Μπλου τζην
Χακί και μπλου τζην
Δυο χρώματα ρούχων
της καθημερινότητάς μας
Τα μπλου τζην ρούχα
Τα χρώματα της μόδας πάνε κι έρχονται, όμως δυο από αυτά, στον τομέα της ένδυσης, κρατάνε τα σκήπτρα από τον 20 αιώνα έως σήμερα. Πρόκειται για το χακί και το χρώμα των μπλου τζήν. Το πρώτο μπήκε στην ζωή μας από τις αρχές του 20ου αιώνα και ήδη έχουμε μιλήσει γι’ αυτό σε προηγούμενο άρθρο.
Το άλλο, το χρώμα των μπλου τζην (με διαφοροποίηση της χροιάς του, κατά τας επιταγάς της μόδας, δηλαδή πότε σκουρότερο, πότε ανοιχτότερο) εισέβαλλε στην ζωή μας δριμύτερα από τα μέσα του 20ου αιώνα, για να καταλήξει εδώ και αρκετές δεκαετίας να είναι μόνιμο χρώμα της καθημερινότητάς μας. Όμως, ας δούμε τώρα χωριστά την ιστορία των μπλου τζην και του χρώματός τους και πώς αυτά εισέβαλαν στην καθημερινή μας ζωή.
Μπλου τζην
Το τζην ξεκίνησε την καριέρα του καθαρά σαν εργατικό ρούχο. Στην δεκαετία των ’50 τα μπλε τζην παντελόνια έγιναν το αγαπημένο ρούχο της επαναστατημένης νεολαίας της εποχής που φορώντας τζην εξέφραζε την αντίδρασή της προς το κατεστημένο. Το τζην ήταν και χαρακτηριζόταν το ‘αλήτικο’ ρούχο της εποχής.
Τώρα αυτό το αντιδραστικό, αλήτικο και κάποτε αποκλειστικά νεανικό ρούχο, φοριέται από όλες της ηλικίες και πέρα από τα παντελόνια σε οποιοδήποτε άλλο είδος ρουχισμού. Έως και παπούτσια τζην υπάρχουν. Πολλές κυρίες πάλι, θα θυμούνται πως πριν από μόλις λίγες δεκαετίες, στρας και παγιέτες με περίτεχνα κεντήματα διακοσμούσαν τα τζην σακάκια τους κάνοντάς τα να φοριούνται κάπως πιο επίσημα από τα απλά καθημερινά τζην.
Ας δούμε όμως πώς μπήκε στην ζωή μας το μπλου τζην με το χαρακτηριστικό χρώμα του, που ταυτίστηκε μαζί του τόσο ώστε συχνά ακούγεται η έκφραση ‘το χρώμα των μπλου τζην’ ή ακόμα και το ακραίο ‘χρώμα μπλουτζηνέ’.
Στο άρθρο για το χακί, είχαμε αναφέρει πως τα δυο αυτά χρώματα σχετίζονται με τις Ινδίες. Η σχέση όμως του μπλου τζην χρώματος δεν είναι τόσο δεμένη με την μεγάλη ασιατική χώρα, όσο αυτή του χακί.
Απλώς η καταγωγή του χρώματος που καθιερώθηκε σαν το κλασικό χρώμα βαφής των μπλου τζην υφασμάτων είχε ρίζες στις Ινδίες όπου εφύετο η καλύτερη ποιότητα ίντιγκο, δηλαδή του φυτού που μας έδινε αυτό το χρώμα.
Το 1880 όμως ανακαλύφθηκε ο τρόπος συνθετικής παραγωγής του χρώματος αυτού που έτσι έχασε το υψηλό κόστος του προκαλώντας έτσι συρρίκνωση των καλλιεργειών του ινδικού φυτού, το οποίο έχει διατηρήσει μέχρι σήμερα το εξωτικό του όνομα ίντιγκο, που του δόθηκε χάριν της χώρας καταγωγής του.
