Το πρώτο μου άρθρο – My first article
Το πρώτο μου άρθρο. (Εξομολόγηση)
«Όταν κλείνει ένας δρόμος, ανοίγει ένας άλλος που μπορεί να αποβεί λεωφόρος», μου είχε πει για να με εμψυχώσει ο φίλος μου ο Μανόλης Π. τότε στα τέλη της δεκαετίας του ’90, που όντως περνούσα πολύ δύσκολες στιγμές.
Μια άλλη φίλη, η Σωσώ, θέλοντας να με βοηθήσει, με πήρε από το χέρι (για την ακρίβεια με έβαλε πάνω στο μηχανάκι της) και με οδήγησε στην ΑΤΡΑΠΟ (μονοπάτι) που με τη σειρά της με έβγαλε στη λεωφόρο, όπου ένα από τα τελευταία οικοδομήματά της είναι τα “xromata.com”.
Το μονοπάτι από το οποίο ξεκίνησα ένα νέο οδοιπορικό ονομαζόταν ΑΤΡΑΠΟΣ και ήταν ένα περιοδικό όπου με σύστησε η φίλη μου για να εικονογραφώ κάποια άρθρα.
Χωρίς να το καταλάβω καλά – καλά, βρέθηκα σχεδόν από την αρχή της συνεργασίας μου να αρθρογραφώ. Το πρώτο μου άρθρο είδε το φως της δημοσιότητας τον Δεκέμβριο του 1998 και είχε τίτλο:
«ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΙΡΙΔΑΣ»
Το περιοδικό κυκλοφόρησε στα τέλη Νοεμβρίου και από ένα λάθος στη διανομή καθυστέρησε δυο – τρεις μέρες να εμφανιστεί στα περίπτερα.
Αργά το μεσημέρι του Σαββάτου, που τελικά κυκλοφόρησε το περιοδικό, άνοιξαν οι ουρανοί και μια νεροποντή μούσκεψε την Αθήνα.
Μόλις τέλειωσε η μπόρα, το μεγαλύτερο, παχύτερο και λαμπερότερο διπλό Ουράνιο Τόξο που έχω δει ποτέ μου, εμφανίστηκε στον Αττικό ουρανό.
Τρελαμένος από τη χαρά μου, τηλεφώνησα στη φίλη μου τη Σωσώ, που έμενε στο άλλο άκρο της Αθήνας και μου επιβεβαίωσε ότι το υπέροχο εκείνο Ουράνιο Τόξο φαινόταν και από την άλλη άκρη της πόλης.
Το post αυτό είναι μια μικρή εξομολόγηση, μια σημαδιακή στιγμή της ζωής μου που έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη μου και θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας πριν αναρτήσω τα αποσπάσματα του άρθρου εκείνου που αναφέρονται στην Ίριδα και τα χρώματά της.
My first article. (Confession)
"When a road closes, there is another one that can even be an avenue," my friend Manolis P. told me then, in late 1990’s, when I was really going through quite hard times.
Another friend, Soso, wanting to help me, she took me by hand (in fact she put me on her motorbike) and led me to the ATRAPOS (path) which in turn put me to the avenue that one of its latest buildings is "xromata.com".
The path on which I started a new trek was called ATRAPOS (means path way in ancient Greek) and was a magazine where my friend recommended me as an illustrator for some of its articles.
Without being able to figure it out, I almost found myself writing in that magazine from the beginning of my collaboration. My very first article came up to light in December 1998 and was titled:
"THE COLORS OF IRIS"
The magazine was released at the end of November, and by a delivery error was delayed for two or three days to be shown up in the sale kiosks.
It was late Saturday noon, when eventually the magazine released. At that time the skies were opened letting a downpour of cats and dogs over the city of Athens.
As soon as the heavy rain was over, the largest, thickest and brightest double Rainbow I have ever seen, appeared in the Attic sky.
Caught with joy, I phoned to my friend Soso, who was living on the other end of Athens, and confirmed that the wonderful Rainbow appeared on the other side of the city as well.
This post is a little confession of a remarkable moment in my life, that has remained indelible in my memory and I wanted to share it with you before posting the extracts of that article referred to goddess Iris and her colors.
admin is | Topic: Ιστορήματα με χρώματα | Tags: None
4 Comments, Comment or Ping
ΜΙΧΑΗΛ ALDEBARAN
Φίλε (που ελληνιστί σημαίνει:αγαπημένε) Πάνο, η de profundis εξομολόγησή σου αυτή ήταν μια ευχάριστη έκπληξη και ταυτόχρονα μια θαυμάσια ευκαιρία ν’αναδράμω κι εγώ στο χρόνο,
μιας κι η ΑΤΡΑΠΟΣ υπήρξε το σταυροδρόμι, όπου συναντήθηκαν οι δρόμοι μας κι η απαρχή μιας πολύ όμορφης και γόνιμης φιλίας.
Δυστυχώς, η ΑΤΡΑΠΟΣ ολοκλήρωσε τον κύκλο της πολύ πρώιμα, μετά από μόλις 12 (μοναδικά κι ανεπανάληπτα όμως) τεύχη, όπως και το ALDEBARAN, μέσ’ απ’ τους κόλπους του οποίου εκπήγασε.
