Αριστοτελης και χρωματα (Γ)
Αριστοτέλους συνέχεια (Γ)
Αναφέραμε ήδη τα «απλά χρώματα» κατά την άποψη του Αριστοτέλη, που ουσιαστικά κατά τους Αριστοτελικούς δεν είναι παρά η διαβάθμιση του φωτός που κυμαίνεται από το λευκό (φως) στο ενδιάμεσο πυρ ή ξανθό και καταλήγει στο μέλαν (σκότος).
Όλα τα άλλα χρώματα παράγονται από την διαφορετική ποσοτική ανάμιξη των απλών χρωμάτων, όπως πχ. συμβαίνει με το φαιό που προέρχεται από την μίξη του λευκού με το μέλαν.
Το μέλαν αναμειγνυόμενο με το φως της φωτιάς ή του ήλιου γίνεται φοινικούν.
Οι διαφορετικές ποσότητες ανάμιξης του μέλανος με το φοινικούν μας δίδουν το ποώδες χρώμα, το οποίο για πρώτη φορά στο «περί χρωμάτων» κείμενο του Αριστοτέλη, ονομάζεται και σαν πράσινο.
Όλα λοιπόν τα χρώματα (πάντα κατά την Αριστοτέλειο θεωρία) προκύπτουν από τριπλή μίξη:
α) του φωτός
β) του μέσου δια του οποίου διέρχεται το φως (αέρας, νερό)
γ) του σώματος από το οποίο γίνεται η ανάκλαση του φωτός.
Το λευκό εξαρτώμενο από την αραιότητα ή πυκνότητα του μέσου δια του οποίου διέρχεται το φως, φαίνεται διαφανές ή θολό.
Αν δούμε τον αέρα από κοντά, φαίνεται διαφανής λόγω της αραιότητάς του.
Αν τον κοιτάξουμε στο βάθος φαίνεται κυανοειδής, γιατί όπου αναμιγνύεται το φως με το σκότος σχηματίζεται το κυανοειδές, όπως ακριβώς συμβαίνει με το νερό, το οποίο είναι λευκότατο.
Σε όλα τα φυτά η χρωματική αρχή τους συμβαίνει με το χλωρό χρώμα, το οποίο όταν ελαττώνονται τα υγρά που περιέχει μεταβάλλεται σε ποώδες.
Χλωρόν, ποώδες, πρασοειδές και πράσινο είναι οι εμφανιζόμενες στο κείμενο ονομασίες για το πράσινο χρώμα το οποίο έχει πλέον κατά την εποχή του Αριστοτέλη ξεκαθαρίσει εννοιολογικά την ύπαρξή του.
Το ξανθό χρώμα (κίτρινο) αν και αναφέρεται πολύ παλαιότερα από το πράσινο σε αρχαιοελληνικά κείμενα, δεν έχει ακόμα διαχωρίσει την θέση του από την ομάδα των κόκκινων χρωμάτων και το κόκκινο στην «κατακίτρινη» όψη του αναφέρεται σαν κροκοειδές.
Η κατάληξη –ειδής, -ειδές σημαίνει παρομοίωση και κάτι που παρομοιάζεται ως προς κάτι άλλο, σημαίνει πως δεν έχει αποκτήσει ακόμα την δική του προσωπική ταυτότητα.
Το ίδιο συμβαίνει και με το κυανοειδές χρώμα, το χρώμα δηλαδή που προσομοιάζει προς τον κύανο.
Αυτό που προκύπτει από την ξεπερασμένη σήμερα θεώρηση των χρωμάτων κατά τους Αριστοτελικούς, είναι ότι υπάρχουν αρκετά σημεία που ευσταθούν στην εποχή μας και είναι άξιον απορίας και θαυμασμού το πώς τόσους αιώνες πριν, χωρίς την τεχνολογία και την πλούσια πληροφόρηση που διαθέτουμε σήμερα, διατυπώθηκαν όλες αυτές οι θεωρίες.
Μπορεί η άποψη του Αριστοτέλη για τα χρώματα να θεωρείται σήμερα ξεπερασμένη ή λανθασμένη, όμως υπάρχουν πολλοί (όπως ο Γκαίτε) που βασίστηκαν στις απόψεις του, ακόμα και σήμερα, σαν τον Rene Lucien Roussseau, που πριν μερικές δεκαετίες έγραψε το βιβλίο «Η γλώσσα των χρωμάτων» και δέχεται την Αριστοτέλεια άποψη για την διαβάθμιση
« φως – λευκό – κίτρινο – κόκκινο – μαύρο – σκότος», δηλαδή δέχεται πως το κίτρινο είναι μια ανοιχτότερη απόχρωση του κόκκινου, το οποίο κόκκινο όταν σκουραίνει γίνεται μαύρο. Δέχεται επίσης ότι το πράσινο σχετίζεται με την υγρασία.
admin is | Topic: Αυτοί που ασχολήθηκαν με το χρώμα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Αριστοτελης και χρωματα (Γ)”