Αορατοι κοσμοι
Εξωλογισμοί
Οι αόρατοι κόσμοι
Υπάρχουν αόρατοι κόσμοι; Σαφώς και υπάρχουν. Ένας από αυτούς δε, είναι ατελώς αόρατος ώστε πέφτει στην αντίληψή μας. Είναι ο κόσμος της ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ. Αλλά κι εδώ έχουμε διαβαθμίσεις τελειότητας. Π.χ. άλλη η διαφάνεια του γυαλιού, άλλη του αέρα, άλλη του νερού.
Πώς συμβαίνει το φαινόμενο της διαφάνειας; Από προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο «Γιατί τα πράγματα έχουν τα χρώματα που έχουν;» https://xromata.com/?p=7678
επισυνάπτουμε το απόσπασμα για την μεταβίβαση (διαπέραση) του φωτός, που αφορά στο φαινόμενο της διαφάνειας:
«Μεταβίβαση:
Η μεταβίβαση (ή διαπέραση) του φωτός συμβαίνει όταν η ενέργεια του εισερχόμενου φωτός είναι είτε πολύ μικρότερη ή πολύ μεγαλύτερη από την ενέργεια ή συχνότητα που απαιτούν για να δονηθούν τα ηλεκτρόνια του συγκεκριμένου υλικού.
Εξ αιτίας αυτού, τα ηλεκτρόνια ενός αντικειμένου που φαίνεται διαφανές, αντί να συλλαμβάνουν την ενέργεια του φωτός αφήνουν τα κύματα του φωτός να διέρχονται μέσα από το αντικείμενο / υλικό αμετάβλητα, στην αρχική τους φωτεινή συχνότητα.»
Πιθανότατα να υπάρχει και ένας κόσμος πιο διαφανής κι από τον αέρα, που δεν δύναται να περιπέσει στην αντίληψη των αισθητηρίων οργάνων μας και δη της -περιορισμένων δυνατοτήτων- όρασής μας, και αυτό είναι το θέμα μας εδώ.
Υπάρχουν βέβαια και άλλοι κόσμοι, καθόλου διαφανείς, που δεν γίνονται αντιληπτοί από τη όρασή μας λόγω μεγέθους, όπως σχεδόν ένα ολόκληρο έμβιο βασίλειο, αυτό των μονήρων (βακτήρια κλπ.) και μεγάλο μέρος του επίσης έμβιου βασιλείου των πρωτίστων (μονοκύτταροι οργανισμοί, αμοιβάδες κλπ.), κόσμοι που είναι τόσο μικροί ώστε χρειαζόμαστε τεχνητά μηχανικά οπτικά μέσα για να τους δούμε.»
Ο «εξωλογισμός» του σημερινού μας άρθρου ασχολείται με έναν διαφορετικό κόσμο, έναν αόρατο κόσμο, που δεν είναι ορατός όχι λόγω μεγέθους διαστάσεων ή ικανότητας του οπτικού μας δέκτη (ο οποίος πχ. είναι ανίκανος να συλλαμβάνει τα χρώματα των ακτινοβολιών εκτός ορατού φάσματος), αλλά λόγω μη συμβατότητας του με τα ενεργειακά μεγέθη του τρισδιάστατου υλικού κόσμου στον οποίο διαβιούμε.
Όπως είδαμε πιο πάνω, η διαπέραση του φωτός συμβαίνει όταν η ενέργεια (ενέργεια = η ικανότητα για απόδοση έργου) του εισερχόμενου φωτός είναι είτε πολύ μικρότερη, ή πολύ μεγαλύτερη, από την ενέργεια ή συχνότητα που απαιτείται για να δονηθούν τα ηλεκτρόνια του συγκεκριμένου υλικού. Έτσι έχουμε το φαινόμενο της διαφάνειας και ανάλογα με τα ενεργειακά ποσά έχουμε μικρότερη ή μεγαλύτερη διαπέραση του φωτός, επομένως λιγότερη ή περισσότερη διαφάνεια.