Σ’ αυτό το σταυροδρόμι, όμως, είχα την χαρά και την τιμή να γνωρίσω έναν σπάνιο άνθρωπο, με πολλά χαρίσματα, πολυτάλαντο, δημιουργικότατο, πνευματώδη και συνάμα σεμνό, αλληλέγγυο, συνεργατικό. Α,ναι και ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ.
Η ΑΤΡΑΠΟΣ (ως περιοδικό) τερμάτισε. Μαζί και το ALDEBARAN, στα ελληνικά: Λαμπαδίας, το φωτεινότερο άστρο του Ταύρου ή αλλιώς το μάτι του αστερισμού αυτού.
Όπως όμως προλόγισες σ’αυτό το άρθρο: ”Όταν κλείνει ένας δρόμος, ανοίγει ένας άλλος…” Ποιός ξέρει; Μπορεί η λαμπάδα του Λαμπαδία να βρίσκεται τώρα στα δικά σου χέρια και να συνεχίζει να φωτίζει Ατραπούς και συνειδήσεις μέσ’απ’ το xromata.com.
Κάτι που με σημάδεψε, εκείνη την εποχή, ήταν μια επιγραφή,προς το τέρμα της Χ.Τρικούπη, λίγο μετά το ALDEBARAN, σε στίχους του Ισπανού ποιητή Antonio Machado:
”Caminante, no hay camino, se hace camino al andar” = ”Οδοιπόρε, δεν υπάρχει δρόμος, εσύ ανοίγεις το δρόμο βαδίζοντας”!
Συμφωνώ, αρκεί όμως τα μάτια και τα βήματά σου να είναι προσηλωμένα και προσανατολισμένα σε κάποιον οδηγό, ίσως έν’ αστέρι, ίσως ο Πολικός Αστέρας ή ο Σείριος ή ο Λαμπαδίας, ίσως το Ουράνιο Τόξο στην καρδιά του Αττικού ουρανού, πάνω απ’την Ακρόπολη (την εξωτερική και την εσωτερική).
Καλή δύναμη, καλή πορεία και καλή ανάβαση!
9-9-09
admin
Αγαπημένε (ελληνιστί) Φίλε ΜΙΧΑΗΛ ALDEBARAN
Τα χρόνια της ΑΤΡΑΠΟΥ υπήρξαν σημαδιακά ή μάλλον συγκεντρωτικά. Συγκέντρωση δυνάμεων! Εκεί συναντήθηκα και γνώρισα κάποια “δυνατά” μυαλά. Μεταξύ των άλλων ήταν και ο Λευτέρης Σαραγάς και ο Γιάννης Ανδριανάτος, οι οποίοι μέχρι τώρα ποτέ δεν μου αρνήθηκαν τη βοήθειά τους και τη συμμετοχή τους σε διάφορες εκδηλώσεις που έτυχε να οργανώσω. Τους ευχαριστώ.
Εκεί ανακάλυψα κάποιες πτυχές (δυνατότητες) του εαυτού μου, κρυμμένες μέχρι τότε. Εκεί έγινε και η πυροδότηση για τη συγγραφή των “Μυστικών των Χρωμάτων”. Από εκεί οδηγήθηκα σε συνεργασίες με την ART TIME.
Συγκέντρωση δυνάμεων! Όχι μόνο στον εσωτερικό χώρο του περιοδικού, αλλά και στον εξωτερικό. Στους αναγνώστες του!
Θυμάμαι όταν έκλεισε το περιοδικό, με πλησίασαν στην τότε έκθεση βιβλίου κάποιοι αναγνώστες του και μου είπαν ότι τους δημιουργήθηκε ένα κενό με το σταμάτημα της έκδοσής του, γιατί μαζευόντουσαν μια φορά το μήνα σε μια ταβέρνα του Πειραιά για να συζητήσουν και σχολιάσουν τα άρθρα της Ατραπού.
Μάλλον ο Λαμπαδίας του Ταύρου (Aldebaran) λάμπει σαν πυροτέχνημα σκορπίζοντας το φως του σε πολλά μικρά τμήματα. Ποιός ξέρει;
Πάνος
19-9-09
admin
Panos Karayiannis: Η θύμηση μιας υπέροχης στιγμής, αφιερωμένη σε όλους σας και ειδικά στον Manolis Piperakis και στην ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΣΑΝΙΔΑ
08-07-2017
admin
ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΣΑΝΙΔΑ: Πάνο μου, όταν μια ψυχή είναι έτοιμη να βιώσει την ατραπό της μέσα από την κατάσταση της έκκλησης, οι συγγενικές ψυχές γύρω της δονούνται αντίστοιχα για να την βοηθήσουν να βρει το δρόμο της. Αν μη τι άλλο, αυτό που έγινε δείχνει ότι είμαστε τουλάχιστον συγγενικές ψυχές. Ευχαριστώ που έχεις κρατήσει εκείνες τις στιγμές τόσο κοντά στην καρδιά σου.
10-07-2017
Reply to “Το πρώτο μου άρθρο – My first article”