Το κάποτε ακριβό αυτό χρώμα ταξίδεψε λοιπόν από την Ασία στην Ευρώπη, όπου μεταλλάχθηκε σε φθηνό συνθετικό χρώμα και με αυτήν την ιδιότητα μετανάστευσε στην Αμερική για να κατακτήσει από εκεί ολόκληρη την υφήλιο.
Υπαίτιος για την μετανάστευση αυτή ήταν ο Βαυαρός ράφτης Levi Strauss, μετανάστης κι αυτός από την Γερμανία στον Νέο ελπιδοφόρο Κόσμο.
Εκείνη την εποχή, τα καραβάνια διέσχιζαν τις απέραντες εκτάσεις της Βόρειας Αμερικής, κατευθυνόμενα από την ανατολή προς την δύση, όπου φήμες μιλούσαν για χρυσοφόρα κοιτάσματα και ποτάμια που κύλαγαν γεμάτα χρυσάφι, κάτι σαν τον Πακτωλό του Μίδα.
Τσούρμα ολόκληρα από χρυσοθήρες και ένα σωρός από τυχοδιώκτες ταξίδευαν προς την ελπιδοφόρα δύση, μόνοι ή με τις οικογένειές τους, και επειδή δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα τα αεροπλάνα, ούτε καν τα πούλμαν, η μετακίνησή τους γινόταν με τους πρόγονους των τροχόσπιτων, τις μεγάλες καρότσες που βλέπουμε στις καουμπόικες ταινίες, τα καραβάνια με τις άσπρες κυκλικές τέντες.
Οι τέντες αυτές, για να αντέχουν στην κάψα των ερημικών εκτάσεων που διέσχιζαν καθώς και στις άλλες δύσκολες καιρικές συνθήκες που συναντούσαν, αλλά και στα τρυπήματα από τα βέλη των ερυθρόδερμων που συχνά πυκνά έκαναν τις επιθέσεις τους, δεν μπορούσαν να είναι φτιαγμένες από τσίτια.
Χρειαζόντουσαν κάποιο σκληρό και χοντρό ύφασμα. Το καραβόπανο ήταν ό,τι έπρεπε. Άβαφτο, ασπριδερό καραβόπανο, για να είναι οικονομικότερο αφού χρειαζόντουσαν πολλά μέτρα για να καλυφθεί κάθε καρότσα.
Ο βαυαρός μετανάστης μας, ο κύριος Levi Strauss, εμποροράφτης το επάγγελμα, είτε την είδε κάπως αλλιώς την δουλειά, είτε γιατί του περίσσευε ύφασμα, αποφάσισε να προμηθεύει τα καραβάνια με καραβόπανο. Πολλά καραβάνια, έφθαναν σώα και αβλαβή στον προορισμό τους και τους έμενε το καραβόπανο. Τί να το κάνουν το αμανάτι; Το δίναν κοψοχρονιά πίσω στον κύριο Στράους ο οποίος βλέποντας την αντοχή του υφάσματος αυτού σκέφθηκε να το μεταποιεί σε εργατικά παντελόνια, ανθεκτικά στις σκληρές δουλειές της δύσης. Επειδή τώρα, σκληρή, βρώμικη δουλειά με άσπρο παντελόνι δεν είναι και ό,τι καλύτερο, ο κύριος Λεβί μας σκέφτηκε να τα βάφει.
Τότε ήταν που ανακαλύφτηκε στην πατρίδα του το φθηνό συνθετικό ίντιγκο χρώμα και ο ράφτης μας το εισήγαγε στην Αμερική και έβαφε με αυτό τα παντελόνια από καραβόπανο. Έτσι, χρώμα και ύφασμα ταυτίστηκαν συνδέοντας την μοίρα τους και απλώθηκαν σε όλο τον κόσμο, μέχρι την εποχή μας καθιστώντας το μπλου τζην πλέον σαν το πιο δημοφιλές, αταξικό, άφυλο και χωρίς ηλικία ένδυμα.
admin is | Topic: Uncategorized, Ιστορήματα με χρώματα, Κοινωνική ζωή και χρώματα, μπλε | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Μπλου τζην”