Η διαφάνεια του αέρα και της ατμόσφαιρας είναι τόσο μεγάλη που τον καθιστά αόρατο. Η ύπαρξή του μας γίνεται αντιληπτή από άλλα φαινόμενα, όπως κίνηση, θερμοκρασία, αιωρήματα…
Άρα λοιπόν, μια μορφή ύλης, διαφορετική από την γνωστή μας τρισδιάστατη ύλη, πιθανόν να είναι τελείως ασύμβατη με τα ποσά ενέργειας του ορατού φάσματος, οπότε του επιτρέπει να την διαπερνά πλήρως. Ο υλικός αυτός κόσμος καθίσταται παντελώς αόρατος από τον δικό μας κόσμο. Αυτό σημαίνει πως πιθανόν υπάρχει κάποιος αόρατος κόσμος ανάμεσά μας, που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτός από το αισθητήριο όργανο μας της όρασης.
Ίσως, ή μάλλον, αυτός ο «αόρατος» κόσμος να είναι ο παραδεκτός από την σύγχρονη επιστήμη κόσμος της σκοτεινής ύλης και σκοτεινής ενέργειας, που καταλαμβάνει, σύμφωνα με τις επιστημονικές θεωρήσεις και μετρήσεις, το 95,1% του συνολικού ποσού μάζας – ενέργειας του σύμπαντος. Αυτό σημαίνει πως εμείς αντιλαμβανόμαστε μόνο τα 4,9% του.
Ο αόρατος κόσμος δεν είναι κάτι που απασχολεί τον άνθρωπο πρόσφατα, αλλά εδώ και πάρα πολύ καιρό, τουλάχιστον –αποδεδειγμένα- τους τρεις τελευταίους αιώνες, όπως αποφαίνεται από το έργο του Ουέλς, ο «αόρατος άνθρωπος»*.
O «Αόρατος άνθρωπος» του H. G. Wells είναι ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας που πρωτοεκδόθηκε το 1897. Ο Γκρίφφιν, ο αόρατος άνθρωπος του τίτλου, είναι ένας νεαρός επιστήμονας που αφιερωμένος στην έρευνα της οπτικής, ανακάλυψε ένα τρόπο να μετατρέπει τον δείκτη διάθλασης φωτός έτσι ώστε ένα σώμα να γίνεται αόρατο. Δοκίμασε με επιτυχία την ανακάλυψή του πάνω στον ίδιο του τον εαυτό, αλλά απέτυχε στην προσπάθειά επαναφοράς του στην φυσιολογική φυσική του κατάσταση….. οπότε, αόρατος πλέον αλλάζει συμπεριφορά, καλυμμένος από την ιδιόμορφη αυτή ιδιότητά του.
Η προέλευση και η ηθική του διηγήματος βασίζεται στον μύθο «Το δαχτυλίδι του Γύγη» που τον αναπτύσσει ο Πλάτων στα «περί δικαιοσύνης» στην «Πολιτεία, 359c», ένα δαχτυλίδι που όποιος το φορούσε μπορούσε να γίνει αόρατος.
*Το έργο του Ουέλς, προκάλεσε συζητήσεις για την επιστημονική του ακρίβεια. Μεταξύ των άλλων ο Ρώσος συγγραφέας Yakov Perelman, το 1913 υποστήριζε ότι ένας άνθρωπος που θα γινόταν αόρατος με την μέθοδο του Γρίφφιν, του ήρωα του διηγήματος, θα έπρεπε να μην μπορούσε να δει, διότι ο ανθρώπινος οφθαλμός λειτουργεί με απορρόφηση του εισερχόμενου σε αυτόν φωτός, κάτι που δεν μπορεί να συμβεί όταν το φως τον διαπερνά….
admin is | Topic: Uncategorized, Εξωλογισμοί, λειτουργίες όρασης χρωμάτων, Μύθοι και χρώματα, Συμπαντικοί νόμοι και χρώματα, Φύση και χρώματα | Tags: None
No Comments, Comment or Ping
Reply to “Αορατοι κοσμοι”