xromata.com


Χρωματισμος των ζωων [Β]

 

 Ο χρωματισμός των ζώων

[B]

 

 

 

Ξεκινήσαμε μια σειρά άρθρων για τον χρωματισμό των ζώων γενικότερα.

Ο χρωματισμός των ζώων υπήρξε θέμα ενδιαφέροντος και έρευνας για τη βιολογία εδώ και αιώνες.

Από την αρχαιότητα η παρατήρηση του χρωματισμού των ζώων κίνησε την περιέργεια του ανθρώπου

Στην κλασική εποχή του αρχαιοελληνισμού, ο Αριστοτέλης κατέγραψε ότι το χταπόδι ήταν σε θέση να αλλάζει τον χρωματισμό του ώστε να ταιριάζει με το υπόβαθρό του περιβάλλοντός του όταν ήταν φοβισμένο, θέλοντας να κρυφτεί έτσι ώστε να μην είναι ευδιάκριτο.

 

 

Ο Robert Hooke στο βιβλίο του «Μικρογραφία» του 1665, περιγράφει τα "φανταστικά" (δομικά, όχι χρωστικά) χρώματα των φτερών του παγωνιού:

«Τα μέρη των φτερών αυτού του περίφημου πουλιού αποβαίνουν, μέσω του μικροσκοπίου, αρκετά φλύαρα για το πώς φαίνονται ολόκληρα τα φτερά στο γυμνό μάτι. Είναι προφανές ότι κάθε τμήμα των φτερών της ουράς του παγωνιού αποτελείται από πλήθη πλευρικών διακλαδώσεων, έτσι κάθε ένα από αυτά τα νήματα που διακρίνονται στο μικροσκόπιο φαίνεται σαν ένα μεγάλο μακρύ σώμα που αποτελείται από ένα πλήθος λαμπερών αντανακλαστικών μερών.

 

 

Oι ανώτερες πλευρές τους μοιάζουν να αποτελούνται από ένα πλήθος λεπτών επιμεταλλωμένων σωμάτων, τα οποία είναι υπερβολικά λεπτά και βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους και ως εκ τούτου, όπως το φίλντισι των οστράκων δεν αντικατοπτρίζουν μόνο μια ακτινοβολία, αλλά διασκορπίζουν το φως με έναν περίεργο τρόπο και από διάφορες θέσεις, αντανακλώντας τώρα ένα χρώμα, και έπειτα ένα άλλο.

Αυτά τα χρώματα είναι μόνο φανταστικά, δηλαδή προκύπτουν από τις διαθλάσεις του φωτός (όχι από χρωστικές ουσίες).

 

 

Βρήκα ότι το νερό όταν βρέχει αυτά τα χρωματιστά μέρη, αλλάζει τα χρώματα τους, τα οποία φαίνεται να επηρεάζονται από την αλλαγή της διαδικασίας της αντανάκλασης σε αυτήν της διάθλασης.»

 

 

 

Σύμφωνα με τη θεωρία του Charles Darwin το 1859 για τη φυσική επιλογή, χαρακτηριστικά όπως ο χρωματισμός εξελίχθηκαν παρέχοντας στα μεμονωμένα ζώα ένα αναπαραγωγικό πλεονέκτημα.

Για παράδειγμα, άτομα με ελαφρώς καλύτερο χρωματικό καμουφλάζ από άλλα άτομα του ίδιου είδους θα αφήσουν, κατά μέσο όρο, περισσότερους απογόνους.

 

 

Στην καταγωγή του είδους, ο Δαρβίνος έγραψε:

«Όταν βλέπουμε έντομα που τρώνε φύλλα να είναι πράσινα, και αυτά που τρέφονται από φλοιούς κλαδιών να έχουν φαιά χρώματα, τα αλπικά πτηνά (αγριόρνιθες) λευκά το χειμώνα, τις κόκκινες αγριόρνιθες στα κοκκινωπά χρώματα των ρεικιών όπου φωλιάζουν και μαύρες αυτές που ζουν στις λάσπες, πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτές οι αποχρώσεις εξυπηρετούν αυτά τα πουλιά και τα έντομα για να τα διαφύγουν από τον κίνδυνο αρπακτικών.

 

 

 

 

Οι αγριόρνιθες είναι γνωστό ότι υποφέρουν κυρίως από τα αρπακτικά πουλιά. Τα γεράκια οδηγούνται από την όραση στο θήραμά τους, τόσο ώστε σε μέρη της ηπειρωτικής Ευρώπης οι άνθρωποι προειδοποιούνται να μην κρατούν λευκά περιστέρια ώστε να αποφύγουν πιθανή επίθεση.

Ως εκ τούτου, δεν βλέπω κανένα λόγο να αμφιβάλλουμε ότι η φυσική επιλογή μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική ώστε να δώσει το σωστό χρώμα σε κάθε είδος αγριόρνιθας και να διατηρηθεί αυτό το χρώμα, όταν αποκτηθεί, σταθερό και συνεχές».

 

 

Στο βιβλίο του «Ο Φυσιοδίφης στον Αμαζόνιο» ο Henry Walter Bates, το 1863, περιγράφει τις εκτεταμένες μελέτες του σχετικά με τα έντομα στη λεκάνη του Αμαζονίου και ιδιαίτερα τις πεταλούδες.

 

 

Ανακάλυψε ότι σε παρόμοιες πεταλούδες που ανήκουν σε διαφορετικές οικογένειες, ένα ακίνδυνο είδος μιμείται χρωματικά ένα δηλητηριώδες ή πικρά γευστικό είδος ώστε να μειώσει την πιθανότητα επιθέσεων από άρπαγες.

Η διαδικασία αυτή τώρα ονομάζεται από το όνομά του Batesian mimicry (Μπατεσιανή απομίμιση).

(συνεχίζεται)


is | Topic: ζωα και χρωματα, Φύση και χρώματα | Tags: None

No Comments, Comment or Ping

Reply to “Χρωματισμος των ζωων [Β]”