xromata.com

Χακί και μπλου τζην

Δυο χρώματα ρούχων της καθημερινότητάς μας

Τα χακί ρούχα

Τα χρώματα της μόδας πάνε κι έρχονται, όμως δυο από αυτά, στον τομέα της ένδυσης, κρατάνε τα σκήπτρα από τον 20 αιώνα έως σήμερα. Πρόκειται για το χακί και το χρώμα των μπλου τζήν. Το πρώτο μπήκε στην ζωή μας από τις αρχές του 20^ου αιώνα και με διακυμάνσεις βρίσκεται στην μόδα όπου πότε είναι σε έξαρση, πότε σε ύφεση, όμως κρατάει σταθερά κατ’ αποκλειστικότητα (όπως θα δούμε) κάποιους ιδιαίτερους τομείς.

Το άλλο, το χρώμα των μπλου τζην (με διαφοροποίηση της χροιάς του, κατά τας επιταγάς της μόδας, δηλαδή πότε σκουρότερο, πότε ανοιχτότερο) εισέβαλλε στην ζωή μας δριμύτερα από τα μέσα του 20^ου αιώνα, για να καταλήξει εδώ και αρκετές δεκαετίας να είναι μόνιμο χρώμα της καθημερινότητάς μας. Όμως, ας δούμε χωριστά την ιστορία τους και την εισβολή τους στην καθημερινή μας ζωή, ξεκινώντας από το χακί.

Χακί

Τα χακί ρούχα που δεν λερώνονται πολύ εύκολα, φτιαγμένα συνήθως από λεπτά βαμβακερά υφάσματα, είναι ένα είδος ρουχισμού που επικρατεί κυρίως καλοκαίρι και φθινόπωρο και προτιμάται στα ταξίδια και τις εκδρομές. Μάλιστα στις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα, τότε που τα ταξίδια ήταν πολύ πιο περιπετειώδη απ’ ότι σήμερα, το χακί ήταν το χαρακτηριστικό ρούχο των ταξιδευτών. Μετά τους δυο παγκόσμιους πολέμους έως και σήμερα το χακί είναι πλέον το χαρακτηριστικό χρώμα του στρατού και η έκφραση «ντύθηκε στα χακί» υπήρξε συνώνυμη του «πήγε φαντάρος».

Το χακί ξεκίνησε την καριέρα του και την επιβολή του στην μόδα των εκδρομικών, αλλά και στρατιωτικών ρούχων, από τις Ινδίες (όπως επίσης και το χρώμα των μπλου τζην) στα μέσα του 19^ου αιώνα. Η ονομασία «χακί» του χρώματος αυτού, ξεπήδησε από τις σκόνες της Ινδίας, όπου στα ινδουστανικά η σκόνη λέγεται χακί.

Η όλη ιστορία βασίζεται στο ένστικτο επιβίωσης ενός άγγλου στρατιώτη της Εταιρίας Ανατολικών Ινδιών.

Ο στρατιώτης Sidney Lumdsen, συνέλαβε από τότε το νόημα των στίχων του γνωστού τραγουδιού του Χατζιδάκι «Ανδρομάχη» που γράφτηκε περίπου έναν αιώνα μετά και λένε: «…όποιος στην μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει…»

Δεν ήθελε λοιπόν ο καλός μας ο Σίντνεϋ να πεθάνει και να χαθεί ο πόλεμος, οπότε πήγε στην μάχη φορώντας τις πυτζάμες του αντί για την λαμπρή άλικη στολή του αγγλικού στρατού. Ναι, τις μουντόχρωμες πυτζάμες του και μάλιστα πασαλειμμένες και λερωμένες με την χακί σκόνη της περιοχής. Μέχρι τότε η στρατιωτική στολή των Άγγλων ήταν βαμμένη κατακόκκινη για να τονίζει την μεγαλοπρέπεια του αγγλικού βασιλικού στρατού, αλλά και για να καλύπτει με την ομοιοχρωμία το κόκκινο αίμα που κυλούσε από τραυματίες και σκοτωμένους αποθαρρύνοντας με την θέα του τους υπόλοιπους συμμαχητές τους. Από την άλλη όμως, αυτές οι κατακόκκινες στολές αποτελούσαν έναν ευδιάκριτο στόχο για τους εχθρούς.

Παρατηρήθηκε ότι σε αντίθεση με τους συμπολεμιστές του ο Σίντνεϋ δεν αποτελούσε εύκολο στόχο και οι λερωμένες χακί πυτζάμες του έγιναν το εναρκτήριο λάκτισμα για να καθιερωθεί και να απλωθεί διεθνώς το χακί σαν το χρώμα των στρατιωτικών στολών, που μέχρι τότε αλλού ήταν κόκκινες, αλλού μπλε και αλλού ό,τι χρώμα ήθελε η κάθε μαμά πατρίδα.

Πέρα όμως από την καθιέρωσή του σαν στρατιωτικό χρώμα, το χακί με την ταύτισή του με τα γήινα χρώματα του χώματος, της άμμου και της σκόνης έγινε το αγαπημένο χρώμα εκδρομέων, κυνηγών και περιπατητών της εξοχής, αφού δεν λερωνόταν εύκολα, αλλά και ενσωμάτωνε αυτόν που το φορούσε με το περιβάλλον.

Έτσι τα χακί ρούχα και εξαρτήματα έγιναν απαραίτητα στους εξερευνητές αλλά και σε όσους είχαν κάποιο λόγο να χωθούν μέσα σε ζούγκλες και σαβάνες ενώ αργότερα σε συνδυασμό με πρασινικαφέ και άλλες κηλίδες το χακί παρέμεινε το χρώμα βάση για καμουφλάζ και στολές παραλλαγής.

Προσδίδοντας το χακί σ’ αυτόν που το φορεί μια περιβαλλοντολογική εξομοίωση και κατ’ επέκταση μια απόκρυψη και μια ανωνυμία, ιδίως σε μορφή καπαρντίνας, έγινε το απαραίτητο ρούχο των δημοσιογράφων – λαγωνικών, ντετέκτιβ, μυστικών αστυνόμων και γενικά ανθρώπων που δεν θέλουν να τραβήξουν την προσοχή και επιζητούν την εξομοίωσή τους με το πλήθος.

This entry was posted on Wednesday, March 30th, 2016 at 5:00 am and is filed under Uncategorized, Ιστορήματα με χρώματα, Κοινωνική ζωή και χρώματα. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0 feed. You can leave a response, or trackback from your own site.