην ξεχνάμε οτι το τραγούδι που ανέφερες ολοκληρώνει με το στίχο: “για μένα ο κόσμος είναι τα δυο σου μάτια”. Που σημαίνει είτε: έχω μάτια μόνο για τα μάτια σου” είτε: βλέπω τον κόσμο με τα δικά σου μάτια, πράγμα, που μακάρι να μπορούσαμε να το κάνουμε όλοι με
όλους. Ο κόσμος μας θά ’ταν απείρως καλύτερος, αν όχι τέλειος (ουτοπία;).
Στα ουσιωδέστερα τώρα, Πάνο μου, σίγουρα φως δε βγαίνει απ’ την κόρη του ματιού, όμως σύμφωνα με το Κατά Ματθαίον στ΄22: ”ο λύχνος του σώματος εστί ο οφθαλμός”, έτσι αρχίζω κι υποπτεύομαι, πως η Κόρη, η Περσεφόνη ή Φερσέφασσα (η φέρουσα το φάος=φως), θυσιαζόμενη κατεβαίνει στον Άδη, για να κομίσει το Φως στους “κολασμένους”. Πώς να σχετίζεται άραγε μ’αυτό η αντίστοιχη κάθοδος όχι μόνο του Χριστού (”Εγώ ειμί το ΦΩς του κόσμου”), αλλά και πλήθους θεών κι ηρώων διαφόρων ανά την υφήλιο Πανθέων; Μήπως τελικά κι οι φαινομενικά (σαν το θάνατο) μυστηριώδεις, αδηφάγες, τρομακτικές μαύρες τρύπες του διαστήματος, δεν είναι παρά πύλες εισόδου σε παράλληλους κόσμους και σύμπαντα ή σ’άλλα επίπεδα;
Εν κατακλείδι, Πάνο, μιας που ξέρεις την αδυναμία που τρέφω στα μυθολογικά θέματα, οφείλω να ομολογήσω, πως μ’ενθουσίασε η ιδέα της συνεργασίας δυο θεοτήτων, μιας ουράνιας και μιας χθόνιας. Είναι κάτι που δεν το είχα σκεφτεί κι η συγκεκριμένη αυτή συνειδητοποίηση θεωρώ, οτι είναι πολύ σημαντική κι ιδιαίτερη κι ανοίγει νέους ορίζοντες στη σκέψη και την αναζήτηση. Αναμένω μ’ενδιαφέρον τη συνέχεια.
23-10-09
ΙΟΑΝΝΑ
Γειά σας παρέα των χρωμάτων…..είμαι η Ιωάννα, η οποία μόλις ξύπνησα απο το λήθαργο και ανακάλυψα ότι, η ζωή συνεχίζεται……..’Ολοι είστε παρόντες, καλά στην υγεία σας και συνεχίζεται τα σχόλια ο καθένας με το τρόπο του. Πολύ χαίρομαι γι’ αυτό. Εκεί στο επίπεδο που με πήγε ο λήθαργος ήρθαν στην αντίληψη μου μερικά σχόλια για τα χρώματα, που τόσο αγαπώ και σκέφθηκα να τα μοιρασθώ μαζί σας. Ακούστε λοιπόν τι έμαθα: ” Η όραση σε σχέση με τις άλλες αισθήσεις, είναι ο πλέον αποτελεσματικός μηχανισμός να γνωρίσουμε το κόσμο, να δημιουργούμε, να ζούμε, να απολαμβάνουμε τη ζωή. Μέσω της όρασης και συγκεκριμένα μέσω μίας περιοχής του φλοιού του εγκεφάλου, αντιλαμβανόμαστε το χρώμα, τη μορφή, τη κίνηση. Το πρώτο στη σειρά που αντιλαμβανόμαστε είναι το χρώμα, ακολουθεί η μορφή και τρίτη έρχεται η κίνηση, με καθυστέρηση 60-80 χιλιοστά του δευτερολέπτου, απο την αντίληψη του χρώματος “.
Το χρώμα στη φύση δεν έχει μόνο αισθητική αξία, αλλά το χρησιμοποιεί η φύση, άλλοτε για ασπίδα απέναντι στους εχθρούς, δηλαδή είναι στρατηγική επιβίωσης, π.χ. ο χαμαιλέοντας, η ζέβρα, τα φίδια, τα έντομα. Άλλοτε πάλι ως μέσο επικοινωνίας π.χ. οι χαμαιλέοντες που (σύμφωνα με την επιστήμη), αλλάζουν το χρώμα τους, όχι μόνο για να ενσωματωθούν με το περιβάλλον, αλλά για να επικοινωνούν μεταξύ τους, δηλαδή τα διάφορα χρώματα που πέρνουν, εκφράζουν διαφορετικά συναισθήματα.
Αυτά είχα για σήμερα……. ευχαριστώ Ιωάννα
23-10-09
admin
“Δυο πράσινα μάτια….” Σύντομα θα μιλήσουμε για πράσινα, μελιά, γαλάζια μάτια. Ακόμα και για τα βιολετιά μάτια της Ε. Ταίηλορ!
Πάλι με προκαλείς για συζήτηση, αλλά είπαμε, προς το παρόν ο χρόνος με πιέζει…
Ναι! σίγουρα το φως δεν βγαίνει από τα μάτια, παρ’ ότι αυτό ισχυρίζονταν κάποιοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι. Κάτι άλλο, μάλλον βγαίνει και “ο λύχνος του σώματος εστί ο οφθαλμός”.
Μου άρεσε η αναφορά σου στη Φερσέφασσα Περσεφόνη. Της δίνει άλλη διάσταση.
Πάνος
24-10-09
admin
Όταν με το καλό ΙΟΑΝΝΑ φθάσουμε στις αναφορές για το πως χρησιμοποιεί η φύση τα χρώματα, θα μείνουμε έκπληκτοι!!!
Πάνος
29-10-09
Reply to “Ίρις και Κόρη – Iris and Kore (pupil)”